Οὔφ! Ἔρχονται οἱ ἐξετάσεις… Πάλι αὐτές! Δὲν τὶς μπορῶ… Ἔτσι μοῦ ’ρχεται νὰ τὰ παρατήσω… Δὲν ὑποφέρεται αὐτὸ τὸ μαρτύριο! Τέτοια λέγουν κάθε φορὰ οἱ περισσότεροι, καλοί μου φίλοι, λίγο πρὶν ἀπ’ τὶς ἐξετάσεις. Κι εἶναι ἔτσι σὰν ν’ ἀνοίγουμε πιὰ διάπλατα τὴν πόρτα στὸ ἄγχος, τὴν ἀπελπισία, τὴν ἀπογοήτευση κι αὐτὴ ἀκόμη τὴν ἀποθάρρυνση, γιὰ νὰ μᾶς κυριεύσουν! Ὅ,τι χειρότερο γιὰ ν’ ἀποτύχουμε… Καὶ μάλιστα παταγωδῶς!
Λοιπόν, παιδιά, στόπ! Τί θὰ λέγατε νὰ δοῦμε τὰ πράγματα διαφορετικά, ἀπ’ τὴ θετική τους τὴν πλευρά, αἰσιόδοξα, κάνοντας μόνο καλὲς σκέψεις; Νὰ σὰν αὐτές…
* * *
Οἱ ἐξετάσεις στὴ ζωή μα ποτέ τους δὲν τελειώνουν!
Ναί! Γιατί, τί ἄλλο κάνουμε ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννιόμαστε ὥς τὰ βαθιά μας γεράματα, ἀπ’ τὸ νὰ δίνουμε ὅλοι, μὰ ὅλοι, συνέχεια ἐξετάσεις, ἀδιάκοπα κι ὄχι μόνον ὅσοι καὶ γιὰ ὅσο σπουδάζουν; Οἱ ἐξετάσεις βρίσκονται σὲ ὅλα, μὰ ὅλα τὰ στάδια τῆς ζωῆς. Σὲ κάθε ἐπάγγελμα, σὲ κάθε δραστηριότητα, σὲ κάθε ἀσχολία μας. Ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση ποὺ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἀσχολία!
Ἐξετάσεις, καὶ μάλιστα καθημερινές, δὲν δίνει ἕνας ἐργάτης, ἕνας ὑπάλληλος, ἕνας καταστηματάρχης, οἱ καθηγητές μας στοὺς ἀνωτέρους τους ἀλλὰ καὶ σ’ ἐμᾶς, οἱ γονεῖς μας ἀκόμη καὶ σ’ ἐμᾶς, ἐμεῖς στὰ ἀδέλφια μας, τοὺς φίλους μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς συμμαθητές μας; Ἐξετάσεις δίνουμε ἀκόμη καὶ στὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, ἀλλὰ καὶ στὸ Θεό. Σκεφτεῖτε το!
Ἀφοῦ, λοιπόν, εἶναι ἔτσι συνυφασμένες μὲ τὴ ζωή μας, γιατί νὰ τὶς φοβόμαστε; Δὲν εἶναι στοιχεῖα τῆς καθημερινότητάς μας; Πόσες καὶ πόσες ὥς τώρα δὲν ἔχουμε δώσει; Τελικὰ αὐτὲς ποὺ ἔρχονται δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρὰ μία παραπάνω! Ἔ, καί;
Συνεπῶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐφιάλτης, ἀλλὰ μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα πρόκληση!
Μία πρόκληση γιὰ ν’ ἀποδείξουμε στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ σ’ ἐμᾶς(!), πὼς οἱ κόποι μίας ὁλόκληρης χρονιᾶς, δὲν ἦταν μάταιοι. Πώς πραγματικὰ μάθαμε. Σπουδάσαμε. Ἀγωνιστήκαμε. Παλέψαμε! Καὶ τώρα ἔχουμε τὴν καλύτερη εὐκαιρία γι’ αὐτό. Οἱ ἐξετάσεις τοῦτες, εἶναι ἡ ἀπόδειξη!
Τὸ ἴδιο δὲν κάνουν καὶ οἱ ἀθλητές, ποὺ παλεύουν καὶ μοχθοῦν στὰ γήπεδα καὶ τὰ στάδια; Οἱ Πανελλήνιοι, οἱ Πανευρωπαϊκοί, οἱ Ὀλυμπιακοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ὅποιοι ἀγῶνες ἐπιπέδου, δὲν παύουν ν’ ἀποτελοῦν γι’ αὐτοὺς μία πρόκληση! Ἐκεῖ θὰ δοῦν τὸ ἔργο τους, τὸ ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο βρίσκονται, τὴν ἀξία τους. Θὰ ἀξιολογήσουν καὶ τοὺς ἀντιπάλους τους ἀκόμη!
Κι ἐπιπλέον εἶναι ἡ ὥρα τοῦ τερματισμοῦ τῶν κόπων μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀμοιβῆς μας!
Γιατί πάντοτε στὸ τέλος ἑνὸς ἔργου, ἀλλὰ καὶ μίας ὁποιασδήποτε προσπάθειας, ὑπάρχουν οἱ ἐξετάσεις σὲ διάφορες μορφές. Αὐτὲς μοιάζουν μὲ τὴν τελετὴ λήξης τῶν ἀγώνων. Αὐτὸ γιατί δὲν τὸν βλέπουμε; Κι ὕστερα, εἶναι ἡ ὥρα τῆς συγκομιδῆς (ἢ τῆς ἀνταμοιβῆς).
Ἂς ἔρθουμε στὴν περίπτωση τοῦ γεωργοῦ. Ὅλη τὴ χρονιὰ σπέρνει, ποτίζει, σκαλίζει, περιποιεῖται καὶ μοχθεῖ γιὰ τὰ φυτά του. Τὰ βλέπει νὰ φυτρώνουν, νὰ μεγαλώνουν, νὰ ἀνθίζουν, νὰ ὡριμάζουν. Ἀγωνιᾶ γι’ αὐτά, ἀλλὰ καὶ τὰ καμαρώνει. Καὶ τί περιμένει; Τὴν ὥρα τῆς συγκομιδῆς, τὸν ἴδιο τὸν θερισμό. Στ’ ἀλήθεια, πόσο τὴ λαχταρᾶ τούτη τὴν ὥρα!
Τὸ ἴδιο ἂς γίνεται καὶ μ’ ἐμᾶς! Οἱ ἐξετάσεις εἶναι τοῦ θερισμοῦ ἡ ὥρα, εἶναι γιὰ νὰ δρέψει κανεὶς τοὺς κόπους του! Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ τὶς θέλουμε, νὰ μὴ τὶς ἀποζητοῦμε;
Αὐξάνουν, ἔπειτα, τὴν ἑτοιμότητά μας!
Ξέρετε πόσο σημαντικὸ εἶναι αὐτό; Νὰ εἴμασθε πάντοτε σὲ ἐγρήγορση, σὲ κίνηση, ἕτοιμοι γιὰ ὅ,τι ἔρχεται; Θυμίζει τὰ νερὰ ποὺ τρέχουν. Εἶναι πάντοτε καθαρά, δροσερὰ καὶ γάργαρα. Ὥς καὶ τὸ τραγούδι τους ἀκοῦς, χαρούμενο λές, γιατί κινοῦνται. Ἐνῷ τὰ στάσιμα …
Κι ἂν ἔχουμε μείνει πίσω στὴν ὕλη κι ἔχουμε κενά;
Τίποτα κι αὐτὸ δὲν εἶναι! Συμβαίνει καὶ στοὺς … καλύτερους «σπασίκλες»! Μόνο ποὺ μὲ τὴν δραματοποίηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, τίποτε ἀπολύτως δὲν πρόκειται νὰ ἐπιτύχουμε. Τὸ πολὺ – πολὺ νὰ μᾶς … ἀκινητοποιήσει τὸ ἄγχος καὶ ὁ φόβος!
Τί ἀπαιτεῖται λοιπόν; Νὰ ἐντοπίσουμε τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο βρίσκεται τὸ πρόβλημα. Δηλαδή, σὲ ποιὸ ἀκριβῶς μέρος τῆς ὕλης συμβαίνει αὐτὸ καὶ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε ἀμέσως. Μὲ ὀργάνωση καὶ μέθοδο. Καὶ μὲ ἱεράρχηση τῶν θεμάτων, λαμβάνοντας ὑπόψη πάντοτε τὸ χρόνο ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Ὅλα τους δὲν εἶναι τὸ ἴδιο σπουδαῖα, οὔτε ἔχουν καὶ τὴν ἴδια βαρύτητα στὶς ἐξετάσεις. Συνεπῶς μελετοῦμε τὰ κυριότερα καὶ ὕστερα τὰ ὑπόλοιπα.
Κι ἂν δὲν τὰ πᾶμε, τέλος πάντων, καλά;
Κι αὐτὸ ἔχει συμβεῖ, καὶ μάλιστα πλεῖστες φορές, σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Καὶ σ’ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἐπικριτές μας, ὅποιοι κι ἂν εἶναι. Ἐπιτυχημένοι, λένε, δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ ποτέ τους δὲν εἶχαν καμμία ἀποτυχία, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν μία ἐπιτυχία παραπάνω ἀπ’ τὶς ἀποτυχίες τους!
Τότε θὰ πρέπει νὰ δοῦμε τί στ’ ἀλήθεια φταίει. Νὰ ψάξουμε γιὰ τὶς αἰτίες. Νὰ ἀναθεωρήσουμε ἀπόψεις ἢ καὶ στάσεις τῆς ζωῆς μας. Νὰ πάρουμε γενναῖες ἀποφάσεις. Ὅπως καὶ στὸ πρωτάθλημα. Πόσες (συ)σκέψεις, συζητήσεις, ἀποφάσεις, ἀλλαγὲς κλπ. δὲν παρατηροῦνται ἂν κάποια ὁμάδα ποὺ τὸ διεκδικεῖ, τὸ χάσει; Ὅλα τὰ κακά, λένε, δὲν ἔρχονται γιὰ κακό! Πλεῖστα εἶναι τὰ παραδείγματα ἐκείνων ποὺ κυριολεκτικὰ θριάμβευσαν, ὕστερα ἀπὸ μία ἀποτυχία!
➢ Κι ὕστερα ἔρχονται καί… οἱ διακοπές!
Ἄ τί ὡραῖα, ἔρχονται κι αὐτές!
Σὰν τὴν ξαστεριὰ μετὰ τὴν καταιγίδα…
Σὰν τὴ γαλήνη μετὰ τὴ θύελλα…
Σὰν τὴν ἄνοιξη μετὰ τὸ χειμώνα…
Σὰν τὴν ἀνάσταση μετὰ τὴ σταύρωση…
Σὰν τὴ λύτρωση μετὰ τὸ πάθος καὶ τὴν ὀδύνη…
Δόξα σοι Κύριε!
Στ’ ἀλήθεια, πόσο ὄμορφα τὰ ἔχει ὁρίσει ὅλα ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας! Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλα, μὰ ὅλα, πρέπει νὰ τὰ δεχόμασθε καὶ νὰ τὰ ἀπολαμβάνουμε, εὐχαριστώντας Τον!
Αὐτὲς οἱ ἐναλλαγές, ἐξ ἄλλου, εἶναι τὸ ἁλάτι τῆς ζωῆς μας. Ἡ οὐσία της. Τὸ νόημά της. Ἡ ἴδια της ἡ χαρά.
* * *
Ἂς τὸ δοῦμε κι ἀλλιῶς παιδιά. Πόσο ὄμορφες εἶναι οἱ διακοπές, πόσο τὶς λαχταροῦμε ὅλοι, μετὰ τὸν ἀγώνα τῆς χρονιᾶς, τοὺς τόσους μόχθους κι ἀγωνίες, καί… μετὰ τὶς ἐξετάσεις! Θὰ συνέβαινε ἄραγε αὐτό, καὶ θὰ τὶς εἴχαμε τόσο πολὺ ἀνάγκη, ἂν ὅλα τοῦτα δὲν εἶχαν προηγηθεῖ;
Μὲ τὶς διακοπές, πλέον, ξεκουραζόμασθε ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἀνεφοδιαζόμασθε. Ἀνασυγκροτούμασθε. Ἀναγεννιόμασθε. Παίρνουμε καλύτερες (ἢ καὶ μεγαλύτερες) ἀποφάσεις. Ἀναθεωροῦμε τοὺς στόχους μας. Ἕτοιμοι ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς πολλὲς ἀπαιτήσεις τῆς νέας χρονιᾶς. Καί… τὶς τόσες ἐξετάσεις τους! Μὲ τελικὸ σκοπό, νὰ πετύχουμε στὴν ἴδια τὴ ζωή.
