Δέν εἶναι μόνο ἡ προσωπική ἐπιλογή ἑνός δημοσιογράφου. Εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἐπιβληθῇ μία ἀντιχριστιανική νοοτροπία. Μέ τήν κάλυψι πού παρέχουν τά πρωθυπουργικά συγχαρητήρια, μέ τούς διθυράμβους τῶν «προοδευτικῶν» ΜΜΕ, μέ τήν ἀνάληψι πρωτοβουλιῶν ἀπό τίς «ἁρμόδιες» Ἐπιτροπές
τῆς Πολιτείας. Ὅλοι σπεύδουν νά ἐνισχύσουν τό ...
δημοκρατικό δικαίωμα στόν εὔκολο θάνατο. Τό ἀποκορύφωμα τοῦ ἀθέου οὐμανισμοῦ! Χωρίς Χριστό, ὅλα ἐπιτρέπονται. Λιγόστεψε ἡ πίστις. Χάθηκε ἡ αἴσθησις τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ὅλα τελειώνουν μέ τόν θάνατο. Πουθενά ἀθάνατη ψυχή,
πουθενά Κρίσις, πουθενά Θεός. Χωρίς Χριστό χάσαμε καί τό ἦθος καί τό μέτρο καί τήν ἐλπίδα. Πλέον
ἡ εὐθανασία δέν μοιάζει μέ μεγάλο κακό!
Συνάνθρωποί μας βιώνουν καί δέν μποροῦν νά
ἀντέξουν τό μαρτύριο τοῦ ἀβάστακτου σωματικοῦ
πόνου καί τόν «εὐτελισμό τῆς ἀξιοπρέπειάς τους».
Ὅμως δίπλα μας ὑπάρχει ἡ ἰατρική ἐπιστήμη πού
ἀνακουφίζει τόν πόνο, καί γύρω μας ὑπάρχει ἡ ἀγάπη πού σκεπάζει τόν «εὐτελισμό».
Ὁ πόνος εἶναι δάσκαλος: «Ἄνθρωποι πού πόνεσαν
δυνατά, βρῆκαν διά τοῦ πόνου τό ἀληθινό τους πρόσωπο ξεπερνώντας τά προσωπεῖα ... Στά χείλη τοῦ ἀνθρώπου πού πονᾶ ἀνεβαίνει κάποτε ἕνα πολύ βαθύ
“γιατί, γιατί Θεέ μου;”. Στό “γιατί” αὐτό δέν ὑπάρχει
ἀνθρώπινη ἀπάντησι. Ὑπάρχει μία μόνο ἀπάντησι.
Ἡ συμμετοχή τοῦ Θεοῦ στόν δικό μας πόνο. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύουμε σέ Θεό ἐσταυρωμένο,
πού σημαίνει Θεό ταπεινωμένο, ἐξευτελισμένο, βασανισμένο ... Ὁ πόνος παραμένει πάντα ἕνα μυστήριο, συνυφασμένο μέ τό ἀπροσμέτρητο βάθος τῆς
ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου»1. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι, ὅποιος ὑπομένει ἀσθένεια μέ πίστι στόν
Θεό, λαμβάνει μισθό Μάρτυρος.
Ἡ εὐθανασία εἶναι γέννημα ἀπιστίας στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος νίκησε τόν θάνατο καί εἶναι ἡ αἰώνια
Ζωή μας. Αὐτό εἶναι τό μέγιστο κακό!
Ὅμως μέ τήν εὐθανασία δέν ζημιώνουμε μόνο τόν
ἑαυτό μας. Ζημιώνουμε καί τούς ἄλλους. Γκρεμίζουμε ἀπό τήν ψυχή τῶν συνανθρώπων μας καί τῶν
παιδιῶν μας τήν ἀνδρεία, τήν γενναιότητα. Ἡ ἀνδρεία εἶναι ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀρετές. Μέ τήν εὐθανασία δίνουμε παράδειγμα «ριψάσπιδος» πολεμιστοῦ. Γνωρίζουν οἱ παλαιότεροι τί ἦταν ὁ «ῥίψασπις» τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἐλεεινό κατάντημα,
ἀπαράδεκτος γιά τήν μητέρα του, γιά τήν πόλι του
καί τό γένος του! Ἡ εὐθανασία εἶναι τό ἀποκορύφωμα τῆς ἀντι-παιδαγωγικῆς κουλτούρας τῆς ἐποχῆς
μας. Ἡ εὐθανασία εἶναι στόν ἀντίποδα τῆς Χριστιανικῆς Ἀγάπης!
Ἀντίδοτο στήν «κουλτούρα τῆς εὐθανασίας» εἶναι
ἡ ἁγιότητα. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔχει καρκίνο, εἶπε: «Ἐγώ δέν χόρεψα ποτέ
στή ζωή μου. Τώρα, ἄν μποροῦσα νά σηκωθῶ, θά χόρευα». Ὁ π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, ὅταν προσβλήθηκε ἀπό καρκίνο, ἔλεγε: «Τόν καρκίνο δέν τόν
ἀλλάζω μέ τίποτα». Καί ὁ Ἀναστάσιος Μαλαμᾶς,
οἰκογενειάρχης, ὅταν τυφλώθηκε τελείως καί τοῦ ἔκοψαν καί τό ἕνα πόδι, ἔλεγε: «Τώρα, μέ αὐτή τή
δοκιμασία καταλαβαίνω τόν Θεό. Μόνο παρακαλῶ
νά μή μοῦ κόψουν τό χέρι, γιά νά κάνω τόν σταυρό μου». Στούς φρικτούς πόνους ἔκανε ὑπομονή καί
ἔλεγε: «Θεέ μου, σῶσε τήν ἀνθρωπότητα».
***
1. Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, «Τό νόημα τοῦ πόνου».
