ΗΤΑΝ τέτοιες ἡμέρες τό 1958. Ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ βρισκόταν στά ἀπόγειό του, ὅταν οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι τῆς Κύπρου ἔδειξαν ὅτι δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα νά ὀνομάζονται Κύπριοι.
Ἐξισλαμισθέντες στό διάβα τῶν αἰώνων, οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ἀποδείχθηκαν στήν πράξη χειρότεροι ἀπό γενίτσαρους. Ἔτσι στίς 7 Ἰουνίου τοῦ 1958 εἰσέβαλαν στίς ἑλληνικές συνοικίες τῆς Λευκωσίας. Ὁ ναός τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ ἦταν τό πρῶτο θῦμα τῆς μανίας τους.
- Tοῦ Eὐθ. Π. Πέτρου
Πυρπολήθηκαν ὅπως πυρπολήθηκαν καί δεκάδες σπίτια Ἑλλήνων. Τέσσερεις νεκροί καί περισσότεροι ἀπό 80 τραυματίες, ὁ ἀπολογισμός τῶν δύο πρώτων ἡμερῶν. Οἱ ἐπιδρομές ἐπεκτείνονται σέ ὁλόκληρη τήν Μεγαλόνησο, ὑπό τό ἀδιάφορο βλέμμα τῶν Βρεταννῶν ἀποικιοκρατῶν. Δεκαπέντε οἱ νεκροί, πάνω ἀπό 150 οἱ τραυματίες, ἐνῷ οἱ καταστροφές, οἱ βανδαλισμοί καί οἱ λεηλασίες κορυφώνονται.
Ἡ συνέχεια γράφεται στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Σμύρνη καί στίς ἄλλες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου ὑπῆρχαν –ἀκόμη– ἑλληνικοί πληθυσμοί. Μαινόμενος ὁ τουρκικός ὄχλος διαπράττει ἀκατονόμαστες ὠμότητες εἰς βάρος τῶν Ρωμιῶν πού μένουν ἀπροστάτευτοι, μέ τήν ἀστυνομία τοῦ τουρκικοῦ κράτους νά μένει ἀπαθής, ὅταν καί αὐτή δέν συμμετέχει στίς ἀγριότητες.
Αὐτοί οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι τῆς Κύπρου ἀναγνωρίσθηκαν δύο χρόνια ἀργότερα ὡς συστατική κοινότητα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Αὐτοί οἱ Τοῦρκοι τῆς Σμύρνης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀναγνωρίσθηκαν δύο χρόνια ἀργότερα ὡς ἐγγυήτρια δύναμις τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Αὐτοί οἱ ἀδιάφοροι Ἄγγλοι ἀποικιοκράτες ἀναγνωρίσθηκαν δύο χρόνια ἀργότερα ὡς ἐγγυήτρια δύναμις τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καί ἐπικυρίαρχοι τοῦ ἐναερίου καί θαλασσίου χώρου τῆς Μεγαλονήσου.
Τούς ἴδιους Τούρκους ἔχουμε ἀπέναντί μας καί σήμερα. Ὄχι μόνον στήν Κύπρο. Καί στό Αἰγαῖο καί στήν ἀνατολική Μεσόγειο. Ἄν δέν διαπράττουν καί τώρα ὠμότητες, αὐτό συμβαίνει διότι δέν ἄφησαν νά ὑπάρχουν Ρωμιοί στήν Πόλη. Τίς λίγες ἑκατοντάδες πού ἔχουν παραμείνει, τούς ἀφήνουν, διότι προσχηματικά τούς ἐξυπηρετεῖ ἡ παρουσία τους. Ἐπαίρονται ὅτι ὑπάρχει μειονότητα Ἑλλήνων καί ὅτι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι σεβαστό ἀπό αὐτούς. Εἴπαμε προσχηματικά…
Καί ἐνῷ τό μόνο πού ἔχει ἀλλάξει ἀπό τό 1958 εἶναι ὅτι ἡ τουρκική ἐπιθετικότητα ἔχει ἐκδηλωθεῖ ἔκτοτε ποικιλοτρόπως, στήν Ἀθήνα προσβλέπουμε σέ διάλογο γιά νά διευθετήσουμε τά «ἑλληνο-τουρκικά». Μιλᾶμε γιά διεθνές δίκαιο καί γιά δικαστήριο τῆς Χάγης. Ποιό διεθνές δίκαιο ὅμως εἶναι αὐτό πού ἐπέτρεψε τά γεγονότα τοῦ 1958, τά «Σεπτεμβριανά» τοῦ 1955 πού εἶχαν προηγηθεῖ, τήν ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου διαλύσεως τῶν –ἀναγνωρισμένων ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάννης– ἑλληνικῶν κοινοτήτων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν ἐτῶν 1964-65 καί τήν εἰσβολή τοῦ 1974; Μέ βάση κάποια εὐχολόγια τῆς διεθνοῦς κοινότητος, τά ὁποῖα καταχρηστικῶς ὀνομάσθηκαν διεθνές δίκαιο, πού ἀφήνουν τέτοια ἐγκλήματα νά περνοῦν ἀτιμώρητα, πᾶμε νά συζητήσουμε μέ τούς Τούρκους; Μέ τούς Τούρκους, πού ὄχι μόνον δέν ἐζήτησαν ποτέ συγγνώμη γιά τά ἐγκλήματά τους, ἀλλά ἐπαίρονται κιόλας γιά αὐτά!
Ὅσο γιά τήν Κύπρο! Στά σοβαρά, περιμένει ἡ Λευκωσία νά ἐξευρεθεῖ λύσις συζητῶντας μέ τούς σφαγεῖς τοῦ 1958 (καί ὄχι μόνον) καί μέ τούς ἀποικιοκράτες πού ὑπέθαλψαν τά ἐγκλήματά τους;
Ἀπό τό 1974 διεξάγονται συνομιλίες. Συνομιλίες διακοινοτικές, συνομιλίες τριμερεῖς, συνομιλίες πενταμερεῖς, συνομιλίες ἐκ τοῦ σύνεγγυς, συνομιλίες ὑπό τήν αἰγίδα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν.
Ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα; Σημειώθηκε καμμία πρόοδος; Ἔχουμε καί ἐκεῖ τήν ἴδια ἀκριβῶς πρόοδο πού εἴδαμε καί στούς 64 κύκλους ἑλληνο-τουρκικῶν «διερευνητικῶν» συνομιλιῶν. Δέν ὑπάρχει ἀκριβέστερος προσδιορισμός γιά τό ἀπόλυτο μηδέν. Ἤ μᾶλλον ὄχι. Διότι ὀπισθοδρομοῦμε κιόλας. Ἔχουμε παύσει νά ἐγκαλοῦμε τούς Τούρκους γιά τά ἐγκλήματά τους (νά τό ὀνομάσουμε μιθριδατισμό;) καί ἀκοῦμε τίς ἀπαιτήσεις τους κάθε χρόνο νά αὐξάνονται. Καί ἀφοῦ τά ἐγκλήματα αὐτά τείνουμε νά τά ξεχάσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἄς μήν δυσανασχετοῦμε πού τά παρασιωποῦν οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί καί οἱ χῶρες τίς ὁποῖες ὀνομάζουμε «φιλικές» ἤ «σύμμαχες».
