“Ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με,
ὅπως ἄν μάθω τά δικαιώματά σου”
Ψαλ.118,71
“Ο κόσμος είναι γεμάτος εγκλήματα και πάθη. Οι άνθρωποι αγωνίζονται διά μιαν δάφνην, χάριν επαισχύντων σκοπών. Κάθε ημέρα η ακολασία αυξάνει και η εντροπή ελαττώνεται. Ποδοπατείται ό,τι είναι καλόν και ιερόν‧ η ανηθικότης διαδίδεται παντού. Η κακία δεν αποφεύγει πλέον το φως. Τόσο απροκάλυπτη κατήντησεν η φαυλότης και τόσον αδιάντροπα διαφημίζεται, ώστε η αγνότης είναι σπάνιον πράγμα, όχι μόνον να την ακούσης, αλλά και να την εύρης” (Σενέκας, εθνικός στωϊκός φιλόσοφος του 1ου μ.Χ. αιώνος).
Μία ερμηνεία, με την ανάλογη καυστική περιγραφή, της εννοίας “παρακμή”, δια στόματος Σενέκα, ενός διαννοουμένου, που δεν ήταν και πολύ αυστηρών αρχών.
Κι όμως η περιγραφή αυτή στέκει ωχρά, εμπρός στις φρικιαστικές περιγραφές των ηθών που μας παραθέτουν άλλοι συγγραφείς της εποχής αυτής, που έρχεται να συναντήσει ο χριστιανισμός. Από τις εν λόγω περιγραφές, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι τρομερές διαπιστώσεις στις οποίες καταλήγει ο Παύλος, στο Α' κεφ. της προς Ρωμαίους επιστολής, αποτελούν λίγες επιγραμματικές λέξεις, μιας βοώσης πραγματικότητος. Αρκεί να συλλογισθεί κανείς, ότι η διαφθορά ήταν δημόσια. Σε πόλεις όπως η Κόρινθος και η Αντιόχεια, η αμαρτία διαπραττόταν επισήμως. Ας δούμε και τις σύγχρονες παρελάσεις “εθνικής υπερηφάνιας” από τους τοιούτους σήμερα. Διάπραξη αμαρτίας είναι και αυτές...
Η Ρώμη με τον πλούτο της (σ' αυτόν συνοψιζόταν η ακμή της), συναγωνιζόταν τις πρότερες. Οι πλούσιες οικογένειες (όπως και οι τωρινές), πρωτοστατούσαν στα αίσχη της διαφθοράς και οι πτωχοί ακολουθούσαν. Όπως και σήμερα! Οι Ρωμαίες δέσποινες μιμούνταν τις γυναίκες του δρόμου. Ο Αύγουστος (σε αντίθεση με τον σημερινό), έστω και λόγοις, εξέδιδε διατάγματα υπέρ της σεμνότητος των ηθών, αν και τα παρέβαινε στην πορεία ο ίδιος κατά τον προκλητικώτερο τρόπο. Τα αίσχη της οικογενειακής ζωής ήσαν στο κατακόρυφο. Η γυναίκα, ουδέποτε άλλοτε είχε φθάσει σε τόσο βάθος καταπτώσεως, αν εξαιρέσουμε το σήμερα. Το παιδί ήταν πιο κάτω από τα ζώα, καθότι οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας, αλλά και της χαμηλής, της οχλικής, κρατούσαν σκύλους, γάτες, ποντίκια κ.λ.π. Το μόνο που δεν έκαναν τότε, ήταν να φορούν γάντι για να μαζεύουν τις ακαθαρσίες στους δημόσιους χώρους από τα σκυλία τους. Αυτό που κάνουν σήμερα!
Έτσι ο Πλούταρχος κατέγραφε‧ “η αποφυγή του φυσικού νόμου της τεκνογονίας, της ραθυμίας, της αλαζονείας και της φιλαργυρίας, είχε την ευθύνη της ολιγανθρωπίας”. Ως εκ τούτου, η κατάπτωση του γάμου, η ηθική διαστροφή και η άμετρη φιληδονία, είχαν τις θλιβερές συνέπειές τους, κυρίως σε αυτό που λέγεται παιδί. Αυτό που ζητούσε ο Χριστός, να το αφήσουν να πάει κοντά του... Έτσι λοιπόν, τα νεογέννητα βρέφη, ως παρείσακτα και χρήζοντα “καθαριότητος”, εξετίθεντο για να πεθάνουν από πείνα ή ψύχος (τα σκυλιά τα φορούν πουλοβεράκια τώρα...) και ρίχνονταν στους δρόμους της Ρώμης, όπου αγέλες λύκων κατέβαιναν την νύχτα από τα Αβρύκια όρη και τα κατεσπάρασσαν.
Όλα αυτά που προαναφέραμε, λάμβαναν χώρα, ώσπου εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός. Η ακμή μέσα στην ατελείωτη παρακμή. Την σαπίλα!
Ας τολμήσουμε όμως και ας προσεγγίσουμε το σήμερα.
Ας παρακολουθήσουμε τους παράλληλους βίους μιας άκρως “προοδευμένης” κοινωνίας. Αυτής, της χωρίς Θεό. Χωρίς Θεό όμως όλα επιτρέπονται. Μιας κοινωνίας, εξελιγμένης μόνο στο είδος της διαστροφής, στον βαθμό της σατανικής επινόησης και στην ολική ηθική κατάπτωση.
Οι τότε λύκοι των ορέων, τώρα κατέβηκαν στις πόλεις λόγω λιμού και δη μέσα στα χειρουργεία των ιατρικών (γράφε εγκληματικών κέντρων), όπου βιαιοπραγούν πάνω στα ανυπεράσπιστα έμβρυα. Αυτή είναι η “παλικαριά” τους. Ούτε καν τα αφήνουν να δουν το φως της ημέρας, λαμβάνοντας τον τίτλο του νηπίου. Τοιουτοτρόπως οι λυκάνθρωποι, χωρίς ίχνος ευθιξίας, ελέγχου συνειδήσεως και φόβου Θεού, πολεμούν φανερά και κρυφά, την εντολή του Θεού “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε”, κομπάζοντες αναιδώς. Οι φονιάδες. Αλλά ο λύκος το τομάρι αλλάζει, από μέσα όμως παραμένει λύκος. Της παλιάς εποχής, άγριος, και όχι σύγχρονος εξημερωμένος. “Οικολογικός”! Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι από τους σύγχρονους 300 του κοινοβουλίου της πατρίδος μας, “πιστοί” στις αξίες του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού νομοθετούν νόμους σε βάρος της μητρός Ελλάδος, ώστε να την προβοδίσουν μία ώρα αρχύτερα.
Αλλά “δέν δύναται δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς ποιεῖν” είπε ο Κύριος. Αυτά όμως τα δένδρα που πρέπει να τα κάψουν, ούτε καν να τα ξυλευθούν, δεν το κάνουν. Καίνε τα υγιά δένδρα, που χαρίζουν το οξυγόνο στην ηθικά απανθρακωμένη κοινωνία.
Όμως οι ημέρες συνεχίζουν και ολονέν καθίστανται πονηρότατες (Εφεσ. 5,15).
Για ένα φόνο αναστατώνεται ολάκερη η “υψηλή” κοινωνία. Φλυαρούν αναιδώς τα δημοσιογραφικά υποχείρια, τα ανδράποδα των καναλαρχών και ιδιοκτητών εφημερίδων. Η δικαιοσύνη, αιφνιδίως, βρίσκει τη χαμένη μιλιά της και διά του γράμματος του νόμου, καταλογίζει την ευθύνη και ενοχή στον φονιά. Κι όμως για τον φόνο εκατοντάδων παιδιών, αθώων υπάρξεων, δεν μιλά κανείς. Γιατί είναι όλοι συνένοχοι και κατονομάζουν την γενοκτονία, ως στατιστική, ασπαζόμενοι την ρήση του πατερούλη τους Στάλιν.
Κάπως έτσι ο Καιάδας της ελληνικής φυλής έλαβε άδεια επαναλειτουργίας, κηρύσσοντας όλα τα βρέφη ασθενή. Αυτό επιτάσσουν οι βρεφοκτόνοι Ηρώδες εντός του κοινοβουλίου, επικροτώντας το αίσχος, την απάτη, το έγκλημα, αρκεί να είναι καβάλα στο καλάμι και προπάντων να τα “κονομάνε” οι ίδιοι.
Ζάλογγο, Αραπίτσα και όλα τα εθνικά οχυρά της οικογενειακής τιμής, πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Πανωλεθρία, με ωραιοποίηση του εγκλήματος αποκαλώντας το, “διακοπή της κυήσεως” για ευλόγους λόγους. Φονιάδες πολιτικοί, δήμιοι γιατροί και φόνισσες μάνες, έρχονται σε ρήξη με κάποιο “οὐ φονεύσεις” (Εξ. 20,15). Όμως θα έλθει ώρα που θα φονευθούν οι ίδιοι, οι οικογένειές τους –αν υπάρχουν– και σύντομα τα πρωτότοκα. “Δικαιοσύνη μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς” Έμβρυο = βρέφος = παιδί = τέκνον = ζωή που ενεφύσησε ο ίδιος ο Θεός. Αυτό το έμβρυο σκίρτησε στην κοιλιά της Ελισάβετ (Λουκ. 1,26).
Αλλά από την θανάτωση των εμβρύων επωφελούνται όλα τα πορνίδια της υψηλής κοινωνίας και τα ραμολιμέντα του ηθικού ξεπεσμού, καθότι εξασφαλίζουν καλλυντικά για να ξανανιώσουν τα γερασμένα από τις πολλαπλές εκτρώσεις πρόσωπά τους. Τα καρκινώματα της γης. “Εσχάτως” δε χρησιμοποιούνται και στα εμβόλια! Σκοτώνουμε μικρούς για να σώσουμε τρανούς! Αλλά τα πρότερα, είναι μόνο μία πτυχή των παραλλήλων βίων της σύγχρονης Βαβυλώνος και δη της Ελλαδικής. Γιατί μέσω αυτής, αυξάνεται ο πανσεξουαλισμός, μετατρέποντας το σώμα σε σκεύος ηδονής. Κι όμως το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Έτσι, η διαστροφή καλπάζει, επιζητώντας συνεχώς ποικιλία και διαφορετικότητα, μέσα στο απύθμενο βάθος της αμαρτίας. Μέσω όλων αυτών, ο ανώμαλος στη σκέψη καίσαρας ορθώνει νέα Σόδομα και Γόμορρα. Όμως εδώ σταματούν οι παράλληλοι βίοι. Γιατί; Γιατί τότε, στα Σόδομα και στη Γομόρρα, οι άνθρωποι δεν είχαν γνωρίσει τον Χριστό, οπότε κατείχαν και ένα ποσοστό “ανευθυνότητος” για τις χυδαίες και προκλητικές πράξεις τους. Τώρα όμως οι σύγχρονοι Σοδομίτες είναι “χριστιανοί” και αυτό αποτελεί μεγίστη βλασφημία και εσχίστη προδοσία. Βάλλεται ο χριστιανισμός εκ των ένδον και δη η Ορθοδοξία. Έχουν αναστηθεί οι Εφιάλτες, οι Πηλιογούσηδες και οι ποταποί Νενέκηδες και ανοίγουν τις κερκόπορτες έναντι “φλουριών”. Η Ελλάδα, η κατ' εξοχή χώρα του ορθοδόξου και αγιοτόκου τόπου, έχει καταντήσει διεθνής οίκος ανοχής, άντρο ακολασίας και πολυσχιδούς διαστροφής.
Και πάλι φωνή εξ' ουρανού‧ “Καταβάς οὖν ὄψομαι” (Γεν. 18,21).
Τώρα όμως δεν θα κατεβεί ο ίδιος. Θα στέλνει φωτιές να καίει την ανομία‧ πλημμύρες να ξεπλένει τα μιάσματα‧ ιούς και τις “θυγατέρες” αυτών να ανακόπτει σχέδια αίσχους‧ θα διατάζει τους αγγέλους του να ρίχνουν τις “φιάλες”. Τι είναι αυτές; Καιρός να ανοίξουμε την Αποκάλυψη να την μελετήσουμε. Ας διαβάσουμε και ένα βιβλίο της προκοπής. Θεόπνευστο! Ας αφήσουμε προς στιγμή τις έτερες “φυλλάδες”.
Όμως μέσα στην πρότερη ηθική δυσοσμία, κάποια ευγενή αποστάγματα του θεϊκού “ποιήσομεν”, 7.000 στρατοκόποι της σύγχρονης υλιστικής κοινωνίας, χορτασμένοι από την σκόνη και τις αναθυμιάσεις των μηχανών, αλλά πολύ περαιτέρω από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της ύλης, διψούν για αγνότητα, αγάπη, ηρωισμό, αυτοθυσία. Διψούν για τα ανωτέρω ιδανικά, γιατί εξέλειψαν.
Το εύλογο ερώτημα που αναφύεται είναι‧ Και πότε υπήρχαν τα πρότερα;
ΤΟΤΕ! Πριν από 2.000 χρόνια, όταν χύθηκε το “ὕδωρ τῆς ζωῆς” πάνω στη γη μας. ΤΟΤΕ που πότισε τα χερσωμένα εδάφη της ειδωλολατρίας και έκαμε την έρημο να “ἀνθήση καί ὑλοχαρήση” (Ησ. 35,2). ΤΟΤΕ που άρχισε η επιστροφή της κοινωνίας από την αιχμαλωσία της αμαρτίας και οι φανατικοί χρυσοθήρες του πνεύματος ρίχτηκαν παθιασμένοι στην εκμετάλλευση της Μεσσιακής εποχής. ΤΟΤΕ που ξάφνου η άνυδρη ανθρωπότης γέμισε με οάσεις, τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.
ΤΟΤΕ! Που οι λαοί γνώρισαν την πραγματική έννοια του αρχηγού και κυβερνήτου! Και ποιά ήταν αυτή; Η πρωτόφαντη και παντελώς άγνωστη μορφή του Αγίου!
ΤΟΤΕ! Που ο Χριστιανισμός ήλθε και σάρωσε τον ειδωλολατρικό σκουπιδότοπο. Τρεις ολόκληρους αιώνες ο Χριστιανισμός ματωμένος υπό διωγμό εκτός νόμου και καταδιωκόμενος με τρόπους σατανικούς και πρωτοφανείς. Κι όμως μεγαλουργεί! Μεγαλουργεί με το μαρτύριο! Μία έτερη άγνωστη έννοια η εν λόγω στη σύγχρονη κοινωνία των ευτελών δωσιλόγων. Μετά όμως απ' αυτό το μαρτύριο, δημιουργείται ο μέγιστος πολιτισμός των αιώνων. Αυτός της αγάπης, της αγνότητος, του ηρωισμού και της θυσίας. Της μεγίστης και υψηλοτάτης ιδεολογίας. Του Χριστού!
Πολιτισμός ναι! Αλλά και μία ανεπανάληπτη γνήσια επανάσταση. Γράφει ο ιστορικός C. J. Gadoux “μία ηθική επαναστατική κίνησις εις μίαν κλίμακα και με μίαν δύναμιν, χωρίς παράλληλον, εις οποιανδήποτε άλλην εποχήν προ ή μετά”.
Μπορεί και τότε να μην έλειψαν τα σκιερά σημεία, αλλά όταν εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο, τότε, άλλος έγινε εικόνα του και άλλος εικόνα του Σατανά. Όταν έριξε το δίχτυ ο μεγάλος ψαράς, αλίευσε τους έντεκα, αλλά αλίευσε και τον δωδέκατο. Κάπως έτσι η κοινωνία απαρτίσθηκε από σαπρά και από ζωντανά μαργαριτάρια.
Όταν λοιπόν ενεφανίσθη ο χριστιανισμός, η σαπρότης, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας. Ο κόσμος είχε καταντήσει κράτος δαιμόνων, κατά τον ειδωλολάτρη Πορφύριο, χαρακτηρίζοντας ως πληθωρικά νομίσματα τις ποικίλες θρησκείες. Αυτό ήταν φυσικό καθότι θεοί ήταν οι αυτοκράτορες. Δηλαδή οι διαβόητοι εγκληματίες. Αυτοί που είναι και σήμερα...
Βάσει των προτέρων, τι πρέπει να γίνει στις μέρες μας;
Μέρες άκρας του τάφου σιωπής;
Αυτή είναι η παλικαριά μας, να ζούμε με αναμνήσεις και διηγώντας τες, να κλαίμε; Αυτό αποτελεί μία στείρα και τομαριστική αναπόληση, με στοιχεία μετανοίας στα λόγια. Τι χρειάζεται λοιπόν; Η όρθωση και αντίταξη ενός ΟΧΙ! Σαν και αυτά που εξέφραζαν στην πράξη αυτοί που τους κατηγορούν σαν δικτάτορες, οι σύγχρονοι δημοκρατικοί φασίστες. Επιτέλους ας κοιτάξουν τα χάλια τους. Πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στις ιδεολογικές αποθήκες του έθνους μας, να εξοπλισθούμε με πνευματική δύναμη και να εγείρουμε φράγματα έμπροσθεν των ορμητικών υδάτων της πορνείας, της μοιχείας, της ασελγείας, της αρσενοκοιτίας και της τελευταίας νομοθετημένης αιμομιξίας.
Πρέπει να αναγκάσουμε τους λυκανθρώπους των ορέων της νέας εποχής, να ρίξουν κάτω τις μάσκες τους. Εμφανίζονται όλοι αυτοί με το προσωπείο του ηθικού και του νομοταγούς και όμως στις μέρες μας, ό,τι είναι νόμιμο πλέον δεν είναι ηθικό! Γιατί οι νομοθέτες είναι παράνομοι· είναι οι παπατζήδες του Διαόλου. Γιατί κουμαντάρουν τα πάντα, οι γαλαζοαίματοι της πολιτικής, της βιομηχανίας, της πλουτοκρατίας και της εν γένει υψηλής κοινωνίας, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα οικονομικά της.
Η Ελλάδα συνεχίζει και κυβερνάται από τιποτένιους Κοτζαμπάσηδες, που αντικατέστησαν την τουρκική διοίκηση, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε οικογενειακά φέουδα και τους Έλληνες σε γκαρσόνια της Ευρώπης.
“ΟΧΙ! ! !” Γιατί αλλιώς θα αναφωνήσουμε: “Χαῖρε Καῖσαρ! Οἱ μελλοθάνατοι σέ χαιρετοῦν”
