Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας ακούγεται πολλές φορές η φράση “Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Πόσοι όμως από εμάς το εφαρμόζουμε πραγματικά στη ζωή μας;
'Ενα παράδειγμα πίστης και απόλυτης εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού αποτελεί το ζεύγος του Μιχάλη και της Ρένας. Πρόκειται για δύο σύγχρονους επιστήμονες, από εύπορες οικογένειες που όμως, παράλληλα με τις κοσμικές σπουδές τους, κατάλαβαν πολύ νωρίς τον πραγματικό προορισμό τους. 'Οτι δηλαδή η παρούσα επίγεια ζωή είναι ο στίβος για αγώνα που θ' αποτελέσει το πρόκριμα γιά την πραγματική ζωή που επεκτείνεται στην αιωνιότητα.
Ο Μιχάλης μεγάλωσε στην Κηφισιά και οι μάλλον κοσμικών αντιλήψεων γονείς του, έδωσαν την ευκαιρία σ' αυτόν και το μεγαλύτερο αδελφό του ν' ακολουθήσουν τους τομείς που τους ενδιέφεραν. 'Ετσι ο αδελφός του έγινε αρχιτέκτονας, ενώ ο Μιχάλης, αφού πήρε το πτυχίο ψυχολογίας, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με αντικείμενο την παιδική ψυχολογία και εξειδικεύτηκε στην παροχή βοήθειας στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Η Ρένα γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και έζησε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο, όπου τελείωσε αρχιτεκτονική. Είχε πνευματικό της τον 'άγιο Σωφρόνιο του 'Εσσεξ και πήρε σταθερές βάσεις γιά μιά ουσιαστικά χριστιανική ζωή.
Παντρεύτηκε ένα γιατρό και απέκτησαν ένα χαριτωμένο αγοράκι, το Μιχάλη. Το παιδί μεγάλωνε τελείως φυσιολογικά, μέχρι την ηλικία των δυόμιση ετών που, μέσα σ' ένα μόλις μήνα, αποδιοργανώθηκε εντελώς, έχασε την ομιλία του και την επικοινωνία με το περιβάλλον και απομονώθηκε. Η διάγνωση: Βαρύς αυτισμός.
'Αλλαξε η ζωή της Ρένας. Ούτε συζήτηση πλέον γιά εργασία και καριέρα. Προτεραιότητα είχε τώρα η παροχή βοήθειας στο παιδί της από ειδικούς θεραπευτές. Και το χειρότερο: Ο σύζυγός της, αδύναμος όπως φάνηκε χαρακτήρας, εγκατέλειψε αυτήν και το Μιχαλάκη, μη αντέχοντας ν' αντιμετωπίσει την αναπάντεχη και δύσκολη κατάσταση.
Βαρύς σταυρός γιά τη Ρένα. 'Ηλθε στην Ελλάδα με το παιδί και αφοσιώθηκε σ' αυτό, προσπαθώντας να πάρει δύναμη για το μοναχικό πλέον αγώνα της από την πίστη της στο Χριστό. Τον παρακαλούσε θερμά να την στηρίζει και να τη βοηθήσει ν' αντέξει τη δοκιμασία.
Παράλληλα ο Μιχάλης, χαρισματικός ψυχολόγος, που εκτός από τις επιστημονικές του γνώσεις, αγκάλιαζε με αγάπη το κάθε παιδί που του εμπιστεύονταν, ανέλαβε και την περίπτωση του συνονόματού του αγοριού. 'Εκανε το κάθε τι που περνούσε από το χέρι του προκειμένου να βελτιώσει την κατάστασή του. Γιά το σκοπό αυτό είχε καθημερινή συνεργασία με τη Ρένα και συντόνιζαν τις προσπάθειές τους στον κοινό τους στόχο.
Με τη συναναστροφή τους αυτή, ο Μιχάλης άρχισε να συνδέεται ψυχικά μαζί της, να εκτιμά και να θαυμάζει τον εξαιρετικό χαρακτήρα της και τη μεγάλη της πίστη. Αντίστοιχα και η Ρένα παρατηρούσε την άδολη και αγνή συμπεριφορά του Μιχάλη και την αφοσίωσή του στο πρόβλημα του παιδιού της. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε με τον καιρό, εκτός από την αμοιβαία εκτίμηση, και συναισθηματικό δέσιμο που κατέληξε σε αγάπη βασισμένη στις κοινές αρχές και αξίες, στην έντονη αίσθηση του καθήκοντος και στην απόφασή τους να εκτελούν το θείο θέλημα στη ζωή τους.
Παράλληλα ο μεγάλος Μιχάλης απέκτησε πατρικά αισθήματα για το μικρό Μιχαλάκη και αποφάσισε να ζητήσει από τη Ρένα να γίνουν κανονική οικογένεια με την ευλογία του Θεού.
Η πραγματοποίηση όμως αυτής της επιθυμίας, προσέκρουσε στις έντονες αντιδράσεις της οικογένειας του Μιχάλη. Θεωρούσαν το γάμο αυτό καταστροφή γιά το γιό τους και δεν συμφωνούσαν με την επιλογή του. Τους φαινόταν τελείως παράλογο να δέσει ο Μιχάλης τη ζωή του με μια γυναίκα διαζευγμένη, και μάλιστα μ' ένα προβληματικό παιδί. Εκτός των άλλων, οι αντιρρήσεις τους στηρίζονταν και στο γεγονός ότι η Ρένα ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερη απ' αυτόν.
Παρ' όλες τις δυσκολίες που προέκυψαν από την άρνηση των γονέων του να συνηγορίσουν στην απόφασή του, ο Μιχάλης και η Ρένα παντρεύτηκαν και συνέχισαν τον αγώνα τους γιά την εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων γιά άτομα στο φάσμα του αυτισμού, με ελάχιστα όμως αποτελέσματα. Επισκέφθηκαν ένα κέντρο στην Αμερική, όπου έγινε αξιολόγηση και συστήθηκε το κατάλληλο πρόγραμμα παρέμβασης.
Σε δυο χρόνια γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί του Μιχάλη και της Ρένας, ο Παναγιώτης, που τους έδωσε χαρά.
Συγχρόνως υπήρχαν δυσκολίες με το μικρό Μιχάλη, τον οποίο ανέλαβε μιά ομάδα επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων που με επιμονή και υπομονή συντόνιζαν τις προσπάθειές τους.
Η κατάσταση στο σπίτι τους δυσκόλεψε περισσότερο όταν λίγο μετά τα τρία του χρόνια ο Παναγιώτης παρουσίασε κι αυτός παρόμοια προβλήματα που έχρηζαν ειδικής αγωγής.
Οι γονείς δεν πτοήθηκαν. Είχαν μάθει ν' αγωνίζονται μ' αισιοδοξία και δεν απογοητεύτηκαν. 'Ομως τώρα ο αγώνας τους ήταν διπλός. Ξεκίνησαν πάλι από το μηδέν γιά να καλύψουν τις ανάγκες και του δεύτερου παιδιού τους. Δεν στερούσαν τα παιδιά από κάθε είδους κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ώστε να τους δίνουν ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση και πολλαπλά ερεθίσματα σε διάφορους τομείς. 'Επαιρναν δύναμη από τη μεταξύ τους αγάπη, την αγάπη γιά τα παιδιά τους αλλά κυρίως από την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στο θέλημα του Θεού.
Η πίστη τους αυτή δοκιμάστηκε όταν η Ρένα περίμενε το τρίτο της παιδί. Τόσο οι γιατροί, όσο και η οικογένεια του Μιχάλη, ήταν ανένδοτοι και προσπαθούσαν να τους πείσουν να μην προχωρήσει η εγκυμοσύνη. Οι προγνώσεις ήταν ότι οι περισσότερες πιθανότητες συνέκλειναν στο ότι και αυτό το παιδί θα είχε σοβαρά προβλήματα.
'Εκαναν πολλή προσευχή και ανακοίνωσαν την απόφασή τους να επιλέξουν τη φυσιολογική εξέλιξη και τη γέννηση του παιδιού.
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, το κοριτσάκι τους, η Μαρία, ήταν όχι μόνο υγιέστατη αλλά και χαριτωμένη. Η ευλογία του Θεού φαινόταν όσο μεγάλωνε και συνδύαζε τις αρετές και των δύο γονιών της: Αγάπη, συναίσθηση του καθήκοντος, ενδιαφέρον προς όλους, εργατικότητα και πρόοδο στις σπουδές της.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η οικογένεια του Μιχάλη και της Ρένας είναι μιά καθόλα ευτυχισμένη οικογένεια. Παράδειγμα στάσης ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Τα προβλήματα πολλά και καθημερινά, αλλά εμφανή και τ' αποτελέσματα του αγώνα τους.
Ο Μιχαλάκης, άντρας πιά σαράντα ετών, παρά τις ιδιαίτερες ανάγκες του, βρέθηκε τρόπος να καλλιεργήσει ένα ιδιαίτερο χάρισμα που του έχει δώσει ο Θεός. Με τη μακροχρόνια βοήθεια ειδικής ψυχολόγου, καταφέρνει να εκφράζει γραπτώς τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο και ν' αναδείκνύει το ποιητικό του ταλέντο. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο του που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι με αυτισμό δεν έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, αλλά ο εγκέφαλός τους έχει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. Ο Παναγιώτης ασχολείται με τον αθλητισμό. Και η Μαρία διαπρέπει και στο Πανεπιστήμιο αλλά και σε διάφορους τομείς κοινωνικής προσφοράς.
Ο πατέρας Μιχάλης προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες σε παιδιά με ειδικές ανάγκες από τη θέση του ως παιδοψυχολόγου στον Οργανισμό που υπηρετεί. Πολυάριθμα παιδιά έχουν βοηθηθεί ουσιαστικά και οι γονείς τους εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. 'Οχι μόνο δεν παραμελεί καμιά από τις υποχρεώσεις του, αλλά αντιμετωπίζει κάθε περίπτωση παιδιού με την ίδια αγάπη και ενδιαφέρον ΄που δείχνει όλα τα χρόνια γιά τα δικά του.
Τόσο ό Μιχάλης όσο και η Ρένα είναι αλήθεια ότι κουράζονται πολύ σωματικά. Τους λείπει πάντα ύπνος, όπως και ανάπαυση, προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών τους. Ο αγώνας τους είναι συνεχής και επίπονος. Παραμελούν τα δικά τους προβλήματα υγείας που αυξάνονται όσο προχωρεί η ηλικία. 'Ομως είναι ευλογία Θεού η συναναστροφή μαζί τους. Είναι γεμάτοι αγάπη ο ένας γιά τον άλλον. Ο καθένας τους προσπαθεί να θυσιάζει από τη δική του ξεκούραση, προκειμένου να δώσει στον άλλο την ευκαιρία να απολαύσει μιά ψυχαγωγία, έναν εκκλησιασμό, ένα ταξίδι, όταν αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει με τη συμμετοχή όλων. Η αγάπη τους αυτή επεκτείνεται και σ' όλο το περιβάλλον τους. 'Εχουν πάντα να πουν ένα καλό λόγο ή να δικαιολογήσουν αδυναμίες και να βοηθήσουν ανάγκες των άλλων. Ενδιαφέρονται γιά κάθε σύγχρονο κοινωνικό θέμα και παίρνουν θέση βασισμένη πάντα στις εντολές του Χριστού.
Το μυστικό τους απλό αλλά δύσκολο στην εφαρμογή του: 'Εχουν αφήσει τον εαυτό τους και την οικογένειά τους στα χέρια της θείας πρόνοιας. Από την πλευρά τους εξαντλούν κάθε προσπάθεια που μπορούν με τις ανθρώπινες δυνατότητές τους. 'Ομως έχουν εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Θεού και την αμέριστη συμπαράστασή Του στον αγώνα τους. Και ακόμα έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη ότι βαδίζουν σύμφωνα με το θέλημά Του. Βαθειά μέσα τους έχουν την επίγνωσή ότι υπηρετούν αγγέλους, που όταν έλθει η ώρα θα πάρουν τη θέση τους στην επουράνεια Βασιλεία.
