«Είναι άχρηστο να το παρακάμψουμε – εξηγεί ο Νίκολα Μολτένι, υφυπουργός Εσωτερικών της Βόρειας Λίγκας στην il Giornale- αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία είναι η πιστοποίηση μιας αποτυχίας, αυτή της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, αλλά και μια προειδοποίηση για την Ευρώπη».
Θα μπορούσε η αναταραχή να φτάσει στην Ιταλία από το Παρίσι;
«Η κατάσταση είναι αντικειμενικά διαφορετική, αλλά δεν πρέπει να καλλιεργούμε ευσεβείς πόθους: αν δεν αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό φαινόμενο, στο τέλος κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα βρεθεί σε μεγάλες δυσκολίες. Και πράγματα όπως αυτά που βλέπουμε στη Γαλλία θα συμβούν». Είχε ήδη γίνει μια μεγάλη εξέγερση το 2005 στο Παρίσι.
Έχει αλλάξει κάτι από τότε;
«Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί: το 2005 τα banlieues στα περίχωρα του Παρισιού ήταν στις φλόγες, σήμερα βλέπουμε ότι η αναταραχή επεκτείνεται δυστυχώς σε ολόκληρη τη χώρα. Μεταξύ άλλων, από το 2015 η Γαλλία έχει ντε φάκτο μονομερώς αναστείλει τη Σένγκεν και μας στέλνει πίσω περίπου 30.000 αιτούντες άσυλο κάθε χρόνο. Όμως τα φρένα πατήθηκαν όταν ήταν πολύ αργά».
Τι πήγε στραβά;
«Μου φαίνεται ότι το προοδευτικό μοντέλο των ανοιχτών θυρών έχει εισέλθει σε μια βαθιά κρίση: η ιδέα ότι η υποδοχή ήταν σχεδόν αυτόματη, ότι δεν θα υπήρχαν συγκρούσεις και λεηλασίες. Όλα πήγαν στραβά».
Η πολυπολιτισμικότητα προκάλεσε γκετοποίηση;
«Ναι, η ενσωμάτωση απέτυχε. Το μοντέλο που βασίζεται σε δικαιώματα, όσο θεωρητικό κι αν είναι, και όχι σε καθήκοντα έχει αποτύχει. Τα προάστια έχουν μετατραπεί σε μια έκταση που δεν είναι για κανέναν άνθρωπο, ένα βασίλειο παρανομίας, φανατισμού, φτώχειας και κοινωνικής μνησικακίας. Για το λόγο αυτό, αυτό που συμβαίνει στο Παρίσι ή τη Λυών πρέπει να αμφισβητήσει τη Ρώμη, το Βερολίνο και όλες τις άλλες πρωτεύουσες».
Η ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλλες ολοκληρώθηκε με συμφωνία για την Τυνησία. Είναι ικανοποιημένος;
«Ναι, για δύο λόγους. Το πρώτο είναι ότι κατευθύναμε την ευρωπαϊκή ατζέντα τους τελευταίους οκτώ μήνες, επιβάλλοντας ουσιαστικά μια νέα ευαισθησία. Θα υπάρχουν πάντα διχασμοί, είναι αναπόφευκτο, σχετικά με την εσωτερική ή δευτερογενή ανακατανομή των αιτούντων άσυλο, αλλά τώρα υπάρχει ένα νέο γενικό κλίμα και η ιδέα επιβεβαιώνεται επιτέλους ότι η Ευρώπη, όλη η Ευρώπη, πρέπει να υπερασπιστεί τα σύνορά της και να σταματήσει τις αναχωρήσεις στις ακτές της Αφρικής. Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι πόσους μετανάστες να τοποθετήσετε στη Γαλλία και πόσους στην Ολλανδία ή την Ιταλία, αλλά πώς να ελέγξετε τις ροές της Μεσογείου. Με λίγα λόγια, πόσοι άνδρες μπορούν να φύγουν από τη Λιβύη, την Τυνησία ή την Αίγυπτο».
Η δεύτερη ερώτηση;
«Κατάγεται από το προηγούμενο. Εάν ρυθμίσουμε τις αναχωρήσεις, τότε μπορούμε να συνάψουμε συμφωνίες με μεμονωμένες χώρες και εδώ βρισκόμαστε στο μοντέλο εταιρικής σχέσης με την Τυνησία».
Το πιστεύεις;
«Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να στηρίξουμε την Τυνησία και τις αρχές αυτής της χώρας. Και εδώ δεν είναι πρόβλημα της Ιταλίας αλλά όλης της Ευρώπης. Φέτος 65.000 άτομα έχουν προσγειωθεί στην Ιταλία μέχρι στιγμής και από αυτά τα 34.000 προέρχονται από την Τυνησία, ένας πολύ υψηλός αριθμός που ξεπερνά αυτούς που έφτασαν όλο το 2021. Εάν η Τυνησία δεν αντέξει και καταρρεύσει, τότε θα είχαμε ένα ακόμη πιο δραματικό σενάριο. Επομένως, πρέπει να δώσουμε ένα χέρι στην Τυνησία, πρέπει να απελευθερώσουμε τα 2 δισ. από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πρέπει να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία μεταξύ των δύο ακτών της Μεσογείου με κάθε τρόπο. Και ελπίζουμε στον ίδιο μηχανισμό με τη Λιβύη: δεσμευόμαστε να σταθεροποιήσουμε τη Λιβύη, επιδιώκοντας την ανασύνθεση του εθνικού μωσαϊκού».
Με λίγα λόγια, υπάρχουν πολλά να κάνουμε και εν τω μεταξύ η Γαλλία καίγεται.
«Επαναλαμβάνω: η Ιταλία και η Ευρώπη πρέπει να προσπαθήσουν να διαχειριστούν, να σχεδιάσουν, να καθοδηγήσουν το μεταναστευτικό κύμα, κλείνοντας τις πόρτες στους εμπόρους ανθρώπων και αντ ‘αυτού ενθαρρύνοντας την ειδικευμένη, εξειδικευμένη, νόμιμη μετανάστευση, με σπίτια και συμβάσεις εργασίας. Είναι αυτό που προβλέπουμε στο διάταγμα Cutro που νομίζω ότι κανείς δεν έχει διαβάσει: αν μια χώρα σταματήσει τα σκάφη, την ανταμείβουμε ανοίγοντας έναν διάδρομο στο εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό που θα συμπεριληφθεί στον παραγωγικό μας ιστό».
Εντάξει, αλλά μπορούν οι πιο υποβαθμισμένες γειτονιές μας να εκραγούν όπως αυτές των γαλλικών πόλεων;
«Εργαζόμαστε στους σταθμούς μεγάλων πόλεων, όπως οι Roma Termini και Milano Centrale, για να τους μετατρέψουμε σε ενάρετους τόπους και όχι σε μαγνήτες παραβατικότητας και κοινωνικής έντασης. Με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε τις πιο μειονεκτικές περιοχές των μητροπόλεων μας». Δεν αρκεί μόνο η δημόσια τάξη.
Η ενσωμάτωση;
«Στη Γαλλία βλέπουμε τα banliees να αφαιρούνται από τον έλεγχο του νόμου, στην Ιταλία δεν συμβαίνει αυτό, αλλά πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην εργασία και στην ισορροπία μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Δεν είναι ότι έρχεσαι στην Ιταλία και κάνεις ό,τι θέλεις: υπάρχει μια ταυτότητα που πρέπει να σεβαστείς.
Προειδοποίηση: πολλά εγκλήματα διαπράττονται από νέους, παιδιά μεταναστών που όμως γεννήθηκαν στην Ιταλία. Κάτι έσπασε στη δεύτερη γενιά και η δουλειά μας είναι να διορθώσουμε αυτό το ανησυχητικό ρήγμα».
Il Giornale
