στήν Κοζάνη» (μέρος 69), σελ. 185-190
+ΕΣΤΙΑ+
ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ
Σὲ ἐρωτῶ: Εἰς ποίαν θρησκείαν ἀνήκεις; Ἄθεος δὲν πιστεύω νὰ εἶσαι. Μόνον παράφρονες ἠμποροῦν νὰ ποῦν Θεὸς δὲν ὑπάρχει. Σὺ πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει κάποια ἀνωτέρα Δύναμις. Λέγεις ὅτι ἀνήκεις εἰς τὴν Χριστιανικὴν θρησκείαν, ἐκτελεῖς κἄποτε κἄποτε τυπικῶς μερικὰ θρησκευτικὰ καθήκοντα, ἐμφανίζεσαι ὡς κομήτης τρεῖς ἢ τέσσαρες φορὲς τὸν χρόνον εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἀρέσκεσαι νὰ ἀκούῃς τόν Ἀκάθιστον Ὕμνον, τό τροπάριον τῆς Κασσιανῆς, τὸν Ἐπιτάφιον Θρῆνον, τὸ Χριστὸς Ἀνέστη! Τί; Νά σὲ ὀνομάσω τώρα Χριστιανόν; Ἀλλ᾿ ὁ Χριστιανὸς εἶνε ὄνομα τιμημένον! Ὑπούργημα μεγάλο! Ἄποστολὴ ὑψίστη! Χριστιανὸς=ὀπαδὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι θανάτου. Ὁ Χριστιανὸς Ἀρχηγὸν ἔχει τὸν Χριστόν. Ἀπ᾿ αὐτὸν λαμβάνει διαταγάς. Ἀπ᾿ αὐτὸν ἐμπνέεται. Ἀπ᾿ αὐτὸν ἐξαρτᾶται καὶ κατευθύνεται. Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ποὺ λέγονται σήμερον Χριστιανοὶ ἢ Τὸν ἀγνοοῦν ἢ Τὸν ἔχουν τρομερὰ παρεξηγήσει καὶ ἔχουν πλάσει ἕναν ἰδικόν των Χριστόν, σύμφωνα μὲ τὰς ἐπιθυμίας των ἢ καὶ τὸ χειρότερον, Τὸν ἔχουν προδώσει. Ναί, Τὸν ἀγνοοῦν. Ποῖος εἶνε ὁ Χριστός; Ποία εἶνε ἡ διδασκαλία Του; Ποῖα τά ἔργα του; Δέν ἠθέλησαν νὰ τὰ μάθουν. Δὲν ἤνοιξαν ποτέ τὸ Εὐαγγέλιον, τὴν ἁγίαν Γραφήν, ὅπου εἰς κάθε σελίδα της ἀκτινοβολεῖ τὸ Πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ. Δυστυχῶς! Οἱ ἄνθρωποι τοῦ αἰῶνος τούτου ἐφρόντισαν καὶ ἔμαθαν πολλὰ πράγματα, ἐμπλούτισαν τὸν ἐγκέφαλόν των μὲ γνώσεις, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀχρήστους, προσεκολλήθησαν σὰν στρείδια εἰς διάφορα συστήματα, ἀλλὰ ἔχουν μεσάνυκτα ὡς πρὸς τὴν γνῶσιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀγνοοῦν τὰ στοιχεῖα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, δὲν γνωρίζουν κἂν τὸ ἀλφαβητάριον τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἁπλούσταται ἐρωτήσεις γύρω ἀπὸ τὴν
θρησκείαν τοῦ Χριστοῦ μένουν σήμερον ἀναπάντητες ὄχι ἀπὸ τὸν λαόν μας ―
αὐτὸς κἄτι γνωρίζει καὶ ἐφαρμόζει ἀπὸ τὴν πίστιν μας ― ἀλλὰ ἀπ᾿ ἐκείνους
ποὺ ἔχουν τὴν ἀξίωσιν ὅτι εἶνε αἱ μορφωμέναι καὶ ἡγέτιδες τάξεις τῆς
Κοινωνίας. Τόση εἶνε ἡ ἄγνοιά των, ὥστε ἀποδίδουν εἰς τὸν Χριστὸν
διδασκαλίας ποὺ ποτὲ Του δὲν εἶπε, ὡς π.χ. “Τό πίστευε καί μή ἐρεύνα”.
Ὤ! Ἐὰν κάθε πρωΐ ἐδιάβαζαν ἀπὸ 5 μόνον στίχους τοῦ Εὐαγγελίου, ἐὰν
προσπαθοῦσαν νὰ ἐμβαθύνουν εἰς τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, θὰ ἔβλεπαν ὅτι
ἀσφαλέστερος ὁδηγὸς μέσα εἰς τὸν σάλον τῆς σημερινῆς ζωῆς δὲν ἠμπορεῖ νὰ
εἶνε ἄλλος ἀπὸ τὸν Χριστόν.
Τί πρέπει νὰ πράξουν, τί πρέπει μᾶλλον νὰ πράξωμεν ὅλοι μας; Νὰ
γνωρίσωμεν τὸν Χριστόν, νὰ μελετήσωμεν τὸν βίον Του, νὰ μάθωμεν ὁποία
εἶνε ἡ διδασκαλία Του. Ὄχι ἁπλῶς νὰ λάβωμεν μίαν ἐπιπολαίαν γνῶσιν, ἀλλὰ
νὰ ἐμβαθύνωμεν εἰς τὸ πνεῦμα τῆς διδασκαλίας Του, καὶ ἀφοῦ πεισθῶμεν,
καὶ δὲν ἠμποροῦμεν παρὰ νὰ πεισθῶμεν, ἐὰν είμεθα εἰλικρινεῖς φίλοι τῆς
Ἀληθείας, ὅτι ὡραιοτέρα διδασκαλία εἰς τὸν κόσμον δὲν ἠκούσθη οὔτε θὰ
ἀκουσθῆ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Θεανθρώπου, τότε νὰ λάβωμεν ἡρωϊκὰς
ἀποφάσεις. Νὰ ἀνακηρύξωμεν ὅλοι τὸν Χριστὸν ὡς ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς μας, νὰ
πειθαρχήσωμεν εἰς Αὐτόν, νὰ ἐφαρμόσωμεν ὁ καθένας εἰς τὸν κύκλον του τὰ
Θεῖα Ρήματα Του, νὰ βαπτίσωμεν μέσα εἰς τὴν Κολυμβήθραν τῆς Χριστιανικῆς
Ἰδεολογίας ὅλα μας τὰ φρονήματα καὶ ὅλα μας τὰ συστήματα, ὥστε νὰ
ἐξέλθουν ἀπὸ τὴν Κολυμβήθραν αὐτὴν ὡς νέαι ἰδέαι ἀπηλλαγμέναι ἀπὸ κάθε
ἐπηρείαν τοῦ κακοποιοῦ πνεύματος ποὺ μολύνει τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντας.
Πίστις, λοιπόν, Ἐφαρμογή, Ὁμολογία χρειάζεται διὰ νὰ σωθῶμεν. ΠΙΣΤΙΣ! Νὰ
πιστεύσωμεν ἐσωτερικῶς, νὰ γίνῃ πεποίθησίς μας ἀκράδαντος, τὴν ὁποίαν
νὰ μὴ ἠμπορῇ νὰ κλονίσῃ καμμία δύναμις, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Η ΟΔΟΣ, Η
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ καὶ ὅτι ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστόν, ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου χάνει
τὸ νόημά της, ἐκφυλίζεται καὶ καταστρέφεται.
Kαὶ ἀφοῦ πιστεύσωμεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἀρχηγός μας, ὁ Ἄριστος Ὁδηγός,
ὁ Ὁποῖος μὲ τὸν μίτον τῆς πίστεως θά μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὸν λαβύρινθον τῆς
σημερινῆς ὑλιστικῆς καὶ ἀθέου ζωῆς, πρέπει νὰ καταβάλωμεν καθημερινῶς
προσπάθειαν, διὰ νὰ γίνῃ ὁ καθένας μας ἕνας μικρός, ἀλλὰ κρυστάλλινος
καθρέπτης τοῦ Χριστοῦ.
Kαὶ ἐὰν πιστεύσωμεν καὶ ἐκτελῶμεν ὅ,τι διδάσκει ὁ Χριστός, τότε ἔχομεν
νὰ ἐκτελέσωμεν ἕνα ἄλλο καθῆκον· νὰ ὁμολογήσωμεν τὴν πίστιν μας, νὰ
κηρύξωμεν παντοῦ ὅπου εὑρεθῶμεν, εἰς τὸ σπίτι ὁ οἰκογενειάρχης, εἰς τὸ
σχολεῖον ὁ διδάσκαλος, εἰς τὸ δικαστήριον ὁ δικαστής, εἰς τὴν ἐκκλησίαν ὁ
ἱερεὺς καί τοῦ μικροτέρου χωρίου, ὅλοι μας εἰς κάθε μας συναναστροφὴν
νὰ κηρύξωμεν μὲ ἅγιον ἐνθουσιασμὸν καὶ θάρρος, ὅτι τὸ μόνον φάρμακον ποὺ
θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα εἶνε ἡ Διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Nά! Ὁ προορισμός σου, Χριστιανὲ ἀδελφέ μου! Ὅπως λέγει ἀρχαῖος
διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τρία πράγματα ἀναδεικνύουν τόν Xριστιανόν· Ἡ
γνῶσις τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ, τό ἕνα. Ἡ ἐφαρμογή Του, τό δεύτερον. Η
διάδοσίς του τρίτον. Σύνθημά μας λοιπόν ας γίνη: ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΧΕΙΛΗ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΘΝΗ.
Ας ακούσουν βουνά, λαγκάδια και νησιά. Ας αστράψη όλη η γη από το άγιον
φως της πίστεως, ότι «εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν
Θεού Πατρός αμήν» (ύμνος θ. λειτουργίας πρβλ. Φιλιπ. 2, 11).
Χριστιανέ, μη κοιμάσαι! Από σε ο κόσμος ζητεί φως, το άγιον φως του
Χριστού. Αυτό θα διαλύση τα πυκνά σκοτάδια της σημερινής ανθρωπότητος
και θα σώση τον κόσμον.
(Ανεδημοσιεύθη εις «Σπίθα» φ. 575/Ιούνιος – Ιούλιος 2000, σελ. 1, 6)
Τα φύλλα της «Εστίας» που παραθέτω εδώ
φωτογραφικώς τυπώνονταν και κυκλοφορούσαν στην Κοζάνη το 1945, ενώ ο π.
Αυγουστίνος βρισκόταν στα Γρεβενά. Υπάρχουν πολλά. Παραθέτω μόνο μέχρι
την μετονομασία του φυλλαδίου, σε «Χριστιανική Σπίθα».
Το γραπτό κήρυγμα αλλάζει όνομα. Από «Εστία», όπως κυκλοφορούσε τότε,
γίνεται «Χριστιανική Σπίθα». Η αρίθμησι όμως των φύλλων της
«Χριστιανικής Σπίθας» είνε συνέχεια της αριθμήσεως των φυλλαδίων της
«Εστίας».
Με το ιστορικό αυτό χριστιανικό φυλλάδιο ο π. Αυγουστίνος, 60 τώρα
χρόνια, πολεμεί εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων, που πάνε να διαλύσουν
ό,τι βρούν όρθιο στο πέρασμά τους, αλλά και παρηγορεί το λαό. Και σήμερα
εκδίδεται από τον Γέροντα, βοηθούμενο από τα πνευματικά του τέκνα.
Το γραπτό κήρυγμα στίς 1 Νοεμβρίου 1945 αλλάζει όνομα. Από «Εστία», όπως κυκλοφορούσε μέχρι τότε, γίνεται «Χριστιανική Σπίθα» είναι συνέχεια της αριθμήσεως των φυλλαδίων της «Εστίας».
Με το ιστορικό αυτό χριστιανικό φυλλάδιο ο π. Αυγουστίνος, 60 τώρα χρόνια, πολεμεί εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων, που πάνε να διαλύσουν ότι βρούν όρθιο στο πέρασμά τους, αλλά και παρηγγορεί το λαό.
Και σήμερα εκδίδεται από τον Γέροντα βοηθούμενο από τα πνευματικά του τέκνα.
(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 185-190, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)
