Φόβος και νόσος Χ.
Πριν από μερικές ημέρες έζησα το εξής γεγονός. Ένας ηλικιωμένος ασθενής με πρόσφατα εγκεφαλικά επεισόδια παρουσίασε υψηλό πυρετό. Η κόρη του επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου και της έστειλα ηλεκτρονικά μια γενική και μια καλλιέργεια ούρων προκειμένου να βεβαιωθούμε αν επρόκειτο για ουρολοίμωξη. Όταν όμως πήγε να πάρει το αποτέλεσμα βρέθηκε μπροστά στην άρνηση του διαγνωστικού κέντρου να της το δώσει. Για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων της είπαν. Αρνήθηκαν να τα στείλουν και σε εμένα, τον κατά τεκμήριο, αφού το όνομά μου βρισκόταν στην εντολή της εξέτασης, θεράποντα ιατρό.
Αλλά ο ασθενής ήταν κλινήρης και σε σύγχυση και δεν μπορούσε ούτε να τα πάρει ούτε να εξουσιοδοτήσει κάποιον. Και ήθελε άμεσα θεραπεία. Αλλά υπήρχαν τα προσωπικά δεδομένα. Και τότε θυμήθηκα τους πιτσιρικάδες, σεκιούριτι, υπαλλήλους, σερβιτόρους, στους οποίους υποχρεωτικά δείχναμε ταυτότητες και πιστοποιητικά νόσησης ή εμβολιασμού για να μπούμε σε κάποιο χώρο ή να κάνουμε κάποια αγορά. Θυμήθηκα τον Ιατρικό Σύλλογο να μας πιέζει να αναρτήσουμε στην είσοδο του ιατρείου μας τη βεβαίωση εμβολιασμού. Και νόμισα ότι ζω σε μια παράνοια.
Φόβος και νόσος Χ. Το πείραμα πέτυχε. Εμπρός λοιπόν για άλλα.
Περάσαμε πολλά τα χρόνια αυτά. Εξευτελισμούς, καταπατήσεις δικαιωμάτων, αποκλεισμούς, ρατσισμό, κατηγορίες. Στο όνομα βέβαια της σωτηρίας μας. Στο όνομα μιας απειλής που τα μέσα ενημέρωσης προέβαλαν καθημερινά. Ζήσαμε τρομοκρατία, καμιόνια που μετέφεραν νεκρούς, ανθρώπους που ψυχορραγούσαν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ακούσαμε «ειδικούς» να μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά. Είδαμε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες μας να αναφωνούν «Εμβόλια ή τάφος». Είδαμε ρεπορτάζ δημοσιογράφων που μας έλεγαν πως είμαστε μελλοθάνατοι αν…
Αν δεν υπακούαμε απόλυτα στις οδηγίες. Αν δε θυσιάζαμε τα ατομικά μας δικαιώματα μερικά από τα οποία χρειάστηκε αίμα και θυσίες για να αποκτηθούν. Αν δεν καταπατούσαμε τη θρησκευτική μας συνείδηση. Αν δεν οδηγούμαστε σε οικονομική και ψυχολογική κατάρρευση. Αν δεν κλεινόμαστε μέσα. Αν δεν βλέπαμε το διπλανό μας σαν μια εν δυνάμει απειλή. Αν δεν κλείναμε το στόμα μας αν μας ερχόταν η επιθυμία να αμφισβητήσουμε τα όσα συνέβαιναν.
Υποταχθήκαμε και τα κάναμε όλα όπως μας τα επέβαλαν.
Και τα κάναμε όλα όπως μας τα επέβαλαν. Κλειστήκαμε μέσα. Δεν μπορούσαμε να πάμε ούτε μέχρι το γειτονικό Δήμο. Πολύ περισσότερο να αλλάξουμε Νομό. Εγκαταλείψαμε τα εξοχικά μας σπίτια, τους γέροντες γονείς μας στο χωριό. Μάθαμε να βλέπουμε την Εκκλησία στον υπολογιστή ή την τηλεόραση. Σταματήσαμε να κοινωνούμε με το Θεό και τους άλλους. Κλείσαμε την πόρτα μας στους συγγενείς και τους γνωστούς μας. Δείχναμε τα προσωπικά μας δεδομένα στον πρώτο τυχόντα.
Ο φόβος οδηγεί στην άβουλη υπακοή.
Γιατί; Γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΑΝ. Ο φόβος οδηγεί στην άβουλη υπακοή. Και φτάνει στο τέλος ο φοβισμένος να αγαπά αυτόν που τον τρομοκρατεί γιατί δήθεν του παρέχει ασφάλεια. Φτάνει να είναι ερωτευμένος με το Δήμιό του. Έτσι λέει η επιστήμη της ψυχιατρικής ότι δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου1. Και έτσι αποδείχτηκε ότι πράγματι συμβαίνει. Έγινε ένα μεγάλο πείραμα και όσοι το εφάρμοσαν μπορούν να τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι. Πέτυχε απόλυτα. Δεν έχει σημασία να θρηνούμε ως χώρα πάνω από 37.000 νεκρούς. Αν είμαστε από τις χειρότερες σε αποτελέσματα πολιτισμένες χώρες. Δεν έχει σημασία αν η κάθε οικογένεια έχει κάποιο νεκρό. Εμείς όμως ζήσαμε. Και αυτοί πλούτισαν, προβλήθηκαν, δοξάστηκαν, πέτυχαν αυτά που πολλοί δε είχαν καν φανταστεί μέχρι τότε. Και επιβραβεύσαμε όσους μας έκαναν πειραματόζωα και όχι μόνο δεν έκαναν αυτοκριτική αλλά δεν επέτρεψαν και σε κανέναν να τους κρίνει.
Φόβος και νόσος Χ, ο άγνωστος παράγοντας Χ.
Τους έκρινε και τους δικαίωσε ο λαός θα πείτε. Ο φοβισμένος, ο ζαλισμένος, ο υποταγμένος λαός. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Πως θα χειραγωγούμε τις μάζες; Μα με το φόβο πάλι. Δε θα τους αφήσουμε να συνέλθουν αλλά θα τους επισείουμε ένα νέο κίνδυνο. Έβαλε λοιπόν η πρόεδρος των νοσοκομειακών ιατρών το πλουμιστό σακάκι της και μας μίλησε για τη νέα πανδημία. Μας μίλησε για τον άγνωστο παράγοντα Χ. Θα είναι ιός; Θα είναι βακτήριο; Θα είναι μύκητας; Δεν το ξέρουμε. Θα έρθει μάλλον από τα ζώα. Πότε; Δεν το ξέρουμε. Αλλά θα είναι πιο θανατηφόρος από τον κορονοϊό και θα έχει 70% θνητότητα. Τρέμετε λοιπόν πολίτες. Έρχεται ο θάνατος.
Θα σας κρατάμε με το φόβο. Συνηθίστε στη νέα κοινωνία.
Μέχρι τότε εμείς θα σας κρατάμε στο φόβο αυτό. Θα σας λέμε τι να κάνετε για να είστε στο 30% που θα ζήσει. Θα σας προστατεύσουμε όπως το κάναμε και στην πανδημία που πέρασε. Μην ξεθαρρεύετε. Ο θάνατος παραμονεύει. Δεν ξέρουμε πότε, δεν ξέρουμε ακριβώς από που. Αλλά παραμονεύει. Τώρα που η συνταγή πέτυχε ξέρουμε πως να σας κατευθύνουμε σε συμπεριφορές. Με νωπές ακόμη τις μνήμες του κορονοϊού θα σας κρατάμε ζεστούς και φοβισμένους.
Πρέπει να συνηθίσουμε στη νέα κοινωνία. Την κοινωνία του φόβου. Θα ζούμε με τον φόβο του θανάτου και θα κάνουμε ότι μας λένε οι σωτήρες μας. Πάντα θα υπάρχει ένας θανατηφόρος κίνδυνος και το κλειδί της σωτηρίας θα το κρατούν οι «ειδικοί». Το πείραμα πέτυχε. Υποταχθήκαμε. Θα εισπράξουμε τις συνέπειες. Ας μη διαμαρτυρόμαστε.
1Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και ταυτίζονται με τους απαγωγείς.
Ν. Παναγιωτόπουλος – Καρδιολόγος
cardiodoctor.gr
