Αυτοδιοικητικές εκλογές: Πολλοί χαρακτήρισαν το βατερλώ της ΝΔ στον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, ως ήττα της αλαζονείας και όχι άδικα. Όμως θα ήταν ακόμα πιο σωστό να ερμηνεύσουμε αυτές τις θεαματικές ανατροπές σε Περιφέρειες και Δήμους, όχι μόνο ως ήττα της αλαζονείας – άλλα και ως ύστατη κραυγή απελπισίας.
Απελπισμένος ο λαός από τους καρεκλοκένταυρους που κατέχουν τους μηχανισμούς να γραπώνονται στην εξουσία, έσπευσε να ψηφίσει τα «outsider» του α’ γύρου ακόμα και αν δεν έβρισκαν καμία ιδεολογική σύνδεση μαζί τους ή ακόμα και αν γνώριζαν ότι ψηφίζουν την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Στον α’ γύρο, η ψήφος διαμαρτυρίας κατακερματίστηκε στις διάφορες υποψηφιότητες και σε μεγάλο βαθμό «κουκουλώθηκε», με την βοήθεια και της τεράστιας αποχής. Όσοι εκλεκτοί της ΝΔ κατάφεραν να περάσουν τον «κουτσουρεμένο» πήχη του 43%, γλύτωσαν τις περιπέτειες και έγιναν νικητές μειοψηφίας, πανηγυρίζοντας ότι έλαβαν «ισχυρή λαϊκή εντολή» ενώ τους καταψήφισε ένα 57% επί των ψηφισάντων, και 2 στους 3 ψηφοφόρους δεν πήγαν καν να ψηφίσουν.
Στη δεύτερη Κυριακή η τάση αποδοκιμασίας προς τη ΝΔ εν πολλοίς μεταφράστηκε σε τυφλή στήριξη του αντίπαλου υποψηφίου, όποιος και αν ήταν αυτός. Αυτό δείχνει πόσο έχουν πέσει τα «standards» της ψήφου για τους πολίτες της μισής Ελλάδας που αγωνίζονται να δώσουν ένα στίγμα στα πολιτικά πράγματα (οποιοδήποτε και αν είναι αυτό) επειδή η άλλη μισή Ελλάδα έχει εξαφανιστεί από τις κάλπες.
Και το στίγμα δόθηκε και μάλιστα δημιούργησε σημαντικά ρήγματα στην παντοδυναμία Μητσοτάκη. Η ψήφος του β’ γύρου πήρε χαρακτηριστικά άτυπου δημοψηφίσματος, μιας και η γιγαντιαία αποχή δεν επιτρέπει πια στη φωνή του λαού να εκφράζεται στην ολότητά της στις βουλευτικές εκλογές. Ο β’ γύρος προσφέρει μόνο δύο επιλογές στον ψηφοφόρο, επομένως αυτή ήταν «χρυσή» ευκαιρία για να συγκεντρωθεί και να «ακουστεί» η αντι – ψήφος, όσων δεν έχουν πετάξει ακόμα το δικαίωμα του εκλέγειν στα σκουπίδια.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όντας σαγηνευμένος από το πέλαγος αλαζονείας στο οποίο πλέει, επιχείρησε να πολιτικοποιήσει πλήρως τις αυτοδιοικητικές εκλογές, λανσάροντας τον εαυτό του ως πολιτικό πάτρονα των γαλάζιων υποψηφίων. Ορμώμενος από την εξουσιομανία του, υποβάθμισε πλήρως τον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μεταχειρίστηκε τη διαδικασία της κάλπης ως ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του.
Για κακή του τύχη, ο λαός άκουσε τον πρωθυπουργό και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του. Τα πολιτικά προγράμματα των υποψηφίων πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, και οι πολίτες ψήφισαν στο β’ γύρο σαν να επρόκειτο για βουλευτικές εκλογές με δύο υποψήφια κόμματα. Τη Νέα Δημοκρατία και οποιοδήποτε άλλο. Και ο λαός ψήφισε το «οποιοδήποτε άλλο» σε συντριπτικό βαθμό. Η κυβέρνηση ήθελε να βάψει την Ελλάδα «μπλε» με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο προπαγάνδας, και ο οι αγανακτισμένοι πολίτες αποφάσισαν να πάρουν μέρος σε αυτόν το διαγωνισμό «ζωγραφικής» μαυρίζοντας την κυβέρνηση με κάθε μέσο.
Επιπλέον οι πολίτες κατέθεσαν και μία αγανακτισμένη ψήφο απόγνωσης για όλα τα άρρωστα και χρονίζοντα κατεστημένα των Δήμων, επιλέγοντας κι εκεί τον «οποιοδήποτε άλλον». Δεν ήξεραν αν ο νέος δήμαρχος θα αποδειχθεί άξιος, άλλα τους έφτανε ότι ο προηγούμενος ήταν ανάξιος. Στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών εξελέγησαν 84 δήμαρχοι σε όλη τη χώρα, εκ των οποίων μόλις 13 είναι δήμαρχοι που επανεξελέγησαν. Λαμβάνοντας υπόψιν και τους δύο γύρους των εκλογών, ένας στους τρεις νυν δημάρχους καταψηφίστηκε, κάτι που είναι εντυπωσιακό και δείχνει ότι η ανοχή του κόσμου έχει εξαντληθεί σε μεγάλο βαθμό.
Ο Δήμος Αθηναίων είναι το κορυφαίο παράδειγμα για αυτήν την αποστροφή που νοιώθει ο λαός για τους «τσιφλικάδες» δημάρχους που είτε υποστηρίζονται από «τζάκια», είτε εκλέγονται με τις «πλάτες» της κυβέρνησης, είτε συντηρούνται στην εξουσία από το πελατειακό σύστημα που φωλιάζει στην Αυτοδιοίκηση. Ο λαός φαίνεται πως έκρινε ότι ο Κώστας Μπακογιάννης συγκεντρώνει και τα 3 στοιχεία και τον έστειλε για έναν μεγάλο περίπατο προς την έξοδο. Απελπισμένοι για την κατάσταση στην Αθήνα, οι πολίτες προτίμησαν να δώσουν ευκαιρία σε έναν άγνωστο – εν πολλοίς – υποψήφιο, διότι με τον Κώστα Μπακογιάννη γνώριζαν ότι η επόμενη τετραετία θα είναι σίγουρα μια δεύτερη «σεζόν» της καταστροφικής διαχείρισής του.
Εκεί που ακούστηκε δυνατότερος ο παλμός αξιοπρέπειας του λαού ήταν η Περιφέρεια Θεσσαλίας, όπου οι «λασπωμένοι» και βασανισμένοι Θεσσαλοί δεν επέτρεψαν στον Κώστα Αγοραστό να βγει «καθαρός», «ατσαλάκωτος» και θριαμβευτής στη μάχη της κάλπης. Η ψήφος του β’ γύρου πήρε κι εκεί χαρακτηριστικά «δημοψηφίσματος» και οι πολίτες της Θεσσαλίας ψήφισαν ένα ηχηρό «όχι» στον άνθρωπο που άφησε τη Θεσσαλία να μετατραπεί σε μια λιμνοθάλασσα ερειπίων και νεκρών.
Όπως και να ερμηνεύσει κάποιος τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο λαός έδειξε σημάδια ζωής, και αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι. Ένας εκλογικός γύρος κατάφερε να δημιουργήσει τόσες «ρωγμές» και τόση αναστάτωση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο δεν κατάφεραν εκατό πορείες και χίλια λαϊκίστικα συνθήματα. Οι πολίτες έστειλαν μήνυμα ότι οι αλαζόνες πρέπει να χαμηλώσουν το κεφάλι και οι ανενεργοί συμπολίτες πρέπει να το υψώσουν, για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα.
