«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Στόν Εύεργετινό ύπάρχει τό κατωτέρω περιστατικό, τό όποιο καί παραθέτουμε, γιά όσους θέλουν νά ωφεληθούν ψυχικά άπ' αύτό καί προετοιμασθούν γιά τήν άλλη ζωή.
Ζούσε κάποτε, διηγείται ὁ άγιος Γρηγόριος ό Διάλογος, ένας νέος ονομαζόμενος Θεόδωρος. Ήταν πολύ ακατάστατος καί, χωρίς νά έχη κλίσι γιά τήν μοναχική ζωή, ακολούθησε τόν αδελφό του πού ασκείτο σέ ένα κοινόβιο μοναστήρι. Έάν κάποιος τόν συμβούλευε τά σωτηριώδη λόγια, ήταν άδύνατο νά πειθαρχήση καί νά τά έκτελέση. Ούτε καί δεχόταν ποτέ νά γίνη μοναχός.
Συνέβη λοιπόν καί αύτός νά φθάση στό τέλος τής ζωής του, μετά άπό μία θανατηφόρο άσθένεια πού τόν προσέβαλε. Κοντά του συγκεντρώθηκαν όλοι οί αδελφοί τοῦ Μοναστηριοῦ καί παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τόν εύσπλαχνισθή, στήν ώρα αύτή τῆς εξόδου τῆς ψυχής του.
Ξαφνικά, ένώ οἱ άδελφοί προσηύχοντο, ὁ Θεόδωρος άρχιζε νά φωνάζη δυνατά, διακόπτοντας τίς προσευχές τῶν μοναχών, καί έλεγε: «Φύγετε άπό κοντά μου, διότι έγώ παραδόθηκα στόν δράκοντα νά μέ κατασπαράξη. Δέν μπορεί όμως νά μέ φάγη τελείως, λόγω τής παρουσίας καί τῶν προσευχῶν σας. Τό κεφάλι μου ήδη ευρίσκεται μέσα στό στόμα του. Δόστε τόπο στήν οργή αὐτή γιά νά μή μέ βασανίζη περισσότερο καί άς τό κάνη αύτό πού θέλει μία ώρα ενωρίτερα. Ἀφοῦ είναι άποφασισμένο νά μέ φάγη, γιατί νά ύπομένω τό μαρτύριο τής αργοπορίας»;
Τότε τρομαγμένοι οἱ άδελφοί τοῦ είπαν
Σφράγισε, αδελφέ, τον εαυτό του με το σημείο του σταυρού.
Θέλω νά σφραγισθώ, απάντησε, άλλά τό σάλιο τοῦ δράκοντος μου βαραίνει τό χέρι.
Μετά τήν άπάντησι του Θεοδώρου οί μοναχοί έπεσαν στό έδαφος καί μέ θερμές προσευχές καί δάκρυα παρακαλούσαν τόν Θεό νά τόν λύτρωση άπό τόν δράκοντα. Μετά άπό άρκετή ώρα, τινάχθηκε όρθιος ὁ ετοιμοθάνατος καί είπε μέ όλη τήν δύναμί του:
Αδελφοί μου, νά ευχαριστήσετε τόν Θεό, διότι ό δράκων, πού μέ είχε αρπάξει, έφυγε μέ τίς προσευχές σας καί δέν μπόρεσε εδώ νά σταθή καθόλου. Τώρα λοιπόν, σας παρακαλώ, προσευχηθήτε στόν Θεό νά συγχωρήση τίς αμαρτίες μου καί, μετά άπ' αύτό πού μου συνέβη, είμαι έτοιμος νά εγκαταλείψω τελείως τήν κοσμική ζωή.
Πράγματι, άφού συνήλθε καί έπανέκτησε τίς δυνάμεις του, επέστρεψε μέ όλη τήν καρδιά του στόν Θεό καί άλλαξε τελείως γνώμη καί ζωή. Διδάχθηκε πολύ άπ' αύτή τήν μάστιγα πού του επέτρεψε ό Θεός τόσο γιά τήν μετάνοια καί σωτηρία του, όσο καί γιά εμάς πού τά γράφουμε καί τά διαβάζουμε. Άφού έζησε κατόπιν αρκετά χρόνια καί εύαρέστησε τόν Θεό, εξήλθε ή ψυχή του άπό τό σώμα καί αναπαύθηκε στούς κόλπους τοῦ Θεοῦ.
Ἀπό μον. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
