Δόξα ανήκει, αγαπητοί, στον μόνο αληθινό Θεό. Έφερα στη μνήμη μου εκείνη την ώρα (της δευτέρας παρουσίας), και τρόμαξα· έστρεψα την προσοχή μου σ’ εκείνη τη φοβερή κρίση, και φοβήθηκα· αλλά και στη χαρά που υπάρχει στον παράδεισο· και αφού στέναξα, έκλαψα ωσότου δε μου έμεινε δύναμη να κλάψω ακόμη, διότι με αδιαφορία και μετεωρισμό πέρασα τις μέρες μου, και με ακάθαρτους λογισμούς γέμισα τα χρόνια μου. Πώς μου τα έκλεψαν, δεν κατάλαβα· και πώς πέρασαν, δεν αντιλήφθηκα. Οι μέρες μου χάθηκαν και οι ανομίες μου πολλαπλασιάσθηκαν.
Αλίμονο, αλίμονο, αγαπητοί μου! Πώς να αντιμετωπίσω την ντροπή εκείνης της ώρας, όταν θα παρουσιασθούν ολόγυρα οι γνωστοί μου, εκείνοι που με λογάριαζαν ότι ανήκω σ’ αυτό το σχήμα της ευλάβειας, και με μακάριζαν, ενώ εγώ ήμουν εσωτερικά γεμάτος από ασέβεια και ακαθαρσία, και είχα ξεχάσει τον Κύριο που ερευνά τις καρδιές και τις σκέψεις (Ψαλ. 7:10); Πράγματι εκεί βρίσκεται η ντροπή. Είναι αξιολύπητος όποιος ντροπιάζεται εκεί.
Φιλάνθρωπε, Αγαθέ, ζητώ να υποσχεθείς με όρκο στην ευσπλαχνία σου, ότι δε θα με τοποθετήσεις στα αριστερά, μαζί με τα ερίφια που σε παρόργισαν, και ότι δε θα μου πεις· «Δε σε γνωρίζω». Αλλά χάρη στην ευσπλαχνία σου, δώσε μου συνεχή θρήνο και κατάνυξη και ταπείνωση στην καρδιά μου, και καθάρισέ την, για να γίνει ναός της αγίας χάριτός σου. Γιατί μολονότι είμαι αμαρτωλός και ασεβής, όμως συνεχώς χτυπώ την πόρτα σου· και μολονότι είμαι οκνηρός και νωθρός, όμως τουλάχιστο βαδίζω στο δρόμο σου.
Αδελφοί μου αγαπητοί, παρακαλώ την ομόνοια που έχετε, να φροντίσετε να γίνετε ευάρεστοι στον Θεό, όσο υπάρχει καιρός. Κλάψτε μπροστά του, μέρα και νύχτα, στην προσευχή σας και στην ψαλμωδία, για να σας σώσει από εκείνο τον ατέλειωτο θρήνο, και από το τρίξιμο των δοντιών, και από τη φωτιά της γέεννας, και από το ακοίμητο σκουλήκι, και να σας χαροποιήσει στη βασιλεία του, στην αιώνια ζωή· εκεί όπου εξαφανίσθηκε ο πόνος, η λύπη και ο στεναγμός· εκεί όπου δε χρειάζονται ούτε τα δάκρυα ούτε η μετάνοια· όπου δεν υπάρχει φόβος και τρόμος· όπου δεν υπάρχει φθορά· όπου δεν υπάρχει αντίπαλος και εχθρός· όπου δεν υπάρχει παρόργιση και θυμός· όπου δεν υπάρχει μίσος και έχθρα· απεναντίας υπάρχει διαρκής χαρά και ευφροσύνη και αγαλλίαση, και τραπέζι γεμάτο με πνευματικά αγαθά, που το ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούν. Μακάριος είναι εκείνος που θα θεωρηθεί άξιος γι’ αυτό το τραπέζι, και αξιολύπητος εκείνος που θα το στερηθεί.
Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Α’, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 148.
