Στην πνευματική ζωή χρειάζεται να έχεις οδηγό, αφ’ ενός διότι είσαι τυφλός. Πού πας; Νομίζεις ότι μπορείς, αλλά είσαι ανήμπορος. Εύκολα θα απελπιστείς, θα απογοητευτείς. Με τον οδηγό ταπεινώνεσαι, κόβεις το θέλημά σου, που σημαίνει ότι θα έρθει η προκοπή, μόνο όταν ευδοκήσει ο Θεός. Αφ’ ετέρου διότι – κυρίως αυτό – βλέπεις ότι αυτός είναι ο ασφαλής δρόμος της σωτηρίας: η υπακοή.
Ελάχιστες είναι οι ψυχές που βρίσκουν αυτόν τον σωστό δρόμο. Πρέπει να πειστούμε ότι ο Χριστός θα στείλει άνθρωπο να μας οδηγήσει και να βοηθήσει να προκόψουμε. Εμείς δείχνουμε βέβαια καλή διάθεση, αλλά όχι ότι παραδιδόμαστε στον Χριστό, να γίνει το θέλημά του· ανήκουμε στον εαυτό μας. Στην υπακοή σιγά-σιγά ο Κύριος σε ξεσκεπάζει και βλέπεις το σκοτάδι σου. Αυτό σε τρομάζει. Ξεσκεπάστηκες κατά τέτοιον τρόπο που βλέποντας το χάλι σου νιώθεις ότι χάνεσαι; Πες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μη φοβάσαι.
Εάν καταλαβαίνω καλά, αδελφοί μου, η πλειονότητα των σημερινών χριστιανών έχουν μεγάλη ανάγκη, απόλυτη ανάγκη να φωνάζουν «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», διότι στο βάθος πνευματικά είμαστε τυφλοί. Αν δεν ανοίξει η ψυχή μας να έρθει ο Χριστός, το φως του Χριστού, η χάρη του, να αισθανθούμε δηλαδή ότι μας βρήκε ο Χριστός, μας φώτισε, άνοιξε τα μάτια μας, είμαστε τυφλοί. Και το θέμα είναι μέσα από την καρδιά μας, με πίστη πολλή να λέμε τα λόγια αυτά.
Όχι λίγες φορές χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες, που θα μπορούσαμε να φωνάξουμε – όπως δόθηκε η ευκαιρία σ’ αυτόν τον τυφλό της ευαγγελικής περικοπής (Λουκ. 18:35-43), εκεί στην Ιεριχώ, που περνούσε ο Χριστός, και φώναξε και πήρε τη γιατρειά του. Και είναι κρίμα να είμαστε χριστιανοί τόσα χρόνια και να παραμένουμε τυφλοί πνευματικά, θύματα του κατεστημένου μας και της καταστάσεώς μας.
Από τα βιβλία: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2018”, σελ. 93, και “Πνευματικά Μηνύματα 2019”, σελ. 362.
