 |
| Περίπατος. Ζωγράφος: Βλαδίμηρος Βόλοσοβ |
«Ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Εφ.5: 31).
Το «εἰς σάρκα μίαν» σημαίνει η χαρά και η θλίψη στα ίσια. Σε αυτό έγκειται η αλήθεια του χριστιανικού γάμου.
Στην Άπω Ανατολή, σε μια μεγάλη πόλη, ζούσε μια καταπληκτική κοπέλα. Καλή, έξυπνη και πολύ όμορφη. Και το σημαντικότερο, ήταν χριστιανή. Και, όπως όλες οι ορθόδοξες κοπέλες, ονειρευόταν, σύμφωνα με τις προτροπές των αποστόλων, να βρει άντρα από το ίδιο περιβάλλον με εκείνη, δηλαδή, χριστιανό, ώστε αυτός ο γάμος να ευλογηθεί από τον πνευματικό, άρα και από τον Θεό. Έτσι που να είναι ενιαίες οι σκέψεις, τα βήματα και οι πράξεις. Ο χρόνος περνούσε, αλλά δεν συναντούσε κάποιον που να είναι της καρδιάς της. Και να που εμφανίστηκε ένας υποψήφιος που ζητούσε το χέρι της πρωταγωνίστριάς μας, αλλά αμέσως προέκυψε ένας μικρός, αλλά βαρυσήμαντος λόγος για να τον αρνηθεί. Δεν ήταν πιστός. Ούτε καν βαπτισμένος. Η κοπέλα δεν τον απέρριπτε, αλλά ούτε και τον πλησίαζε, επειδή δεν ήταν δυνατόν να παντρευτεί έναν άνθρωπο εκτός Εκκλησίας. Τον κρατούσε σε απόσταση. Αλλά αυτός, μάλλον, την είχε αγαπήσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να ενδιαφερθεί για κάποια άλλη. Οπότε, συνέχιζε για αρκετά χρόνια να της δείχνει την πρόθεσή του και να την πολιορκεί για αρκετό χρονικό διάστημα εξαντλώντας όλες τις συνήθεις μανούβρες με γλυκά και ανθοδέσμες. Την αγαπούσε πολύ. Τα χρόνια περνούσαν, αλλά η σχέση τους δεν προχωρούσε.
Αναπάντεχα, κάποια στιγμή, αυτός αρρώστησε. Όχι απλώς αρρώστησε, αλλά διαγνώσθηκε με καρκίνο τέταρτου σταδίου. Η κατάσταση ήταν τραγική, αλλά αυτό που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη σε όλους ήταν η συμπεριφορά της πρωταγωνίστριάς μας. Όταν έμαθε για την αρρώστια του, πήγε στο νεαρό και του ανακοίνωσε: «Θα είμαι γυναίκα σου!» Οπότε, παντρεύτηκαν. Και δεν έκρυβαν τη χαρά τους. Και μετά… Αυτός βαπτίστηκε και τέλεσαν το θρησκευτικό γάμο.
Όλα τα είχε η ιστορία τους: από τη μια τη χαρά της συνύπαρξης και από την άλλη το πένθος αναπόφευκτων απωλειών, την ευτυχία της γνωριμίας με τον Θεό από τη μια και την τραγωδία των νοσοκομειακών θαλάμων από την άλλη. Τα πάντα έγιναν ένα. Έζησαν κάπου δύο χρόνια και δεν έκρυβαν την ευτυχία τους. Και οι δύο φωτίζονταν λες και δεν απειλούσε η τρομερή ασθένεια και ο θάνατος που πλησίαζε. Οι δυσκολίες, βέβαια, ήταν αρκετές. Όμως, η γυναίκα τα υπέμενε όλα με καρτερικότητα. Δεν τον άφηνε ποτέ μόνο του, στα νοσοκομεία ήταν πάντα μαζί του, τον φρόντιζε, χωρίς να τον αφήνει καθόλου και τον στήριζε σε όλα. Παρόλες τις δυσκολίες, η καλή διάθεση δεν έλειψε ποτέ από αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους.
Αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας τους στο τέλος είπε:
«Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πάλι επίσκεψη στο σπίτι τους, αντλώντας αισιοδοξία, ως συνήθως, από αυτήν την οικογένεια. Ο Μιχαήλ (αυτό είναι το όνομα του άντρα) γελούσε, αστειευόταν, διηγούταν αστείες ιστορίες, και το πρωί η φίλη μου με πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει: ‟Τέλος. Ο Μιχαήλ πέθανε”».
Και στη συνέχεια συμπλήρωσε:
«Και η κηδεία ήταν ασυνήθιστη, κάτι που το παραδέχτηκαν όλοι. Και η διάθεση όλων ήταν γαλήνια και χαρούμενη. Η ηρεμία και η ειρήνη τους άγγιζε όλους. Και εγώ θα ήθελα να έχω μια τέτοια κηδεία. Πασχαλινή και απενθή, όπως απενθής μπορεί να είναι μόνο η Αιωνιότητα. Η αιωνιότητα της δίκαιης και πιστής ψυχής».
