Την προηγούμενη Τετάρτη, ο Thierry Breton, Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, με περηφάνια ανακοίνωσε στο Twitter ότι είχε πετύχει μια συμφωνία με τα Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προκειμένου να δημιουργήσουν ένα Ευρωπαϊκό «ψηφιακό πορτοφόλι ταυτότητας», το οποίο θα επέτρεπε σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες να έχουν μια «ασφαλή ηλεκτρονική ταυτότητα εφ’ όρου ζωής.» Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Ταυτότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ένα μεγάλο εύρος συναλλαγών, περιλαμβάνοντας την παροχή προσωπικής αναγνώρισης σε σύνδεση στο διαδίκτυο αλλά και εκτός σύνδεσης, την επίδειξη πιστοποιητικών γέννησης και ιατρικών πιστοποιητικών, το άνοιγμα ενός τραπεζικού λογαριασμού, την υποβολή επιστροφής φόρου, την υποβολή αίτησης σε κάποιο πανεπιστήμιο, την αποθήκευση ιατρικής συνταγογράφησης, την ενοικίαση ενός αυτοκινήτου και την δήλωση παρουσίας σε ένα ξενοδοχείο.
Αρκετοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του Δανού μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Rob Roos, έχουν προβάλει τις ανησυχίες τους πως μια συγκεντρωτική ψηφιακή ταυτότητα θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τα προσωπικά δικαιώματα και τα δικαιώματα κινητικότητας των Ευρωπαίων. Ένα γράμμα που υπογράφτηκε από περισσότερους από 500 «ειδικούς στην κυβερνοασφάλεια, ερευνητές και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών από όλη την υφήλιο,» προειδοποιούν πως αυτός ο προτεινόμενος κανονισμός της ψηφιακής ταυτότητας, θα μειώσει αντί να βελτιώσει την ψηφιακή ασφάλεια των πολιτών. Αλλά ένας κορυφαίος αρχιτέκτονάς τους, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, ο Thierry Breton, ισχυρίζεται πως «το πορτοφόλι έχει ένα υψηλό επίπεδο ασφάλειας και ιδιωτικότητας», ενώ η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ursula von der Leyen, επιμένει πως αυτή είναι «μια τεχνολογία όπου μπορούμε να ελέγχουμε για τον εαυτό μας ποιες πληροφορίες χρησιμοποιούνται και πως.» Επομένως ή οι επικριτές μεγαλοποιούν την ελευθερία των πολιτών και τις ανησυχίες για τα προσωπικά δεδομένα, ή οι υπέρμαχοι της τεχνολογίας τα υποβαθμίζουν. Δεν μπορούν και οι δυο να έχουν δίκιο.
Θεωρητικά, μια καθολική Ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα θα μπορούσε να προγραμματιστεί σε μόνιμη βάση με τέτοιο τρόπο ώστε ο πολίτης να έχει τον πλήρη έλεγχο για όποια τμήματα του «ψηφιακού πορτοφολιού» του/της μοιράζεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, και για όποια τμήματα του πορτοφολιού δεν κοινοποιεί ο ίδιος/η ίδια. Πιθανόν να πρέπει να ανησυχούμε λιγότερο για το αν η Ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα προγραμματιζόταν τώρα και για πάντα από ανθρώπους οι οποίοι έλαβαν στα σοβαρά την ιδιωτικότητα και δεν είχαν την τάση να εκμεταλλευτούν την άμεσα διαθέσιμη τεχνολογία προκειμένου να «τσιγκλήσουν» – ή ακόμη να «ωθήσουν» – τους πολίτες να συμμορφώνονται με τις δικές τους πολιτικές αναφορικά με τον έλεγχο των ασθενειών, τη μη διάκριση, την πολεμική προπαγάνδα, ή την κλιματική αλλαγή.
Αλλά πρακτικά, θα μπορούσε να είναι πολύ αφελές να υποθέσουμε ότι αυτή η προγραμματισμένη ψηφιακή ταυτότητα σε όλο το εύρος της Ευρώπης, που ελέγχεται από μια κεντρική διοικητική δομή, αργά ή γρήγορα, δεν θα εκμεταλλευόταν προκειμένου να «τσιγκλήσει» (ή να ωθήσει) τους ανθρώπους να συμμορφωθούν με τις πολιτικές τους οι οποίες τυγχάνει να είναι προνομιούχες με αυτούς «που έχουν την εξουσία στα χέρια τους.» Και αυτό δεν απαιτεί ένα ανεξέλεγκτο νοητικό άλμα ώστε να προβλέψει τα είδη των τρόπων με τους οποίους μια ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα θα μπορούσε να έχει την επιρροή να υπονομεύσει την ισότητα και την ελευθερία των Ευρωπαίων, καθώς τα ίδια ακριβώς πρόσωπα που αποτελούν το δημόσιο πρόσωπο για την πρωτοβουλία αυτής της ψηφιακής ταυτότητας είναι οι ίδιοι οι οποίοι κινούν ένα σύστημα παρακολούθησης της προσωπικής ζωής, στην ιστορία της Ευρώπης, που εξαπλώνεται ταχύτητα, δηλαδή το επονομαζόμενο ως «Ψηφιακό Πιστοποιητικό Covid.»
Το εγχείρημα των ψηφιακών πιστοποιητικών Covid, το οποίο ήταν εγκεκριμένο τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (μάλιστα η ίδια τώρα ωθεί για ένα ψηφιακό σύστημα ταυτοτήτων) όσο και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπορούν να μας δώσουν μια αρκετά ξεκάθαρη ιδέα για τις χρήσεις για τις οποίες οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες ενδέχεται να θέσουν ένα ψηφιακό σύστημα ταυτοτήτων, αν τους δοθεί η ευκαιρία.
Το ψηφιακό πιστοποιητικό Covid χρησιμοποιούνταν προκειμένου να υποχρεώσει τους πολίτες που είχαν λάβει το εμβόλιο κατά του Covid εντός ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος να αποκτήσουν ένα δαπανηρό και άβολο τεστ κατά του κορωνοϊού κάθε φορά που διέσχιζαν τα ευρωπαϊκά σύνορα, και επιπλέον χρησιμοποιούνταν για να στερήσει στους ανεμβολίαστους πολίτες την είσοδό τους σε πολιτιστικούς και ψυχαγωγικούς χώρους σε όλη την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, το ψηφιακό πιστοποιητικό Covid εξυπηρέτησε ως ένας μηχανισμός εξαναγκασμού των πολιτών προκειμένου να τους χορηγηθεί μια συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή στο κυκλοφορικό τους σύστημα, και δημιούργησε μια κοινωνία δυο επιπέδων, στην οποία οι ανεμβολίαστοι αντιμετωπίστηκαν κοινωνικά και πολιτικά ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Τώρα, φαντάσου αν ένα πρωτίστως ελεγχόμενο ευρωπαϊκό ψηφιακό πιστοποιητικό προσφερόταν σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ως ένα εργαλείο πρόσβασης σε μια ευρεία γκάμα υπηρεσιών, από τον τραπεζικό τομέα, τα αεροπορικά ταξίδια και την παραμονή σε ξενοδοχεία, μέχρι τις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, την πρόσβαση σε χώρους αναψυχής και σε διαδικτυακές ψηφιακές υπηρεσίες. Αρχικά, πιθανότατα το πιστοποιητικό θα ήταν προαιρετικό και οι πολίτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλλες μεθόδους για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους. Έπειτα, υπό το πρόσχημα της βελτίωσης της «ασφάλειας» των πολιτών, το πιστοποιητικό πιθανόν να γινόταν υποχρεωτικό για έναν αυξανόμενο αριθμό συναλλαγών.
Το επόμενο βήμα θα ήταν να διευρύνει (το πιστοποιητικό) σταδιακά τις πληροφορίες που θα περιέχονταν σ’ αυτό, και τη χρήση του με έναν τρόπο απόρριψης ή αποδοχής της πρόσβασης των πολιτών σε συγκεκριμένες υπηρεσίες που βασίζονται στις καταναλωτικές τους συνήθειες, την κατάσταση του εμβολιασμού τους, ή την «κοινωνική πιστωτική» ικανότητά τους. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι ότι θα γίνει. Αλλά η πρόσφατη υλοποίηση του απαρτχάιντ του εμβολίου στην Ευρώπη θα έπρεπε να μας διαφωτίσει από την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση ότι η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία υπηρετεί με αφοσίωση τον σεβασμό και την υπεράσπιση των κοινωνικών μας ελευθεριών ή την ίση πρόσβαση σε δημόσιες υποδομές και υπηρεσίες.
Οι πολιτικοί όπως ο Thierry Breton και η Ursula von der Leyen, και εκείνα τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και τα μέλη των κυβερνήσεων των κρατών οι οποίοι τους επευφημούσαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ήταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τους πολίτες σαν τα ζώα ή σαν φορείς της ασθένειας προκειμένου να εμβολιάζονται και να εξετάζονται ομαδικώς, με μηδαμινό ενδιαφέρον για το ατομικό ιατρικό ιστορικό τους και τους παράγοντες κινδύνου. Είναι σίγουρα μόνο θέμα χρόνου οι άνθρωποι με αυτού του είδους την αδιαφορία για την ατομική τους ελευθερία να έχουν την τάση να εκμεταλλευτούν την τεχνολογία όπως μια καθολική ψηφιακή ταυτότητα ως ένα μέσο πίεσης ελέγχου των προσωπικών επιλογών των ανθρώπων με σκοπό να προωθήσουν την καριέρα τους και τους πολιτικούς σκοπούς τους.
Αρκετοί πολίτες είπαν «όχι» σε ένα πειραματικό εμβόλιο, και αρκετοί πολίτες ακόμη αμφισβητούν τον επιστημονικό και πολιτικό συλλογισμό για την επιβολή δυσβάστακτων φόρων διοξειδίου του άνθρακα, με τη βία απαλλοτριώνουν χωράφια βασισμένοι σε κλιματικές οδηγίες, ζουν σε «πόλεις των 15 λεπτών», δημιουργούν χώρο για διεμφυλικές ιδεολογίες στα νοσοκομεία τους και στις αίθουσες διδασκαλίας ή απέχουν από οτιδήποτε αυτοί που έχουν την εξουσία στα χέρια τους θεωρούν ότι είναι «έκφραση μίσους.»
Τι καλύτερο από μια μέθοδος που προκαλεί δημόσια συμμόρφωση με μη δημοφιλείς ή αμφιλεγόμενες δημόσιες τακτικές και νόμους από ότι να ανταμείβουν προσαρμοστικότητα με την βελτίωση της κινητικότητας και της πρόσβασης σε κοινωνικούς χώρους αναψυχής και υπηρεσίες και τιμωρούν την μη συμμόρφωση με την μειωμένη κινητικότητα και την μειωμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες και χώρους αναψυχής; Δεν είναι αυτό ακριβώς που το ψηφιακό πιστοποιητικό Covid, το πνευματικό παιδί της ίδιας Επιτροπής, κατάφερε;
Προφανώς, οι υποστηρικτές μιας ευρωπαϊκής ψηφιακής ταυτότητας θα υποστήριζαν δημοσίως ότι ενδιαφέρονται μόνο για την προώθηση της ασφάλειας στις συναλλαγές μας και την προστασία της ιδιωτικότητάς μας. Όμως από τότε που αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι τολμούν να ισχυρίζονται ότι ο ιατρικός διαχωρισμός και ο εξαναγκασμός μέσω διαβατηρίων εμβολιασμού, «μας καθησυχάζουν από το πνεύμα μιας ανοιχτής Ευρώπης, μιας Ευρώπης δίχως σύνορα,» οι διαβεβαιώσεις τους σχετικά με την ιδιωτική ζωή των πολιτών και των ελευθεριών δεν έχουν καμία απολύτως φερεγγυότητα.
https://enromiosini.gr/arthrografia/to-neo-eyropaiko-psifiako/
