Αυτοί που κράτησαν τα παιδιά εκτός σχολείου πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη ζημιά που συνεχίζουν να προκαλούν. Μια γενιά παιδιών απέτυχε εξαιτίας μιας φιλοσοφίας που επέτρεψε, ακόμη και ενθάρρυνε ένα βιομηχανικό επίπεδο ταλαιπωρίας. Για ποιο λόγο; Για έναν ιό που δεν αποτελούσε σχεδόν καμία απειλή, σίγουρα δεν αποτελούσε μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν που αντιμετώπιζαν καθημερινά στην κανονική ζωή πριν από τον Covid.
Τώρα οι συνέπειες γίνονται σαφείς.
Οι
υποστηρικτές του εγκλεισμού ισχυρίζονται ότι τα παιδιά είναι ανθεκτικά
και μπορούν να ανακάμψουν από τη ζημιά που τους προκάλεσαν. Η απάντησή
μου; Δεν θα έπρεπε να μπουν σε αυτή την διαδικασία. Είναι εγκληματικό το
πώς εκατομμύρια νέοι χρησιμοποιήθηκαν ως ανθρώπινες ασπίδες για τους ηλικιωμένους, καταστρέφοντας τις ευκαιρίες της ζωής τους.
Τώρα αναφέρεται ότι ο εγκλεισμός έβλαψε τη συναισθηματική ανάπτυξη σχεδόν των μισών παιδιών. Αλλά αυτή είναι μόνο η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου. Δεν έχουν φωνή, επομένως πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα μιλήσουμε εμείς για αυτούς. Έκανα σαφείς τις ενστάσεις μου εκείνη την περίοδο και πλήρωσα ένα τίμημα για αυτό. Μπορούν και άλλοι που τώρα θρηνούν για τις συνέπειες του lockdown να πουν το ίδιο; Μην ξεχνάτε ότι, αν κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους “είχαν τον τρόπο τους”, θα εξακολουθούσαμε να έχουμε περιορισμούς σήμερα. Οι μάσκες και η κοινωνική αποστασιοποίηση προτείνονται ως παντοτινό μέτρο από έναν ανώτερο επιστήμονα.
Τα παιδιά από τα πιο στερημένα περιβάλλοντα είναι αυτά που έχουν υποφέρει περισσότερο. Έχω έξι μικρά εγγόνια και νιώθω εξαιρετικά ευγνώμων και προνομιούχος που είχαμε τα μέσα να τα προστατέψουμε από τις χειρότερες συνέπειες του lockdown.
Εκατομμύρια οικογένειες δεν ήταν τόσο τυχερές. Φανταστείτε να ζείτε σε ένα πολυώροφο κτίριο στο κέντρο μιας πόλης, προσπαθώντας απεγνωσμένα να εργαστείτε από το τραπέζι της κουζίνας ενώ ταυτόχρονα προσπαθείτε να παρακολουθείτε την πορεία της εκπαίδευσης του παιδιού σας. Όσοι δεν είχαν ιδιωτικό υπαίθριο χώρο βρήκαν τα αγαπημένα τους πάρκα σφραγισμένα με αστυνομική ταινία «για το καλό τους». Όταν οι άνθρωποι μιλούν για «νοσταλγία του lockdown», ας τους βάλουμε σε αυτόν τον εφιάλτη για ένα δεκαπενθήμερο και μετά ας δούμε πόσο τους λείπουν οι περαιτέρω περιορισμοί.
Όσοι θέσπισαν και εφάρμοσαν τους κανόνες δεν καταλάβαιναν πραγματικά τον πόνο που προκάλεσαν στον πληθυσμό. Δεν υπέφεραν ούτε αυτοί, ούτε τα παιδιά τους – συνήθως έχοντας μεγάλα σπίτια, καταπράσινους κήπους και τον διαθέσιμο χρόνο και την τεχνολογία για να εξασφαλίσουν ότι η εκπαίδευση του lockdown δεν υστερούσε πολύ από την πραγματική.
Όταν τελικά επετράπη στα παιδιά να επιστρέψουν στην τάξη, αναγκάστηκαν να φορούν άβολες και ενοχλητικές μάσκες για ώρες. Κάθε πολιτικός ή σχολιαστής που υποστήριζε αυτόν τον δυστοπικό εφιάλτη θα έπρεπε να είχε αναγκαστεί να φορέσει μια μάσκα για κάθε δευτερόλεπτο που έβαζαν τα παιδιά να φορούν μια μάσκα.
Είμαι έξαλλη. Ενώ βαλίτσες με κρασί σύρονταν στο Νο 10, στις φτωχότερες περιοχές της χώρας είχαν αρπάξει τις ήδη περιορισμένες ευκαιρίες ζωής από τα παιδιά. Υπήρχε καλύτερος τρόπος. Οι Σουηδοί κράτησαν ανοιχτά τα σχολεία πρωτοβάθμιας, του γυμνασίου και της προσχολικής ηλικίας σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας.
Η Άννα Έκστρομ, υπουργός Παιδείας της Σουηδίας εκείνη την περίοδο, έγραψε πρόσφατα ότι τα μειονεκτήματα του κλεισίματος των σχολείων «ήταν απλώς πολύ μεγάλα». Η προσέγγισή της έχει δικαιωθεί. Ενώ η έρευνά μας για τον Covid ασχολείται με το ανόητο ερώτημα εάν το Brexit βοήθησε ή εμπόδισε την αντίδραση της Βρετανίας, αυτό το ζωτικό θέμα παραμένει ανεξερεύνητο. Τα παιδιά δεν αναφέρθηκαν καν άμεσα στους δεδηλωμένους στόχους της έρευνας – η εκπαίδευση αναφέρθηκε μόνο μία φορά, αλλά οι λέξεις «παιδί» και «παιδιά» ποτέ. Τι μήνυμα στέλνει αυτό;
Θα πρέπει να ξεκινήσει μια ολόκληρη ξεχωριστή έρευνα για να τεθούν τα ερωτήματα που δεν μπορούν να κάνουν τα παιδιά του έθνους μας, όπως δικαίως ζήτησε η ομάδα εκστρατείας Us For Them. Ο ισχυρισμός ότι το lockdown απέτρεψε μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι προκάλεσε φαίνεται πλέον αδύνατο να υποστηριχθεί με οποιαδήποτε αξιοπιστία. Τα στοιχεία αυξάνονται και πιθανότατα θα συνεχίσουν να αυξάνονται για πολλές επόμενες δεκαετίες. Ήρθε η ώρα η ελίτ του lockdown να παραδεχθεί ότι τα διαδοχικά lockdown, και η σχετική ζημιά που προκλήθηκε στα παιδιά της Βρετανίας, ήταν το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος σε όλη τη ζωή μας.
