Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Ὁ μακαριστὸς Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους Γρηγόριος ἐχαρακτηρίζετο ἀπὸ τὴν ἄδολον καὶ φωτισμένην παρρησίαν του. Μεταξὺ ἄλλων εἶχε δηλώσει τὰ τελευταῖα ἔτη πρὸ τῆς κοιμήσεώς του: «Ἡ γιαγιὰ εἶναι πιὸ καλὴ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη». Σκληρὸς λόγος καὶ μάλιστα τοσοῦτον σκληρὸς ὥστε ἀπορεῖ κανεὶς πῶς ἀπὸ ἕνα τόσον ἀγαθὸν Γέροντα ἦτο δυνατὸν νὰ προέλθη τοιαύτη κρίσις. Θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγορηθῆ ὡς πλανεμένος, ἐὰν τὰ γεγονότα καθημερινῶς δὲν ἦσαν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐπιβεβαιώνουν τὴν ρῆσιν του καὶ τὴν ἀναδεικνύουν ὄχι ἁπλῶς ὡς δικαίαν ἀλλὰ ὡς θεόπνευστον! Ἦτο διαπίστωσις διὰ μὲν τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον ἀφυπνιστική, διὰ νὰ μὴ χάση τὴν ψυχήν του, διὰ δὲ τοὺς Ὀρθοδόξους προειδοποιητική, διὰ νὰ μὴ πράττουν κατὰ τὰ ἔργα του.
Ποῖα τὰ ἔργα αὐτοῦ; Ὁ διχασμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Τίνι τρόπῳ; Διὰ τῆς ἀναμείξεώς του εἰς τὸ αὐτοδιοίκητον τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας διὰ τοῦ Οὐκρανικοῦ. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας διὰ τοῦ Σκοπιανοῦ. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος διὰ τῆς ἀπαιτήσεως νὰ ἀποκτήση «Ἐξαρχίαν». Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου διὰ τῆς μεταπείσεως τοῦ εὐαλώτου πρὸ τῆς τελευτῆς αὐτοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χρυσοστόμου ὑπὲρ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ψευδοκιέβου. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καταδικάζων κάποτε τὸν Πατριάρχην διὰ τὴν δικαιοδοσίαν τῆς Αὐστραλίας. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας παραχωρῶν ὑποτίθεται τὸ ὑπόλοιπον τῆς Ἀφρικῆς, τὸ ὁποῖον τῆς ἀνῆκε!
Ἐσχάτως προέκυψε καὶ ἡ ἀνάμειξις εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος προώθησεν εἰς τὸ Φανάρι τὸ π. Θεοφάνην Κόγιαν, τὸν ὁποῖον ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ἡ ὑπ’ αὐτοῦ διοριζομένη ἄνευ τηρήσεως τοῦ Συνταγματίου τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως μικρὰ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξεν ὡς Ἐπίσκοπον διὰ τοὺς ἐν ΗΠΑ ἀλβανοφώνους. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας ἐξέδωσεν ἀνακοινωθέν, διὰ τοῦ ὁποίου ἀφήνει μὲ πολὺ πολιτισμένον τρόπον τὸ ἴδιον τὸ Φανάρι νὰ ἐκτεθῆ ἀνεπανόρθωτα ἀναφερομένη εἰς τὸν βίον καὶ τὴν πολιτείαν τοῦ ἐν λόγῳ κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε βιαίως καταλάβει ἐνορίαν εἰς τὸ Ἐλπμασάν, κατέστησεν ἐκεῖ ἕτερον κληρικὸν ἐκ τῶν σχισματικῶν τῶν Σκοπίων, ἔπειτα κατέφυγε διαδοχικὰ εἰς τὴν ρωσικὴν ὑπερόριον ἐκκλησίαν τῆς Ἀμερικῆς καὶ τὴν ρουμανικήν, διὰ νὰ καταλήξη εὐνοούμενος τοῦ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου.
Ἐγείρονται τεράστια ἐρωτήματα σχετικὰ μὲ τὸ ποιὸν ὅσων ἐξυψώνονται ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς τὴν Ἐπισκοπικὴν βαθμίδα, διὰ τὴν εἰσδοχὴν σχισματικῶν καὶ ἀπόκληρων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται εἰς τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας καὶ συγκεκριμένα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας.
Ἐκκινώντας ἀπὸ τὸ τελευταῖον διερωτᾶται κανείς: οἱ ὁμογενεῖς κάθε ἔθνους διατηροῦν σχέσεις μὲ τὴν πατρίδα τους καὶ πολλάκις καθίστανται εὐεργέται αὐτῆς. Δὲν εἶναι ἀσύνηθες ἀρκετοὶ νὰ ἐπιστρέφουν εἰς τὴν γενέτειρά των μετὰ ἀπὸ δεκαετίας ἐργασίας εἰς τὴν ἀλλοδαπήν. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ «ποιμαίνη» αὐτοὺς εἰς τὴν Ἀμερικὴν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔβλαψε τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν Ἀλβανίαν; Δὲν θὰ ἔπρεπε τουλάχιστον νὰ ὑπάρξη μία ἀνεπίσημος ἔγκρισις τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας διὰ τὸ πρόσωπον, τὸ ὁποῖον θὰ ἀνελάμβανεν αὐτὸν τὸν ρόλον; Ἂν ὑπῆρχε βεβαίως προσοχὴ ἀπὸ τὴν Ἀλβανικὴν Πολιτείαν, θὰ εἶχον ἤδη ἐπέμβη, ἀλλὰ δυστυχῶς φαίνεται ὅτι ἔχη ὑποτιμήσει διὰ τοὺς ἰδικούς της ἐσωτερικοὺς λόγους τὴν σπουδαιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς. Αὐτὸ ὅμως ἀποτελεῖ ἕνα περαιτέρω ἀντικειμενικὸν λόγον, διὰ τὸν ὁποῖον τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως θὰ ὤφειλε μεγαλύτερον σεβασμὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας. Μία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ὀλιγάριθμος, ἀπειλεῖται ἀπὸ τὸ Ἀλβανικὸν Κράτος, ἔχει νὰ ἀντιμετωπίση τὴν ἔλλειψιν ἀνθρωπίνων καὶ οἰκονομικῶν πόρων, προσπαθεῖ νὰ διατηρήση ἰσορροπίαν μεταξὺ τοῦ μειονοτικοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Ὀρθόδοξος, καὶ τῶν γηγενῶν ἀλβανικῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι μεταστρέφονται εἰς τὸν χριστιανισμόν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰς ἄλλας θρησκείας, κυρίως τῆς μουσουλμανικῆς, ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ σοβαρότητα καὶ ὄχι τὸ Φανάρι νὰ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θὰ θέση ἀκόμη ἕνα σκόπελον εἰς τὴν δύσβατον ἀναστάσιμον ἀνάβασιν ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ ἐρείπια εἰς τὴν οἰκουμενικὴν ἀκτινοβολίαν της.
Προφανῶς, ἀφ’ ἡμέρας ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἀλβανίας ἀπέστειλε δύο μνημειώδεις ἐπιστολὰς πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, μὲ τὰς ὁποίας ἀπεδόμησεν ὅλον τὸ ἐκκλησιαστικὸν πραξικόπημα εἰς Οὐκρανίαν, κατέστη εἰς ὅλους εὔληπτον, ὅτι θὰ ἠδύνατο ὁ ἱεραπόστολος καὶ Πανεπιστημιακὸς Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος νὰ εἶναι ὁ πραγματικὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὡς καὶ κάθε Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ ὑψώση ἀνάστημα, ὅταν συντελοῦνται ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό, λοιπόν, «πληρώνει» σήμερα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων; Δὲν ἦσαν ἀρκεταὶ αἱ λοιδωρίαι καὶ ὁ «πόλεμος» τοῦ ὑποκόσμου; Ἂς εὐγνωμονοῦν εἰς τὸ Φανάρι τὸν Ἀλβανίας, ὁ ὁποῖος δὲν κατέφυγεν ἀκόμα εἰς ἱεροκανονικὴν μήνυσιν κατὰ τοῦ νέου Φιλομηλίου…
Προκύπτει ὅμως καὶ ἕνα εὐρύτερον ζήτημα ἀπὸ τὴν «τακτικὴν» τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου περὶ τῆς πορείας, τὴν ὁποίαν ἔχουν χαράξει οἱ ἐπὶ τῶν ὀχθῶν τοῦ Βοσπόρου καθήμενοι. Ἀπὸ τὸν μασόνον Πατριάρχην Ἀθηναγόραν ἕως σήμερα ἀποπειρᾶται ἡ ἕνωσις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κάθε εἴδους σχισματικούς. Αὐτὸ τὸ ὁποῖον συμβαίνει σήμερον εἰς τὴν Οὐκρανίαν εἶναι ἡ ἀποκορύφωσις μίας ἐσφαλμένης καὶ ἐπικινδύνου πρακτικῆς, τὴν ὁποίαν ἐφαρμόζουν οἱ τελευταῖοι Πατριάρχαι τοῦ Φαναρίου. Ἂν μελετήση κανεὶς τὰ ἀνακοινωθέντα τοῦ Φαναρίου θὰ ἀντιληφθῆ ὅτι κάθε καταδικασθείς ἑτέρου ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος, ὁ ὁποῖος προσφεύγει εἰς τὸ Φανάρι, δικαιώνεται καὶ ἐντάσσεται εἰς τὰς τάξεις αὐτοῦ. Αὐτὸ ὅπως ἀποδεικνύεται προϊόντος τοῦ χρόνου δὲν συμβαίνει μόνον εἰς τὴν Κων/πόλιν ἀλλὰ καὶ εἰς Ἀμερικήν, Αὐστραλίαν καὶ ἀλλαχοῦ. Ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ συσσωρεύωνται εἰς τὸ περιβάλλον τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως χορεία «προβληματικῶν» κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν «ὡρολογιακὴν βόμβα», καθὼς οὐδεὶς γνωρίζει πότε θὰ ἐκσπάση σκάνδαλον, ὅπως τώρα μὲ τὸν Φιλομηλίου εἰς ΗΠΑ ἢ πρότριτα μὲ τὸν ψευδοτριμυθοῦντος εἰς Αὐστραλίαν κ.ἄ. Ἀντὶ νὰ στοχεύουν εἰς τὴν ἄγραν τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι παρεπλανήθησαν ἀπὸ τοὺς σχισματικούς, κόπτονται διὰ τὴν ἐπανένταξιν τῶν κληρικῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὅμως δὲν ἀπαιτεῖται μετάνοια. Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα τὰ ὅσα ἀφοροῦν τοὺς Σκοπιανούς. Τελικῶς, ἐπιγράφεται εἰς αὐτοὺς ὁ σκανδαλισμὸς καὶ τὰ συμπαραμαρτοῦντα, ἐνῷ ἐὰν παρέμενον ἀμετανόητοι εἰς τὰς σχισματικὰς ἐνορίας των τότε καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἐγίνετο στόχος ἐπικρίσεων ἀλλὰ καὶ τὰ πλανηθέντα λογικὰ πρόβατα θὰ ἀνεζήτουν τὸν εὔδιον λιμένα τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ τάσις αὐτὴ τῆς συνεχοῦς «ἑνώσεως» μετὰ πάντων, ἀλλὰ ἄνευ στοιχειωδῶν προϋποθέσεων, διότι στόχευσις εἶναι ἡ οἰκονομικὴ ἐνίσχυσις, ἡ προβολὴ κ.ἄ., ἀποβαίνει πάντοτε κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἤρχισεν ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸν καὶ ἐπεκτείνεται εἰς μίαν πανσπερμίαν σχισματικῶν. Εἶναι νὰ ἀπορῆ πλέον κανεὶς διατί ἐνίστανται διὰ τὴν ἀπόφανσιν τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεσις, ὅταν πλέον ἔχομεν ἁπτὰ δεδομένα ὅτι δὲν συμπεριλαμβάνεται πλέον εἰς τὰ σχέδια μόνον ἡ «ἕνωσις» μὲ τὰς αἱρέσεις, ἀλλὰ καὶ μὲ σχισματικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἀποβάλει τὰς σχισματικὰς κακοδοξίας τους!
«Ἡ γιαγιὰ λοιπὸν εἶναι καλύτερη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη», διότι ἡ γιαγιὰ δὲν ἐπιβάλλει τὴν γνώμην αὐτῆς, ἀλλὰ ὑποτάσσεται εἰς τὰ ἐγγόνια της, ἡ γιαγιὰ δὲν ἀποφασίζει αὐθαίρετα, ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὴν παράδοσιν, ἡ γιαγιὰ εἶναι βαθέως εὐσεβὴς καὶ ὄχι μεγαλοσχήμων. Τί μᾶς ἐδίδαξαν οἱ Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας καὶ Βαρθολομαῖος; Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομος ὁ Β΄ γραπτῶς κάπου ἀναφέρεται εἰς τὴν «μέθοδον τοῦ ἐτσιθελισμοῦ» τοῦ Ἀθηναγόρα, ἐνῷ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μόνος του ὡμολόγησεν ὅτι ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ μείζονος σχίσματος τῆς Ὀρθοδοξίας γίνεται συμφώνως πρὸς τὴν περισπούδαστον ἀρχὴν «σκασίλα μου». Ταύτισις τρόπων… «καὶ τρόπων μέτοχος καὶ θρόνου διάδοχος»…
Δὲν ὑπάρχει ὅμως Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ θέση τὰ πράγματα εἰς τὴν ἱεροκανονικήν των βάσιν, καθὼς κρατοῦντες διασπασμένην εἰς τὴν Ἑλλάδα τὴν ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν, ἔχοντες γαλουχηθῆ εἰς τὰ νάματα τῆς οἰκουμενιστικῆς ὑποτέλειας καὶ διαγκωνιζόμενοι ποῖος θὰ φωτογραφηθῆ μὲ τὸν ἑκάστοτε ἀμερικανὸν φιλοομοφυλόφιλον πρέσβυν, οἱ Ἱεράρχαι μας ἀπώλεσαν κάθε ἠθικὸν πλεονέκτημα. Ἡ καταστροφὴ εἶναι θέμα χρόνου, ἀλλὰ ποῖος θὰ ἀκούση τοὺς προφήτας εἰς τὴν πατρίδα αὐτῶν;
