Ἀγάπη εἶναι τ᾿
ὄνομα Θεοῦ μας καί Δεσπότου
καί τήν ζωήν Του
ἔδωσε θυσία διά τόν κόσμον.
Ἐνσαρκωμένη
εἴδαμε στοῦ Ἰησοῦ τήν ὄψη
ὁλόκληρη καί
τέλεια τήν ἄπειρη ἀγάπη,
δι᾿ ἧς ἐθεμελίωσε
τό θεῖον κήρυγμά Του
καί ἔφερε
τόν ἄνθρωπο στήν πρώτη του τήν πλάσι.
Χρυσοῦς Κανών ὑπό
πολλῶν ἡ ρῆσις ὠνομάσθη
καί ἀρετῆς
κριτήριον δι᾿ ἕκαστον ὑπάρχει.
ἐφ᾿ ὅσον κάθε
ἀδελφός εἶναι ὁ ἀδελφός μου
καί τοῦ Χριστοῦ
ἐλάχιστος ὡσαύτως ὠνομάσθη.
Ἔτσι πρός κάθε
ἄνθρωπον ἡ διαγωγή τοῦ ἄλλου
εἶναι σωστό
κριτήριο μεγέθους τῆς ἀγάπης.
Ἄν ἀγαπῶ τόν
φίλον μου, γνωστούς καί συγγενεῖς μου
δέν ἕπεται πώς
ἀγαπῶ, τούτους κατά Χριστόν μου.
Τέτοια ἀγάπη
φυσική βλέπομεν καί στά ζῶα,
ἀλλά οὐδέν τό
ὄφελος διά τήν ψυχήν ὑπάρχει.
Ἀγάπη διά
συμφέροντα, διά πλουτισμόν καί δόξαν,
διά ἡδονές καί
κοσμικάς σχέσεις καί ἐπισκέψεις
δέν ἐκπηγάζει ἐκ
Θεοῦ, εἶναι κατακριτέα
καί δέν ἐνώνει
τίς ψυχές ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Πρέπει
ἀδωροδόκητος, αὐθόρμητος, γνησία
χωρίς ψεγάδια,
ἄτυφος νά εἶναι ἡ ἀγάπη.
Δέν ἠμποροῦμεν
ἀληθῶς νά δώσωμεν ἀγάπην
αὐτήν πού θέλει ὁ
Χριστός στόν κάθε ἀδελφόν μας.
ἐάν δέν
ἀγαπήσωμεν, πνευματικῶ τῶ τρόπῳ,
τήν σαρκωμένην
πρός ἡμᾶς Ἀγάπην τόν Χριστόν μας.
Τότε θά βλέπωμεν
παντοῦ Χριστοῦ μας τήν ἀγάπη,
ὅλα θά εἶν᾿
ἀγγελικά, οἱ ἄνθρωποι, ἡ πλάσις
καί λογισμούς
τούς ἀγαθούς θά ἔχωμεν δι᾿ ὅλα.
Εἶναι βαρύ καί
δύσκολο τήν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην
νά ἀποκτήσης στήν
ψυχή καί ὕστερα νά δώσης
ἀνυποκρίτως καί
στερρῶς πρός κάθε ἀδελφόν σου
ἀγάπης τήν
πληρότητα κι ἀγάπης εὐωδίαν.
Πρέπει νά
ἐπιδείξωμεν, χωρίς ἀλαζονίαν,
πρός κάθε μας
συνάνθρωπον, ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας.
Εἶναι, ἀλήθεια,
ὅλοι μας νοιώθωμεν τήν ἀγάπην
νά εὕρωμεν
εἰλικρινῆ ἀγάπην ἀπό ἄλλους.
Κι ἄν εὕρωμεν,
δέν φεύγομεν πλέον ἀπό κοντά τους.
Μᾶς μαγνητίζουν
τήν ψυχήν, παρηγοριά μᾶς δίνουν
καί τοῦ Χριστοῦ
μας τήν χαράν ἀφθόνως μᾶς χαρίζουν.
Ἔλα, Χριστέ
παμβασιλεῦ, ἐνσάρκωσις τῆς ἀγάπης,
νά μαλακώσης τήν
ψυχήν ἐμοῦ τοῦ παναθλίου
νά ἀποδιώξω διά
παντός, φουρτοῦνες τῶν παθῶν μου
καί τήν γλυκειάν
ἀγάπην Σου νά φέρω στήν ζωήν μου.
Δέν ἠμπορῶ
μονάχος μου βῆμα νά προχωρήσω
καί ν᾿ ἀπωθήσω παντελῶς
τό ἄθλιον παρελθόν μου.
Χωρίς αὐτήν τήν
κάθαρσιν διά πένθους καί δακρύων
ἀδύνατον ἡ ἀγάπη
Σου ἐντός μου νά βλαστήση.
Λυποῦμαι ὅτι
ἔχασα τά χρόνια τῆς ζωῆς μου,
εἰς τάς ἀγάπας
τῆς σαρκός καί εἰς διασκεδάσεις
καί δηλητήριο
πότισα τήν δόλια ψυχήν μου.
Δέν ἠμπορῶ τούς
ἀδελφούς ἐνθέως ν᾿ ἀγαπήσω
διότι τήν
κατάκρισιν τήν ἔχω "ψωμοτύρι".
Δέν ἠμπορῶ τούς
ἀσθενεῖς, τυφλούς, φυλακισμένους
νά νοιώσω τήν
ἀνάγκη των, τά βάσανα, τόν πόνον
διά νά ὑπάγω πρός
αὐτούς νά τούς παρηγορήσω.
Δέν πάσχει ἡ
καρδία μου διά τ᾿ ὀρφανά παιδάκια
πού μεγαλώνουν
μακριά μέσα σέ ξένα χέρια.
Βλέπω μπροστά μου
καθ᾿ ὁδόν πτωχούς καί πεινασμένους,
τούς προσπερνῶ
δέν στέκομαι, δέν τούς ρωτῶ τί κάνουν.
Ἴσως νά ρίξω
ἀπαθῶς κοντά τους κάποιο κέρμα
νά εἴπω στήν
καρδίαν μου, βοήθησα τόν πένη
καί ἀπ᾿ τόν
Χριστόν θά προσδοκῶ ἀγάπης μου τά δῶρα.
Μά θἄρθη ἡ ὥρα κι
ὁ Χριστός φρικτῶς θά μέ ἐλέγξη
καί τήν
σκληροκαρδίαν μου θά τήν δημοσιεύση
διά νά γνωρίσουν
πανταχοῦ, Ἀγγέλοι καί ἀνθρώποι
πώς εἶχα καθ᾿
ὑπόκρισιν τήν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην.
Στήν ἐρημιά πού
βρίσκομαι, ποτέ δέν θά ζητήση
ὁ Ἰησοῦς μου νά
διαβῶ χωριά καί πολιτεῖες
διά νά ἐλεήσω
τούς πτωχούς, νά ἰδῶ τούς τραυματίες,
φυλακισμένους,
ἀσθενεῖς νά τούς παρηγορήσω.
Αὐτό τό ἔργον
πάντοτε οἱ Χριστιανοί θά κάμουν
κι ἐγώ καί πάντες
μοναχοί, θά εἴμεθα κοντά τους
μέ τήν ἀγάπην τῆς
εὐχῆς, τόν πόνον καί τό δάκρυ.
Καί ἀοράτως ὁ
Χριστός τήν Χάριν Του θά στέλλη
θά θεραπεύη
ἀσθενεῖς, ὅλους θά χαριτώνη.
Ἀγάπησέ με Κύριε,
μή μέ καταδικάσης
καί ἅπαντα τόν
κόσμον Σου, ἀγάπησε ὁμοίως
καί ὅλους καθοδήγησον
εἰς χώραν εὐφροσύνης,
ὅσους διέλθουν
τήν ζωήν διά προσευχῆς κι ὀδύνης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
