Ἐν ὄψει δυσκόλων ἀποφάσεων βρίσκεται ἡ Kυβέρνηση.
Ἡ ἄγρια δολοφονία τοῦ νεαροῦ ὀπαδοῦ τῆς ΑΕΚ σέ μία κατάμεστη ἀπό κόσμο πλατεῖα, ἀπό ὀρδές μανιασμένων κακοποιῶν στοιχείων εἰσαγωγῆς, βοηθούμενων καί ἀπό αὐτόχθονα παρόμοια στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἀποκαλοῦνται (δυστυχῶς) φίλαθλοι, καί οἱ διεθνεῖς διαστάσεις τίς ὁποῖες ἔχει λάβει τό θέμα, δέν ἀφήνουν πλέον περιθώρια συμβιβασμοῦ καί ὀπισθοχωρήσεων.
Ἄν ρίξει κανείς μιά ματιά στόν παγκόσμιο χάρτη τοῦ χουλιγκανισμοῦ, θά διαπιστώσει ὅτι, μέ ἐξαίρεση –ἀκόμη– τήν Ἀγγλία, ὅπου οἱ κατέχοντες τήν πλειοψηφία τῶν μετοχῶν τῶν Ποδοσφαιρικῶν Ἀνωνύμων Ἑταιρειῶν διαφυλάσσουν κατά τόν καλύτερο τρόπο τό προϊόν τους, ἡ κατάσταση ἔχει ἐκτραχυνθεῖ σέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη.
Στήν Ὁλλανδία, τήν Γαλλία, τήν Αὐστρία, τά Βαλκάνια ἀλλά καί σέ ἄλλες χῶρες, ἡ βία στό ποδόσφαιρο ἐντείνεται μέ ἀνησυχητικούς ρυθμούς. Στήν Ἑλλάδα, φυσικά, ἔχει χαθεῖ ἡ μπάλλα ἀπό καιρό, ἀπό τήν ἐποχή πού οἱ ὁμάδες-ἑταιρεῖες πέρασαν στά χέρια ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι τίς χρησιμοποιοῦν γιά νά ἐνισχύουν τήν δύναμή τους στά κέντρα λήψεως ἀποφάσεων, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.
Γιά ἐμᾶς, τούς κάπως μεγαλύτερους, οἱ ὁποῖοι ζήσαμε τήν ρομαντική ἐποχή τοῦ ποδοσφαίρου (μέ ὁρισμένες, φυσικά, παρεκτροπές, οἱ ὁποῖες, ὅμως, δέν ἔφθασαν στήν σημερινή ἀγριότητα) οἱ λύσεις φαίνονται ἁπλές.
Ἐμεῖς, πού ἀγαπᾶμε τό σπόρ καί πού ἔχουμε περάσει μέ αὐτό πολλά ὄμορφα χρόνια, μποροῦμε εὐκολότατα νά μνημονεύουμε καί νά μακαρίζουμε τήν Μάγκυ Θάτσερ καί τόν δικαστή Ταίηλορ, οἱ ὁποῖοι πετσόκοψαν τόν χουλιγκανισμό μέ τήν παλαιά μέθοδο τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, κόβοντας, δηλαδή, τούς ὅποιους γορδίους δεσμούς, ἀπαγορεύοντας στίς ὁμάδες τους νά μετέχουν σέ εὐρωπαϊκές διοργανώσεις γιά πέντε χρόνια.
Πῶς, ὅμως, μιά κυβέρνηση θά μπορέσει νά κουμαντάρει τούς πανίσχυρους ἐπιχειρηματίες οἱ ὁποῖοι ἔχουν στήν κατοχή τους τήν πλειοψηφία τῶν πακέτων τῶν Ποδοσφαιρικῶν Ἀνωνύμων Ἑταιρειῶν, στίς ὁποῖες ἀνήκουν (εἴτε τό θέλουν οἱ πρόεδροι εἴτε ὄχι) καί οἱ κακοποιοί Σύνδεσμοι-Θύρες;
Ὅσο καί ἄν κάποιοι παίζουν στό παλιό γραμμόφωνο τόν παλιό δίσκο, μά, δέν εἶναι ὅλοι τό ἴδιο, ἡ δέουσα λύση ἐπιβάλλει νά εἶναι ὅλοι τό ἴδιο!
Ἄν τό κράτος (πού τελεῖ στόν συγκεκριμένο τομέα ἐν ὑπνώσει καί βαίνει πρός διάλυση) θέλει νά δώσει λύση, δέν ἔχει παρά νά στείλει ἀμέσως εἰσαγγελεῖς καί Ἀστυνομία στά γραφεῖα τῶν Θυρῶν, νά ζητήσει τά μητρῶα τῶν μελῶν, νά ἐλέγξει τό ποιόν καί τά πόθεν τῶν ἐπί κεφαλῆς, ἀφοῦ ἐρευνήσει γραφεῖα, γιάφκες καί σπίτια, καί νά ξερριζώσει μιά καί καλή αὐτό τόν βραχνᾶ. Ὅλα τά ἄλλα, ὅτι, δηλαδή, ἡ φτωχιά καί ἡ ἀνέχεια γεννοῦν τήν βία, τά ἀκοῦμε βερεσέ. Ἐν καιρῷ εὐημερίας καί λεφτόδεντρων, ἔχουν γίνει τά περισσότερα ἔκτροπα καί δολοφονίες στόν χῶρο τῶν Ὀπαδῶν.
Οἱ Σύνδεσμοι ἔχουν ἐν πολλοῖς μετατραπεῖ σέ ἐργαστήρια παραγωγῆς βίας καί χώρους διακινήσεως οὐσιῶν. Δέν χρειάζεται τό ποδόσφαιρο Ὀργανωμένους. Μποροῦν κάλλιστα οἱ παρέες νά ὀργανώνονται μέσῳ τῶν σόσιαλ, νά μπαίνουν τήν Κυριακή τό πρωί ἤ τό μεσημέρι σέ ἕνα ναυλωμένο πούλμαν γιά νά πᾶνε ὅλοι μαζί στό γήπεδο, τραγουδῶντας καί ὄχι καθυβρίζοντας.
Μπορεῖ τό κράτος νά δώσει ἐντολή στούς ὑπευθύνους διεξαγωγῆς τῶν ἀγώνων νά τούς διακόπτουν μόλις ἀκούγονται χυδαῖες ὕβρεις ἀπό τήν ἐξέδρα ἤ ὑπάρχουν ὑβριστικές πινακίδες. Ὅλα μποροῦν νά γίνουν. Ἀλλά μέ τήν ἀρχέγονη μέθοδο, ἡ ὁποία ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητη: Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι!…
