«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν’ αὐτῷ ληνὸν καὶ ὠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε» (Ματθ. 21, 33-34). Ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Κύριος τῆς δόξης, ἐφύτευσε τὸν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία Του, διὰ τοῦ ἰδίου Του αἵματος, ἔβαλε καὶ φραγμόν, γιὰ νὰ τὴν διαχωρίσει ἀπὸ τὸν αἰσμὸ τῆς πάσης φύσεως δαιμονικῆς θρησκείας, ἐν τέλει δέ, ἀπὸ αὐτὸν τοῦτον τὸν Κόσμον. Ἀκολούθως, τὴν παρέδωσε εἰς τοὺς «γεωργούς» του, γιὰ νὰ τὴν προστατεύσουν ἀπὸ τὶς πάσης φύσεως αἱρέσεις. Ἡ ἄμπελος εἶναι αὐτὸς τοῦτος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ δὲ λαός Του, τὰ κλήματα.
Ὅμως οἱ ποιμένες τῆς σημερινῆς ἐποχῆς ἀντὶ νὰ προστατεύσουν τὴν θεόφυτο ἄμπελο, συστηματικὰ προσπαθοῦν νὰ ἄρουν τὸν προστατευτικὸ φραγμό, χρησιμοποιώντας ὡς ὄχημα τὸν Οἰκουμενισμό, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἀφήνουν νὰ εἰσέλθη ἐντός τοῦ ἀμπελῶνος, κάθε λογῆς αἵρεση, ξεχνώντας ὅτι ἡ Ἄμπελος εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ Ἐκκλησία. Ἡ υἱοθέτηση τοῦ πνεύματος τοῦ ἐκκοσμικευμένου Οἰκουμενισμοῦ, ὁδήγησε (καὶ ὁδηγεῖ) στὴν ἀπώλεια τῆς πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖο ἀντικατέστησαν μὲ τὴν φαντασία τους. Συγκρητισμός, σύγχυση καὶ ἀστοχία παντοῦ. Ἡ ἀληθὴς θεολογία, ἡ Πατερικὴ θεολογία, ἐχάθη καὶ σκότος ἐπικρατεῖ πιὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἕνα σκότος ἀποπνικτικό, ἐκφοβιστικό, φέρον ὀσμὴ θανάτου.
Ἡ νέα πραγματικότητα ποὺ ἔχουν δημιουργήσει ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες τῶν σημερινῶν “ποιμένων” ἀποτυπώνεται ὀφθαλμοφανῶς στοὺς ἄδειους ἢ μισοάδειους Ναούς. Ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει πιὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες. Ποιὸς ἆραγε ἀκολουθεῖ συνειδητὰ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἢ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο; Μόνον μεγάλης ἡλικίας ἄνθρωποι, συνήθως παντελῶς ἄσχετοι περὶ τὰ τῆς πίστεως.
Ὑπάρχει ἆραγε κάποια ἔνδειξη ὅτι ἡ θλιβερὴ μείωση τῶν ἐκκλησιαζομένων Χριστιανῶν, τῶν Χριστιανῶν ἐν γένει, ἐνδιαφέρει τοὺς (μισθωτοὺς) ποιμένες; Καμία. Ἀντιθέτως, ὡς γυμνοὶ βασιλιάδες πορεύονται σταθερὰ χέρι-χέρι μὲ τὸ Σύστημα μὲ μόνη μέριμνα τὴν πρόσβαση στὰ τραπέζια τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ὀλιγαρχῶν ποὺ κυβερνοῦν τὶς τύχες τοῦ Αἰῶνος τούτου, ὅπως ἄλλωστε πράττει καὶ ὁ ἕτερος γυμνὸς βασιλιάς, ὁ πάπας τῆς Ρώμης, ποὺ βλέπει τὸ -ἄλλοτε πανίσχυρο- οἰκοδόμημα τοῦ παπισμοῦ νὰ καταρρέει μὲ γοργοὺς ρυθμούς.
Οἱ φραγκοπαπάδες πιὰ εἶναι ἐλάχιστοι, “ἱερατικές” κλήσεις ἔχουν πάψει νὰ ὑφίστανται, οἱ περισσότεροι δέ, εἶναι ὑπέργηροι, ὁπότε εὔκολα γίνεται κατανοητὸ τὸ γιατί οἱ παπικὲς ἐνορίες τῆς Εὐρώπης ἔχουν γεμίσει (ψευδὸ)ἱερεῖς ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς καὶ γιατί ὁ νῦν πάπας εἶναι τόσο ὑποστηρικτικὸς στὸ μεταναστευτικὸ ζήτημα. Ὁ κόσμος στὶς μεγάλες πόλεις τῆς Ἰταλίας δὲν ἐκκλησιάζεται πιά, παρὰ μόνον τὸ τρία τοῖς ἑκατὸ (3%), ἐνῷ τὸ ποσοστὸ στὶς λοιπὲς εὐρωπαϊκὲς πόλεις, εἶναι ἀκόμη χαμηλότερο. Μόνη δύναμη ποὺ τοὺς ἀπέμεινε εἶναι τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ποὺ προβάλλουν τὸ παπισμὸ (μὲ τὸ ἀζημίωτο), καθὼς καὶ ἡ τεράστια περιουσία ποὺ ἔχει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες συλλεχθεῖ. Μεγαλοπρεπῆ οἰκοδομήματα καὶ ἐκκλησίες, φαντάσματα ἑνὸς κάποτε ἔνδοξου παρελθόντος στέκουν πιὰ ἄδεια ἀπὸ ἀνθρώπους… Ταυτόχρονα, οἱ κάτοχοι αὐτῶν τῶν ἄδειων κτιρίων συνεργάζονται μὲ τοὺς ἀντίστοιχους “Ὀρθοδόξους” Οἰκουμενιστὲς θεωρώντας ὅτι ἡ ἕνωση τῶν δύο θὰ τοὺς προσδώσει μεγαλύτερη αἴγλη, δύναμη καὶ ἐξουσία. Γιατί τελικὰ αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἐπιζητοῦν.
Ἐπανερχόμενοι στοὺς ὀρθοδόξους ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν κατὰ πόδας τὸ παράδειγμα τῶν συναδέλφων τους (καὶ συνοδοιπόρων τους) τῆς Δύσης, ποὺ ἀντὶ νὰ δουλεύουν στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ, περιορίζουν τὸν ρόλο τους ὄπισθεν τῶν μεγάλων γραφείων, ὅπου συντονίζουν τὰ νέα “ἐπενδυτικὰ σχήματα” στὶς “ἀναδυόμενες ἀγορές”, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα τοῦ “προσκυνηματικοῦ τουρισμοῦ”, ἀλλὰ καὶ ἄλλων πιὸ προσοδοφόρων “πρότζεκτς” μέσῳ ΜΚΟ καὶ ὀλιγαρχικῶν ἑταιρικῶν ὁμίλων.
Ταυτόχρονα, τοὺς βλέπουμε ὡς πτωχοὺς συγγενεῖς νὰ συμμετέχουν στὰ τηλεοπτικὰ πάνελ τῶν συστημικῶν ΜΜΕ, ἐκεῖ ποὺ προβάλλονται τὰ νέα πρότυπα σκέψης καὶ κοινωνικῆς συνείδησης, ὅπου ἁπλὰ συγκαταβαίνουν στὰ λεγόμενα τῶν “εἰδικῶν” ποὺ ἐξηγοῦν στὰ ἀποκοιμισμένα πλήθη τῶν τηλεθεατῶν τὸ πῶς τὰ νέα μέτρα (τὰ ὁποῖα δίκην χειμάρρου ποτὲ δὲν σταματᾶνε νὰ ἔρχονται, ἀντικαθιστώντας τὸ ἕνα τὸ ἄλλο), συντείνουν στὴν “ἐλευθερία” τὴν “πρόοδο” τὴν “ἀσφάλεια” ἢ τὴν “ὑγεία” τους. Τοὺς βλέπουμε ἐπίσης, πῶς ἀπὸ εἰρηνοποιοὶ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, νὰ ἔχουν μεταβληθεῖ σὲ προαγωγεῖς πολέμου, στηρίζοντας πολιτικὲς μαριονέττες τῆς παγκόσμιας πολιτικὸ-οἰκονομικῆς ἐλίτ, οἱ ὁποῖες κυριολεκτικὰ ἀφανίζουν τὸ λαό τους.
Κύριό τους ἔργο ἔχει πιὰ ἀνακηρυχθεῖ ἡ παραγωγὴ ὑπάκουων συνειδήσεων στὶς σατανικὲς βλέψεις τοῦ Συστήματος, αὐτῶν δηλαδὴ ποὺ νομίζουν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι πρωτίστως ὄχι ἡ ζωντανὴ πίστη στὸν Λυτρωτὴ Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ ἕνα ἀνθρωπιστικὸ πνεῦμα συνεννόησης, κατανόησης καὶ ἀποδοχῆς τῆς “ἀλήθειας” τῶν ἄλλων θρησκειῶν.
Ὅσο πιὸ ὑψηλὰ ἵστανται αὐτοὶ οἱ “ποιμένες”, τόσο περισσότερο τούς βρίσκουμε διαρκῶς ἐναγκαλιζόμενους μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἰσχύος τοῦ Αἰῶνος τούτου: μεγιστᾶνες τοῦ πλούτου, πολιτικοὺς ἡγέτες καὶ θεωρητικοὺς-εὐαγγελιστὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς τῆς Ἀνθρωπότητας. Μὲ αὐτούς, περιφέροντες τὰ σύμβολα τῆς ἀτίμητης Ἱερωσύνης, κάνουν ἐμπόριο στὸ ὄνομα τῆς πίστεως ποὺ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς παρέδωσαν ἀμόλυντη. Θέλουν νὰ ξεχωρίζουν φορώντας ἄμφια προκλητικοῦ πλούτου, φέροντας ὑψηλὲς μίτρες, ἐνῷ δὲν βλέπουν (διότι ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν) τὸν ἁπλὸ λαὸ ποὺ ὑποφέρει, στενάζει καὶ πεινᾶ τόσο γιὰ τὸν ἐπίγειο ἄρτο, ὅσο περισσότερο γιὰ τὸν Οὐράνιο, δηλαδὴ γιὰ τὸν κάθε σύγχρονο Λάζαρο, ποὺ μένει σὲ μία πτωχὴ συνοικία καὶ εἰσέρχεται στὸν Ναὸ ἀσπαζόμενος εὐλαβῶς τὴν δεξιὰ τους χεῖρα.
Ἡ συνεργασία τους μὲ τοὺς ἰσχυρούς τοῦ Αἰῶνος τούτου, οἱ ὁποῖοι πτωχοποιοῦν, ἐξαθλιώνουν καὶ τελικὰ ἐκμαυλίζουν τοὺς πτωχοὺς ἀνθρώπους (ἡ πτώχεια ὁδηγεῖ μαθηματικὰ στὰ ναρκωτικά, τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν πορνεία), τοὺς ὁδήγησε νὰ οἰκειοποιηθοῦν τοὺς ὑποκριτικοὺς τρόπους ψευδο-ίασης τοῦ προβλήματος: δημιούργησαν (ὅπως καὶ οἱ πλούσιοι πάτρωνές τους) ΜΚΟ “ἐλεημοσύνης”, μέσῳ τῶν ὁποίων μοιράζουν στοὺς πληβείους “ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης” τοῦ πλούτου καὶ τῆς φιλαργυρίας, τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ὁποίας ἐξυμνοῦν ὡς “καλοὺς καὶ ἐλεήμονες χριστιανούς” καὶ πείθουν τὸν ἐξαθλιώμενο λαὸ νὰ τοὺς ἐξυμνεῖ γιὰ τὴν “καλωσύνη” τους.
Ὀνομάζονται δὲ καὶ «πρῶτοι» καὶ «πρῶτοι τῶν πρώτων» μόνο καὶ μόνο γιατί ἔχουν τὴν ἐντύπωση ὅτι μόνο αὐτοὶ μποροῦν νὰ προσφέρουν τὴν σωτηρία διὰ τῶν ἰδίων τους χειρῶν (καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ), ἐνῷ ἀκολουθοῦν τὸ ἴδιον γνωμικό τους θέλημα καὶ ὄχι τὸ Θέλημα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ὑπηρετοῦν…
Ὁ Αἰώνας τοῦτος ὁδεύει μπροστά, φέρνοντας ἐπιπλέον δυσκολίες καὶ δεινὰ ποὺ ἤδη προαναγγέλλονται ἐκ τῶν σχεδιαστῶν τους. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία, τὸ “βασίλειον ἱεράτευμα” τί χρεία ἔχει τοιούτων “ποιμένων”, ἀποστατῶν -δυστυχῶς- ἐκ τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ ὀρθοπραξίας; Τὸ μικρὸ ποίμνιο, ὁ πτωχὸς Λάζαρος πού ἐπιθυμεῖ νὰ χορτάσει τὴν πνευματική του πεῖνα, πῶς νὰ τὴν κορέσει ἀπὸ αὐτοὺς πού δὲν δύνανται νὰ δώσουν; Εἶναι ἆραγε ἀργὰ νὰ καταλάβει ὅτι ἡ σωτηρία δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ λιγοστὰ ψίχουλα πού πέφτουν ἀπὸ τὶς τράπεζες τῶν ἰσχυρῶν; Εἶναι ἆραγε ἀργὰ γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο νὰ συναισθανθεῖ ὅτι μόνο μέσα στὴν ὀρθὴ πίστη τῶν Πατέρων, στὴν ὀρθοπραξία καὶ Ὀρθοδοξία, βρίσκεται ἑνωμένο μὲ τὸν Χριστό, τὸν ἀποκλειστικὰ μόνο ἱκανὸ νὰ δώσει τὴν σωτηρία στὸν κόσμο;
Ναί, ἴσως τότε τὸ μικρὸ ποίμνιο, ὁ πεινασμένος Λάζαρος, ὅταν ἀπομακρυνθεῖ ταχέως ἀπὸ τοιούτους “ποιμένας” ἀποστάτας, θὰ ἀνακαλύψει ὅτι βρίσκεται ἀσφαλὴς στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη Χριστὸ καὶ ἴσως τότε συμβεῖ τὸ ἑξῆς παράδοξο: νὰ ἀνακαλύψει ὅτι δύναται νὰ σηκωθεῖ ὄρθιος στηριζόμενος στὴν ζῶσα καὶ ἐνεργὸ πίστη του (ἐνῷ οἱ “ποιμένες” ἀντιθέτως τὸν διδάσκουν νὰ εἶναι παθητικὸς καὶ μοιρολάτρης, ποὺ τὸ μόνο ποὺ ὀφείλει εἶναι ἡ “ἀδιάκριτος” ὑπακοὴ σὲ αὐτοὺς) καὶ νὰ μπορέσει κι αὐτὸς νὰ δώσει πνευματικὴ τροφὴ σὲ κάθε ἄλλο πεινασμένο. Τὴν πνευματικὴ τροφὴ τοῦ Πατερικοῦ λόγου καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ οἱ σημερινοὶ “ποιμένες” ποδοκυλοῦν, ρίχνοντας τὸν τίμιο μαργαρίτη στοὺς χοίρους. Ἐν τέλει, νὰ ὑψώσει ξανὰ τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ μόνου Βασιλέως τῆς Δόξης ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ τὴν σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.
