Υπάρχει πάντα κάποιο άγχος όταν έχεις να διεκπεραιώσεις δύο υποχρεώσεις: Υπάρχουν αρκετά χρήματα στην άκρη; Η ανάγκη να περιορίζεις τα έξοδα δε βοηθάει στο να αντιληφθείς με ευκολία όσα συμβαίνουν. Έτσι, όταν το smartphone έπεσε στο τσιμέντο με την οθόνη προς τα κάτω, δε στεναχωρήθηκα τόσο, όσο αναλογίστηκα πόσο αυτό θα επηρέαζε τον προϋπολογισμό. Δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ τέτοιο πρόβλημα και μάλιστα υπερηφανευόμουν κρυφά για το πόσο προσεκτική και τακτική ήμουν. Και τώρα, πάνω στην πιο ακατάλληλη στιγμή.
Περπατούσα στον δρόμο κατευθυνόμενη στο πλησιέστερο κατάστημα service, όταν κάτι έπεσε από τα γυαλιά μου στην άσφαλτο. Τα μαξιλαράκια σιλικόνης που στερεώνονται στη μύτη. Έχω ήδη περάσει από εδώ. Τώρα πρέπει να αναζητήσω ένα κατάστημα οπτικών με προσιτές τιμές, γιατί στα περισσότερα καταστήματα της Μόσχας δεν έχουν λογικές τιμές για αυτό το μικροσκοπικό πράγμα σιλικόνης.
«Μα, τι μέρα!» σκέφτηκα ενοχλημένη.
Άφησα το κινητό για επισκευή και πήγα στο κατάστημα οπτικών, που οι βιτρίνες του έλαμπαν. Έδειξα τα γυαλιά μου στην πωλήτρια.
«Ω, θα χρειαστεί καιρό» είπε συνοφρυωμένη. «Δεν το φτιάχνουμε μόνοι μας, πρέπει να το πάμε στην παραγωγή, θα χρειαστούν λίγες μέρες.»
Είχα ήδη γυρίσει την πλάτη μου να φύγω, όταν η πωλήτρια μού είπε μια διεύθυνση.
«Τι είναι εκεί;» ρώτησα
«Εκεί υπάρχει ένας ειδικός. Θα κάνει τα πάντα για σας» είπε συνωμοτικά η πωλήτρια.
Αφού την ευχαρίστησα, πήγα στη διεύθυνση που μου έδωσε. Έστριψα στη γωνία, περπάτησα περίπου τριακόσια μέτρα και είδα την ταμπέλα «Οπτικά από τον Γκλέμπ». Μπαίνοντας με χαμόγελο, φαντάστηκα μία ντουλάπα όπως στα καταστήματα παπουτσιών, μόνο που πίσω από τον πάγκο ο τεχνίτης δεν καρφώνει τα τακούνια στη σόλα, αλλά βιδώνει τα στερεωτικά μύτης των γυαλιών.
Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα.
Και βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα, οι τοίχοι της οποίας ήταν επενδεδυμένοι με βιτρίνες με σειρές σκελετών οράσεως από το πάτωμα μέχρι την οροφή. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχαν στρογγυλοί καθρέφτες, τετράγωνοι καθρέφτες, δίπλα καθρέφτες δαπέδου και ένας άνθρωπος με καρό πουκάμισο που τοποθετεί κάτι σε κουτιά με αριστοτεχνικό τρόπο. Αμέσως στράφηκε σε μένα.
«Πώς μπορώ να βοηθήσω;»
«Αυτό» είπα βγάζοντας τα γυαλιά μου.
«Τώρα θα το φτιάξουμε» γρήγορα έδωσε σε κάποιον τα γυαλιά και για λίγο εξαφανίστηκαν.
Στον χώρο, εκτός από μένα, βρίσκονταν και μερικοί ακόμα πελάτες και κατάλαβα ότι για πολλή ώρα θα κοιτούσα τους σκελετούς γυαλιών. Αλλά πρόλαβα να δω μόλις τρεις, καθώς δίπλα μου εμφανίστηκε πάλι ο άντρας με το καρό πουκάμισο και μού έδωσε έτοιμα τα γυαλιά.
«Παρακαλώ!»
«Τι σας οφείλω;» ρώτησα.
«Τίποτα, το φτιάξαμε αφιλοκερδώς»
Φυσικά έμεινα με το στόμα ανοικτό (δε θυμάμαι αν είπα στους αναγνώστες ότι το συμβάν λαμβάνει χώρα στο κέντρο της Μόσχας).
Και πολύ ειλικρινά και με λίγο συναίσθημα ευχαρίστησα. Δεν ήθελα να φύγω. Φαινόταν ότι τα θαύματα μόλις αρχίζουν.
«Και ποιος σκελετός μού πηγαίνει καλύτερα;»
«Θα σας δείξω τώρα καλύτερα» και ο άντρας άνοιξε σαν μάγος ένα από τα συρτάρια και έβγαλε έναν σκελετό οράσεως. Το είδος που έψαχνα εδώ και μήνες. Και μάλιστα το είχα βρει κάπου με τιμή ίση με το μισό του μισθού μου.
«Πάρτε το, θα σας κάνω έκπτωση.»
«Και θα φτιάξετε και τους φακούς;»
«Φυσικά! Έντουαρντ, έλεγξε την όραση.»
Πλησίασε ένας ψηλός σαν άγαλμα Έντουαρντ, έκανε τις μετρήσεις μέσα σε τέσσερα λεπτά –οι οποίες σε άλλους οπτομετρητές παίρνουν είκοσι λεπτά– κατέγραψαν τους βαθμούς μου (όλα ακριβή).
«Φωτοχρωμία θα κάνουμε;»
Έμαθα το κόστος τους –ακόμα και με το φωτοχρωμία φαινόταν πενιχρή τιμή (και φοράω γυαλιά δεκαπέντε χρόνια, ξέρω πολύ καλά το θέμα). Και το παρήγγειλα.
Καθώς περίμενα, κάθισα σε έναν δερμάτινο καναπέ στη γωνία. Μαζί με μένα, περίμεναν μια γιαγιά με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι. Ο ιδιοκτήτης ήρθε σύντομα φέρνοντας τσάι για μένα και τη γιαγιά και ένα κοκ για το κορίτσι. Το τσάι ήταν δυνατό και νόστιμο. Η διάθεση ήταν καταπληκτική.
Βγήκα έξω φορώντας ήδη τα καινούργια μου γυαλιά και πήγα να πάρω το κινητό μου.
Ο ειδικός αποτελείωνε τη συσκευή.
«Εδώ αυτό το κουμπί βυθίζεται» με ενημέρωσε.
«Πράγματι» επιβεβαίωσα.
«Θα σας το φτιάξω» είπε ο ειδικός. «Δωρεάν».
«Ω, τι μέρα!» είπα με ενθουσιασμό.
Έχω στο κεφάλι μου πολλά διαφορετικά ηθικά συμπεράσματα. Το ένα ίσως υπερτερεί. Ο Κύριος παρηγορεί! Αν δε στριμώχνεστε σε μια γωνία για να γκρινιάζετε και να παραπονιέστε, ακουμπώντας στον ώμο σας ένα χέρι βοηθείας, στηρίζει και ενθαρρύνει, «και ο Θεός θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια σας» (Αποκ. 21,4). Η βοήθεια θα έρθει, θα την στείλει ο ίδιος. Οι δυσκολίες θα επιλυθούν και οι λύπες θα μετατραπούν σε χαρά. Δεν ξέρω πώς συμβαίνει αυτό, αλλά είναι αδύνατον να κατανοήσεις τον μηχανισμό ενός θαύματος.
