Ἂν ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἔπεσε κάποτε ἐπάνω στὰ Σόδομα ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλας πόλεις, αἱ ὁποῖαι εἶχαν ἔστω τὴ «δικαιολογία» ὅτι δὲν ἄκουσαν ποτὲ περὶ τοῦ Χριστοῦ, τί ἆραγε εἶναι δυνατὸν νὰ συμβῆ εἰς χριστιανικὰς πόλεις, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν παρόμοιαι μὲ τὰ Σόδομα καί, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι «χριστιανικαί», στεροῦνται δικαιολογίας;
Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:«Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα» (Γέν. 18, 20). Καὶ ὅτι ἡ ἁμαρτία Σοδόμων ἦταν ὄντως πολὺ μεγάλη καὶ σφοδρή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν εἶχαν βρεθεῖ οὔτε δέκα δίκαιοι. Διότι στὴν ἐρώτηση τοῦ Ἀβραάμ, ἐὰν θὰ καταστρέψει τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, σὲ περίπτωση ποὺ βρεῖ σ’ αὐτὴ δέκα δίκαιους, ὁ Κύριος ἀπάντησε καὶ εἶπε: «οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γέν. 18, 32). Ἀλλὰ δὲν βρέθηκαν οὔτε δέκα. Ὅλοι οἱ πολίτες ἦταν σὲ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς φύσης. Οἱ ψυχές τους ἦταν νεκρές, ἐνῷ τὰ σώματα ἐκφυλισμένα. Γι’ αὐτὸ κτύπησε «θεῖον καὶ πῦρ» (Γέν. 19, 24), τὸ σύμβολο τῆς βρώμας καὶ τῆς ἔξαψης τῶν παθῶν τους, καὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα δὲν ἔμεινε τίποτα, πλὴν τοῦ κακοῦ ὀνόματος καὶ τῆς φρικιαστικῆς ἀφήγησης.
Ὅμως δὲν ἔπεσε ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πόλεις, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἶχε κάνει τοὺς ἀνθρώπους δύσμορφους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴ μοιάζουν καθόλου πιὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ οὐράνιου Δημιουργοῦ. Καὶ ἐφόσον ἔτσι ἔγινε μὲ τὶς κακὲς πόλεις, στὶς ὁποῖες δὲν εἶχε ἀκουστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσο μᾶλλον μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ τὶς χριστιανικὲς πόλεις – τὶς ἐφάμιλλες ἢ παρόμοιες ὡς πρὸς τὸ κακὸ μὲ τὰ Σόδομα – τὶς βαπτισμένες στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ;
Διαβάστε τὴν ἀπειλὴ τοῦ Σωτήρα πρὸς τὴν πόλη Καπερναούμ: «Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήση· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοι, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον» (Ματθ. 11, 23). Καὶ πράγματι, ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε: ἐκεῖ ὅπου κάποτε στεκόταν ἡ ὑπερήφανη πόλη τῆς Καπερναοὺμ τώρα εἶναι ἀδιαπέραστος θαμνώδης τόπος, πέτρες καὶ φωλιὲς φιδιῶν. Μὲ τὰ μάτια τους τὸ εἶδαν καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ἔτρεμαν ὅλοι οἱ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων».
Καὶ αὐτὰ τὰ ἔγραφε ὁ Ἅγιος Νικόλαος γιὰ τὶς χριστιανικὲς πόλεις τῶν ἡμερῶν του (πρὶν ἀπὸ περίπου 80 χρόνια). Ποιὸς τολμᾶ ἆραγε νὰ φανταστεῖ τί θὰ ἔλεγε σήμερα; Καὶ εἰδικὰ γιὰ τὶς πόλεις τοῦ κατ’ ἐξοχὴν ὀρθόδοξου καὶ ἁγιοτόκου τόπου, ποὺ ἔχει πλέον καταντήσει βόρβορος ἀποστασίας, ἀκολασίας καὶ διαστροφῆς;
