“... ἵνα βλέποντες μή βλέπωσι καί ἀκούοντες μή συνιῶσιν.”
Λουκ. 8,10
Αρχή του Χριστού ήταν να μιλάει με παραβολές. Με αλληγορικές αφηγήσεις, μεστές διδάγματος. Το είχε προδηλώσει διά γραφίδος του ψαλμωδού. “Ἀνοίξω ἐν παραβολαῖς τό στόμα μου” (ψαλ. 77,2). Με αυτό τον τρόπο, ο μοναδικός γνήσιος ρήτορας της ανθρωπότητος, ο Λόγος, προσάπτει προσοχή στην ακρόαση και διεγείρει σφοδρά τον νου των ακουόντων, προς αναζήτηση των λεγομένων. Με αυτό τον τρόπο, οι μεν απλοί, αλλά άδολοι άνθρωποι κατανοούν τη διδασκαλία βαθύτερα, καθότι αυτή προσφέρεται στα προσιτά εδάφη της καθημερινότητος, λαμβάνοντας και τα ανάλογα στοιχεία από την εν λόγω “γη”‧ οι δε πειράζοντες νομικοί, οι δόλιοι, κατ' ουσίαν, τα αλαλάζοντα κύμβαλα, ακούοντες αλλά μη συνιώντες, με ειρωνεία εμμένουν στο πετρώδες έδαφος της δικής τους “υψηλής” ιδεολογίας. Στο άγονο και άνυδρο στοιχείο μιας ιδιαζούσης “αιρέσεως”. Γιατί σε γενικευμένη μορφή, αυτό σημαινει αίρεση‧ η άποψη ή θεωρία, που αποκλίνει από την καθιερωμένη διδασκαλία στον χώρο των ιδεών, αναζητώντας την διάκριση μέσα στις “θεατρικές παραστάσεις” και διαστροφικές εξαγγελίες, αυτών που συνθέτουν το σύγχρονο επικίνδυνο δόγμα. Των ευφυών αιρεσιαρχών, που εγκλείουν τα πρόβατα μέσα στις δελεαστικές στρούγκες του καταναλωτισμού, ταΐζοντάς τα με “επιλεγμένους” σπόρους προς πάχυνση και οδηγώντας τα τελικά στην προσχεδιασμένη σφαγή.
Το βλέπουμε στα χρόνια μας, πόσο επιτακτικό καθίσταται το μονοπώλιο σίτισης της ανθρωπότητος, τόσο από σωματικής πλευράς, όσο δε και πολύ περαιτέρω από ψυχικής, από “τους πλουσίους, τους καθελώντας τας αποθήκας των και μείζονας των προτέρων οικοδομούντας” (Λουκ. 12,18).
“Δώρισαν”, εδώ και δεκαετίες, πακτωλούς χρημάτων οι ΕΟΚ-ατσίδες σπόνσορες, προκειμένου να ξεριζώσουν στην πατρίδα μας, οι άπληστοι ένοικοί της, άριστες, δοκιμασμένες και ποιοτικές, ευλογημένες, απόλυτα δε εγκλιματισμένες ποικιλίες φυτών και δέντρων, αλλά και οικοσίτων ζώων. Στα χρόνια μας, αποτελειώνεται το εναπομείναν γόνιμο στοιχείο αυτής της γης, με καταστροφικές φωτιές της υπαίθρου, αλλά και ανεξέλεγκτες από πλευράς αντιμετώπισης πλημμύρες. Ένα εκατομμύριο ζωντανά πνίχτηκαν στον θεσσαλικό κάμπο και χιλιάδες στρέμματα βούλιαξαν. Όταν όμως εν προκειμένω επανεκκινήσει η σπορά, αλλά και η εκτροφή νέων ζώων –αν ξεκινήσει– στην εν λόγω τεράστια περιοχή, οι κανονισμοί εκχέρσωσης αλλά και γενικώτερης σποράς θα υπαγορεύονται από τον ίδιο ευφυή χρηματοδότη, που και παλιότερα πέτυχε το ίδιο πράγμα με τα αργύριά του, λαδώνοντας τους αφελείς αργυροκόπους να καταστρέψουν μόνοι τους το μέλλον των παιδιών τους.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα πάντα πλέον στον αγροτικό τομέα εισάγονται από το εξωτερικό; Σπόροι πατάτας, κλήματα, ποικιλίες δέντρων, ακόμη και τα απλά φυτά βασικής διατροφής του ανθρώπου, εισαγόμενα, λαμβάνουν σιγά–σιγά τη μορφή ειδωλοθύτων, που στοχεύουν να μαγαρίσουν τον Ορθόδοξο χριστιανό.
Όμως, για να προσεγγίσουμε επιτυχώς το επίκεντρο του θέματός μας, ας δανεισθούμε τις σκέψεις του μοναδικού σπορέως, που κατέχει προκλητικά –για κάποιους ανταγωνιστές του– το μονοπώλιο ειδικευμένου σπόρου. Διαβάζουμε‧ “Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ. Καί ἐν τῷ σπείρειν αὐτόν...” (Λουκ. 8,5).
Ένα λακωνικό λεξιλόγιο εκφράζει το βαθύτατο νόημα των λόγων του Χριστού. Τέσσερις ομόηχοι, καθότι έχουν το ίδιο θέμα, αλλά διαφορετικοί γραμματικοί τύποι, αντί να προκαλέσουν στον ακούοντα κορεσμό και αποστροφή, λόγω επανάληψης, τουναντίον τον έλκουν δελεαστικά, ώστε να μεταφέρουν το ψυχωφέλιμο μήνυμα εποικοδομητικά στα βάθη της ανθρώπινης σκέψης, καταργώντας την ηθική αδράνεια.
Βγαίνει λοιπόν ο Χριστός στην επικράτειά του, την γη, όχι αυτή τη φορά για να φονεύσει τους κακούς γεωργούς, ούτε για να καύσει τα χωράφια, αλλά για να σπείρει τον σπόρο του. Τον λόγο του, που συγκροτεί το μονοπώλιό του. Αυτόν που τον παρέδωσε ο ίδιος στους πιστούς μαθητές του, για να μαθητεύσουν τα έθνη.
Καθώς λοιπόν έσπερνε ο Κύριος, δηλαδή δίδασκε, κάποιος σπόρος έπεσε στην οδό‧ στην στράτα. Ο παραδοσιακός τρόπος σποράς διά χειρός γεωργού, επεφύλασσε και την ρίψη σπόρου στον δρόμο. Δεν το επεδίωκε ο ίδιος, αλλά κατά κάποιο τρόπο διέφευγε, λόγω της ρυθμικής κίνησης του χεριού.
Ο δρόμος όμως ως γνωστον, είναι πατημένος, τραχύς. Τον δρόμο αυτόν, τον παίρνουν πάμπολλοι άνθρωποι ζώντες ανήθικα και ακόλαστα. Ειδικά οι γυναίκες του δρόμου, που στις μέρες μας πληθύνονται ανησυχητικά, κατέχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά κατάληψης του. Τέλος μερικοί εμπνευσμένοι σχεδιαστές της σύγχρονης ζωής τον δρόμο τον προσωνυμούν “μεγάλο περίπατο”, για να ευφραίνονται σε αυτόν οι φυσιολάτρες γυμνιστές, εκθέτοντας παράλληλα στους περίοικους το έκπαγλο σωματικό κάλλος τους.
Με άλλα λόγια στις μέρες μας, οι πλείστοι των ανθρώπων βρίσκονται πεταμένοι στον δρόμο... παίρνουν τον δρόμο... και κατ' ουσίαν επιδιώκοντες να κόψουν δρόμο... βγαίνουν από τον δρόμο τον σωστό. Παρ' όλα αυτά όμως, ουδεμία αναφορά για χάραξη νέου δρόμου, δρόμου επιστροφής, επανάκαμψης, μετανοίας. Γιατί; Γιατί οι πλανεροί “οδοδείκτες” κατευθύνουν τα ανθρώπινα πλήθη σε έναν “τρίτο δρόμο”, αυτόν της κακίας, που δυστυχώς είναι μονόδρομος, αλλά χωρίς την εν λόγω σήμανση.
Πώς όμως ο σπόρος του Χριστού, που έπεσε στην στράτα, να βλαστήσει εκεί; Όταν η στράτα είναι το συνώνυμο του σκότους, του ψεύδους και του θανάτου; Όταν η στράτα είναι η παραλλαγή της διαστροφής και της αμαρτίας; Όταν η στράτα είναι η παράφραση της αιρέσεως, όπως την ερμηνεύσαμε στην αρχή του κειμένου, καθότι εισάγει επικίνδυνες δοξασίες; Καινά διαμόνια;
Να προχωρήσουμε όμως και λίγο πιο πέρα‧ στην πέτρα! Στην έτερη σκληρή και συμπαγή μάζα πάνω στην οποία έπεσε άλλος σπόρος και εξηράνθη και αυτός. Αλλά πώς να βλαστήσουν οι ψυχές που έχουν καρδιά από πέτρα; Πολύ περισσότερο αυτοί που έχουν συσχετίσει το πέτρινο έδαφος με τον λίθο προσκόμματος και την πέτρα σκανδάλου, τον Χριστό (Ρωμ. 9,33 και Πετρ. Α΄ 2,8); Εύλογο είναι οι εν λόγω έκτοτε να σκοντάφτουν, είτε θέλουν είτε όχι, πάνω σε αυτήν την πέτρα, καθότι είναι λίθος ακρογωνιαίος. Αντί όμως να συνέλθουν από το πέσιμο, συνεχίζουν να αρνούνται τον Κύριο, λόγω των πεποιθήσεών τους, εμμένοντες πεισματικά στην αίρεσή τους. Τελικά όμως, τα ιερά και απόκρυφα μυστήρια του Θεού, δεν πρέπει να γίνουν καταληπτά από τους πειράζοντες νομικούς, ούτε να πέσουν στους κύνες. Γι' αυτό τον λόγο δεν ευλογεί και ο ίδιος ο Θεός το συγκεκριμένο έδαφος προς καρποφορία. Το προτιμά χέρσο, για να είναι εμφανής η διαφορά από το γόνιμο και ευλογημένο. “Τήν γῆν τήν ἀγαθήν.”
Άλλωστε, ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει. Οι πρότεροι επιδεικνύουν ενδιαφέρον για καθετί άτοπο, ανάρμοστο, παράλογο, ανήθικο, διεστραμμένο, ποτέ όμως για κάτι θείο, οπότε τελούν αυτοκατάκριτοι. Πάνω στο θέμα αυτό, το Παύλειο πρόσταγμα είναι‧ “παραιτοῦ” (Τιτ. 3,11). Δηλαδή να τους αφήσουμε στην πλάνη τους. Στις δοξασίες τους. Άλλωστε οι ίδιοι κάποια άλλη φορά απήντησαν στην πρόσκληση του οικοδεσπότη “ἔχε με παρητημένο” (Λουκ. 14,19).
Εγκαταλείποντες όμως τις κακές στράτες, αποχωριζόμενοι τις βραχώδεις και άγονες εκτάσεις των παθογενών ιδεολογιών και τέλος, απεγκλωβιζόμενοι από τις ακανθώδεις διακηρύξεις που αποτελούν προϊόντα διανοητικής αναπηρίας, μάλλον δε αποτελέσματα ηθικής αποχαλίνωσης, ας επιχειρήσουμε μία προσέγγιση “στήν γῆν τήν ἀγαθήν.”
Άμεσα όμως αναφύεται ένα ερώτημα:
Υπάρχει στην σύγχρονη εποχή γόνιμο πνευματικό έδαφος, μέσα στο οποίο μπορεί να βλαστήσει ο θεϊκός σπόρος, προς διαιώνιση του σπανίου είδους του ορθοδόξου χριστιανικού ήθους; Το ερώτημα αυτό έρχεται και συναντάται με ανάλογο ερώτημα του ίδιου του σπορέως Χριστού‧ “Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;” (Λουκ. 18,8).
Μελαγχολία μας συνεπαίρνει, καθότι η επισήμανση του Χριστού, αν και ερωτηματική, ενέχει την θεϊκή διαπίστωση της ανησυχητικής αγρανάπαυσης της αγαθής γης των ημερών μας.
Γιατί ο επηρεασμός από τον πέριξ λιπασμό και τον ραντισμό με τοξικά φυτοφάρμακα κοσμικού πνεύματος, μόλυναν και τον αμπελώνα του Κυρίου.
Ο ψεκασμός έχει μολύνει τα πάντα πάνω στη γη· με μία διαφορά όμως. Αυτοί που κατηγορήθηκαν στις μέρες μας ως ψεκασμένοι από τον μέγα αιρεσιάρχη, είναι τελικώς οι εναπομείναντες γόνιμοι‧ η αγαθή γη. Ψεκασμένοι κατ' ουσίαν τελούν όλοι οι ανώμαλοι και ανισόρροποι. Οι αφηνιασμένοι εικονοκλάστες των πνευματικών αξιών, που κατηγορούν όμως για παρηγοριά τους ως ανώμαλο, τον ομαλό και ισορροπημένο εναπομείναντα άνθρωπο. Ψάχνει εκ νέου η αιρετική “Εύα” να μολύνει με τον καρπό της αιρέσεως και τον σύγχρονο Αδάμ.
Δυστυχώς όμως, το επιχειρησιακό στρατηγείο της αγαθής γης βομβαρδίστηκε ανηλεώς στις μέρες μας. Η οικογένεια, το θεϊκό θερμοκήπιο μέσω του οποίου παρήγοντο οι αγλαόκαρποι του έθνους, η νεότης, διά της οποίας η Ελλάδα τραβούσε συνεχώς προς τη δόξα, πολιορκήθηκε άγρια από τους κακούς γεωργούς, καταντώντας πλέον άγονο και αποξηραμμένο έδαφος.
Ποιοι δε είναι οι κάκιστοι των γεωργών; Οι γονείς, οι ελεεινοί φυγάδες της ζωής και ανόσιοι προδότες των ιδανικών, που ώθησαν τα παιδιά τους να γίνουν νυχτερίδες των κλαμπς, τραγικοί σκλάβοι των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, του μαζικού ερωτισμού και της διαστροφής, αποκόπτοντάς τα από τις υγιείς ρίζες της Ορθοδοξίας και των εθνικών ιδανικών μας.
Ποιοι έτεροι εντάσσονται στους κακούς γεωργούς; Το γεωμόρον υπουργείο παιδείας, που κατέτμησε την νεότητα με τους αλλοπρόσαλλους νόμους του, αποκόπτοντάς την παντελώς ακόμη και από τους αιμοδότες της, τους τρεις ιεράρχες. Τους ιερώτερους γεωργούς. Έτσι πλέον το νεανικό γεώργιον, εις χείρας της αιρεσιαρχικής πολιτείας, πλανάται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, εκμαυλιζόμενο ολοτελώς και υποτασσόμενο στους σύγχρονους παρδαλούς δυνάστες.
Οι σύγχρονοι Ηρώδες, λοιπόν, επί τω έργω της μαζικής εξαφάνισης κάθε υγιούς σπόρου. Πρώτες απ' όλους οι ελευθεριάζουσες γυναίκες, που απέρριψαν την ιερή αποστολή της διαφύλαξης των θεόσδοτων σπόρων μέσα στις μήτρες τους, απορρίπτοντας ταυτοχρόνως μέσω της εγκληματικής έκτρωσης τον αναπτυσσόμενο βλαστό. Όποιος όμως αρνείται να αναλάβει μια ιερή αποστολή, αποκαλείται ρίψασπις. Εν προκειμένω οι γυναίκες οι εν λόγω, καταντούν παρανοϊκές, νευρωτικές, λεσβιάζουσες, διεστραμμένες, φόνισσες, πειναλέα αρπακτικά που κυνηγούν αλύπητα το ανδρικό στοιχείο, με στόχο να του προσφέρουν εκ νέου τον απηγορευμένο καρπό.
Πιο κάτω όμως, παραμονεύουν και τα γεννήματα εχιδνών Α και Β, επιχειρώντας να δηλητηριάσουν ό,τι διεσώθη από την πρότερη εγκληματική επιδρομή. Τον ευλογημένο καρπό της γυναικείας κοιλίας εν κατακλείδι τον εποφθαλμιούν σφοδρά στις μέρες μας οι διεστραμμένοι κοσμοκράτορες για τις ανώμαλες σπορές τους.
Ως επίλογος του όλου δράματος, καταγράφεται η νωθρότης “της αγαθής γης” που λέγεται εκκλησία. Ουδείς αντίλογος και περαιτέρω αντίταξη από πλευράς της, στον ληστρικό αναδασμό του βδελυρού πολιτικού κατεστημένου. Μάλλον δε ανιχνεύεται η διευκόλυνση στο ανόσιο έργο των μισθοφόρων σαμποτέρ. Κάπως έτσι, επίκειται ανηλεής διωγμός εκ νέου του Χριστού και των πιστών οπαδών του. Όμως η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για τη ζωή της εκκλησίας είναι προφανώς ο διωγμός.
Αλλά και η απόληξις θα είναι μία. “Και έσται εις κενόν η ισχύς υμών, και ου δώσει η γη υμών τον σπόρον αυτής και το ξύλον του αγρού υμών ου δώσει τον καρπόν αυτού” (Λευ. 26,20).
Μία στείρα κοινωνία, από πλευράς σωματικής προπάντων δε ιδεολογικής, κάποτε καταρρέει ολοσχερώς!
