Ομολογώ ότι απογοητεύθηκα όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αξιότιμος κ. Ιωάννης Οικονόμου, σε δηλώσεις του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ αποκάλυψε άθελά του το ιδεολογικό υπόβαθρο των νέων ταυτοτήτων.
Η απογοήτευση που ένιωσα, γρήγορα μετασχηματίστηκε σε λύπη όταν συνειδητοποίησα ότι οι δηλώσεις αυτές μεταδόθηκαν το πρωί της Κυριακής 20 Αυγούστου 2023 και ώρα 08:40 στην εκπομπή «Καλημέρα».
Ασφαλώς δεν κρίνω το πρόσωπο του αγαπητού και σεβαστού υπουργού, διότι ο άνθρωπος απλώς και μόνο εξέφρασε, θαρραλέα ομολογουμένως, αυτά που ασπάζεται σε μεγάλο ποσοστό ο πολιτικός κόσμος της πατρίδος μας.
Για να μην αδικήσω όμως τον κύριο Υπουργό, μεταφέρω αυτούσια τη δημόσια τοποθέτησή του:
«Κάποια στιγμή στην ελληνική κοινωνία, εγώ σέβομαι τις ευαισθησίες και τα δικαιώματα του καθενός, αλλά πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να σκεφτόμαστε με ανοιχτό ορίζοντα. Οι καινούριες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το εξωγήινο ή το αντιχριστιανικό και δαιμονισμένο για κανέναν. Είναι το όχημα για να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου και να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, να είμαστε συμβατοί στις υποχρεώσεις μας στην ΕΕ. Αυτοί που δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο κόσμος, η ανθρωπότητα, πέρασε Διαφωτισμό. Η Ελλάδα βρίσκεται στον 21ο αιώνα. Η πίστη, ο σεβασμός, οι ευαισθησίες είναι εσωτερικά ζητήματα του καθενός που δεν τίθενται όμως την παραμικρή διακινδύνευση με την ανάγκη προσαρμογής στις απαιτήσεις που ακολουθούν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο.»
Τι μας είπε ο υπουργός προστασίας του Πολίτη; Τι πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών μας; Θα μου επιτρέψετε στη συνέχεια να σχολιάσω την παραπάνω δημόσια τοποθέτηση, όχι βέβαια ως τοποθέτηση συγκεκριμένου προσώπου, αλλά ως φανέρωση ενός γενικού κλίματος.
Α. «Οι καινούριες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το εξωγήινο ή το αντιχριστιανικό και δαιμονισμένο για κανέναν».
Σχολιασμός. Δεν αρμόζει σε έναν εκπρόσωπο του λαού να αστειολογεί πάνω σε ένα θέμα το οποίο απασχολεί ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η λέξη «εξωγήινο» είναι ένας άσχετος και ειρωνικός χαρακτηρισμός. Δεν είναι τιμητικό προς τον ελληνικό λαό να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και υπεροψία. Από την άλλη πλευρά, μπορεί η λέξη «αντιχριστιανικό», που είπε ο πολιτευτής, να μην έχει αρνητική έννοια, αλλά υπαινίσσεται έναν παραλογισμό, ως συνέχεια της λέξεως «εξωγήινο» που προηγήθηκε. Όσον φορά τη λέξη «δαιμονισμένο», καταφανώς πρόκειται για σφάλμα στη ροή του λόγου και φαντάζομαι ότι ο πολιτευτής εννοούσε «δαιμονικό». Το εάν οι νέες ταυτότητες είναι αντιχριστιανικές ή δαιμονικές, θα είναι αντικείμενο επομένου άρθρου. Εάν όμως πραγματικά θέλουμε να έχουμε «ανοιχτούς ορίζοντες» και να λέμε «τα πράγματα με το όνομά τους», θα πρέπει να απουσιάσει η επιπόλαια και κοντόφθαλμη εξ΄ ορισμού απόρριψη της Εκκλησίας και του λόγου της. Διότι μπορεί η νέα ταυτότητα, με τον τρόπο που την προβάλλουν πολιτεία και ΜΜΕ, να παρουσιάζεται σαν ένα κρατικό και ουδέτερο θέμα, όμως οι προεκτάσεις εφαρμογής της, υπερβαίνουν τα δικαιώματα του κράτους. Το κράτος πρέπει να υπηρετεί τον λαό και όχι να τον διαμορφώνει υπακούοντας σε ξένες, και υπό την κάλυψη της Ευρώπης, εντολές.
Β. «[Οι καινούριες ταυτότητες] είναι το όχημα για να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου και να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, να είμαστε συμβατοί στις υποχρεώσεις μας στην ΕΕ.»
Σχολιασμός. Για τον άνθρωπο του δυτικού κόσμου, οι έννοιες «ταυτότητα» και «ταυτοποίηση» είναι ταυτόσημες. Αντίθετα για τον Έλληνα αυτές οι δύο έννοιες είναι εντελώς διαφορετικές. Ταυτοποίηση είναι η αναγνώριση ενός συγκεκριμένου φυσικού προσώπου. Ταυτότητα είναι η ακριβής περιγραφή του προσώπου αυτού, με όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που οντολογικά το απαρτίζουν. Η Ε.Ε απαιτεί για όλους τους πολίτες, πολύ ορθά, μία κοινή κάρτα ταυτοποίησης. Είναι όμως προφανές ότι για τα ελληνικά πολιτισμικά δεδομένα (από την Ομηρική περίοδο μέχρι σήμερα), η ταυτότητα του Έλληνα είναι πολύ ευρύτερη από την απλή βιολογική του ύπαρξη. Εξάπαντος, η Ελληνική κυβέρνηση μπορεί εύκολα να εκδώσει για τον κάθε Έλληνα μία κάρτα ταυτοποίησης, ώστε να «είμαστε συμβατοί με την Ευρώπη», ενώ ταυτόχρονα μπορεί να διατηρήσει την χάρτινη Ελληνική Αστυνομική Ταυτότητα (με ελεύθερη δυνατότητα επιλογής θρησκείας και υψηλό κόστος κτήσης για να μην επιβαρυνθεί και το κράτος), ώστε να είμαστε συμβατοί με τον πολιτισμό μας. Η πίστη στο υπερφυσικό, από αρχαιοτάτων χρόνων, χαρακτηρίζει απόλυτα το ελληνικό γένος και αποτελεί βασικό δομικό σημείο της ιδιοπροσωπίας του Έλληνα. Και για να μην παρεξηγηθώ, όπως ο χριστιανός δικαιούται να καμαρώνει για την πίστη του, έτσι δικαιούται να καμαρώνει και ο μουσουλμάνος και ο αγνωστικιστής και ο άθεος κλπ.
Γ. «Αυτοί που δηλητηριάζουν τα μυαλά των ανθρώπων οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο κόσμος, η ανθρωπότητα, πέρασε Διαφωτισμό»
Σχολιασμός. Δηλαδή όποιος διαφωνήσει δημοσίως για το θέμα των νέων ταυτοτήτων, «δηλητηριάζει» μυαλά πολιτών; Μα, η Εκκλησία της Ελλάδος έχει εκφράσει δημοσίως και εγγράφως τη διαφωνία της, πριν από δεκατέσσερα και πλέον έτη. Υποννοείται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος «δηλητηριάζει» τα μυαλά των πολιτών; Δυστυχώς και προφανώς αυτό καταλαβαίνουμε, διότι μόνο έτσι εξηγείται η επισήμανση περί «του Διαφωτισμού της ανθρωπότητας», αμέσως μετά. Βέβαια, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι σχεδόν σύσσωμη η πολιτική παράταξη, στην οποία και ο ίδιος ο κ. Υπουργός πρόσκειται, είχε ανοιχτά, δημοσίως και πανηγυρικά υιοθετήσει τις θέσεις της Εκκλησίας στο ζήτημα των νέων ταυτοτήτων, στο όχι και τόσο μακρινό 2000! Να θυμίσουμε επίσης, ότι ο τότε επίτιμος πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε καταλογίσει στην τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη «ότι προσβάλλει την Εκκλησία»!
Όσον αφορά το θέμα του Διαφωτισμού, επιτρέψτε μου ένα σύντομο σχόλιο. Ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη ήταν ένα κίνημα που διέδωσε την ανύψωση/ανατίμηση της ύλης πάνω από το πνεύμα, που διετύπωσε την ανυπαρξία του Θεού ως υπερφυσική υπόσταση και που ανέδειξε την σπουδαιότητα του ορθολογιστικού και επιστημονικού λόγου.
Ο Διαφωτισμός ήρθε στην Ευρώπη:
α. σαν αντίρροπη δύναμη στο σκοταδισμό των σκοτεινών αιώνων της μεσαιωνικής Ευρώπης (την ίδια εποχή που η καθ΄ημάς Ρωμαίικη Αυτοκρατορία ζούσε την ακμή της πολιτιστικής και πνευματικής της παραγωγής!)
β. σαν αντίδραση στις ενδοχριστιανικές διαμάχες Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών (φαινόμενο που δεν παρατηρήθηκε στην καθ΄ημάς Ανατολή)
γ. σαν αντίδραση στην εμπλοκή της «Ρωμαιοκαθολικής θεολογίας» της Δύσεως ως του μοναδικού εργαλείου ερμηνείας του φυσικού κόσμου (κατάσταση που ουδέποτε παρατηρήθηκε σε ολόκληρη την περίοδο της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας).
Η επίδραση του Διαφωτισμού στην Ελλάδα, κατά κύριο λόγο, εξαντλήθηκε στην πολεμική εναντίον της Εκκλησίας και εναντίον των τοπικών παραδόσεων. Υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται και η σκόπιμη σύνδεση σκοταδισμού, δηλητηρίου, εκκλησίας, εξωγήινων κλπ.
Το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη διαμόρφωσαν τις βάσεις σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε πολιτισμένος κόσμος της Δύσεως. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να διαφυλάξει αυτές τις δύο συνιστώσες του έθνους.
Η ιδιοπροσωπία του ρωμηού, ο πολιτισμός της πατρίδας μας και όλα τα άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής, πρέπει να είναι βασική μέριμνα του κράτους.
Ο λαός μας, δηλαδή οι άνθρωποι της ζεστής ελληνικής οικογένειας, της γειτονιάς, της καλοσύνης, του φιλοτίμου, του μόχθου, οι άνθρωποι του Θεού και της ατομικής ησυχίας, διαπιστώνουν με έκπληξη έναν δημόσιο διαγωνισμό «υποτιθέμενης» προοδευτικότητας, έναν διαγκωνισμό επίδειξης αθεΐας και αντιπαραδοσιακότητας, έναν βομβαρδισμό ατομισμού και υλισμού και μία επιβολή αρρωστημένης παθητικότητας.
Είναι ανήκουστο να τοποθετείται στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής η πίστη, η κουλτούρα και ο πολιτισμός του ελληνικού έθνους και να προβάλλεται δημοσίως ως σύγχρονος τρόπος ζωής κάθε τι διεστραμμένο, ανήθικο, άχρηστο, ξενόφερτο και ανούσιο και μάλιστα στο όνομα της ελευθερίας.
Ο στοχευμένος μηδενισμός και ο διάσπαρτος εθνομηδενισμός, αναγκάζουν την Εκκλησία να μιλήσει και να διαμαρτυρηθεί. Το κίνημα των Κολλυβάδων και οι Άγιοι που το αποτελούσαν (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Άγιος Αθανάσιος Πάριος, Άγιος Νικόλαος Πλανάς κλπ), οι αμέτρητοι Νεομάρτυρες που μαρτύρησαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι ευλαβέστατοι ήρωες της ελληνικής επαναστάσεως (ακόμα και ο ίδιος ο αδάμαστος Γεώργιος Καραϊσκάκης), ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και πολλοί άλλοι, είναι κάποια πρόσφατα παραδείγματα της απάντησης της Εκκλησίας στις κατά καιρούς «επιδρομές» κατά της Ελληνορθόδοξης Παραδόσεως του λαού μας.
Για αυτά που σήμερα ο πολιτικός κόσμος θεωρεί θέματα ιδιωτικής ζωής, έχυναν επί αιώνες οι πρόγονοί μας ποταμούς αίματος.
Για τα επιτεύγματα του πνεύματος των προγόνων μας που σήμερα θαυμάζει όλος ο πολιτισμένος κόσμος (εκτός ίσως από κάποιους Έλληνες!), χρειάστηκε να γίνουν αφόρητες θυσίες. Όχι βέβαια θυσίες ιδιωτικές, αλλά θυσίες χωριών, πόλεων και σε ορισμένες περιπτώσεις θυσίες ολόκληρων γενεών.
Ο Νίτσε κάποτε είπε ότι «πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς».
Κακώς η πολιτεία βλέπει με καχυποψία την Εκκλησία. Δεν είναι δηλητήριο ο λόγος της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να επαληθευτεί ο λόγος του Αλμπέρ Καμύ ότι «η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική».
Οφείλει ο πολιτικός κόσμος να προστατέψει τον πυρήνα του έθνους. Είναι καλοί και χρήσιμοι οι οικονομικοί δείκτες, αλλά είναι περιφερειακοί δείκτες.
Ο Χριστός συντηρεί τον παλμό του ελληνοχριστιανικού πνεύματος. Αυτός είναι ο πυρήνας του έθνους.
Αυτός ο Χριστός είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας. Δεν έχει σημασία εάν δεν πιστεύουν όλοι οι Έλληνες, ούτε έχει καμία σημασία η πίστη των αλλοδαπών που ζουν στην πατρίδα μας. Σημασία έχει η πολιτεία να προστατεύει και να ενισχύει το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημά μας, τον πιστό και ευλογημένο λαό μας, την πίστη και τη ζωή του.
Μα, θα πει κάποιος: Γιατί ασχολείται η Εκκλησία με την πολιτική; Δεν είναι σωστό να συγχέεται η πολιτική ζωή με την κομματική ζωή. Ανέκαθεν ασχολούνταν η Εκκλησία με την πολιτική κι όχι με τις κομματικές παρατάξεις.
Κάθε μεγάλος Πατέρας τη Εκκλησίας (Μέγας Βασίλειος, Ιερός Χρυσόστομος κλπ) είχε εμπλοκή και πολλές φορές σύγκρουση με την πολιτική εξουσία για θέματα που αφορούσαν το ποίμνιό τους.
Αμέτρητες είναι και οι αντίστοιχες αναφορές στην Π.Δ.
«Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα» έλεγε ο Δημοσθένης. Και είμαστε ελεύθεροι και πρέπει τον δρόμο της ελευθερίας να τον βαδίσουμε μαζί, λαός και πολιτευτές.
Μάκρυνε όμως πολύ ο λόγος. Σε άλλο άρθρο θα εξετάσουμε το θέμα των Νέων Ταυτοτήτων, χρησιμοποιώντας επίσημα κείμενα (γραπτά και προφορικά) της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Κλείνοντας, ελπίζω η πολιτεία να αφουγκραστεί τη φωνή της Εκκλησίας και να νικήσει η αγάπη. Θα μου πεις, τι σχέση έχει εδώ η αγάπη!
Παντού κρύβεται η αγάπη. Θεόπνευστα και πολύ εύστροφα, ο μεγάλος σοφός της Παλαιάς Διαθήκης έρχεται στο σήμερα και μας διδάσκει τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων μας: «μην ελέγχεις τους κακούς, γιατί θα σε μισήσουν. Να ελέγχεις όμως τον σοφό και αυτός θα σε αγαπήσει».
Συμπαθάτε μας πολιτευτές και βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που διαμαρτυρόμαστε. Ελπίζουμε στο τέλος να μας αγαπήσετε…
