Ἕνας κίνδυνος καί ἕνας μεγάλος πειρασμός εἶναι ἡ συνήθεια τῶν θεμάτων τῆς πίστεως. Ἡ τυποποίηση. Ξεθωριάζει μέσα μας ἡ χριστιανική ἰδιότητα καί λάμψη. Γίναμε κάποτε χριστιανοί καί αὐτό μᾶς ἀρκεῖ. Δέν εἶναι ὅμως σωστό αὐτό!
Χριστιανική ζωή δέν σημαίνει τυποποιημένο σύστημα. Ἁπλή, ξηρή καθηκοντολογία. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀποκτήσουμε τήν γνησιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ χριστιανισμός δέν πάλιωσε. Εἰδικότερα, ἐπιτακτική εἶναι ἡ ἀνάγκη: Ἡ προσευχή μας νά γίνει πιό ζωντανή, αὐθεντική καί καθημερινή.
Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς συστηματική. Ὄχι ἁπλῶς ἀνάγνωση ἀλλά βαθύτερη μελέτη. Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ νά εἰσέρχονται στή ζωή μας.
Ἡ λατρεία στή ζωή μας, οὐσιαστική καί ζῶσα. Ὄχι τυπική καί φευγαλέα.
Τά ἔργα μας νά εἶναι διαποτισμένα ἀπό τό χριστιανικό πνεῦμα, τό πνεῦμα τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς εὐεργεσίας, τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Καί ἕνα ἀκόμη στοιχεῖον, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά προσέξουμε εἶναι τό ἐσχατολογικόν στοιχεῖο.
Ὅταν ὁ Κύριος λέγει ὅτι: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὑπογραμμίζει: «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν» (Ἑβρ. 13,4) καί «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3,20) δέν μπορεῖ νά σκεπτόμεθα καί νά ἐνεργοῦμε κοντόφθαλμα, γήϊνα, κοσμικά. Ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς μας, ὀφείλουμε νά τά βλέπουμε ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητος, τήν δυναμική τοῦ οὐρανίου πολιτεύματος.
Ἀνάγκη, λοιπόν, ἡ πίστη μας στό Χριστό καί τήν ἁγίαν Του Ἐκκλησία, πού ἵδρυσε γιά μᾶς νά ξαναζωντανέψει. Ξαναζωντάνεμα στό πνεῦμα τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους. Ἡ ἀνάγκη αὐτή καθίσταται ἀκόμη πιό ἔντονη ἕνεκεν τῆς ποικίλης κρισιμότητας τῆς ἐποχῆς μας, μ' ὅλα ὅσα καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας ἀλλά καί στό εὐρύτερο περιβάλλον ἀλλά καί στό εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δέν μπορεῖ νά ζοῦμε μέ ὑποτονική πίστη, χλιαρότητα καί ἀνευθυνότητα. Ἡ πίστη δέν εἶναι ἀκινησία. Εἶναι ἕνας συνεχής ἀγών.
