.jpg)
1. Εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι βαπτισμένος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί νά διατηρεῖ στενούς πνευματικούς δεσμούς μέ τόν Πνευματικό του πατέρα. Οὐσιαστικά μόνο κάτω ἀπό τό ἐπιτραχήλιο τοῦ Πνευματικοῦ, χάνει ὁ διάβολος τήν δύναμί του καί συντρίβεται. Γι᾿ αὐτό καί πρίν τήν Θεία Κοινωνία προηγεῖται ἡ Ἱερά Ἐξομολόγησις, γιά ν᾿ ἀπαλλαγεῖ πρῶτα ὁ Πιστός ἀπό τήν ἐπήρεια τῆς δαιμονικῆς ἐξουσίας καί κατόπιν, διά τῆς θείας Κοινωνίας νά λάβει τήν τελειωτική χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αἴσθησι τῆς σωτηρίας του.
Κάποτε δέχθηκα τήν ἐρώτησι ἐάν τά μάγια «πιάνουν» καί τούς Ὀρθοδόξους. Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἡ ἑξῆς: Ναί, πιάνουν καί τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά ὄχι ὅλους. Ὅσοι ἐξομολογοῦνται εἰλικρινά στόν Πνευματικό τους καί κοινωνοῦν μέ τήν εὐλογία του, δέν ἠμπορεῖ ὁ διάβολος νά τούς ἐνοχλήσει, μέσῳ μαγικῶν τεχνασμάτων τῶν μάγων. Ὅσοι ὅμως ἀποκρύπτουν μέ τήν θέλησί τους καί ἀπό κακή προαίρεσι κάποιο μεγάλο ἁμαρτημά τους ἀπό τόν Πνευματικό τους, τότε ἀφήνουν ἕνα μεγάλο παραθυράκι στήν ψυχή τους ἀνοικτό. Ἀπό ἐκεῖ ὁ μάγος μπορεῖ νά στείλει τόν δαίμονα, ὁ ὁποῖος θά μπῆ μέσα του ἐξουσιαστικά γιά νά κάνει τήν ψυχή τοῦ δυστυχοῦς Χριστιανοῦ δικό του κατοικητήριο.
Ἡ ἀπόκρυψις μιᾶς ἁμαρτίας ἀπό τόν Πνευματικό, ὄχι μόνο δέν ἐπιφέρει στόν ἐξομολογούμενο τήν ἄφεσι τῶν ἄλλων ἁμαρτιῶν του, πού ἐξωμολογήθηκε, ἀλλά ἐπιτρέπει στόν διάβολο νά ἐξουσιάζει τήν ψυχή του, χωρίς νά ἠμπορεῖ πλέον νά εἰσέλθει μέσα του ἡ σωτήρια Χάρις τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας λέγει νά συχνάζουν οἱ Χριστιανοί πιό συχνά στήν Ἐκκλησία γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, διότι ἔτσι καταργοῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ μέ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.
2. Ἄν καί ὁ διάβολος καταδικάσθηκε διά τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, στήν αἰωνία κόλασι, ὅμως εἶναι δυνατόν νά εἰσέλθει μέσα στόν Χριστιανό, ἀφοῦ πρῶτα πάρει τήν ἄδεια ἀπό τόν Βασιλέα Χριστό. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός προσευχόταν στόν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ νά διαφυλάξει ὁ Οὐράνιος Πατέρας του τούς Μαθητές του καθαρούς ἀπό τίς ἐπήρειες τοῦ πονηροῦ (Πρβλ. Ἰωάν.17,15). Σ᾿ ἐμᾶς δέ διδάσκει πῶς νά προσευχώμεθα παρακαλῶντας Τον «νά μή εἰσενέγκη ἡμᾶς εἰς πειρασμόν». (Ματ.6,13).
Ἐάν ὁ Κύριος, παραχωρήσει νά δοκιμασθοῦμε σκληρά ἀπό κάποιον πειρασμόν, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανός θά παραδοθεῖ ἀμαχητί στήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει: «Πιστός δέ ὁ Θεός, ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθαι, ἀλλά ποιήσει σύν τῶ πειρασμῶ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑπηνεγκεῖν»(Α΄Κορ.10,13).
Ἡ ἔκβασις τῆς πνευματικῆς αὐτῆς πάλης μέ τόν διάβολο δέν ἐξαρτᾶται ἀπόλυτα ἀπό τήν Θεία Χάρι, ἀλλά ἀπό τήν στάσι τοῦ Χριστιανοῦ. Ἐάν συγκατατεθῆ μέ τήν θέλησί του στόν πειρασμό, τότε θά ὁδηγηθεῖ στούς ἀτραπούς τῆς ψυχικῆς του ἀπωλείας. Ἐάν ἀντισταθῆ, θά ἔχει συναντιλήπτορα τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησία Του, μέσα στήν ὁποία διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων θά βαδίσει σταθερά τόν δρόμο γιά τήν σωτηρία του. Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει στήν Ἐπιστολή του (4,7): «Ἀντίστητε τῶ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν». Ἐνῶ ὁ Χριστός μᾶς λέγει ἐπιγραμματικά: «Τοῦτο τό γένος (τῶν δαιμόνων) ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν, εἰ μή ἐν προσευχῆ καί νηστείᾳ». (Μαρκ.9,29). Ἀκόμη οἱ Πρωτόπλαστοι νικήθηκαν ἀπό τόν διάβολο, διότι δέν ὑποτάχθηκαν πλήρως στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄρα κι ἐμεῖς, ἐάν θέλουμε τήν σωτηρία μας καί τήν διαφύλαξί μας ἀπό τόν διάβολο καί τήν μαγεία, θά πρέπει νά μένουμε πιστοί καί ὑπάκουοι στό θέλημα τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
3. Ἡ κατά κράτος νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν διάβολο καί στήν ἐξουσία του, σημαίνει ὅτι κατέστησε τόν διάβολο ἀνίσχυρο στίς πολεμικές του ἐπιχειρήσεις ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτό ὁ διάβολος παίρνει ἀπό τόν Χριστιανό ὅ,τι ἐκεῖνος τοῦ παραχωρήσει. Ὅταν ὁ Χριστιανός θωρακίζεται μέ τήν θεία Χάρι τοῦ Χριστοῦ, δέν ἠμπορεῖ ὁ διάβολος οὔτε νά τόν ἀντικρύσει. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος μᾶς παρηγορεῖ λέγοντάς μας: «Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι. Φοβήθητε δέ μᾶλλον τόν δυνάμενον καί ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ».(Ματ.10,28).
Τί μᾶς λέγουν οἱ δαίμονες πιεζόμενοι ἀπό τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ;
Πρό ἐτῶν σέ κάποιο ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀσχολήθηκε γιά ἀρκετά χρόνια μέ τήν θεραπεία τῶν προσβληθέντων ἀπό τά ἀκάθαρτα πνεύματα ἕνας εὐλαβής κληρικός τῆς Ἐκκλησίας μας. Τούς ἐδιάβαζε ὁμαδικούς ἐξορκισμούς καί ἄκουγε τά παρακάτω λόγια τῶν δαιμόνων, τά ὁποῖα ἐμεῖς θά σχολιάσουμε.
Δυστυχῶς ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ὑπάρχει ἀρκετή ἀμάθεια, καχυποψία καί δυσπιστία γιά ὅλα αὐτά, γι᾿ αὐτό καί πολλοί θά τά διακωμοδήσουν ἤ θά τά ἀπορρίψουν. Ἐπειδή ὅμως πολλά ἀπ᾿ αὐτά τά ζήσαμε κι ἐμεῖς στήν Ἀφρική, ἀφήνουμε τόν ἀναγνώστη νά κρίνει μόνος του καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ του, ἄς ἑτοιμάσει τό πλοῖο τῆς ψυχῆς του γιά τό ταξίδι του στούς οὐρανούς...
Τά λόγια τῆς Ἐκκλησίας μας γιά μερικούς ἔπαυσαν νά εἶναι πειστικά καί διδακτικά. Γι᾿ αὐτό μερικοί λέγουν: «Ἀφοῦ παππάδες καί καλόγεροι εἶναι παππαδίστικα καί καλογερικά λόγια θά μᾶς ποῦνε...». Ἄς ἀφουγκρασθοῦν ὅμως τώρα καί τήν φωνή τοῦ σατανᾶ. Ἴσως, πιστεύσουν ὅτι ὁ Θεός θέλει καί μέσῳ τῶν δαιμόνων, κάποιο μήνυμα νά περάσει στήν ἀντίληψί μας καί νά μᾶς προβληματίσει.
Ἄς ἀκούσουμε λοιπόν, τί μᾶς λέγουν οἱ δαίμονες, πιεζόμενοι ἀπό τόν Παντοδύναμο καί Φιλάνθρωπο Θεό μας, νά λέγουν αὐτές τίς ἀλήθειες, διότι θέλει ὁ Χριστός μας νά σώσει ἀνθρώπους, ἀκόμη καί μέσα ἀπό τήν «διδασκαλία» τοῦ σατανᾶ.
Γιά τήν πίστι μας στόν Σταυρό καί στόν Χριστό μας
Εἶπε τό δαιμόνιο σ᾿ ἕνα ἱερέα μέ τό στόμα μιᾶς δαιμονισμένης Ψυχῆς: «Ἄν δέν πιστεύεις σ᾿ αὐτό πού κρατᾶς (τόν τίμιο σταυρό), οὔτε ἐγώ φοβοῦμαι, οὔτε ὑπολογίζω τίποτε. Ἀκόμη κι ἄν φορτωθῆς Ἐκεῖνον πού ἔχεις μέσα (τόν Ἐσταυρωμένον ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης) πάλιν ἐγώ δέν φοβοῦμαι, ἀφοῦ δέν πιστεύεις αὐτό πού βαστάζεις»
Ἔτσι κι ἐμεῖς, ἐάν δέν πιστεύουμε στήν δύναμι τοῦ σταυροῦ πού φοροῦμε στόν λαιμό μας ἤ κάνουμε στό στῆθος μας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ μέ ἀνευλάβεια καί βιασύνη, νά γνωρίζουμε ὅτι τά δαιμόνια δέν φεύγουν, ἀλλά μᾶς ἐμπαίζουν καί μᾶς περιγελοῦν.
Γιά τήν δύναμι τῶν εἰκόνων τῶν Ἁγίων μας
Λέγει πάλι ὁ διάβολος μέ τό στόμα μιᾶς πονεμένης Ψυχῆς: «Ὁποιαδήποτε εἰκόνα, εἴτε μικρή εἶναι, εἴτε μεγάλη, μέ καταδιώκει, ἐάν τήν πιστεύεις. Ἐάν δέν τήν πιστεύεις, δέν τήν φοβοῦμαι οὔτε τρομάζω.
Πρέπει λοιπόν νά προσκυνοῦμε καί νά εὐλαβούμεθα ὅλους τούς Ἁγίους καί τίς εἰκόνες τους, διότι ὅλοι ἔχουν τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διώχνουν τούς δαίμονες.
Γιά τήν δύναμι τῆς προσευχῆς
Μπροστά σέ ἱερέα πού διάβαζε μία τέτοια ἄρρωστη Ψυχή, ἔλεγε τό δαιμόνιο μέ ἀλαζονεία: «Δέν φοβοῦμαι καί δέν ἀποχωρῶ μέ τήν παπαγαλία σας. Ἐγώ φοβοῦμαι καί τρέμω τήν προσευχή, πού βγαίνει ἀπό καρδιά γεμάτη δάκρυα. Διαφορετικά ἐγώ γελῶ καί σᾶς κοροϊδεύω. Τό ὅπλο, τό ὁποῖον φοβᾶμαι, εἶναι ἡ προσευχή σας μετά δακρύων».
Προσευχή πού γίνεται, γιατί ἔτσι ἐπιβάλλεται ἀπό τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς εὐλάβεια, συντριβή καί μετάνοια, δέν εἶναι ἀληθινή. Ὁ διάβολος φοβᾶται τήν μετά δακρύων προσευχή. Ἀναγκάζεται καί ἀναχωρεῖ, διότι καίεται ἀπό τήν ταπείνωσι τοῦ ἐν κατανύξει προσευχομένου Χριστιανοῦ. Αὐτός πού προσεύχεται, διαβάζει ἤ ψάλλει μέ λογισμόν κενοδοξίας ὑπηρετεῖ στό βάθος τῆς ψυχῆς του τόν διάβολο, ἀπό τόν ὁποῖον δέν ἀπαλλάσεται εὔκολα. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής γράφει ὅτι μέ μεγάλη δυσκολία ὁ διάβολος παραδίδει τά δύο τελευταῖα ὅπλα του στόν ἀγωνιζόμενο Χριστιανό. Κι αὐτά εἶναι ἡ ἐσωτερική κενοδοξία καί ἡ ἐσωτερική κατάκρισις. Πῶς θεραπεύεται ἀπ᾿ αὐτά τά δυσκολοθεράπευτα πάθη ὁ ἀγωνιστής; Μόνο μέ τήν καθημερινή μετάνοια, τήν ἐκροή τῶν δακρύων, τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γιά τήν Θεία Χάρι καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ
Ἔλεγε ὁ δαίμονας ἀπό τό στόμα μιᾶς ἄρρωστης Ψυχῆς: «Ἐάν δέν σᾶς σκέπαζε, ( ὁ Θεός) τήν ὥρα πού εἶσθε στόν θρόνο Του (ἐννοεῖ τόν ἄμβωνα) καί κηρύττετε τά λόγια Του, θά σᾶς ἔκανα νά σᾶς περιγελᾶ ὅλος ὁ κόσμος. Σέ ἄλλη περίπτωσι τὀ δαιμόνιο εἶπε: «Ἐάν εἶχα τήν δύναμι, θά σέ ξέσχιζα, ἀλλά δέν μέ ἀφήνει αὐτό πού λάμπει στό κεφάλι σου. (Ἐννοοῦσε τόν τίμιο σταυρό).
Μισεῖ ὁ διάβολος τούς κήρυκες τοῦ θείου λόγου, διότι ἀποκαλύπτονται οἱ πλεκτάνες του καί οἱ Χριστιανοί μαθαίνουν πῶς νά ἀντιδροῦν στίς ἐπιθέσεις του. Ὅταν οἱ κήρυκες ἔχουν ταπείνωσι καί ἁγία ζωή τότε πραγματικά δοξάζεται ὁ Θεός, συντρίβεται τό ἔργο τοῦ σατανᾶ καί ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στήν σωτηρία.
Γιά τά σατανικά βιβλία τῆς μαγείας
Λέγει ὁ διάβολος σ᾿ αὐτούς πού διαβάζουν τά βιβλία του: «Μόλις ἀνοίξουν τά βιβλία μας, ἐμεῖς εἴμεθα κοντά τους».
Κάθε βιβλίο πού εἶναι γραμμένο μέ μῖσος πρός τήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἤ περιέχει ὕποπτο περιεχόμενο μέ σκοπό νά ἀποπροσανατολίσει τούς πιστούς ἀπό τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, χαροποιεῖ τούς δαίμονες καί προκαλεῖ σύγχυσι στόν νοῦ καί στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Τήν πρώτη θέσι άνάμεσα σ᾿ αὐτά τά βιβλία ἔχει ἡ «Σολομωνική», πού περιέχει ἐπικλήσεις πρός τούς δαίμονες. Αὐτό δέν θά πρέπει κανείς Χριστιανός νά τό πιάσει στά χέρια του, διότι δίπλα του θά ἔλθη καί ὁ διάβολος, ἕτοιμος νά τόν ὑπηρετήσει. Ἡ συγγραφή του ἀποδόθηκε στόν βασιλέα Σολομῶντα, ἀλλά αὐτό εἶναι τελείως ἀβάσιμο. Μᾶλλον μάγοι τό ἔγραψαν καί ἀπέδωσαν τήν συγγραφή του στόν βασιλέα αὐτόν γιά νά τοῦ προσδώσουν μεγαλύτερη αἴγλη καί δημοσιότητα.
Σήμερα τό βιβλίο τοῦ σατανᾶ εἶναι μέσα σ᾿ ὅλα τά σπίτια κι αὐτό εἶναι ἡ τηλεόρασις. Διαβολικά κινούμενα σχέδια μέ τήν ὀνομασία ὁ μάγος ἤ ἡ μάγισσα καί τά περιοδικά MIKY MAOYS δημιουργοῦν μία συναρπαστικότητα στά παιδιά μας καί τά αἰχμαλωτίζουν ψυχικά καί σωματικά. Οἱ γονεῖς τους, ἀνύποπτοι γιά τήν ἔνοχη αὐτή παιδεία τῶν παιδιῶν τους, ἀφήνουν ἐλεύθερα τά παιδιά τους γιά νά εἶναι, ὅπως λέγουν, ἀπασχολημένα, παρά νά βρίσκωνται ἔξω μέ κακές παρέες....
Γιά τίς παγίδες πού ὁ ἴδιος ὁ διάβολος στήνει στούς ἀνθρώπους.
Λέγει ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς ἄρρωστης Ψυχῆς: «Οἱ ἄνθρωποι γιά κάθε πρόβλημά τους, κατηγοροῦν τούς ἄλλους καί οὐδέποτε καταδικάζουν ἐμένα. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά κατηγοροῦν ἐμένα, πού δημιουργῶ τά προβλήματα στόν κόσμο, κατηγοροῦν τούς συνανθρώπους τους. Κι ἐμένα οὔτε κἄν μέ ἀναφέρουν».
Ὅταν ἔχουμε προβλήματα στήν ζωή μας, δέν μᾶς πταίουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά πρῶτα ὁ διάβολος πού παρακινεῖ τούς ἀδυνάτους νά πειράζουν ἐμᾶς. Πίσω ἀπό τήν αἰτία τοῦ κάθε προβλήματος κρύβεται ὁ διάβολος. Βασικά αὐτόν πρέπει νά καταπολεμοῦμε καί ὄχι τά ἀποτελέσματα, οὔτε τούς ἀνθρώπους, πού ἔγιναν μέ τήν θέλησί τους ὑποχείριοι τοῦ διαβόλου καί τυφλά ὄργανά του. Τόν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, ἤ αὐτόν πού μᾶς βλάπτει ἤ μᾶς σκανδαλίζει,πρέπει νά τόν ἀγαποῦμε καί νά τόν λυπούμεθα, διότι ἴσως ἐν ἀγνοίᾳ του, ἐπιτελεῖ τό ἔργο τοῦ σατανᾶ πρῶτα γιά τόν ἰδικό του ψυχοσωματικό ὄλεθρο καί μετά γιά τούς γύρω του. Ὅταν ἀρκούμεθα νά τόν ὑβρίζουμε, πέφτουμε κι ἐμεῖς στήν παγίδα τοῦ σατανᾶ καί μολύνουμε τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας μέ κατακρίσεις καί ἄλλες ἁμαρτίες.
Για τήν κακία τοῦ διαβόλου
Λέγει ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς ἄρρωστης Ψυχῆς: «Εἶναι διαφορετικό νά μέ βλέπεις νά βασανίζω ἄλλους ἀπό τοῦ νά μοῦ ἐπιτρέψει νά βασανίζω ἐσένα».
Ἐδῶ βλέπουμε νά ὁμολογεῖ ὁ διάβολος ὅτι δέν μπορεῖ νά βλάψει κανέναν, χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ καί τήν δική μας συγκατάθεσι.
Ἐπειδή σήμερα τείνει νά ἐξαφανισθῆ ἀπό τό λεξιλόγιο τῶν ἀνθρώπων ἡ λέξις διάβολος καί μαγεία, ὁ κάθε ἀσθενής γίνεται ταχεῖα «διάγνωσις» ὅτι πάσχει ἀπό ψυχολογικά προβλήματα καί ἀντιμετωπίζεται μέ ψυχοφάρμακα ἀπό γιατρούς καί νοσοκόμους. Τό μέγιστο ποσοστό σήμερα τοῦ ἰατρικοῦ προσωπικοῦ ζώντας μακράν τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει ἀνάλογες πνευματικές ἐμπειρίες, καί εὔκολα καταδικάζει μονομερῶς τόν κάθε ἀσθενῆ ὅτι ἔχει προβλήματα ψυχολογικά. Τυχόν λογισμός τῶν συγγενῶν τοῦ ἀσθενοῦς καί καταφυγή του στόν Πνευματικό καί στήν Ἐκκλησία, θεωρεῖται παραλογισμός καί καταδικάζεται. Ἔτσι, ἀφ᾿ ὅτου ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν Θεό καί τήν θεραπευτική μέθοδο τῆς μετανοίας γιά τήν κάθαρσι τῶν παθῶν καί ἁμαρτιῶν του, γέμισαν τά ὑπάρχονται ψυχιατρεῖα ἀσθενεῖς, κτίζονται νεώτερα καί τό ψυχοσωτήριο ἔργο τοῦ Πνευματικοῦ πατρός ἀντικαταστάθηκε ἀπό τούς ψυχολόγους καί τούς ψυχιάτρους.
Εἶναι τόσο δραματική σήμερα ἡ κατάστασι στά ψυχιατρεῖα τῆς Πατρίδος μας, ὥστε μερικοί διευθυντές δέν ἐπιτρέπουν οὔτε τήν ἐπίσκεψι ἱερέως, οὔτε τήν ἐξομολόγησι ἑνός ἀσθενοῦς. Ἀλλά οὔτε καί ἡ διανομή θρησκευτικῶν ἐντύπων ἐπιτρέπεται στούς ἀσθενεῖς πολλῶν ψυχιατρείων, ἴσως καί νοσοκομείων τῆς Χώρας μας, διότι, κατά τήν ἀντίληψι τῶν ὑπευθύνων, ὁ ἀσθενής θά γίνει χειρότερα...Πλήρης δηλαδή ἄρνησις τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν διάβολο καί τά πάθη του.
Ὁ Ἑωσφόρος κατατυραννεῖ τούς ὑποτακτικούς του!
Ἔλεγε κάποτε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα ἑνός δαιμονισμένου ἀνθρώπου: «Πῶς θά ἐμφανισθῶ στόν ἀρχηγό μου καί νά τοῦ εἰπῶ ὅτι ἀπέτυχα; Προτιμῶ νά μέ κτυπᾶ ἐδῶ ὁ δικός σου (ἐννοεῖ τήν θεία δύναμι πού τόν βασανίζει) παρά νά πέσω στά χέρια τοῦ ἀρχηγοῦ μου».
Ἐδῶ, ἀποδεικνύεται, ὅτι οἱ δαίμονες εἶναι χωρισμένοι σέ ὁμάδες καί παρατάξεις. Ἔχουν βαθμούς ἱεραρχίας, ὅπως ἔχουν καί τά ἐννέα τάγματα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων. Ἐάν δέν ἐπιτελέσουν μέ ζῆλο τό ἔργο τους, θά τιμωρηθοῦν ἀπό τόν ἀρχηγό τους. Ἐπίσης βλέπουμε μέ πόση κακία προσπαθοῦν νά δελεάσουν τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ρίξουν σέ κάποια ἁμαρτία. Συνήθως τοῦ ὑποδαυλίζουν τό πάθος, στό ὁποῖον ἔχει ἰδιαίτερη ἀδυναμία. Ἐάν, δηλαδή, κάποιος ἔχει ἀδυναμία σέ σαρκικό πάθος, τόν σπρώχνουν σ᾿ αὐτό, διότι ξέρουν ὅτι μέ λιγώτερο κόπο θά τόν βυθίσουν σ᾿ αὐτό τό συγκεκριμένο πάθος. Ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τό ποτό, τόν ρίχνουν συνεχῶς σ᾿ αὐτό, διότι γνωρίζουν ὅτι ἀρκεῖ ἔστω κι ἕνα πάθος νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἀπομάκρυνσι τοῦ Θεοῦ καί ἐν συνεχείᾳ στήν κόλασι.
Γιά τίς πτώσεις τῶν Χριστιανῶν
Εἶπε κάποτε ὁ διάβολος μέ τό στόμα μιᾶς Ψυχῆς: «Ἐγώ κατεξευτέλισα καί ἔρριξα γρανίτες καί ἐσύ θά μπορέσης ποτέ νά γνωρίσεις τίς πονηρίες μου;»
Ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ σατανᾶ παίρνουμε μάθημα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί νά μή καυχηθοῦμε ποτέ, ὅτι γνωρίζουμε τίς παγίδες του. Ἐάν ὁ Κύριος δέν εἶναι μαζί μας, ποιός ἠμπορεῖ νά μᾶς διαφυλάξει ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ μας καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου;
Ἀπό τότε πού ἔπεσε ὁ Ἑωσφόρος καί ἔγινε ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί διαβολεύς τῶν ἀνθρώπων ἔχουν ἴσως περάσει χιλιάδες χρόνια. Ἡ πεῖρα του λοιπόν στήν πολεμική τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀνεξάντλητη καί ἄγνωστη σ᾿ ἐμᾶς πού ἡ ζωή μας ἐπί τῆς γῆς εἶναι ἴσως λίγες δεκαετίες καί χωρίς ἔντονες θεῖες ἐμπειρίες.
Πῶς παγιδεύει τόν Χριστιανό στήν ὑπερηφάνεια
Εἶπε κάποτε ὁ διάβολος μέ τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς στόν ἱερέα πού τήν ἐδιάβαζε: «Εἶσαι ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό σέ ἐξέλεξε γιά νά μᾶς πολεμᾶς. Εἶναι τόσο εὐχαριστημένος ἀπό σένα ὁ Θεός σου, πού σέ καμαρώνει γιατί εἶσαι δίκαιος καί ἐκλεκτός ἐνώπιόν Του...».
Εἶναι φοβερά καλοστημένη αὐτή ἡ παγίδα τοῦ σατανᾶ. Δυστυχῶς σχεδόν ὅλοι μας, ἐπειδή δέν ἔχουμε ἐπίγνωσι τῶν ἁμαρτιῶν μας, χαιρόμεθα νά μᾶς ἐπαινοῦν οἱ ἄλλοι ἤ καί τεχνηέντως τούς προκαλοῦμε ἤ τούς ἐρωτοῦμε νά μᾶς εἰποῦν τήν γνώμη τους γιά κάποιο ἔργο μας ἤ γιά τό δίπλωμά μας ἤ γιά κάποια κοσμική ἐπιτυχία μας. Πιστεύουμε, δυστυχῶς, ὅτι εἴμεθα ἀνώτεροι ἀπό τούς ἄλλους. Κατακρίνουμε εὔκολα τούς ἄλλους, διότι στό βάθος τῆς ψυχῆς μας ὑπάρχει ὑπερηφάνεια, πού μᾶς ἐξυψώνει ἐνδόμυχα καί μᾶς παρακινεῖ νά καταδικάσουμε τά δικά τους ἔργα, μέ τόν λογισμό ὅτι ἐμεῖς θά τά ἐκάναμε καλύτερα. Δέν ὑπάρχει μέσα μας συγκατάβασις γιά τίς πράξεις τῶν ἄλλων, γι᾿ αὐτό καί δέν τούς συγχωροῦμε. Πολύ δίκαια γράφει στό βιβλίο του ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὅτι ὅποιος ἐπαινεῖ τόν ἄλλον, τόν παραδίδει στά χέρια τοῦ σατανᾶ.
Μεγάλη ἡ ἐνοχή τῶν γονέων, πού ἐπαινοῦν τά παιδιά τους μπροστά τους. Πραγματικά τούς ἐξάπτουν τόν λογισμό τῆς ὑπερηφανείας, πού στήν συνέχεια ἐξελίσσεται σέ ὀδυνηρό πάθος. Ἀποφεύγουν νά τούς ἐντοπίζουν ἐλλείψεις ἤ ἀδυναμίες τους καί μάλιστα ἐνίοτε τά ἐγκωμιάζουν μπροστά σέ πολύ κόσμο, μέ ἀποτέλεσμα μελλοντικά τά παιδιά τους νά γίνωνται πρῶτα τύραννοι τοῦ ἑαυτοῦ τους καί κατόπιν τῶν γονέων καί συγγενῶν τους. Ἀρρώστησε λοιπόν ἡ κοινωνία μας, διότι χάθηκε ἡ ταπείνωσις ἀπό τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σῦρο εἶναι ἡ στολή τῆς θεότητος.
Δέν κάνουν τίποτε τά δαιμόνια χωρίς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
Εἶπε κάποτε τό δαιμόνιο ἀπό τό στόμα ἐνός ἀσθενοῦς: «Οὔτε μπαίνω οὔτε βγαίνω μόνος μου. Ἐάν ΕΚΕΙΝΟΣ δέν μοῦ ἐπιτρέψει, καμμία κίνησι δέν μπορῶ νά κάνω μόνος μου. Ἔχει τό σχέδιό Του καί μέ κρατᾶ νά σᾶς παιδεύω. Μέ τά δικά μου κλωτσοκοπήματα ἔρχεσθε κοντά Του. Γι᾿ αὐτό μᾶς ἐπιτρέπει νά σᾶς παιδεύουμε. Προτιμᾶ νά ὑποφέρετε ἐδῶ ὀλίγον, παρά νά παιδεύεσθε αἰώνια μαζί μας. Μόνο, ὅταν βεβαιωθῆ, ὅτι δέν θ᾿ ἀποχωρισθῆτε ἀπ᾿ Αὐτόν, τότε διώχνει ἐμᾶς».
Στόν κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο διαβάζουμε νά λέγει ὁ Χριστός: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (15,5). Αὐτός ὁ θεῖος λόγος ἰσχύει ὄχι μόνο γιά τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀκόμη καί γιά τούς δαίμονες. Καί οἱ δαίμονες, ὑποτάσσονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε χωρίς τήν ἄδειά Του. Ὁ Χριστός, χρησιμοποιεῖ, ἐνίοτε καί τούς δαίμονες γιά νά ὁδηγήσει πολλούς στήν μετάνοια, στήν θεογνωσία καί στήν σωτηρία. Ὁπότε κάθε κακή μας πρᾶξις, δέν προέρχεται πάντοτε ἀπό τήν κακή μας προαίρεσι ἤ ἐξ αἰτίας συνανθρώπων μας. Ἐνίοτε, βλέπουμε ἐδῶ, ὅτι παραχωρεῖται κι ἀπό τόν Θεό γιά νά ταπεινωθοῦμε περισσότερο, γιά νά γνωρίσουμε ἀπό προσωπική μας πεῖρα πόσο κακοῦργος καί μισητός εἶναι ὁ διάβολος. Ἔχοντας δοκιμάσει στήν προσωπική μας ζωή πόσο βαθειά μπῆκαν τά νύχια τοῦ νοητοῦ εχθροῦ μας μέσα στήν ὕπαρξί μας, ζητοῦμε γρήγορα τήν ἀπαλλαγή καί τήν λύτρωσι, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν καταφυγή μας στήν Ἐκκλησία Του.
Ἐκεῖνο πού ἰδιαίτερα μᾶς συγκινεῖ ἀπ᾿ αὐτή τήν δαιμονική ὁμολογία εἶναι ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, πού χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καί τούς δαίμονες προκειμένου νά ὁδηγήσει τά παραστρατημένα παιδιά Του στόν δρόμο τῆς μετανοίας καί σωτηρίας. Ἔτσι, τά δαιμόνια, χωρίς νά θέλουν, ἐργάζονται μέ τίς παγίδες καί ἐπεμβάσεις τους στήν ζωή μας γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, διότι ἔτσι τά διέταξε ὁ Σωτῆρας μας Χριστός.
Ὁ διάβολος κατήντησε «κλωτσοσκοῦφι»
Εἶπε κάποτε ὁ διάβολος ἀρκετά ἐνωχλημένος μέ τό στόμα ἑνός ἀσθενοῦς: «Ἐσεῖς (οἱ παππάδες) μέ καταδιώκετε καί ἐκεῖνοι (οἱ μάγοι) μέ στέλλουν καί μέ ξαναστέλουν. Μ᾿ ἔχετε κάνει «κλωτσοσκοῦφι».
Ἐδῶ οἱ δαίμονες ὁμολογοῦν ὅτι τούς διώχνει ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας μέσῳ τῶν ἱερέων μας. Ταυτόχρονα διαμαρτύρονται ὅτι κατήντησαν «κλωτσοσκοῦφι» διότι οἱ μάγοι τούς στέλλουν συνέχεια νά τελειώσουν τήν ἐπιθυμία τῶν πελατῶν τους, ἀλλά οἱ εὐχές τῆς Ἐκκλησίας τούς καταδιώκουν ἀπηνῶς. Ἐδῶ μᾶς κάνει ἐντύπωσι τό γεγονός ὅτι οἱ δαίμονες εἶναι ὑποτακτικοί τῶν ἀνθρώπων-μάγων, διότι αὐτοί οἱ μάγοι ὑπέγραψαν μέ τό αἷμα τους ὅτι τούς παραδίδουν τήν ζωή καί τήν ψυχή τους στά χέρια τους. Ὅταν λοιπόν, οἱ δαίμονες ἐπιστρέφουν ἄπρακτοι ἀπό τήν ἀποστολή στήν ὁποία ἐστάλησαν, ὀργίζονται πολύ καί ἐκδικοῦνται τούς μάγους πού τούς ἔστειλαν. Γι᾿ αὐτό στήν Ἀφρική, εὑρήκαμε πτώματα μάγων μέ τό καλάμι δεμένο στό στῆθος τους. Ἐνῶ ταξίδευαν στόν ἀέρα, πάντοτε βέβαια τίς νύκτες, ξαφνικά ἔπεσαν κάτω καί σκοτώθηκαν. Οἱ ἄλλοι ἀφρικανοί λέγουν ὅτι «τούς τελείωσε ἡ βενζίνη», ἐνῶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ δαίμονες ὠργίσθηκαν καί τούς ἐθανάτωσαν μέ τό νά ἀποσύρουν ἀπ᾿ αὐτούς τήν δύναμί τους. Γι᾿ αὐτό, τά τελευταῖα θύματα τῶν δαιμόνων εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ μάγοι, οἱ ὁποῖοι χάνονται ψυχικά καί σωματικά. Πιστεύουμε, ὅτι, ἐάν ἤξεραν οἱ μάγοι τήν κακία τῶν δαιμόνων, οὐδέποτε θά συμμαχοῦσαν μαζί τους.
Οἱ δαίμονες καταγράφουν καί τίς λεπτομέρειες τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας
Εἶπε ὁ διάβολος κάποτε ἀπό τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς Ψυχῆς: «Εἶμαι ἀπό πάνω σου καί σέ παρακολουθῶ. Προσέχω τά μάτια σου, τήν γλῶσσα σου, τά ἔργα σου. Ἔχω μιά πεννάρα καί καταγράφω λεπτομερῶς τήν ἡμέρα, τήν ὥρα, τό δευτερόλεπτο, τά ἄτομα, τόν τόπο πού εὑρίσκεσαι. Ὅ,τι καταγράψω, θά σοῦ τά φανερώσω ἄν δέν προφθάσεις νά τά σβήσεις» (Ἐννοεῖ τό μέγα μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως).
Ὅλοι ἔχουμε διαπιστώσει τήν ἄγρυπνη παρακολούθησι ὄχι μόνο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τοῦ διαβόλου στήν ζωή μας. Παραμονεύει μέ πονηρία νά εὕρη εὐκαιρία γιά νά μᾶς ὑποσκελίσει καί νά κερδίσει ἔδαφος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι μέ φόβο καί τρόμο θά πρέπει νά φροντίζουμε γιά τήν σωτηρία μας (Πρβλ.Φιλιπ.2,12).
Ἡ σπουδαιότερη ὁμολογία ἐδῶ τοῦ διαβόλου εἶναι τό σβήσιμο τῶν λαθῶν καί ἁμαρτιῶν μας. Μᾶς εἰδοποιεῖ ὁ ἴδιος ὅτι ἐάν σβήσουμε τίς ἁμαρτίες μας, φυσικά μέ τήν ἐξομολόγησι στόν Πνευματικό μας, ὅπου ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θά ἠμπορέσει τήν ὥρα τῆς κρίσεως, μετά τόν θάνατο τοῦ σώματός μας, νά μᾶς ἀποκαλύψει τίποτε.
Γι᾿ αὐτό, κανείς χριστιανός νά μή δικαιολογεῖ τίς πράξεις του ὅτι εἶναι μικρές ἤ ὅτι τά ἴδια κάνουν καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ἤ ὅτι θά ξαναπέσει πάλι στά ἴδια, διότι ἴσως φύγει ξαφνικά ἀπό τήν ζωή καί εὑρεθῆ ἀντιμέτωπος μέ τόν ἀδέκαστον Κριτή καί Θεό μας, χωρίς νά ἠμπορεῖ μπροστά Του νά δικαιολογηθῆ ἤ νά ἐξαλειφθῆ κάποια ἁμαρτία του. Στήν ἄλλη ζωή, ὡς γνωστόν, δέν ὑπάρχει μετάνοια, ἀλλά κρίσις καί άνταπόδοσις.
Ὁ διάβολος βλασφημεῖ τόν Θεό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους μας
Εἶπε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς πονεμένης Ψυχῆς: «Ὅσο καί νά Τόν βλασφημοῦμε ἐμεῖς, δέν μᾶς ὑπολογίζει καί δέν μᾶς λαμβάνει ὑπ᾿ὄψιν. Ὅταν ὅμως ἐσεῖς τόν βλασφημεῖτε, τότε λυπεῖται καί πονεῖ γιά τίς πληγές πού τοῦ ἀνοίγετε.
Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι μένουν ἀπαθεῖς μπροστά στίς ὁποιεσδήποτε βλασφημίες καί ὕβρεις τῶν δαιμόνων, διότι προφανῶς γνωρίζουν ὅτι οἱ δαίμονες μένουν ἀμετανόητοι στόν αἰῶνα καί δέν ἀξίζει κανείς νά ἀσχολεῖται μ᾿ αὐτούς. Οὔτε καί ὁ Θεός, πού τούς ἔπλασε! Ἐνῶ, ὅταν τούς βλασφημοῦμε ἐμεῖς μέ τά λόγια καί τά παράνομα ἔργα μας, λυποῦνται πραγματικά ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοί μας, διότι ἐν ὅσῳ εἴμεθα ἀκόμη στήν γῆ καί πιστεύουμε στήν ἀγαθότητά τους, φροντίζουν ΕΚΕΙΝΟΙ νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν μετάνοια καί στήν σωτηρία, ἔστω κι ἄν ὡς ἄνθρωποι σφάλλουμε καί τούς λυποῦμε μέ τήν ζωή καί τά ἔργα μας.
Ὁ διάβολος, χωρίς νά τό θέλει, μᾶς ὁδηγεῖ στήν μετάνοια
Εἶπε καί πάλι ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς ἄρρωστης Ψυχῆς: «Μέ τά δικά μας κτυπήματα ἔρχεσθε ἐσεῖς στήν ἀγκαλιά Του. Ἄν δέν εἴμασταν ἐμεῖς, ποιός ἀπό ἐσᾶς θά ἐπήγαινε στήν Ἐκκλησία Του;
Πλήθη πρώην δαιμονισμένων Ἀδελφῶν, μετά τήν θεραπεία τους, ὁμολογοῦν καί λέγουν ὅτι παρεχώρησε ὁ Θεός νά πάθουν αὐτή τήν δοκιμασία γιά νά μετανοήσουν καί νά γυρίσουν στήν Ἐκκλησία. Γενικά, σέ κάθε περιπέτεια πού ἐμπίπτει ὁ ἄνθρωπος, διδάσκεται ἀπό τά παθήματά του, χάνει τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς του. Διαπιστώνει τί εἶχε καί τί ἔχασε καί ἐπιστρέφει ὁριστικά στόν Θεό μέ τήν μετάνοια.
Ἐδῶ οἱ δαίμονες ταυτόχρονα καυχῶνται ὅτι χωρίς αὐτούς δέν θά ἐπήγαιναν οἱ ἄνθρωποι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Βέβαια, ἐμεῖς δέν περιμένουμε νά πειρασθοῦμε ἀπό τούς δαίμονες γιά νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία, οὔτε ἐξαρτῶμε τήν σωτηρία μας ἀπ᾿ αὐτούς πού εἶναι σκοτεινά καί ἀκάθαρτα πνεύματα, ἀλλά πολλές φορές παραχωρεῖ στήν ζωή μας δοκιμασίες ὁ Χριστός, ἀπό τίς ὁποῖες πληγωνόμεθα ψυχικά καί ζητᾶμε τήν λύτρωσι κοντά στόν Χριστό μας, ἀπό τόν ὁποῖον προσωρινά ἐφύγαμε. Μή ξεχνᾶμε καί τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου: «Ἔπαρον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ο σωζόμενος».
Ἰδού τί λέγει ὁ διάβολος στόν Θεό γιά τόν κάθε ἁμαρτωλό
«Βλέπεις πόσο ἀγαπᾶ Ἐσένα καί πόσο ἀγαπᾶ ἐμένα; Ἄρα δέν εἶναι μέ τό μέρος Σου, ἀλλά μέ τό μέρος μου. Τά ἔργα του εἶναι δικά μου ἔργα. Δέν ἔχουν καμμία σχέσι μέ τό δικό Σου θεϊκό θέλημα».
Ὁ διάβολος ἔχει τήν ἀξίωσι νά ἁρπάξει τίς ψυχές μας ἀπό τά χέρια τοῦ Χριστοῦ μας, διότι τά ἔργα μας εἶναι διαβολικά καί ὄχι πνευματικά. Ζητεῖ τήν ἄδεια ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς κυριεύσει. Ἐάν δέν μᾶς προστάτευαν ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἅγιοί μας θά μᾶς εἶχαν κατασπαράξει οἱ δαίμονες. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἐπιδείξει λίγη μετάνοια, ἀμέσως ὁ Χριστός στέλλει τούς Ἀγγέλους Του γιά νά περιφρουροῦν καί ἐνισχύουν τήν ψυχή αὐτή στόν πνευματικό της ἀγῶνα. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά προσεύχωνται μεταξύ τους, διότι ἐμποδίζουν τήν ἐπέλασι τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι μισοῦν τόν ἄνθρωπο καί ζητοῦν νά τόν καταστρέψουν σωματικά καί ψυχικά. Ἀλλά χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε.
Οἱ ἱερεῖς πρέπει νά προσεύχωνται γιά τούς μάγους
Εἶπε τό δαιμόνιο σ᾿ ἕνα ἱερέα: «Αὐτούς πού ἔχω ἐγώ καί κάνουν τά μαγικά μου νά προσεύχεσαι πάντοτε καί νά μή τούς καταρᾶσαι. Διότι, ἄν γιά ἐσᾶς Ἐκείνη (ἡ Παναγία) κλαίει μία φορά, γιά τούς μάγους κλαίει δύο φορές, διότι γνωρίζει ποῦ θά πᾶνε».
Εἶναι μία τραγική ἀλήθεια τά λόγια αὐτά τοῦ δαίμονος. Οἱ μάγοι καί κάθε ὄργανο τοῦ σατανᾶ σ᾿ αὐτό τόν κόσμο ἔχουν τρόπον τινά ὑπογράψει συμφωνία μέ τόν διάβολο ὅτι θά τόν ὑπηρετοῦν σ᾿ ὅλη τήν ζωή τους μέ ἀπόλυτη ὑποταγή μέ ἀντάλλαγμα ὁ διάβολος νά τούς προσφέρει ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά. Τί θά γίνει ὅμως μέ τήν ψυχή τους στήν ἄλλη ζωή, οἱ μάγοι δέν μποροῦν οὔτε νά σκεφθοῦν. Οἱ δαίμονες ἔχουν ἐξουσιάσει τόν νοῦ καί τήν καρδιά τους καί εἶναι ἀδύνατο στούς μάγους νά σκεφθοῦν κάτι γιά τήν αἰώνια ζωή. Ὅταν ρωτήσαμε μία μάγισσα κάτι σχετικό γιά τήν ἄλλη ζωή, μᾶς εἶπε ὅτι κι αὐτή τά πνεύματα τοῦ Θεοῦ ὑπηρετεῖ....
Πρέπει νά προσευχώμεθα ὅλοι μας γιά τά δυστυχισμένα αὐτά ὄργανα τοῦ διαβόλου, πολλά ἀπό τά ὁποῖα μπλέχθηκαν στά δίκτυα τοῦ διαβόλου ἀπό ἄγνοια ἤ ἀπό περιέργεια. Μόνο μέ θαῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ, ἀλλά ἡ προσευχή μας θά πρέπει νά ἀνεβαίνει πύρινη πρός τόν οὐρανό.
Πρό ἐτῶν ἦλθε στήν Μονή μας ἕνας ἐπαγγελματίας μαστροπός ἀπό κάποια πόλι τῆς Μακεδονίας. Ὅταν ἔφθασε στήν παραλία μέ τό πλοῖο, ἀμέσως ἔπεσε κάτω καί δαιμονίσθηκε. Ἀνέβαινε σάν τήν σαῦρα τό καλντερίμι τῆς Μονῆς μέ βογγητά. Ἐμεῖς τόν ἀκολουθούσαμε ἀπό δίπλα του.Ἀνοίξαμε τήν Ἐκκλησία καί ὁ ἱερομόναχος π. Π. τοῦ ἔδωσε νά προσκυνήσει τά Ἅγια Λείψανα. Κατόπιν τόν βοήθησε νά ἐξομολογηθῆ. Μετά ἐμάθαμε τά ἐξῆς: Εἶχε οἶκο ἀνοχῆς μέ γυναῖκες ἀπό Χῶρες τῶν Βαλκανίων. Πρό ἡμερῶν ἐβάπτισε σάν νουνός ἕνα παιδάκι. Καί γι᾿ αὐτή τήν καλή πρᾶξι πού ἔκανε στήν ζωή του, ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε ἀγαθό λογισμό νά ἔλθη στό Ἅγιον Ὄρος. Παρεχώρησε νά δαιμονισθῆ προσωρινά γιά νά τόν ὁδηγήσει ἐν συνεχεία στήν ἐξομολόγησι καί στήν μετάνοια. Ἐπέστρεψε μετανοημένος καί ἀποφασισμένος ν᾿ ἀλλάξη ζωή καί ἐπάγγελμα.
Ὁ διάβολος φοβίζει τόν λειτουργόν τοῦ Θεοῦ
Εἶπε τό δαιμόνιο σ᾿ ἕνα ἱερέα: «Τά ἔβαλες ἐναντίον ὅλης τῆς κολάσεως!...Ἀλλά κι ἐμεῖς δέν μένουμε ἥσυχοι. Ὅπως μᾶς καίεις στήν γῆ ἐδῶ καθημερινά, ἔτσι κι ἐμεῖς θά καίουμε τό ὄνομά σου στήν κόλασι».
Ἐδῶ ὁ δαίμονας προσπαθεῖ νά ἐμβάλλει φόβο στόν ἱερέα πού τόν καταδιώκει μέ τό σημεῖο τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ἀκόμη ἐπιδιώκει νά τόν ρίξει στήν ὑπερηφάνεια ὅτι πολεμεῖ ἐναντίον ὅλης τῆς κολάσεως. Ἀκόμη τόν φοβίζει ὅτι θά καύσει τό ὄνομά του στήν κόλασι, δηλαδή, θά τόν παρασύρει στήν κόλασι. Τά λόγια του αὐτά εἶναι ἀπεγνωσμένες φωνές, ἀπό τίς ὁποῖες φαίνεται μόνο ἡ ἀδυναμία του. Εἶναι τόσο ἀνίσχυροι οἱ δαίμονες πού μόνο μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ διώκονται. Ἀρκεῖ ὁ ποιῶν τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ νά εἶναι ἐνάρετος καί θεοφοβούμενος ἄνθρωπος.
Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι φωτιά γιά τόν διάβολο
Ἔλεγε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς δαιμονισμένης Ψυχῆς: «Δέν μπορεῖς νά διανοηθῆς πόσο ὑποφέρουμε ἐμεῖς οἱ δαίμονες, ὅταν αὐτή ἡ φωτιά (Θεία Κοινωνία) συναντιέται μέ μᾶς μέσα του (στό δαιμονόπληκτο ἄνθρωπο). Ἄν ἀνάψουν ὅλα τά πετρέλαια τῆς οἰκουμένης καί ὅλα τά πετρέλαια τῆς Ἀραβίας δέν ἀρκοῦν νά σβήσουν τήν φωτιά πού μᾶς κατακαίει, ὅταν κοινωνεῖ αὐτός.....».
Ἐδῶ βλέπουμε μέ κατάπληξί μας ὅτι δέν ὑπάρχει καμμία συνύπαρξις Θεοῦ καί δαιμόνων, Φωτός καί σκότους. Οἱ δαίμονες ἔχουν πολλές φορές ὁμολογήσει ὅτι φοβοῦνται τρία πράγματα ἀπό τήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Αὐτό μέ τό ὁποῖον λούσθηκε (Ἅγιο Βάπτισμα), αὐτό πού φορεῖ στόν λαιμό του (τόν τίμιο σταυρό) κι αὐτό πού παίρνει στήν Ἐκκλησία (Θεία Κοινωνία).
Μία γνωστή μας εὐσεβής γυναῖκα, τήν ὁποία ἔστειλε ἡ μητέρα της στόν διάβολο, διότι ἀπέτυχε στόν γάμο της, μπῆκε τό δαιμόνιο μέσα της καί τήν βασανίζει μέχρι σήμερα. Ὅταν πρόκειται νά κοινωνήσει, ἀγριεύει τό δαιμόνιο καί τήν κάνει νά οὐρλιάζει. Μέ δυσκολία κοινωνεῖ, ἀλλά κατόπιν ἔχει βαθυτάτη εἰρήνη.
Ἐάν κάποιος κοινωνήσει χωρίς εἰλικρινῆ μετάνοια καί ἐξομολόγησι, παίρνει μέσα του φωτιά, πού κατακαίει τήν ψυχή του καί ὄχι τίς ἀνεξομολόγητες ἀμαρτίες του. Ὁ διάβολος ἐξουσιάζει μόνο τόν ἄνθρωπο πού δέν ἐξομολογεῖται, ἔστω καί νά κοινωνεῖ.
Στήν Ἀφρική μία Ἑλληνίδα ἦλθε ἡμέρα τοῦ Πάσχα 2007 νά κοινωνήσει. Παρότι εἶναι βαπτισμένη ὀρθόδοξη, δέν βλάπτεται ὅπως λέγει ἡ ἴδια νά πηγαίνει καί στούς Καθολικούς καί νά τρώγει τήν ὄστια, τήν ὁποία θεωροῦν δική τους κοινωνία. Ὅταν κοινώνησε στήν Ἐκκλησία μας, χωρίς βεβαία ἐξομολόγησι, ἀφοῦ παραδέχεται καί τίς δύο Ἐκκλησίες, ἔλεγε μέ φωνές μπροστά σέ ἄλλες γυναῖκες Ἑλληνίδες. «Σήμερα κολάσθηκα....Πῆρα φωτιά στό στόμα μου....».
Ὁ ἐπηρεασμένος ἀπό μαγικά χριστιανός δέν θεραπεύεται γρήγορα, ὅπως τό ἐπιθυμεῖ, διότι ὁ Θεός περιμένει ὄχι μόνο τήν ἐξομολόγησί του ἀλλά καί τήν πλήρη ἀλλαγή τῆς ζωῆς του καί τήν ἐπιτέλεσι ἀγαθῶν ἔργων. Ὅταν ἡ μετάνοιά του γίνει σταθερά, τότε ὁ Χριστός δίνει ἐντολή στόν διάβολο νά ἐξέλθη ἀπ᾿ αὐτό τό πλάσμα του.
Ἡ ἀπερίγραπτη κακία τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου
Ἔλεγε ὁ διάβολος μέ κακία ἀπό τό στόμα ἑνός ἀσθενοῦς: «Δέν θέλω νά κινῆται ἀνθρώπινη σκιά πάνω στόν πλανήτη τῆς γῆς. Ἐάν μέ ἄφηνε ΕΚΕΙΝΟΣ μόνο σ᾿ ἕνα λεπτό θά κατεπόντιζα ὁλόκληρη τήν γῆ».
Ποιός ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά κατανοήσει ἐπαρκῶς τήν κακία πού ἔχει ὁ διάβολος γιά ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων; Ἐάν ἐγνώριζε ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν κακία τοῦ διαβόλου, θά ἔτρεχε μέ γοργό βῆμα κοντά στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία του γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τά πυρφόρα βέλη του.
Ἀλλά δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει καθημερινά καί ἀσύστολα καί παραδίδεται μέ τό θέλημά του στήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Ὅταν κλονισθῆ σημαντικά ἡ πίστις του στόν Θεό, τότε ζητεῖ σανίδα σωτηρίας. Ἀλλά ὅλοι μας γνωρίζουμε πόσο εὔκολη εἶναι ἡ πτῶσις στήν ὁποιαδήποτε ἁμαρτία καί πόσο δύσκολη ἡ ἐπιστροφή μας στόν Χριστό, διότι μέ τήν ἑκούσια προσχώρησί μας στόν διάβολο τοῦ δίδουμε δικαιώματα νά ἀσκεῖ ἐπάνω μας ἐξουσία. Καί εἶναι τόσο δύσκολο νά ἀποτινάξει μόνος του ὁ ἄνθρωπος αὐτόν τόν ζυγό!...
Ὁ διάβολος κατεργάζεται τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας μέ ἄμετρη πονηρία
Ἔλεγε τό δαιμόνιο ἀπό τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς Ψυχῆς: «Κάνω τόσο ὄμορφα τήν δουλειά μου πού εἶναι ἀδύνατον νά μέ ἀνακαλύψεις πότε καί πῶς ἐνεργῶ».
Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ διάβολος ἀποδεικνύεται παμπόνηρος καί «ταχυδακτυλουργός» γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει τόν θεῖο φωτισμό, δέν ἠμπορεῖ νά διακρίνει μέσα στό νοῦ του τά λεπτά νοήματα μέ τά ὁποῖα ὁ διάβολος προτίθεται νά τόν αἰχμαλωτίσει.
Ὅποιος ἔχει ἀντιληφθῆ αὐτή τήν πονηρία καί μαεστρία τοῦ διαβόλου, ἄς ἐρωτᾶ τόν πνευματικό του Πατέρα, πρίν τόν ἐξουσιάσει ὁ ἀντίθετος λογισμός. Ἡ μεγίστη εὐκολία τῆς σημερινῆς τεχνολογίας μέ τά κινητά τηλέφωνα εἶναι ἕνα ἐπί πλέον δυναμικό καί ἀποτελεσματικώτατο ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου, διότι μποροῦμε ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά ἐρωτοῦμε τόν Πνευματικό μας, χωρίς νά περιμένουμε «οὐρά» ἔξω ἀπό τό ἐξομολογητήριό του.
Ὁ διάβολος κάνει ἀνενόχλητος τήν δουλειά του, χωρίς νά γίνεται ἀντιληπτός ἀπό τό θῦμα του, διότι ἐνεργεῖ μέσῳ κάποιου συγκεκριμένου πάθους, τό ὁποῖον τό παρουσιάζει στό θῦμα του σάν κάτι τό φυσιολογικό καί πραττόμενο ἀπό ὅλο σχεδόν τόν κόσμο. Ἔτσι ὁ χριστιανός (τό θῦμα) δέν ἀνησυχεῖ ὅτι κάτι ἄσχημο γίνεται στήν ζωή του. Δέν φοβεῖται οὔτε τό πάθος του οὔτε καί τόν διάβολο, τοῦ ὁποίου ἀμφισβητεῖ καί τήν ὕπαρξι, ἀφοῦ ποτέ, ὅπως λέγει, δέν τόν εἶδε.
Ὁ διάβολος ἀποκτᾶ δικαιώματα
Εἶπε ὁ δαίμονας στόν ἱερέα ἀπό τό στόμα μιᾶς δαιμονισμένης Ψυχῆς: «Δέν φεύγω, ὅσο ξύλο καί νά τρώγω. Ἔχω δικαιώματα...».
Ἐδῶ ὁμολογεῖ ὁ διάβολος ὅτι τρώγει ξύλο. Ἀπό ποιόν ξυλοκοπεῖται; Ὁ Θεός διατάζει Ἀγγέλους ἤ Ἁγίους Του καί κτυποῦν τούς δαίμονες. Ἀκόμη τρώγει ξύλο καί ἀπό τόν ἀρχηγό του τόν Ἑωσφόρο, ἐάν ἐπιδείξει ἀμέλεια στό ἔργο πού τοῦ ἀνατέθηκε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δεχθῆ μέ τήν θέλησί του τόν διάβολο στήν καρδιά του, τότε αὐτός ἔχει ἐξουσία ἐπάνω του καί διαμαρτύρεται. Δέν θέλει νά ἐξέλθη. Ὅταν, ὅμως μετανοήσει ὁ χριστιανός, τότε ἀποκτᾶ ἐπάνω του ἐξουσία ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἦλθε νά ὁδηγήσει ἀνθρώπους στήν μετάνοια. Διώχνει τόν διάβολο μέ τήν βία, παρότι αὐτός ἀρνεῖται ν᾿ἀλλάξη κατοικία καί νά πάει στήν ἔρημο.
Στήν περίπτωσι τῶν δαιμονισμένων στήν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, οἱ δαίμονες παρακαλοῦν ἱκετευτικά τόν Χριστό (Μάρκ.5.6-7) νά τούς ἐπιτρέψει νά μποῦν στούς χοίρους καί ὄχι νά τούς στείλει στήν ἔρημο. Ζητοῦν ἀπό μῖσος νά προκαλέσουν κάθε εἴδους κακό στόν ἄνθρωπο. Ἐδῶ φαίνεται ἡ ὑποκρισία τους, ἀλλά καί ἡ ἀδυναμία τους, διότι δέν μποροῦν νά πᾶνε πουθενά χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι καί δικός τους Δημιουργός.
Ὁ διάβολος εἶναι ἀνυποχώρητος στόν ἀγῶνα του κατά τοῦ Χριστιανοῦ.
Ἔλεγε μέ κομπασμό ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς Ψυχῆς στήν προσπάθεια τοῦ ἱερέως νά τόν ἐκδιώξει: «Δέν ὑποκύπτω εὔκολα, ὅπως ἐσεῖς. Μάχομαι μέ ὅλη τήν δύναμί μου νά κρατηθῶ. Ἐκεῖνος πού θά μείνη τελευταῖος, ἐκεῖνος θά κερδίσει τήν μάχη».
Γνωρίζουμε ὅτι μέσα καί πίσω ἀπό τά διάφορα πάθη ὑπάρχει καί ἐνεργεῖ ὁ διάβολος. Ὅσο λοιπόν, διατηροῦμε τά πάθη μας καί τά ἱκανοποιοῦμε, ἐνισχύουμε τήν δύναμι τοῦ σατανᾶ νά μᾶς πολεμεῖ ἀπό τίς ἐπάλξις μέ ἐπιτυχία καί ὑπερηφάνεια. Μή ξεχνᾶμε μέ τί ἐπιμονή καί ὑπομονή ἐπείραξε τόν Χριστόν μας στήν ἔρημο. Ἐπειδή ὑποκρίνεται ὅτι ἀναχωρεῖ, κατόπιν ὅμως ἀναδιπλώνεται καί ἐπιτίθεται δριμύτερος καί μέ νέες μεθόδους καί ἄλλες δαιμονικές ἐνισχύσεις. Δέν πρέπει, λοιπόν, ὁ ἀγωνιστής χριστιανός νά ἡσυχάζει σκεπτόμενος ὅτι κατέβαλλε τόν ἐχθρό. Οὔτε πάλιν νά προσπαθεῖ μέ ἀνθρώπινες σκέψεις καί μεθόδους νά πολεμήσει τόν νοητό ἐχθρό. Θά πρέπει νά ὁπλισθῆ μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός καί μέ πολλή ὑπομονή, χωρίς νά συνάψει ποτέ ἀνακωχή. Τόν πόλεμο μέ τόν σατανᾶ θά τόν τερματίσει ἡ πλάκα τοῦ τάφου μας. Καί τήν νίκη θά μᾶς τήν χαρίσει ὁ Χριστός μας.
Τί λέγει ὁ διάβολος γιά τήν Σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ μας
«Ἄν ἐγνώριζα τί κακό θά μοῦ προξενοῦσε, δέν θά Τόν ἐσταύρωνα...».
Ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ διαβόλου διαπιστώνουμε περίτρανα ὅτι ἡ Σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ συνέτριψε τήν ἐξουσία πού εἶχε ὁ διάβολος ἐπάνω στόν ἄνθρωπο καί στόν θάνατο. Μέ τήν ἀνάστασί Του ὁ Κύριος ἀπηλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου, τόν ὁποῖον εἶχε ὑποδουλωμένον ἀπό τήν ἕξωσι τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο.
Τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔγινε τό τρόπαιον νίκης κατά τήν πάλη μέ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος κατατροπώθηκε, διότι ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάστασί Του, ἀνέστησε τόν ἄνθρωπο καί τοῦ προσέφερε τά Μυστήρια μέ τά ὁποῖα ἐντάσσεται στό Σῶμα του, τήν Ἐκκλησία, καί ἁγιάζεται.
Ὁ διάβολος εἶναι πλέον ἀδύναμος. Γνωρίζει ὅτι θά κολασθῆ. Ἔχει ἀκόμη περιωρισμένη ἐξουσία ἐπάνω στήν γῆ. Ἄν μποροῦσε θά κατεπόντιζε ὅλη τήν γῆ, ἀλλά τήν ἐξουσία του τήν ἐλέγχει πλέον ὁ Χριστός. Σταθεροποιήθηκε πλέον στήν ἀμετανοησία. Ἡ χαρά του πλέον εἶναι μία πῶς θά κατορθώσει νά ὁδηγήσει περισσοτέρους ὁπαδούς τοῦ Ναζωραίου στήν κόλασι, ὅπου κάποτε θά πάει κι αὐτός παντοτεινά.
Ὁ διάβολος μᾶς εἰρωνεύεται
Εἶπε ὁ διάβολος μέ τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς, τήν ὥρα πού τήν σταύρωνε ὁ ἱερεύς: «Σᾶς ὑπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τόν Παράδεισο καί δέν Τόν ἀκολουθεῖτε. Σᾶς ὑπόσχομαι ἐγώ τήν κόλασι καί ὅλοι ἔρχεσθε μαζί μου....».
Μέ πολύ πόνο καί ἔκπληξι ἀκοῦμε τά παραπάνω λόγια τοῦ σατανᾶ. Πράγματι ὁ Χριστός μᾶς ὑπόσχεται τόν Παράδεισο, μᾶς παρέχει καθημερινά τά ἀναγκαῖα πνευματικά μέσα γιά νά κατακτήσουμε αὐτή τήν μακαριότητα κι ἐμεῖς, αἰχμάλωτοι στά πάθη μας καί στίς ἐμπαθεῖς μέριμνες τοῦ βίου, ἀκολουθοῦμε τόν διάβολο καί τά ἔργα του.
Αἰωνιότης ὑπάρχει ὄχι μόνον στόν Παράδεισο, ἀλλά καί στήν κόλασι. Ἄρα γε ἔχουμε σκεφθῆ ἐπαρκῶς τί σημαίνει νά εἶναι κάποιος στήν κόλασι αἰωνίως μέ τούς δαίμονες μακριά ἀπό τήν Χάρι καί τήν θεωρία τοῦ Θεοῦ; Ἐάν ἐδῶ ἡ διαμονή μας σέ μία σκοτεινή φυλακή γιά μερικές ὧρες ἤ ἡμέρες εἶναι ἀπελπιστική καί ζητοῦμε ἀνυπόμονα τήν ἔξοδο, τί θά εἰποῦμε γιά τήν κόλασι, ὅπου τό σκότος θά εἶναι πνευματικό καί θά ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος αἰωνίως ψυχικά καί σωματικά; ‘Εάν κολασθοῦμε ἐχάσαμε τά πάντα. Τί θά ὠφεληθῆ ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ἐάν κερδίσει ὅλο τόν κόσμο καί ζημιωθεῖ τήν ψυχή του; (πρβλ. Μαρκ.8,36).
Ὁ διάβολος δέν παύει νά πολεμεῖ τόν ἄνθρωπο
Ἰδού τί ὡμολόγησε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα ἑνός δαιμονόπληκτου ἀδελφοῦ μας: «Ἐγώ κάνω ἀκατάπαυστα τό καθῆκον μου καί σᾶς καταπολεμῶ. Ἐσεῖς κάνετε τό καθῆκον σας νά μέ πολεμῆτε, ὅπως σᾶς καταπολεμῶ καί ἐγώ;»
Ἐδῶ ὁ διάβολος καυχᾶται γιά τήν πολεμική μανία του εἰς βάρος τοῦ ἀνθρώπου. Πολεμεῖ βασικά τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, γιά τούς ὁποίους γνωρίζει ὅτι μόνο στήν Ἐκκλησία τους ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ σωτηρία. Τόν ὑπόλοιπο κόσμο τόν ἔχει ἀποκλειστικά στήν ἐξουσία του, διότι δέν ἀκολουθεῖ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.
Οἱ ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές ἐκκλησίες δέν μποροῦν νά σώσουν τόν ἄνθρωπο, διότι δέν ἔχουν τήν Ἀποστολική Διαδοχή καί τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐφ᾿ ὅσον γιά τήν Καθολική ἐκκλησία ἡ Θεία Χάρις εἶναι κτιστή, πῶς ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά σωθῆ ἀπό κάτι τό κτιστόν; Μπορεῖ ἕνα κτιστόν δημιούργημα νά σώση ἕνα ἄλλο κτιστόν; Στήν Καθολική ἐκκλησία τήν θέσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, τήν ἅρπαξε ὁ ἑκάστοτε πάπας. Ἀλλά ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, ὅπως εἶναι καί ὁ πάπας, μπορεῖ νά ὁδηγήσει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εια πᾶσαν τήν ἀλήθειαν; Μπορεῖ νά σώσει τούς ἄλλους, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά σώσει οὔτε τόν ἑαυτό του;
Ὁ διάβολος καθημερινά μᾶς στρώνει πολλές παγίδες. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού ἦλθε στήν γῆ καί δέν ἁμάρτησε, ἔστω καί νά ἦταν μιά ἡμέρα ἡ διαμονή του στόν κόσμο. Τότε λοιπόν ποιός σώζεται; Ὅσοι πιστεύουν στόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό, ἀκολουθοῦν συνειδητά τήν Ἐκκλησία Του μέ τά Μυστήριά της, ἔστω κι ἄν ἁμαρτάνουν, θά σωθοῦν. Πῶς; Ἐάν εἰλικρινά μετανοήσουν, διότι ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τό μέγα μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Οἱ Ἅγιοι μᾶς λέγουν ὅτι ὁ Θεός δέν θά μᾶς τιμωρήσει γιατί ἁμαρτήσαμε, ἀλλά γιατί δέν μετανοήσαμε. Ἦλθεν ὁ Ἴδιος γιά τούς ἁμαρτωλούς καί γι᾿ αὐτούς σταυρώθηκε.
Ἄς ἔχουμε λοιπόν, κατά νοῦν, ὅτι ὁ διάβολος παραμονεύει. Ἄς ὁπλισθοῦμε μέ τήν προσευχή, τήν ταπείνωσι καί τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ γιά νά διεξέλθουμε τήν παροῦσα ζωή μας.
Ὁ διάβολος μᾶς ἐξηγεῖ ποιό εἶναι τό ἔργο του στήν γῆ
Εἶπε κάποτε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα ἑνός ἀσθενοῦς: «Τό ὄνομά μου εἶναι διάβολος. Αὐτό σημαίνει ὅτι τίποτε ἄλλο δέν μπορῶ νά κάνω παρά νά σᾶς διαβάλλω. Δέν ἀναγκάζω κανέναν. Ἐσεῖς γιατί ἔρχεσθε μόνοι σας σέ μένα;»
Ὁ διάβολος ἀφ᾿ ὅτου ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό, ἔχασε τήν θεία Χάρι καί παρέμεινε ἄγγελος, ὄχι βέβαια τοῦ φωτός, ἀλλά τοῦ σκότους. Παρότι φοβεῖται καί πιστεύει στόν Θεό, ὅμως, μετά τήν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά μετανοήσει. Ἀπέκτησε ἀτρεψία πρός τό ἀγαθό. Ἐνῶ οἱ ἀγαθοί Ἄγγελοι ἀτρεψία πρός τό κακό. Τό ἔργο του λοιπόν εἶμαι μόνο καταχθόνιο καί καταστρεπτικό. Φθονεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν πολεμεῖ μέ διαφόρους λογισμούς. Ἀλλοίμονο στόν χριστιανό, πού δέν διαβάζει τά ἱερά βιβλία, διότι χωρίς τόν θεῖο φωτισμό, θά συληφθῆ εὔκολα ἀπό τά δίκτυα τοῦ πειρασμοῦ. Ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα εἶναι ὁ κακός ἑαυτός του, μετά ὁ κόσμος καί τέλος οἱ πλεκτάνες τοῦ διαβόλου.
Ἐγκειται στήν ἐλευθερία τοῦ χριστιανοῦ νά σωθῆ ἤ νά κολασθῆ. Ἐάν ὁ χριστιανός διατηρήσει τήν πίστι του στόν Χριστό, ἔστω καί νά περιπέσει σέ διάφορα ἁμαρτήματα, ἠμπορεῖ νά ἐπιστρέψει, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὠκεανός ἀπέραντος καί δέχεται τόν ὁποιονδήποτε στήν πατρική Του ἀγκάλη.
Ὁ διάβολος παραδέχεται τά κακά του ἔργα καί τά καταχθόνια σχέδιά του
Κάποτε ἕνας ἱερεύς ἐρώτησε τόν διάβολο, πού μιλοῦσε ἀπό τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς:
-Εἶσαι, πονηρέ δαίμονα, τό σκότος της κολάσεως;
-Εἶμαι, τοῦ ἀπαντᾶ μέ πολλή ὑπερηφάνεια ὁ διάβολος.
-Εἶσαι ἡ λάσπη καί ἡ ἀκαθαρσία τῆς κολάσεως;
-Εἶμαι, τοῦ ἀπαντᾶ μέ πολλήν ἀναισχυντία.
-Εἶσαι ἡ ἐφεύρεσις παντός κακοῦ στόν κόσμο;
-Εἶμαι, τοῦ ἀπαντᾶ, μέ διαβολική καύχησι. Εἶμαι καί δέν ἀρνοῦμαι. Ἔχεις τίποτε ἄλλο νά μοῦ εἰπῆς;
Τώρα νά σ᾿ ἐρωτήσω κι ἐγώ, τοῦ λέγει ὁ παμπόνηρος καί παγκάκιστος διάβολος: «Ἐφ᾿ ὅσον εἶμαι ὅ,τι μοῦ εἶπες, καί ὅ,τι δέν μοῦ εἶπες, γιατί ἔρχεσθε μόνοι σας καί κολυμπᾶτε μέσα στό δικό μου βρώμικο καί ἀκάθαρτο νερό;
Δέν χρειάζονται, νομίζουμε, σχόλια. Ὅλη ἡ γῆ μολύνθηκε ἀπό τά βρώμικα νερά τῶν ἰδικῶν μας κακῶν πράξεων. Δέν μᾶς ἀπομένει τίποτε ἄλλο, παρά μόνο νά μετανοήσουμε. Διαφορετικά μᾶς περιμένει ἡ θεία Δίκη.
Ὁ διάβολος ἀλαζονεύεται γιά τήν ἐλευθερία του
Ἔλεγε ὁ διάβολος ἀπό τό στόμα μιᾶς ἀσθενοῦς: «Εἶμαι ἐλεύθερος. Μέ ἄφησεν ΕΚΕΙΝΟΣ ἐλεύθερον. Κανείς δέν θά μείνει ἀπείραχτος. Ὅλοι θά περάσετε ἀπό τό κόσκινό μου».
Βαυκαλίζεται ὁ διάβολος ὅτι εἶναι ἐλεύθερος καί μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι σ᾿ αὐτούς τούς ἐσχάτους καιρούς ἀφίεται περισσότερο ἐλεύθερος ἀπό τόν Θεό μας, γιά νά «κοσκινίσει» ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς. Ἡ ἐλευθερία του ἐλέγχεται ἀπό τόν κοινό Δημιουργό μας τόν Θεό. Δέν ἠμπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Μέ τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, θά δεθῆ ὁ διάβολος καί θά πεταχθῆ στόν Ἅδη μαζί μέ τούς ἀγγέλους του. Ἐάν πρόκειται νά δοκιμάσει κάποιον θά πάρη εἰδική ἄδεια ἀπό τόν Θεό, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἰώβ στήν Παλαιά Διαθήκη. Πάντως ζητεῖ νά κοσκινίσει τόν ἄνθρωπο σάν τό σιτάρι, ἐάν τοῦ ἐπιτρέψει τοῦτο ὁ Θεός (Λουκ. 22,31).
Ὁ σατανᾶς νικᾶται κατά κράτος, μόνο ἀπό τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς καί ἐξ αὐτῶν μόνο ἀπ᾿ αὐτούς πού ἀνήκουν συνειδητά στήν Ἐκκλησία καί μετανοοῦν μέ δάκρυα μετανοίας. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος γράφει ὅτι ὁ διάβολος τόν μετανοοῦντα μοναχό ἤ χριστιανό δέν μπορεῖ ὄχι νά τόν πολεμήσει, ἀλλά οὔτε καί νά τόν ἀντικρύσει.
Ὁ διάβολος ζητεῖ ἀπό τά θύματά του νά τόν προσκυνήσουν
Ἰδού τί εἶπε σ᾿ ἕναν ἱερέα, πού τόν πολεμοῦσε μέ τήν δύναμι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ: «Πάψε πιά νά μέ πολεμᾶς....Ἔλα νά συμμαχήσουμε μαζί. Πέσε νά μέ προσκυνήσεις καί ὅ,τι μοῦ ζητήσεις, θά σοῦ τό δώσω. Χρυσάφι ὅσο θέλεις...Πλούτη, θέσεις, ἀξιώματα....».
Ὁ διάβολος, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἀρχέκακος ὄφις πού πολέμησε καί τόν Χριστό μας στήν ἔρημο. Τίποτε δέν ἔχει ἀλλάξει. Χρησιμοποιεῖ τά ἴδια τεχνάσματα καί δίνει τίς ἴδιες ὑποσχέσεις. Δέν ἔχει τίποτε καινούργιο νά εἰπῆ στόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖον μισεῖ ἀνέκαθεν, διότι εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς κακίας καί τοῦ ψεύδους.
Αὐτόν τόν ἄσπονδον ἐχθρό μας πρέπει νά τόν πολεμοῦμε γιά νά λάβουμε καί ἐδῶ καί στήν ἄλλη ζωή τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τόν στέφανο τῆς νίκης. Ἀμήν.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
