Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου
τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
10ον
Ὁ διαπρεπὴς γάλλος Καθηγητὴς τῆς Κυτταρογενετικῆς στὸ Πανεπιστήμιο τῶν Παρισίων Ἱερώνυμος Λεζὲν (J. Lejeune) [44] γράφει:
«Ὅπως ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες, ποὺ παρατηροῦν ἀμερόληπτα τὰ βιολογικὰ φαινόμενα, εἶμαι καὶ ἐγὼ πεπεισμένος, ὅτι τὸ ὂν ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ὑπάρχη ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γονιμοποίησης. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἡ ἐσκεμμένη ἐξαφάνιση ἑνὸς ἐμβρύου ὁποιασδήποτε ἡλικίας ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο ἑνὸς ἀνθρωπίνου ὄντος». Ὁ ἴδιος Καθηγητής, ὁ Λεζέν, σὲ ἀνακοίνωσή του στὴν Ἀκαδημία Ἠθικῶν καὶ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν τῆς Γαλλίας τὴν 1 Ὀκτωβρίου 1973 δήλωσε: «Ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος ἀνάγεται στὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης (γονιμοποίησης)… Αὐτὸ τὸ μικροσκοπικὸ ἔμβρυο τὴν 6η ἤ 7η ἡμέρα τῆς ζωῆς του, ποὺ ἔχει μόλις ἑνάμισυ χιλιοστὸ ὕψος, εἶναι ἱκανὸ κιόλας νὰ προνοῆ γιὰ τὴν τύχη του. Αὐτό, ναὶ αὐτό, ἐπιφέρει τὴν διακοπὴ τοῦ ἐμμήνου κύκλου τῆς μητέρας του, ἐπιβάλλοντας ἔτσι στὴ μητέρα του νὰ τὸ προστατεύη»!
Τὸ 1981 ἡ Ἀμερικανικὴ Γερουσία, προβληματισμένη ἐπάνω στὸ θέμα τῆς ἀποποινικοποίησης τῶν ἀμβλώσεων, ἐζήτησε τὶς ἀπόψεις ὀκτὼ κορυφαίων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ἐπὶ τοῦ θέματος: «πότε ἀρχίζει στὸ ἔμβρυο ἡ ζωή»; Ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ ἐρωτηθέντες οἱ ἑπτὰ ἐδήλωσαν ὑπεύθυνα, ὅτι σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιστήμη (ἰατρική – βιολογία κ.λπ.) ἡ ζωὴ στὸ ἔμβρυο ἀρχίζει ἀπὸ τὴν σύλληψη. Ἀπὸ τότε ἡ ὀρθότητα τοῦ νόμου, ποὺ ἀποποινικοποιοῦσε τὶς ἐκτρώσεις, ἀμφισβητεῖται στὶς Η.Π.Α. ὅλο καὶ περισσότερο.
Συγκεφαλαιώνοντας παραθέτομε τὸ συμπέρασμα τοῦ Dr Ernest Haunt[45] σὲ μιὰ ἐμπεριστατωμένη βιολογική, κοινωνιολογικὴ καὶ ἠθικὴ μελέτη του:
«Τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο δὲν εἶναι μιὰ ἁπλῆ κυτταρικὴ μᾶζα χωρὶς ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά: εἶναι πλήρως καὶ ἀπολύτως ἡ ζωὴ μιᾶς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Καὶ ἔχει τόση ζωή, ὅση ἔχει τὸ νεογέννητο, τὸ νήπιο, τὸ παιδί, ὁ ἔφηβος καὶ ὁ ὥριμος. Συνεπῶς στὴν ἔκτρωση σκοτώνεται ἀνθρώπινη ζωή, ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἔστω κι ἂν βρίσκεται στὰ πρώιμα στάδιά της».
Οἱ Ἕλληνες Ἰατροὶ δὲν ὑστέρησαν σὲ ὑπευθυνότητα ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος ζωή:
Ὁ Ἰατρὸς – γυναικολόγος Δρ. Δημ. Παπαευαγγέλου γράφει:
«Τώρα, πέρα ἀπὸ φιλοσοφικὲς ἤ θεωρητικὲς θέσεις, εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀξία ὑπάρχει «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» καὶ ὅτι ἡ ζωὴ δὲν ἀρχίζει μετὰ τὴν πλήρη ὀργανογένεση (8η-12η ἑβδομάδα), (ὅπως πίστευαν παλαιότερα). Τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι ἐξάρτημα ἤ μέλος τοῦ σώματος τῆς γυναίκας μὲ δικαίωμα θανάτωσης ἤ ζωῆς»!
Ὁ Καθηγητὴς Ἀβραμίδης ἐπισημαίνει: «Τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι μέρος τοῦ σώματος τῆς κυοφορούσης. Καὶ συνεπῶς δὲν μπορεῖ αὐτὴ μόνη νὰ ἀποφασίζη γιὰ τὴν τύχη τοῦ ἐμβρύου της, ὅπως θὰ ἀποφάσιζε γιὰ τὴν ἀφαίρεση ἑνὸς ὀργάνου τοῦ σώματός της, π.χ. τῆς σκωληκοειδοῦς ἀποφύσεως ἤ τῶν ἀμυγδαλῶν της»!
Ἐνενήκοντα δύο (92) Καθηγητὲς καὶ γενικὰ διδάσκαλοι τῆς Ἰατρικῆς στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δήλωσαν (27.2.1986): «Ὡς ὑπεύθυνοι ἀκαδημαϊκοὶ διδάσκαλοι καὶ ἰατροὶ διακηρύττουμε: ὁ ἄνθρωπος ὑφίσταται σὰν ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεως ἕως [τὴ στιγμή] τοῦ βιολογικοῦ θανάτου. Ὡς ἐκ τούτου, σὲ ὁποιαδήποτε περίοδο τῆς ζωῆς του καὶ ἂν γίνη παρέμβαση στὴν ἐπιβίωσή του, ἀποτελεῖ ἀνθρωποκτονία»! Οἱ πρωτότυπες καταστάσεις μὲ τὶς ὑπογραφὲς τῶν καθηγητῶν, γιὰ νὰ μὴν ἐξαφανισθοῦν, ἔχουν κατατεθῆ στὴν Συμβολαιογράφο Κιμισκίδου Ἑλένη, Ἐγνατίας 55, Θεσσαλονίκη, τηλ. 267802).
Ὁ Πανελλήνιος Ἰατρικὸς Σύλλογος στὸ Πανελλήνιο Ἰατρικὸ Συνέδριο τοῦ 1985 ἀναίρεσε προηγούμενη ἄποψή του καὶ ὑποστήριξε, σύμφωνα μὲ τὰ σύγχρονα δεδομένα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ὅτι «ἡ ἔναρξη τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου συμπίπτει μὲ τὴν στιγμὴ τῆς γονιμοποίησης».
Ἀνάλογες θέσεις ὑπεστήριξε καὶ ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν, σὲ ὑπόμνημά του πρὸς τὴν Κυβέρνηση.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀναφέρθηκαν πιὸ πάνω, βγαίνει αὐτόματα τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἔκτρωση δὲν εἶναι ἁπλῶς πιὰ μιὰ ἄκακη διακοπὴ κύησης, ἀλλὰ μιὰ διακοπὴ τῆς ζωῆς ἑνὸς αὐτόνομου ἀνθρώπινου ὄντος· καὶ συνεπῶς ἕνας φόνος, μιὰ θανάτωση.
Περιγράφοντας τὴν ἔκτρωση ὁ διαπρεπὴς καθηγητὴς Ν. Λοῦρος εἶπε ἐπιγραμματικά: «Εἶναι φόνος ἐκ προμελέτης»!
Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ:
«Οἱ Ἐκτρώσεις προκαλοῦν ἴλιγγο φρίκης, ἀπανθρωπιᾶς καὶ βαρβαρότητος»![46]:
Οἱ ἐκτρώσεις στὴν Ἑλλάδα ὑπολογίζονται σήμερα σὲ περισσότερες ἀπὸ 300.000 κάθε χρόνο, (κανεὶς δὲ γνωρίζει τὸν ἀκριβῆ ἀριθμό τους) καὶ προκαλοῦν, ἴλιγγο φρίκης, ἀπανθρωπιᾶς καὶ βαρβαρότητος! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε χρόνο σφαγιάζεται καὶ παραδίδεται σὲ ἀφανισμὸ μιὰ πολυάνθρωπη πόλη μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν Πάτρα, τὴ Λάρισα ἤ τὸ Ἡράκλειο. Πρόκειται γιὰ ἕνα συνεχιζόμενο καὶ διαρκῶς ἐπαυξανόμενο ἔγκλημα, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπεται ἡ σημερινὴ σύγχρονη καί «πολιτισμένη», ὅπως θέλει νὰ ὀνομάζεται, κοινωνία μας. Θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπεται, ὄχι μόνο διότι παραμένει ἀδρανὴς καὶ ἀδιάφορη μπροστὰ στὴ σφαγὴ ἀθώων καὶ ἀνυπεράσπιστων ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων, ἀλλὰ καὶ διότι ἔχει φθάσει στὸ σημεῖο νὰ κατοχυρώσει καὶ νομικὰ τὸ ἔγκλημα αὐτό, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ σήμερα νόμο τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.
Πολλὰ ἐπιχειρήματα προβάλλουν οἱ ὑπερασπιστὲς. τῶν ἐκτρώσεων. Ἂς δοῦμε μερικὰ ἀπὸ αὐτά, τὰ σπουδαιότερα καὶ πῶς αὐτὰ ἀνατρέπονται μὲ βάση τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Μᾶς λέγουν:
«Τὸ ἔμβρυο μέχρι τὴν 14η ἑβδομάδα τῆς κυήσεως δὲν εἶναι ἀκόμη σχηματισμένος ἄνθρωπος καὶ ἑπομένως μέχρι τότε ἡ ἔκτρωση μπορεῖ νὰ γίνεται χωρὶς νὰ ἀποτελεῖ φόνο». Ὅμως, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄνθρωπος, «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸ σπερματοζωάριο τοῦ ἀνδρὸς θὰ εἰσέλθει μέσα στὸ ᾠάριο τῆς γυναικός, δημιουργεῖται τὸ πρῶτο κύτταρο μιᾶς νέας ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ ταυτόχρονα εἰσέρχεται σ᾽ αὐτὸ ἡ ἀθάνατη ψυχή του. Κατόπιν τὸ πρῶτο αὐτὸ κύτταρο ἀρχίζει νὰ διαιρεῖται καὶ νὰ πολλαπλασιάζεται συνεχῶς μὲ ταχύτατους ρυθμούς, βάσει «προγράμματος» στὸ DNA τοῦ ἐν ἐξελίξει ἐμβρύου, τὸ ὁποῖο δὲν ταυτίζεται μὲ τὸ DNA τῆς μητέρας. Τὸ γεγονὸς αὐτό, (δηλαδὴ ἡ μὴ ταύτιση τῶν δύο DNA, μητέρας καὶ ἐμβρύου), εἶναι πολὺ σημαντικό, διότι μᾶς δείχνει ὅτι τὸ ἐν ἐξελίξει ἔμβρυο εἶναι ἕνας ἄλλος ἀνθρώπινος ὀργανισμός, διάφορος τοῦ ὀργανισμοῦ τῆς μητέρας. Οἱ συνεχεῖς καὶ ἀλλεπάλληλοι πολλαπλασιασμοὶ τῶν κυττάρων μὲ παράλληλη διαφοροποίησή τους, ὁδηγοῦν τελικὰ στὴ διάπλαση τῶν ἱστῶν καὶ τῶν ὀργάνων τοῦ ἐμβρύου, μέχρις ὅτου αὐτὰ τελειοποιηθοῦν κατὰ τέτοιον τρόπο, ὥστε νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἐπιτελέσουν τὴν ἀποστολή τους μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὸ ἐνδομήτριο περιβάλλον.
«Ἡ ἔκτρωση εἶναι δικαίωμα τῆς γυναίκας, διότι κάθε γυναίκα ἔχει δικαίωμα νὰ κάνει ὅ,τι θέλει στὸ σῶμα της». Κατ᾽ ἀρχὴν τὰ σώματά μας εἶναι μέλη Χριστοῦ καὶ ναοὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἑπομένως δὲν ἀνήκουν στοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ στὸν Χριστό: Σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς»[47], δὲν ἀνήκουμε στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ σ᾽ αὐτὸν ποὺ μᾶς ἐξαγόρασε, στὸν Χριστό, καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ σώματά μας, ὅπως θέλουμε. Πέραν τούτου τὸ ἔμβρυο εἶναι ἕνας ἄλλος ἀνθρώπινος ὀργανισμὸς καὶ ἑπομένως δὲν εἶναι μέλος τοῦ σώματος τῆς μητέρας. Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε ἡ μητέρα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κρατήσει ἐπ᾽ ἄπειρον, ὅπως κρατάει ὅλα τὰ ὑπόλοιπα μέλη τοῦ σώματός της. Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς γέννας, πρέπει ὑποχρεωτικὰ νὰ ἀποχωριστεῖ ἀπὸ αὐτό. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι θελήσει νὰ τὸ κρατήσει στὰ σπλάγχνα της, θὰ ἐπέλθει ὁ θάνατος καὶ τῆς μητέρας καὶ τοῦ παιδιοῦ. Κατὰ τὸν χρόνο τῆς ἐνδομητρίου ζωῆς ἁπλῶς φιλοξενεῖ τὸ ἔμβρυο στὸ σῶμα της γιὰ μερικοὺς μῆνες.
«Οἱ ἐκτρώσεις γίνονται εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε δὲν τὸ θέλουμε καὶ μάλιστα σὲ μεγάλη ἔκταση. Ἡ κοινωνία ἔχει ἀναγνωρίσει σιωπηρὰ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Δὲν τῆς δημιουργεῖ ἠθικὸ πρόβλημα καὶ ἑπομένως ὁ νομοθέτης ὀφείλει νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὴ λαϊκὴ βούληση. Νὰ νομιμοποιήσει, ἴσως ἀκόμη καὶ νὰ πριμοδοτήσει τὶς ἐκτρώσεις». Μποροῦμε ὅμως νὰ δεχθοῦμε ὅτι μία παρανομία πρέπει νὰ νομιμοποιηθεῖ, ἐπειδὴ ἔχει πάρει μεγάλη ἔκταση; Τί πταίει τὸ κυοφορούμενο ἔμβρυο, ποὺ ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ ζήσει, ἐπειδὴ ἡ κοινωνία ἔχει ἐξαχρειωθεῖ καὶ ἔχει φθάσει σὲ ἕνα τόσο μεγάλο ἠθικὸ κατάντημα; Ποῦ εἶναι τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, γιὰ τὰ ὁποῖα τόσο πολὺ κόπτεται καὶ καυχᾶται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος; Δὲν ἰσχύουν στὴν προκειμένη περίπτωση; Μὲ ποιό δικαίωμα στεροῦμε τὸ ἀγαθὸ τῆς ζωῆς ἀπὸ μία ἀνυπεράσπιστη ἀνθρώπινη ὕπαρξη; Τὸ ἀγαθὸ τῆς ζωῆς εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ μόνον ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸ ἀφαιρέσει. Κανεὶς ἄλλος. Γιατί ἆραγε σιωποῦν ἀπέναντι στὸ βδελυρότατο αὐτὸ ἔγκλημα οἱ παγκόσμιοι ὀργανισμοὶ ὑπερασπίσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων; Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ θὰ πρέπει νὰ νομιμοποιήσουμε καὶ τὴ διακίνηση τῶν ναρκωτικῶν, ἀφοῦ καὶ αὐτὰ ἔχουν πάρει μεγάλη ἔκταση. Νὰ τὰ ἀφήσουμε νὰ διακινοῦνται ἐλεύθερα, γιὰ νὰ μποροῦν ἄνετα οἱ τοξικομανεῖς νὰ τὰ προμηθεύονται! Τὸ ἴδιο θὰ λέγαμε καὶ γιὰ τὴ φοροδιαφυγή. Γιὰ νὰ μὴ γίνεται φοροδιαφυγὴ νὰ ἀπαγορευτεῖ ἡ ὑποβολὴ φορολογικῶν δηλώσεων.
«Ἡ νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων θὰ προστατεύσει τὴν ὑγεία καὶ τὴ ζωὴ τῆς γυναίκας». Αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα προβάλλουν ἐκεῖνοι, ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ γυναίκα κινδυνεύει δῆθεν ἀπὸ τὴν ἔκτρωση ποὺ γίνεται κρυφά, ἐνῶ ὅταν γίνεται φανερά, σὲ ἐπίσημες γυναικολογικὲς κλινικές, δὲν κινδυνεύει. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἔκτρωση εἴτε κρυφὰ γίνεται, εἴτε φανερά, εἶναι ἐπικίνδυνη ἐνέργεια γιὰ τὴ ζωή της. Ὅπως μᾶς βεβαιώνουν εἰδικοὶ ἐπιστήμονες γυναικολόγοι: «Οἱ γυναῖκες ποὺ ὑποβάλλονται σὲ ἔκτρωση ἀντιμετωπίζουν τὸν ἐνδεχόμενο κίνδυνο τῶν παρακάτω ἐπιπτώσεων: α) διάτρηση τῆς μήτρας, β) ρήξη τραχήλου, γ) αἱμορραγία, δ) θρόμβωση καὶ ἐμβολή, ε) ἐπιπλοκὲς ἀναισθησίας, στ) ἐμφάνιση προδρομικοῦ πλακούντα, ζ) ἐνδομητρίτιδα – σαλπιγγίτιδα, η) πυελικὴ φλεγμονή, θ) δευτερογενῆ ἀμηνόρροια ἤ στείρωση ι) ἐνδομήτριες συμφύσεις…» (Δρ Βασίλειος Μπέλλιος, Μαιευτήρας – Χειρουργὸς Γυναικολόγος). Ὅμως πέρα ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἐπιπτώσεις, ἐξ ἴσου σημαντικὲς εἶναι καὶ οἱ ψυχολογικές, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζονται ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους ὡς «Μεταεκτρωτικὸ Σύνδρομο». Ὅπως ἀναφέρεται στὴ διεθνῆ βιβλιογραφία, κάποιες γυναῖκες ἐκδηλώνουν ἄρνηση, (ἀμυντικὸς μηχανισμὸς ποὺ στηρίζεται στὸ συναίσθημα τοῦ θυμοῦ), ἐνῶ κάποιες ἄλλες ἀποχαιρετοῦν σπαρακτικὰ τὸ ἀγέννητο παιδί τους ἐκδηλώνοντας τὴ θλίψη τους. Ἡ ὥρα τῆς ἔκτρωσης θὰ τραυματίσει τὸν ἐσωτερικό τους κόσμο καὶ τὰ σημάδια τοῦ ψυχικοῦ τραύματος θὰ εἶναι ἐμφανῆ σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή τους, στὸ σῶμα, τὰ συναισθήματα καὶ τὶς συμπεριφορές τους. Πολλὲς γυναῖκες βιώνουν μετὰ τὴν ἔκτρωση ἕνα «συναισθηματικὸ μούδιασμα», ποὺ εἶναι βασικὸ χαρακτηριστικὸ πένθους, τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἑβδομάδες ἀπὸ τὴν ἔκτρωση ἀκολουθεῖται ἀπὸ διαταραχὲς ὕπνου, διατροφῆς, σεξουαλικῆς δυσλειτουργίας κ.ἄ.[48]
Κλείνοντας τὴν ἀναφορά μας, συγχαίρομεν τὴν πλειονοψηφία τῶν Ἐντίμων Δικαστῶν τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῶν ΗΠΑ γιὰ τὴν ἐξαίρετη ἀπόφασή τους καὶ ἐκφράζουμε τὴν ὀδύνη μας γιὰ τὸ κατάντημα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει ὑποβιβαστεῖ στὴν κατηγορία τῶν κτηνῶν, ζώντας μόνο γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν ἡδονή, μὲ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐνστίκτων του. Θλιβόμαστε ἐπίσης βαθύτατα γιὰ τὴ σύγχρονη ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ πώρωση καὶ ἀναισθησία τῆς κοινωνίας ἀπέναντι στὸ φοβερὸ καὶ ἀποτρόπαιο ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων. Ὅσες ἔγκυες γυναῖκες προμελετοῦν νὰ προχωρήσουν σὲ ἔκτρωση, ἂς ἀκούσουν τουλάχιστον τὴ σιωπηλή, ἀλλὰ καὶ σπαρακτικὴ κραυγὴ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ κυοφοροῦν μέσα τους, μήπως καὶ μαλακώσει ἡ καρδιά τους. «Σ᾽ ἀγαπῶ μανούλα, μὴ μὲ σκοτώσεις! Μὴ μοῦ πάρεις πίσω τὴ ζωὴ ποὺ μούδωσες! Μὴ ξεχνᾶς, κάποτε ἤσουν καὶ σὺ στὴν ἴδια θέση μὲ μένα. Θἄθελες νὰ συμβεῖ σὲ σένα, τὸ κακὸ ποὺ σκέφτεσαι ἐσὺ γιὰ μένα; Ἐσὺ εἶχες μανούλα, ἐγὼ δὲν ἔχω;….»![49]
Σημειώσεις:
[44]. Ὁ Ἱερώνυμος Λεζὲν (J. Lejeune) ἦταν Καθηγητὴς τῆς Κυτταρογενετικῆς στὸ Πανεπιστήμιο τῶν Παρισίων, ἡ δὲ Ἀνακοίνωσή του στὴν Ἀκαδημία Ἠθικῶν καὶ Πολιτικῶν τῆς Γαλλίας τῆς 1-10-1973 ὑπῆρξε πρωτοποριακὴ καὶ ἐξαιρετικὰ πολύτιμη.
[45]. Ἡ παραπάνω Γνωμάτευση εἶναι τὸ συμπέρασμα τοῦ Ernest Haunt σὲ μιὰ ἐμπεριστατωμένη βιολογική, κοινωνιολογικὴ καὶ ἠθικὴ μελέτη του γιὰ τὸ θέμα τῶν Ἀμβλώσεων.
[46]. Ἴδετε Ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ μὲ ἡμερομηνία 27 Ἰουλίου 2022.
[47]. Α´ Κορ. 6, 19-20.
[48]. (Ἴδετε φυλλάδιο μὲ τίτλο: «Ἐγὼ τὸ ἀγέννητο παιδί», τοῦ Συλλόγου Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ: «Ἀγκαλιά»).
[49]. Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη μὲ τίτλο: «Θέλω νὰ ζήσω», ἐκδ. «Ὀρθόδοξο μέτωπο».
