Ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ἀπολύτου ἐκτραχηλισμοῦ, ἀποστασίας καὶ σχιζοφρένειας μᾶς κάνει καλὸ, πιστεύω, νὰ ἀκοῦμε τί λέγεται στὶς ἀκολουθίες καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ πνεῦμα τῶν πατέρων ποὺ μᾶς παρέδωσαν αὐτὲς τὶς θεσπέσιες συνθέσεις.
Γιὰ τὰ ὑψηλά θὰ ὁμιλήσουν καὶ θὰ ἀσχοληθοῦν αὐτοί ποὺ τὰ ζοῦνε. Ἐγὼ θὰ προσπαθήσω νὰ πῶ δυὸ κουβέντες γιὰ τὰ χαμηλά, τὰ γήϊνα. Αὐτὰ ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν καὶ ταλαιπωροῦμε καὶ ἐμεῖς τοὺς ἄλλους.
Δυὸ λόγια γιὰ τὴν κατάχρησι ἐξουσίας, ποὺ μαστίζει ὅλον τὸν κόσμο, ὅπως ὅλοι τὸ ζοῦμε καὶ τὸ βλέπουμε, καὶ πιὸ συγκεκριμένα γιὰ τὸν χῶρο τὸν λεγόμενο «τῆς Ἐκκλησίας».
Λέγεται στὸν ὄρθρο τῆς Μ. Δευτέρας: «Τὸ νὰ ἐξουσιάζετε τοὺς ἀδελφούς σας, τοὺς ὁμογενεῖς, σᾶς ξαναγυρίζει πίσω στὴν τάξι τῶν εἰδωλολατρῶν. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δικός μου κλῆρος, ἡ αὐθαίρετη γνώμη εἶναι τυραννία. Ὅποιος ἀνάμεσά σας θέλει νὰ εἶναι πρόκριτος ἄς εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀναγνωρίζοντες ὅτι εἶμαι ὁ Κύριος νὰ μὲ ὑμνῇτε καὶ νὰ μὲ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».
«Τάξεως ἔμπαλιν ὑμῖν, ἐθνικῆς ἔστω τὸ κράτος ὁμογενῶν· οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός, τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος· ὁ οὖν πρόκριτος ἐν ὑμῖν εἶναι θέλων, τῶν ἄλλων ἔστω πάντων ἐσχατώτερος· καὶ Κύριον γινώσκοντές με ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ὡδῇ θ΄
Σκεφτεῖτε ὅτι τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, (καὶ τὸ πρωΐ τῆς Μ. Δευτέρας) ὅταν ἀκουγόταν αὐτὸ τὸ τροπάριο στοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους βρίσκονταν ἀρχιερεῖς, (ὅπως ... τὸν Κωνσταντινουπόλεως, τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, τὸν Ἀλεξανδρουπόλεως, τὸν Βόλου, τὸν Ἄργους, τὸν Δωδώνης, τὸν Περιστερίου, τὸν Λαρίσης (ἀναφέρω αὐτοὺς ἐνδεικτικά, διότι ἡ αὐθαιρεσία τους καὶ ἡ τυραννική τους συμπεριφορά ἔχει φτάσει στὰ πέρατα τῆς χώρας καὶ τῆς οἰκουμένης, κατὰ περίπτωσιν)), καὶ στοὺς ναοὺς ἱερουργοῦσαν ἱερεῖς ποὺ κυνήγησαν, ἐδίωξαν, καὶ ἐκβίασαν, ποιούς; Τοὺς ἐλαχίστους ἀδελφούς, τοὺς ἐλαχίστους ἀνθρώπους. Τοὺς ταλαίπωρους, τοὺς βασανισμένους ἀπὸ τοὺς ἀδίστακτους ἐξουσιαστὲς ποὺ λυμαίνονται τὸν κόσμο καὶ εἰδικά τὴν χῶρα μας. Τοὺς ἐλαχιστοτέρους, ποὺ λέγεται πάλι στὸν ὄρθρο τῆς ἴδιας μέρας: Μὴν γίνεστε ἴδιοι μὲ τοὺς εἰδολωλάτρες στὸ νὰ κατεξουσιάζετε τοὺς ἐλαχιστοτέρους.
«Μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς» (Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ἀπόστιχα)
Φαντάζεστε τὴν τραγικότητα τῆς εἰκόνας; Μιλᾶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ λέει ὅτι ἄν κατεξουσιάζετε τοὺς ἀδελφούς σας δὲν εἶστε μαθητές μου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔτσι σ᾿ ἐσᾶς, στοὺς δικούς μου μαθητές. «Οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς». Δὲν μπορεῖ νὰ εἶστε κληρικοί μου, κληρονομιά μου. «Οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός». Αὐτὰ λέει ὁ Χριστὸς καὶ ὁ τύραννος ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεῦς -ὁ κλῆρος, ἡ κληρονομία τοῦ Κυρίου -ποὺ κατὰ τὰ λόγια του δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δικός του κλῆρος ἀφοὺ ἐνεργεῖ ἐξουσιαστικῶς- τὰ ἀκοῦν καὶ ... εὐλογοῦν τὸν λαό πού ... ἔχει ὑποστεῖ καὶ ὑφίσταται τὴν τυραννία τους!!! Δὲν εἶναι τραγικό; Ἀντιλαμβάνονται ἄραγε τί λέγεται ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἐκείνη τὴ στιγμή; Τί νὰ πῶ. Τ᾿ ἀκοῦς καὶ σοὔρχεται να κλάψῃς. Βλέπεις τὴν κατάστασί μας καὶ σοὔρχεται νὰ χτυπήσῃς τὸ κεφάλι σου στὸν τοῖχο, ποὺ λέει ὁ λόγος.
Μποροῦν νὰ εἶναι κληρικοί τοῦ ταπεινοῦ οἱ ἐπηρμένοι καὶ οἱ σκληροκάρδιοι; Ὄχι βέβαια. Τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Τί εἶναι τότε; Τύραννοι εἶναι. Εἰδωλολάτρες ποὺ παριστάνουν τοὺς χριστιανούς. Ἔχουν ξαναγυρίσει στὴν τάξι τῶν εἰδωλολατρῶν, τῶν ἐθνικῶν. «Τάξεως ἔμπαλιν ἐθνικῆς» Ἔβαλαν ράσα, μίτρες, σταυροὺς καὶ τυραννοῦν τὸν κόσμο. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνάγεται ἀπὸ τὰ παραπάνω.
Ἄν φαίνεται βαρὺς ὁ λόγος ἄς ξανακούσουν καὶ ἄς ξαναδιαβάσουν ὅσο θέλουν τὰ παραπάνω ποὺ παραθέσαμε. Αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἔφτιαξαν αὐτὲς τὶς ἀκολουθίες. Καὶ φυσικὰ καὶ αὐτοὶ δὲν λένε κάτι αὐθαίρετο ἤ ἐπειδὴ ἔτσι τοὺς φαίνεται. Τὰ λέει τὸ ἴδιο τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε. Χρειάζεται νὰ τὰ ὑπενθυμήσουμε; Χρειάζεται. Διότι οὔτε αὐτοὶ ποὺ διαπράττουν αὐτὲς τὶς ἀσχήμιες καὶ τὰ ἐγκλήματα φαίνεται νὰ ἀντιλαμβάνονται τί κάνουν, οὔτε ὁ λαὸς ὁ ὁποῖος τὰ ἀνέχεται σιωπηρὰ καὶ μὲ ἀπάθεια φαίνεται νὰ νοιώθει τὸ δικό του λάθος καὶ τὴ δική του εὐθύνη.
«Οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται· 26 ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γινέσθω ὡς ὁ νεώτερος, καὶ ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν». ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ (κβ΄24-26) ορθρ Μ. Πεμπτ.
«Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»· ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ( ι΄ 42-45)
«Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 26 οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 27 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (κ΄20-28)
Καὶ στὸ κατὰ Λουκάν, καὶ στὸ κατὰ Μάρκον, καὶ στὸ κατὰ Ματθαῖον λέγονται ἀκριβῶς τὰ ἴδια λόγια καὶ μάλιστα απὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Οἱ «βασιλεῖς», «οἱ ἐξουσιάζοντες» «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν», «οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν» τί κάνουν; «Κατεξουσιάζουν», «κατακυριεύουν», «δυναστεύουν» τυραννοῦν. Καὶ δίνει ἐντολή: «Ὑμεῖς δὲ οὐχ οὔτως», «οὐχ οὕτω ἔσται ἐν ὑμῖν». Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔτσι σὲ σᾶς. Ἄν τὸ κάνετε αὐτὸ ξαναγυρίσατε στὴν εἰδωλολατρεία. Γίνεστε ἴδιοι μὲ τοὺς δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν. Τῶν ἐθνῶν. Τῶν εἰδωλολατρῶν. Κατανοητό;
Καὶ καλά. Γιὰ τὴν μητέρα τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου [1] ὑπῆρχε ἡ δικαιολογία ποὺ ἀναφέρει ὁ ὑμνωδός: Δὲν ἔφτανε, δὲν ἦταν ἀρκετὴ, δὲν ἐξαρκοῦσε νὰ κατανοήσῃ τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς Θείας οἰκονομίας:
«Κύριε, πρὸς τὸ μυστήριον τὸ ἀπόρρητον τῆς σῆς οἰκονομίας, οὐκ ἐξαρκοῦσα ἡ τῶν ἐκ Ζεβεδαίου μήτηρ, ᾐτεῖτό σε προσκαίρου βασιλείας τιμήν, τοῖς ἑαυτῆς δωρήσασθαι τέκνοις»· (Ὄρθρος Μ. Δευτέρας Ἀπόστιχα)
Αὐτὰ τὰ γεγονότα συνέβαιναν πρὶν τὴν ἔλευσι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὁπότε ὅλοι, καὶ οἱ μαθητὲς καὶ οἱ ὑπόλοιποι δὲν ἐπαρκοῦσαν πρὸς τὸ ἀπὸρρητον μυστήριον τῆς οἰκονομίας.
Σήμερα οἱ αὐθαίρετοι τύραννοι, ποὺ ἔχουν ἐπιβεῖ τῆς ἐκκλησίας, ποιὰ δικαιολογία ἔχουν; (Καὶ ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι ὁμοίως, γιὰ ὅσα μᾶς ἀναλογοῦν). Γιὰ τοὺς ἱερεῖς ἱσχύει ὅτι εἶναι διάκονοι τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ξέρουν, νὰ μὴν ἐπαρκοῦν στοιχειωδῶς. Τὸ ἴδιο καὶ μεῖς οἱ νωθροὶ «χριστιανοὶ» «δὲν σκᾶμε πολὺ γιὰ τὴν ὥρα», ὅπως καὶ ὁ Πατριάρχης μας ποὺ δημιουργεῖ σχίσματα ἐπὶ σχισμάτων καὶ ματοκυλίζει τὸν κόσμο δηλώνοντας αὐτάρεσκα «σκασίλα μου». Μακάρι νὰ βρῇ καιρὸ μετανοίας διότι τὸν δοῦλο ἐκεῖνο ποὺ χτυποῦσε τοὺς συνδούλους του καὶ ἔτρωγε καὶ ἔπινε μὲ τοὺς μεθυσμένους (ἀπὸ τὴν ἐξουσία) «θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριός του ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένει καὶ θὰ τὸν διχοτομήσῃ»
«49 καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς συνδούλους αὐτοῦ, ἐσθίῃ δὲ καὶ πίνῃ μετὰ τῶν μεθυόντων, 50 ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, 51 καὶ διχοτομήσει αὐτόν» ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (κδ΄49-51)
Καὶ γιὰ μᾶς φυσικὰ ἰσχύουν τὰ ἴδια. Δὲν εἴμαστε καλύτεροι τοῦ Βαρθολομαίου. Αὐτὸς ἐνεργεῖ τὸ κακὸ, ἐμεῖς παθητικὰ τὸ ἀνεχόμεθα. Ὁπότε δὲν φτάνει νὰ γοητευόμεθα ἀπὸ τὰ θαυμάσια μελωδήματα Τὸν νυμφῶνα σου βλέπω καὶ Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται... Καλύτερα θὰ εἶναι νὰ νοιαστοῦμε νὰ βρεθοῦμε γρηγοροῦντες καὶ ὄχι ραθυμοῦντες (μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα) ὥστε νὰ ἔχουμε ἔνδυμα (καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ) ἵνα εἰσέλθωμεν στὸν νυμφώνα τοῦ Κυρίου.
Καλή Μεγάλη ἐβδομάδα.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Μ. Δευτέρα. 10 Ἀπριλίου 2023.
