Πρόσφατα παρακολούθησα μια ξενόγλωσση ταινία, της οποίας η υπόθεση αποδείχτηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και με βαθιά νοήματα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας πολύ πλούσιος χρηματιστής που δουλεύει σε μια χρηματιστηριακή εταιρία του Λονδίνου. Όλοι ζηλεύουν την επιτυχημένη ζωή του. Πίσω όμως από αυτόν τον τολμηρό άντρα υπάρχει ένα παρελθόν που κανείς δεν γνωρίζει. Ο ήρωάς μας είχε μεγαλώσει με τον θείο του σ' ένα τεράστιο αγρόκτημα μακριά από την πόλη. Σ' ένα σπίτι τεραστίων διαστάσεων με πισίνα, κήπους και πολλά στρέμματα αμπέλια. Ο θείος του ήταν οινοπαραγωγός και είχε μυήσει κι αυτόν στον μαγικό κόσμο του κρασιού. Μια μέρα λοιπόν, ο Μαξ (όπως λέγεται ο πρωταγωνιστής) λαμβάνει μια ειδοποίηση από τη συμβολαιογράφο του θείου του ότι πέθανε και πως η περιουσία περνά σ' αυτόν ως μοναδικός κληρονόμος. Έτσι αποφασίζει να επισκεφτεί το παλιό αγροτόσπιτο με σκοπό να βγάλει φωτογραφίες ώστε να το πουλήσει. Φτάνοντας εκεί όμως, οι αναμνήσεις ξεπηδούν μία μία, κάνοντάς τον να νοσταλγήσει εκείνες τις μέρες. Ύστερα από πολυήμερη εσωτερική πάλη με τον εαυτό του κι έπειτα από κάποιες γνωριμίες που τον σημαδεύουν, στο τέλος της ιστορίας ο Μαξ αποφασίζει να κρατήσει το γραφικό αγρόκτημα του θείου, χτίζοντας μια νέα ζωή μακριά από τις πολύβουες μεγαλουπόλεις.
Βλέποντας την εν λόγω ταινία πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Τι είναι αυτό που οδήγησε τους ανθρώπους να παρατήσουν τις ομορφιές της υπαίθρου και να συγκεντρωθούν στις πόλεις; Μήπως τελικά η ζωή στα αστικά κέντρα δεν είναι τόσο ελκυστική όσο πιστεύουμε; Άραγε η θεώρηση που λέει ότι η ζωή στις κωμοπόλεις και στα χωριά είναι σκληρή σε τι βαθμό ισχύει;
Κάποιος θα πει πως αδιαμφισβήτητα οι πόλεις έχουν τα περισσότερα πλεονεκτήματα. Εκεί οι άνθρωποι μπορούν να βρουν ευκολότερα δουλειά καθώς έχει περισσότερες θέσεις εργασίας. Εκεί η πρόσβαση σε φαρμακεία και νοσοκομεία είναι πιο γρήγορη, ενώ παράλληλα έχει αμέτρητους εξαιρετικούς γιατρούς που μπορούν να “εγγυηθούν” τη γιατρειά σου. Καθετί που ψάχνεις είναι πιο απλό να το βρεις στην αγορά ενός αστικού κέντρου και ίσως και σε φθηνότερη τιμή.
Όλοι θα συμφωνήσουμε στα παραπάνω, αλλά ας σκεφτούμε τα πράγματα και από μια άλλη οπτική!
Ποιος λέει πως στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, γεωργικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε τέτοιες περιοχές αναζητούν προσωπικό για την καλλιέργεια, συλλογή και επεξεργασία των προϊόντων που παράγουν. Κανείς όμως δεν πάει! Συνεπώς το θέμα έγκειται στο γεγονός ότι δε θέλουμε να εργαστούμε σε τέτοιου είδους δουλειές και όχι στο ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Επίσης, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας των ακριτικών περιοχών κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να προσφέρουν στους ασθενείς τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες υγείας. Δεν αρκεί μόνο αυτό όμως, αν δεν έχουν και την κατάλληλη στήριξη από τα ανώτερα αρμόδια κλιμάκια.
Μάλλον η ζωή που θέλουμε να κάνουμε δεν ταιριάζει με την επαρχία και τη φύση, γι' αυτό και ψάχνουμε δικαιολογίες. Μάλλον είμαστε πλεονέκτες και αναζητούμε μια ζωή με περισσότερα υλικά αγαθά κι όχι ψυχική ηρεμία. Προτιμούμε τα λεφτά μας από μια ποιοτική ζωή. Προτιμούμε να ζούμε εκεί όπου δεν ξέρουμε κανέναν και δεν μας ξέρει κανείς.
Σκεφτείτε πόσα πράγματα μας προσφέρει μια ήσυχη επαρχία! Θέλεις να βγεις για περπάτημα και να ηρεμήσει το μυαλό σου ύστερα από μια δύσκολη μέρα. Αν είσαι σε μια μεγαλούπολη, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Παντού υπάρχει κόσμος, φωνές, αυτοκίνητα που τρέχουν και κορνάρουν. Ενώ σε μια μικρή κωμόπολη υπάρχουν ώρες νεκρικής ησυχίας. Το μόνο που ακούγεται είναι ο αέρας που φυσά, οι σταγόνες της βροχής, τα πουλιά που τιτιβίζουν...
Επίσης, η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι πιο “ζεστή” σε μια μικρή πόλη όπου λίγο πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Πάντα θα βρεις κάποιον να ανταλλάξεις μια καλή κουβέντα και να εισπράξεις ένα χαμόγελο που θα σου φτιάξει τη μέρα. Σε αντίθεση με την τσιμεντούπολη, όπου όλοι τρέχουν πανικόβλητοι με τα κεφάλια σκυμμένα κάτω και την καρδιά σφιγμένη.
Τέλος, η επαρχία είναι πάντα ένα βήμα πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον και τις ομορφιές του. Ας παρατηρήσουμε τη φύση... Έχει να μας προσφέρει τόσες μαγικές εικόνες... Ας δούμε τα δέντρα που ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και την άνοιξη βγάζουν νέα. Ας δούμε τα άνθη να γίνονται καρποί κι όλα γύρω να πρασινίζουν. Ας δούμε τις λίμνες, τα ποτάμια που άλλοτε τρέχουν ορμητικά κι άλλοτε κυλούν ήρεμα.
Κάποιος θα πει πως η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή και πως όλες οι σαγηνευτικές εικόνες της φύσης είναι για ονειροπόλους. Σ' ένα βαθμό θα συμφωνήσω... Όλοι δίνουμε καθημερινό αγώνα για την επιβίωσή μας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις επαρχίες, ζώντας με την πεποίθηση ότι εκεί δεν υπάρχει προκοπή κι ελπίδα για το μέλλον.
Κάποιος είπε πως η ομορφιά της φύσης είναι το χειρόγραφο του Θεού. Ας διαβάσουμε αυτό το χειρόγραφο... Μπορεί τελικά να μας αρέσει αυτό το είδος γραφής...
Β. Β.
Βλέποντας την εν λόγω ταινία πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Τι είναι αυτό που οδήγησε τους ανθρώπους να παρατήσουν τις ομορφιές της υπαίθρου και να συγκεντρωθούν στις πόλεις; Μήπως τελικά η ζωή στα αστικά κέντρα δεν είναι τόσο ελκυστική όσο πιστεύουμε; Άραγε η θεώρηση που λέει ότι η ζωή στις κωμοπόλεις και στα χωριά είναι σκληρή σε τι βαθμό ισχύει;
Κάποιος θα πει πως αδιαμφισβήτητα οι πόλεις έχουν τα περισσότερα πλεονεκτήματα. Εκεί οι άνθρωποι μπορούν να βρουν ευκολότερα δουλειά καθώς έχει περισσότερες θέσεις εργασίας. Εκεί η πρόσβαση σε φαρμακεία και νοσοκομεία είναι πιο γρήγορη, ενώ παράλληλα έχει αμέτρητους εξαιρετικούς γιατρούς που μπορούν να “εγγυηθούν” τη γιατρειά σου. Καθετί που ψάχνεις είναι πιο απλό να το βρεις στην αγορά ενός αστικού κέντρου και ίσως και σε φθηνότερη τιμή.
Όλοι θα συμφωνήσουμε στα παραπάνω, αλλά ας σκεφτούμε τα πράγματα και από μια άλλη οπτική!
Ποιος λέει πως στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, γεωργικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε τέτοιες περιοχές αναζητούν προσωπικό για την καλλιέργεια, συλλογή και επεξεργασία των προϊόντων που παράγουν. Κανείς όμως δεν πάει! Συνεπώς το θέμα έγκειται στο γεγονός ότι δε θέλουμε να εργαστούμε σε τέτοιου είδους δουλειές και όχι στο ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Επίσης, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας των ακριτικών περιοχών κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να προσφέρουν στους ασθενείς τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες υγείας. Δεν αρκεί μόνο αυτό όμως, αν δεν έχουν και την κατάλληλη στήριξη από τα ανώτερα αρμόδια κλιμάκια.
Μάλλον η ζωή που θέλουμε να κάνουμε δεν ταιριάζει με την επαρχία και τη φύση, γι' αυτό και ψάχνουμε δικαιολογίες. Μάλλον είμαστε πλεονέκτες και αναζητούμε μια ζωή με περισσότερα υλικά αγαθά κι όχι ψυχική ηρεμία. Προτιμούμε τα λεφτά μας από μια ποιοτική ζωή. Προτιμούμε να ζούμε εκεί όπου δεν ξέρουμε κανέναν και δεν μας ξέρει κανείς.
Σκεφτείτε πόσα πράγματα μας προσφέρει μια ήσυχη επαρχία! Θέλεις να βγεις για περπάτημα και να ηρεμήσει το μυαλό σου ύστερα από μια δύσκολη μέρα. Αν είσαι σε μια μεγαλούπολη, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Παντού υπάρχει κόσμος, φωνές, αυτοκίνητα που τρέχουν και κορνάρουν. Ενώ σε μια μικρή κωμόπολη υπάρχουν ώρες νεκρικής ησυχίας. Το μόνο που ακούγεται είναι ο αέρας που φυσά, οι σταγόνες της βροχής, τα πουλιά που τιτιβίζουν...
Επίσης, η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι πιο “ζεστή” σε μια μικρή πόλη όπου λίγο πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Πάντα θα βρεις κάποιον να ανταλλάξεις μια καλή κουβέντα και να εισπράξεις ένα χαμόγελο που θα σου φτιάξει τη μέρα. Σε αντίθεση με την τσιμεντούπολη, όπου όλοι τρέχουν πανικόβλητοι με τα κεφάλια σκυμμένα κάτω και την καρδιά σφιγμένη.
Τέλος, η επαρχία είναι πάντα ένα βήμα πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον και τις ομορφιές του. Ας παρατηρήσουμε τη φύση... Έχει να μας προσφέρει τόσες μαγικές εικόνες... Ας δούμε τα δέντρα που ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και την άνοιξη βγάζουν νέα. Ας δούμε τα άνθη να γίνονται καρποί κι όλα γύρω να πρασινίζουν. Ας δούμε τις λίμνες, τα ποτάμια που άλλοτε τρέχουν ορμητικά κι άλλοτε κυλούν ήρεμα.
Κάποιος θα πει πως η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή και πως όλες οι σαγηνευτικές εικόνες της φύσης είναι για ονειροπόλους. Σ' ένα βαθμό θα συμφωνήσω... Όλοι δίνουμε καθημερινό αγώνα για την επιβίωσή μας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις επαρχίες, ζώντας με την πεποίθηση ότι εκεί δεν υπάρχει προκοπή κι ελπίδα για το μέλλον.
Κάποιος είπε πως η ομορφιά της φύσης είναι το χειρόγραφο του Θεού. Ας διαβάσουμε αυτό το χειρόγραφο... Μπορεί τελικά να μας αρέσει αυτό το είδος γραφής...
Β. Β.
