Νεκτάριος Δαπέργολας: Ὁλοένα καί πιό βαθιά…
α) τά σεμινάρια πρός Οὐκρανούς «κληρικούς» (μαντέψτε ποιᾶς συμμορίας) πού πραγματοποιεῖ ἡ μητρόπολη Δημητριάδος σέ συνεργασία φυσικά μέ τή μεταπατερική διαβολοακαδημία τοῦ Βόλου καί μέ τίς εὐλογίες ἐννοεῖται τοῦ Βαρθολομαίου (δηλαδή πλέον δέν συναυλιζόμαστε καί δέν συλλειτουργοῦμε μόνο μέ τό ἀχειροτόνητο σκυλολόϊ τοῦ Ἐπιφάνιου, ἀλλά τό ἐφοδιάζουμε πιά καί μέ «υἱούς γεένης διπλοτέρους ἡμῶν»),
β) τήν «Πράσινη Ἐνορία» πού λειτουργεῖ στήν ἴδια μητρόπολη, προφανῶς καί πάλι εὐχαῖς καί πρεσβείαις τοῦ γνωστοῦ καί ὡς Πράσινου Πατριάρχη (ὅλες αὐτές οἱ πράσινες γελοιότητες θυμίζω ὅτι εἶναι βασικό γρανάζι τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας),
γ) τήν παρουσία ἐπιδεικτικά συμπροσευχόμενου (καί διά μικροφώνου) παπικοῦ καρδινάλιου ἐν μέσῳ Θείας Λειτουργίας πού τελέστηκε σέ ὀρθόδοξο ναό στόν Πόρο καί στήν ὁποία χοροστάτησε ὁ διαβόητος Ἐλπιδοφ(θ)όρος (λόγος ἐπαρκέστατος ἱεροκανονικά γιά νά ξηλωθοῦν καί νά ξυριστοῦν ἄμεσα ὅλοι ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ μέσα - ἕως καί τόν τελευταῖο διάκο) καί
Καί σέ αὐτά ἀσφαλῶς θά προσθέσω καί τή νέα προδοσία γιά τήν ὁποία εἶμαι βέβαιος ὅτι ἔρχεται ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς (;) Συνόδου στό μεῖζον θέμα τῶν νέων ταυτοτήτων, γιά τίς ὁποῖες πρό ἡμερῶν ἐνημερώθηκαν ἀπό τόν (ἤδη ἀπελθόντα) Μηταράκη ὁ πρώην ἀνήμερος (καί νῦν προσκυνημένος) «Λέων τῆς Ὀρθοδοξίας» καί ὁ ἐν Σέρραις ὁμόλογός του καί πῆραν (λέει) διαβεβαιώσεις ὅτι δέν ὑφίσταται πρόβλημα μέ αὐτές. Στό θέμα αὐτό βεβαίως δέν ὑπάρχει ἀκόμη ἐπίσημη συνοδική ἀπόφαση καί ἀνακοίνωση, ἀλλά ὅποιος περιμένει ἀντίδραση ἀπό τούς ταλαίπωρους πού ἔχουν καταντήσει ἐδῶ καί χρόνια παιχνιδάκι καί περίγελως στά χέρια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας (ὅπως εἴδαμε καί στήν ἐποχῇ τῆς ψευτοπανδημίας), ζεῖ προφανῶς σέ παράλληλο σύμπαν. Ἤδη μάλιστα θυμίζω τήν ἀνεκδιήγητη δήλωση τοῦ Καστορίας ὅτι οἱ νέες ταυτότητες εἶναι μόνο πολιτικό θέμα καί ὄχι πνευματικό.
Καί δέν ὑπάρχει φυσικά κανένα φῶς στό βάθος τοῦ τοῦνελ. Μόνο σκοτάδι. Τήν ὥρα πού ἡ πατρίδα καίγεται (μεταφορικά καί κυριολεκτικά) καί ὁ λαός μας βουλιάζει στήν παρακμή, διαστροφή καί τήν παράνοια, ἀποδεικνύεται γιά πολλοστή φορά ὅτι οἱ ποιμένες του, αὐτοί πού ἀνέλαβαν ἐκ Θεοῦ τό ἔργο τῆς καθοδήγησης καί τῆς διαφύλαξής του, εἶναι οἱ κατ' ἐξοχήν πού τόν σπρώχνουν - καί δή ἐν πλήρει συνειδότι - ὁλοένα καί πιό βαθιά στήν ἄβυσσο...
«Πᾶνος»
