Τελούμε σήμερα τη μνήμη του ενδόξου προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, όπως λέγεται. Είναι ένας από τους μεγάλους προφήτες, ένας από τους πιο δυνατούς προφήτες, ένας από τους πιο ευλογημένους από τον Θεό, ένας απ’ αυτούς που έκαναν πολλά θαύματα. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο προφήτης Ηλίας είναι ο άνθρωπος εκείνος που έδωσε όλο τον εαυτό του στον Θεό και έγινε δούλος του Θεού. Είναι επίσης ο άνθρωπος εκείνος στον οποίο εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Ενώ μοιάζει να είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, όμως έχουμε και άλλα τέτοια παραδείγματα και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Και αφού ο ίδιος ο Χριστός είναι το υπόδειγμά μας, και καλούμαστε να μιμούμαστε τον ίδιο τον Χριστό, πόσο μάλλον μπορούμε και πρέπει να μιμούμαστε τους ανθρώπους του Θεού, τους προφήτες, τους αγίους. Ο προφήτης είναι ένα παράδειγμα ζωντανό. Γιατί να μην παραδειγματισθεί ο καθένας, γιατί να μην τον μιμηθεί ο καθένας και να τον ακολουθήσει;
Τι μας πειράζει να γίνουμε δούλοι του Θεού; Γιατί θέλουμε ν’ ανήκουμε στον εαυτό μας; Δεν το βλέπουμε ότι η ζωή τελικά δεν έχει καμιά χάρη, είναι μια ταλαιπωρία, μια περιπέτεια, κάτι το ανούσιο και το άχαρο, ενόσω δεν γίνεται κανείς δούλος του Θεού; Δεν το βλέπουμε; Βέβαια, ως δούλος του Θεού δεν έχει κανείς τίποτε. Όλα είναι του Θεού, ωστόσο είναι και δικά του. Αλλά δεν έχει τίποτε.
Όπως διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, ο προφήτης Ηλίας, ενώ τόσα του χάρισε ο Θεός και τόσα τον αξίωσε ο Θεός να κάνει, τελικά μένει μόνος, μονότατος (Γ’ Βασ. 19:10). Δεν έχει να κερδίσει κανείς απ’ αυτή την πλευρά τίποτε. Όσο χάνει κανείς, τόσο κερδίζει. Εμείς καθώς φροντίζουμε να μη χάσουμε τα διάφορα καλά αυτής της ζωής, και τα αθώα ακόμη, χάνουμε τον Θεό, χάνουμε τα του Θεού και γι’ αυτό η ζωή μας, είπαμε, είναι άχαρη. Και απορεί κανείς πώς άνθρωποι που έχουμε νου, που σκεπτόμαστε και έχουμε τόσα δεδομένα μπροστά μας, τελικά δεν γινόμαστε δούλοι του Θεού και πασχίζουμε αλλιώς να ζήσουμε. Απορεί κανείς. Αφού δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Το μόνο που υπάρχει είναι ο Θεός, το μόνο που υπάρχει είναι ν’ αφοσιωθείς στον Θεό, και να σου εμπιστευθεί ο Θεός.
Να γίνουμε δούλοι του Θεού μέχρι σημείου που να μας εμπιστευθεί ο Θεός και να μας εμπιστευθεί πλήρως. Αλλά να μας εμπιστευθεί έτσι ο Θεός, ώστε ό,τι θέλει να μας το δίνει και όταν θέλει πάλι να μας το παίρνει. Δεν είναι αληθινή εμπιστοσύνη στον Θεό, και επομένως τελικά δεν θα εφελκύσουμε την εμπιστοσύνη του Θεού προς εμάς, εάν εμπιστευθούμε, αλλά για να πάρουμε ό,τι θα πάρουμε, για να μας δώσει ό,τι θα μας δώσει ο Θεός, και έτσι να σιγουρευτούμε. Δεν μας εμπιστεύεται έτσι ο Θεός. Ο Θεός εμπιστεύεται εκείνον ο οποίος παίρνει ευχαρίστως ό,τι του δίνει ο Θεός, αλλά και κάτι που του παίρνει πάλι ο Θεός, το δίνει και δεν γογγύζει, δεν παραπονείται ούτε το θεωρεί ότι είναι δικό του. Μερίς μας είναι ο Θεός (Ψαλμ. 72:26). Κληρονομιά μας είναι ο Θεός (Ψαλμ. 15:5). Όχι τα του Θεού. Αυτός είναι ο πλούτος μας.
Ακόμη μια φορά ο προφήτης Ηλίας μας καλεί σ’ αυτό τον δρόμο. Κοιτάξτε. Δεν αλλάζουν τα πράγματα. Να το ξέρουμε. Δεν αλλάζουν. Ο Θεός ό,τι είναι, είναι. Δεν θα τον αλλάξουμε εμείς τον Θεό. Και ό,τι είναι αυτή η ζωή του Θεού μ’ εμάς και ημών μετά του Θεού, είναι. Δεν αλλάζει αυτό. Να το προσέξουμε καλά. Εμείς θέλουμε να τα φτιάξουμε αλλιώς. Δεν αλλάζουν αυτά. Θα βρούμε κι εμείς τον Θεό, όπως τον βρήκαν όλοι οι άγιοι, και θα μας βρει ο Θεός κι εμάς, όπως βρήκε όλους τους αγίους. Δεν γίνεται αλλιώς. Και όσο ξεγελιόμαστε – ό,τι κι αν μας ξεγελάει – και ξεφεύγουμε από αυτόν τον κανόνα, από αυτόν τον νόμο, τόσο φεύγουμε από τον Θεό και χάνουμε.
Πού όμως να ενεργήσει έτσι ο σημερινός άνθρωπος, που τα έχει χαμένα, που είναι αποπροσανατολισμένος και μέσα στο σκοτάδι! Τρέμει, φοβάται, είναι κυριευμένος από δειλία. Φοβάται να εμπιστευθεί στον Θεό, να δοθεί στον Θεό, να γίνει δούλος του Θεού, εν λευκώ και άνευ όρων. Ο σημερινός έξυπνος άνθρωπος, ο σημερινός καυχώμενος άνθρωπος, ο σημερινός άνθρωπος που νομίζει ποιος ξέρει τι κάνει, είναι φοβιτσιάρης και δειλός. Μιλώ για τους πιο καλούς, για τους πιο πνευματικούς, για τους πιο θρησκευτικούς, γι’ αυτούς οι οποίοι υποτίθεται ότι δίνουν τον εαυτό τους στον Θεό.
Αν θέλουμε να γίνουμε χριστιανοί, να μιμηθούμε τους αγίους, να μιμηθούμε τους προφήτες, να μιμηθούμε τους μάρτυρες. Δεν το κάνουμε; Ας ταπεινωθούμε τουλάχιστον. Ας ταπεινωθούμε και ας ελεεινολογούμε τον εαυτό μας και ας κατηγορούμε τον εαυτό μας και ας μεμφόμαστε τον εαυτό μας. Τουλάχιστον αυτό· να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Άσπλαχνα, θα έλεγα, χωρίς τον παραμικρό οίκτο να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, καθώς πονηρευόμαστε και ξεφεύγουμε από δω κι από κει. Και μέσα απ’ αυτή την καταδίκη, μέσα απ’ αυτή την αυτομεμψία, θα έλθει κάποιο φως Θεού να μας ξυπνήσει, οπότε θα θελήσουμε να καταλάβουμε, θα θελήσουμε να υποταχθούμε, θα θελήσουμε να τον ακολουθήσουμε.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 350.
