Μια αφιερωματική εκπομπή στον Κυπριανό Παπαϊωάννου γεμάτη συγκίνηση, ελπίδα και πλούσια πνευματικά νοήματα, έκανε το ΡΙΚ, μέσω της εκπομπής «ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ» και του δημοσιογράφου Παναγιώτη Δημόπουλου.
Ο 23χρονος Κυπριανός Παπαϊωάννου με καταγωγή από την Κύπρο ήταν ένας από τους πολλούς φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους στο φρικτό δυστύχημα στα Τέμπη. Άριστος μαθητής, αφοσιωμένος ψάλτης, λαμπρός φοιτητής της Νομικής και παιδί μιας βαθιά πνευματικής οικογένειας που συγκλόνισε το πανελλήνιο με την ανεξίκακη στάση που κράτησε απέναντι στον άδικο θάνατο του Κυπριανού και όλων των θυμάτων της τραγωδίας.
Στο αφιερωματικό επεισόδιο μίας περίπου ώρας, μιλά ο ιερέας και πατέρας του Κυπριανού, π. Χριστόδουλος Παπαϊωάννου, η μητέρα του Γεωργία, η αδερφή του Εύα, ο μεγαλύτερος αδερφός του Ιωάννης που είναι επίσης ψάλτης, αλλά και ο νονός του Κυπριανού π. Χρίστος Κούλενδρος.
Τι χαρακτήρας ήταν ο Κυπριανός; Τι αξίες του εμφύτευσε η ευλογημένη οικογένειά του; Πώς γνώρισε τον έρωτα της ζωής του και πότε σκόπευε να παντρευτεί; Πώς πληροφορήθηκαν οι γονείς του την είδηση για το μοιραίο δυστύχημα και πώς πέρασαν τις επόμενες βασανιστικές ώρες και μέρες μέχρι να ταυτοποιηθεί η μαρτυρική σωρός του Κυπριανού; Πως προέκυψε αυτή η «παράδοξη» φωτογραφία της κηδείας του Κυπριανού, όπου όλοι οι συγγενείς του χαμογελούν με αγαλλίαση στα πρόσωπά τους;
Αυτά και πολλά άλλα στοιχεία για τον Κυπριανό που αποκαλύπτονται στην εκπομπή, συνθέτουν το «ψηφιδωτό» ενός χαρακτήρα που αποτελούσε πνευματικό κόσμημα για τα δεδομένα της σημερινής νεολαίας. Ο Κυπριανός ό,τι και αν έκανε στη ζωή του, έβαζε πάνω και πρώτα απ’ όλα τον Θεό, λέει ο αδερφός του. Έδινε δύναμη σε όλους και όλοι τον σέβονταν λόγω της γνησιότητας της καλοσύνης του. Ήταν ο πρώτος που έσπευδε να βοηθήσει όπου μπορούσε, ακόμα και από το υστέρημά του. Η εκκλησία ήταν η ζωή του και πηγή της ζωής του. Ο π. Χριστόδουλος λέει ότι ήταν τέτοιος ο ζήλος του Κυπριανού που πολλές φορές τον ξυπνούσε πρώτα εκείνος για να ετοιμαστούν να πάνε στην εκκλησία.
Με βουρκωμένα μάτια ο π. Χριστόδουλος περιγράφει το προαίσθημα που είχε ότι «ο Κυπριανός έφυγε», όταν είδε στις ειδήσεις το βίντεο από τη μεγάλη έκρηξη με τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών. «Δεν μπορεί να το περιγράψει κανείς αυτό το αίσθημα, είναι σαν να σου μπήγουν ένα μαχαίρι στην καρδιά και βγαίνει το αίμα, να αιμορραγεί το μέσα μου», λέει ο πατέρας του Κυπριανού που με μεγαλείο ψυχής και πίστης συγχωρεί τους υπεύθυνους, «γιατί όλοι κάνουμε λάθη και παραλήψεις και ο Θεός όλους μας συγχωρεί».
Ο παππούς του Κυπριανού, και επίσης ιερωμένος, είχε δει όραμα μερικό καιρό πριν το δυστύχημα ότι ένας ιερέας στεφάνωνε στην εκκλησία τη μνηστή του Κυπριανού, αλλά μόλις στράφηκε να στεφανώσει τον Κυπριανό εκείνος έλειπε και στη θέση του ήταν μια φωτεινή στήλη φωτός. Όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του εγγονού του, είπε ότι «πήγε σφαίρα» για «πάνω»…
Σημάδια πνευματικά, απίστευτα και όμως αληθινά. Η πρεσβυτέρα με πόνο ψυχής καταθέτει το σταυροαναστάσιμο βίωμα της απώλειας του παιδιού της αλλά και τη θαυμαστή παρηγοριά που αμέσως έλαβε από τον Θεό η οικογένεια, σαν στήριγμα για το πένθος της. Η κυρία Γεωργία λέει ότι κάποια φωτισμένη μοναχή πληροφόρησε τον π. Χριστόδουλο ότι ο Κυπριανός και όλα τα θύματα της σύγκρουσης, έσωσαν τις ψυχές τους και πήγαν στον παράδεισο ως μάρτυρες.
Ο π. Χριστόδουλος περιγράφει και το μαρτύριο που πέρασε από την εξοργιστική οδηγία του ελληνικού κράτους να μην ανοιχθούν τα φέρετρα των θυμάτων. Όταν είχε συμβιβαστεί ήδη με την ιδέα ότι έχασε τον γιο του, είχε προσευχηθεί από μέσα του στον Θεό τουλάχιστον να έχει μείνει ακέραιο το λείψανο του παιδιού του.
Και ω του θαύματος, ενώ τον είχαν πληροφορήσει οι Αρχές ότι η σωρός είναι σε πολύ κακή κατάσταση, ο π. Χριστόδουλος άνοιξε το φέρετρο και βρήκε ολόσωμο το παιδί του, χτυπημένο μόνο με μελανιές. «Ένας ιερέας ‘’είδε’’ ότι η Αγία Μαρίνα είχε προστατέψει το σώμα του Κυπριανού», εξομολογείται ο π. Χριστόδουλος συγκινημένος. «Όσοι ήταν γύρω του, είχαν πάθει μεγάλη ζημιά».
Η φωτογραφία από την κηδεία του Κυπριανού που κατέπληξε το πανελλήνιο, ήταν αποτέλεσμα μιας πολύωρης προσευχής, όπως εξήγησε ο νονός του, π.Χρίστος. Έχοντας ως παραδοσιακό έθιμο να ξενυχτάνε τον νεκρό, η οικογένεια του Κυπριανού ξεκίνησε την προσευχή από τις 8 το βράδυ της προηγούμενης μέρας της κηδείας, μέχρι τις 10 το πρωί που άρχισε η νεκρώσιμη ακολουθία.
Έως τότε, οι ζωντανοί με τον κεκοιμημένο είχαν γίνει «ένα», είχε ενωθεί ο ουρανός με τη γη, και όλοι λάβαιναν μια υπερκόσμια παρηγοριά ότι ο Κυπριανός ήταν δίπλα τους και ήταν μακάριος πλέον, στην αγκαλιά του Θεού.
Με αυτό το συναίσθημα στις καρδιές, βγήκαν μια «τελευταία φωτογραφία με τον Κύπρο» τους, λέει η αδερφή του Εύα…
