Μεγάλη πλέον ἡ σπουδή, τήν Κυριακή αὐτή, πρό τοῦ ἑκουσίου Πάθους τοῦ Λυτρωτή μας, ἑκούσια καί ἐμεῖς νά ὁμοιάσουμε φιλότιμα μέ τούς ἀπειρόκακους παῖδες (τά νήπια ὡς πρός τήν κακία) τῶν Ἱεροσολύμων.
Ὁ ψαλμωδός Δαβίδ βλέποντας τήν σημερινή σκηνή τῆς εἰσόδου τοῦ Λυτρωτοῦ μας στά Ἱεροσόλυμα, βοᾶ πρός τόν Κύριον: «Ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον». Καί ὁ Δεσπότης Χριστός παρακινεῖ τούς λαούς: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με». Πώς ἔπραξαν τά παιδιά; Σέ τί μεγάλα καί ἐξαίσια μᾶς προκαλεῖ ἡ στάση τους;
Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας πολύ παραστατικά μᾶς ἐξηγεῖ: «Καλῶς ἠκολούθησαν τούς λόγους τῆς Ἐλισάβετ τά παιδιά. Διότι ἐνῶ ἐκείνη εἶπε πρός τήν Παρθένο καί Θεοτόκο «εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου», αὐτά λέγουν πρός τόν Υἱόν της «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Θεός Κύριος». Τί σημαίνει «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»; Ἐρχόμενος, ἀπό ποῦ; Ἀπό τόν οὐρανόν καί ἀπό τήν Παρθένον. Ἐρχόμενος καί πορευόμενος. Ποῦ ἔρχεται; Στό Πάθος «ἐν ὀνόματι Κυρίου», τοῦ Πατρός βεβαίως, καθώς καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔλεγε: «Ἐγώ ἐκ τοῦ Πατρός ἐξῆλθον καί πρός τόν Πατέρα μου ὑπάγω». Εἶδες θεολόγο δόγμα ἀπό ἀπειρόλογα παιδιά; Τά παιδιά ἀνεγνώρισαν ἐκ φύσεως τόν Δεσπότη τῆς κτίσεως, ἐνῶ οἱ πατέρες τους άπεδείχθηκαν ἀχάριστοι. Αὐτά τόν ὕμνησαν ὡς Θεόν, καί ἐκεῖνοι τόν ἐσταύρωσαν ὡς ἐχθρόν. Αὐτά ψάλλουν ὡσαννά, ἐκεῖνοι κράζουν σταυρωθήτω. Ἡ νέα καί ἀδαής (χωρίς πείρα) ἡλικία σοφίζεται (ἀποκτᾶ σοφία), καί αὐτοί πού παρουσιάζονται ὡς σοφοί σκοτίζονται. Τά παιδιά ἔστρωσαν στόν δρόμο τά ἱμάτια τους, οἱ πατέρες ἐπῆραν τά ἱμάτια του καί τά διεμέρισαν… Τά παιδιά ὑποδέχονται τόν Χριστόν μέ τά βάϊα, οἱ πατέρες τους ἔρχονται μέ τά μαχαίρια. Αὐτά εὐλογοῦν, ἐκεῖνοι βλασφημοῦν. Αὐτά ὡς πρόβατα ἐδέχθησαν τόν ποιμένα, ἐκεῖνοι ὡς λύκοι ἐσφαγίασαν τόν ἀμνό. Πόσο παράδοξο καί παρά τήν φύση ἦταν πράγματι τό θέαμα, νά βλέπης νήπια νά ἀναφωνοῦν ὡς πρῶτον λόγο καρπόν χειλέων στόν Θεόν Λόγο λέγοντας: «Ὡσαννά» πού σημαίνει δόξα σοι, σῶσον ἡμᾶς ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Ποῖος σᾶς ἐκπαίδευσε παιδιά μου;…»
Μέ αὐτά τά παιδιά ἄς ἀνυμνήσουμε καί ἐμεῖς σήμερα, κρατώντας τά βάϊα ὄχι μόνο στό χέρι, ἀλλά καί στήν ψυχή, ἀφοῦ τήν λευκάνουμε περισσότερο ἀπό τό χιόνι. Ἄς στρώσουμε καλῶς στό δρόμο τῆς ζωῆς κλάδους ἐλαιῶν μέ τήν ἐλεημοσύνη, ὅπως τά παιδιά. Ὅλοι ἄς ἀναπέμψουμε δοξολογία καί μεγαλωσύνη στόν Χριστό καί συγχρόνως στόν Πατέρα καί στό Πανάγιο καί Ζωοποιό Πνεῦμα, καί οἱ προπορευόμενοι καί οἱ ἀκολουθοῦντες «περί τήν ἑνδεκάτην». Καί ἀκολούθως εἴθε νά συμβασιλεύσουμε μέ Αὐτόν καί νά ἀπολαύσουμε τά αἰώνια ἀγαθά νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας
