“Πᾶσα τόλμη καί τά δυνάμεως ὑπερβαίνει μέτρα.”
Κάτων
Ας μη βιασθούμε να αποφασίσουμε για τη διάσπαση και τον κατακερματισμό του εναπομείναντος εμψύχου δυναμικού, της ωραιοτέρας Πατρίδος του κόσμου. Μην ακούμε τα ακατάλληλα συνθήματα των σειρήνων των εχθρών της Ελλάδος. Όσο υπάρχουν παιδιά ελληνόπουλα, όσο υπάρχουν λεβέντες με ήθος και αρετή, με ζήλο και ενθουσιασμό, με βλέμμα επιβλητικό και αστραποβόλο, όπως οι εικονιζόμενοι καταδρομείς, η Ελλάδα, ούτε σβήνει, ούτε εξαφανίζεται από τον παγκόσμιο χάρτη. Η Ελλάδα ΠΟΤΕ δεν πεθαίνει...
Ας μείνουμε λοιπόν πιστοί στην αγαπημένη Πατρίδα μας, στα αιματοπότιστα χώματά της, στην γη των ηρώων και μαρτύρων, που ευλόγησε ο Θεός και που πότισε με τα δάκρυά του ο ελληνικός λαός. Να θυμηθούμε, (για να το έχουμε υπ' όψιν μας και για τις μέρες μας, τι πρόκειται να συμβεί), όταν διέλυσαν την ένδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία οι εχθροί μας, όλοι οι καλαμαράδες εγκατέλειψαν τον ελληνικό λαό μεταβαίνοντες στην Δύση και δεν σκέφθηκαν ούτε Πατρίδα -–την μάνα– , ούτε τον λαό τους –τους αδελφούς τους–. Έφυγαν για να σώσουν το τομάρι τους. Αυτοί όμως ισχυρίζονταν, ότι πήγαν εκεί για να συνεχίσουν τον αγώνα του Έθνους, εκ του απυροβλήτου πάντα. Εκείνοι που έμειναν εδώ ήταν οι ιερείς, οι ποιμένες και ελάχιστοι απ' αυτούς που δεν μπορούσαν να αποχωρισθούν Πατρίδα και χιλιοπροδομένο λαό. Αυτοί οι ποιμένες που καθυβρίζονται κατά τον πιο αισχρό τρόπο σήμερα, από τα εγχώρια αγαρηνά σκυλιά.
Αλλά κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις μέρες μας με την μαζική φυγή των νέων μας στο εξωτερικό, επειδή έτσι το κανόνισαν οι σύγχρονοι καλαμαράδες πολιτικάντηδες. Κι όμως πρέπει να τολμήσουμε επιτέλους, για να νικήσουμε! Ένα νέο ΟΧΙ πρέπει να αντιτάξουμε στο υποχθόνιο αιματηρό παιδομάζωμα των ημερών μας. Ούτε ένας νέος έξω από την Ελλάδα. Αρκετά αφαίμαξαν την φυλή μας οι βίδρες της παγκοσμιοποίησης με την συνδρομή των εγχωρίων αποφωλίων τεράτων. Αρκετά εγκλήματα διέπραξαν εις βάρος του γένους μας οι εγκληματίες της “ειρήνης”. Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, ξαναφωνάζει η αείμνηστη Βέμπο με ξέχωρο τρόπο, μείνετε εδώ και πολεμήστε, ενωμένοι όμως μεταξύ σας, με την σιδερένια γροθιά υψωμένη, για να βγούμε κάποια στιγμή από τον βόθρο στον οποίο μας έριξαν οι λακέδες του Έθνους μας. Οι σερβιτόροι της ανώμαλης Δύσης. Οι Κου-Κουξ-Κλανς της πατρίδος μας, που εγκληματούν εναντίον της, κρυμμένοι καλά, πίσω από τα ποικίλα απόρρητα και τις λοιπές προστασίες δεδομένων. Για αυτούς έβγαλαν αυτούς τους νόμους. Για να καλύπτουν τις λερωμένες ποδιές τους. Ας το καταλάβουμε...
Με το σύνθημα της τόλμης ξεκινούν οι εικονιζόμενοι Έλληνες καταδρομείς, στις επιχειρήσεις που καλούνται να εκτελέσουν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι δεν θα γυρίσει κανείς πίσω ζωντανός. Σώματα αυτοκτονίας τους αποκαλούν κάποιοι. Γιατί; Γιατί κτείνουν (=σκοτώνουν) τον εαυτό τους, για να διαφυλάξουν όσια και ιερά.
Ας προσεγγίσουμε όμως να μελετήσουμε μία μοναδική τόλμη, ειδικά εκείνα τα μαύρα χρόνια που τα πλάκωνε μία ιδιόρρυθμη απειλή· αυτή του “καί σύ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου;”
Πριν όμως επικεντρωθούμε στον κύριο πρωταγωνιστή του θέματός μας, καλό είναι να γνωρίζουμε επισταμένως, ότι πάντοτε μέσα στα σκότη της παντοειδούς εγκατάλειψης, κάποια στιγμή χαράζει μια αχτίδα και μια ελπίδα λάμπει. Εκεί που απειλητικά φλυαρούν οι ποικίλοι τύραννοι, σχεδιάζοντας τις ανομίες τους και μεγαλοστομούν (όπως δηλαδή στις μέρες μας), βγαίνουν από την αφάνεια κάποιοι ήρωες που τους καλεί η φωνή του καθήκοντος, ΤΟΛΜΟΥΝ και τελικά ΝΙΚΟΥΝ!
Δεν τους ενδιαφέρει η ζωή τους, το αποτέλεσμα του εγχειρήματός τους, η επιτυχής έκβασή του. Αυτοί απλά κάνουν το καθήκον τους. Αυτοί εφαρμόζουν κατά γράμμα‧ “Δεν έχω ανάγκη να ελπίζω για να επιχειρήσω‧ ούτε να επιτύχω για να επιμένω”.
Έτσι λοιπόν εν προκειμένω, ένας πλούσιος και βουλευτής στο μέγα συνέδριο των Ιουδαίων, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, εγκαταλείπει προς στιγμή τις έγνοιες του πλούτου του, προσεγγίζοντας την φτώχεια και την εγκατάλειψη. Ένας βουλευτής ξέμακρα από τα ποικίλα βολέματα και λοιπές απολαβές, συσκέπτεται –μακριά από τα ποικίλα κοινοβούλια– με τον εαυτό του και παίρνει την ηρωική απόφαση... Ένας ευσχήμων, όχι μόνο εξωτερικά αλλά προπάντων εσωτερικά, με ευγενές σχήμα ψυχής, τολμάει και πλησιάζει την εξουσία. Εκεί ζητεί και “απαιτεί” το σώμα του σταυρωμένου καταδίκου.
Άλλοι, οι πλείστοι στις μέρες μας, αποζητούν ρουσφέτια και ποικίλες έτερες διευθετήσεις. Διορισμοί καταλαμβάνουν την επίζηλη θέση και άλλες υπαλληλικές θέσεις για να βολευτούν. Η κούρσα του χρήματος κλέβει την παράσταση από όλες τις άλλες κούρσες.
Ο εν λόγω όμως ζητάει ένα πτώμα, διατρέχοντας τον κίνδυνο να καταλήξει και ο ίδιος πτώμα.
Μία φωνή ακούγεται αυτή τη στιγμή για εμάς τους συγχρόνους από το υπερπέραν‧ “το σώμα σας ας το τηγανίσουν και ας το κάψουν. Δώστε το, δεν είναι δικό σας. Την ψυχή σας διαφυλάξτε. Αυτή είναι δική σας” (άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός).
Έτσι λοιπόν, ο ανωτέρω βουλευτής, τις συνέπειες του διαβήματός του τις γνωρίζει, αλλά ούτε καν τις συλλογιέται, γιατί είναι αποφασισμένος. Ποθεί πέρα από τον τίτλο του βουλευτή, να δώσει ένα νόημα στην ζωή του “παρασημοφορούμενος” ως αποκαθηλωτής. Αυτό το παράσημο όμως κερδίζεται μέσα στο πεδίο της μάχης επαξίως και όχι στα γραφεία και τις ασφαλείς ζώνες των μετόπισθεν.
Ο Πέτρος πάνω στο Θαβώρ πρότεινε να στήσουν σκηνές εκεί για να μείνουν στην ασφάλεια και στην θέα του ακτίστου φωτός. Αλλά ο Χριστός ετοίμαζε οι σκηνές να στηθούν στον Γολγοθά κάτω από τον Σταυρό. Έτσι το ήθελε ο Θεός Πατέρας του.
Έτσι λοιπόν συν τοις άλλοις, ο λυσσασμένος όχλος παραμονεύει να απαγγείλει κατηγορία στον ευσχήμονα, απευθύνοντάς του “καί σύ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου”. Όμως ο κύβος ερρίφθη. Μιλά η φωνή του καθήκοντος και όλα τα φράγματα φόβων, κινδύνων, συνεπειών, που ορθώνονται μπροστά του σαν αόρατοι αντεκδικητές, υποχωρούν, μπρος στον ορμητικό χείμαρρο και γρήγορα χωρίς να χάσει ευκαιρία ξεχύνεται στο πραιτώριο, ζητώντας το σώμα του λαομίσητου κακούργου. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας τολμάει και νικάει. Παίρνει λοιπόν το κατακρεουργημένο νεκρό σώμα του Χριστού και αγωνίζεται έστω και νεκρό, να το διαφυλάξει μακριά από τα ραπίζοντα χέρια των απεχθών ιεροσύλων. Από το στόμα των κυνών, που ειδικά στις μέρες μας λύσσαξαν, πλήθυναν και δαγκώνουν άγρια όλα τα όσια και ιερά.
Αλλά μη λησμονούμε‧ και ένας άλλος Ιωσήφ, αγωνίστηκε πολύπλευρα, πολεμώντας και τον δύσπιστο εαυτό του αλλά και τα αιμοσταγή τέρατα εξουσίας και όχλου, προκειμένου να φέρει στην ζωή την σωτηρία του κόσμου. Το άγιο νήπιο! Τόλμησε πολεμώντας τον ίδιο του τον εαυτό και νίκησε! Μαζί του όμως νίκησε όλη η οικουμένη.
Αλλά τι γίνεται στις μέρες μας;
Κάποιοι ευσχήμονες βουλευτές στο παρελθόν, έφεραν στο προσκήνιο με αίτημά τους, αυτό το λησμονημένο τάμα του Έθνους μας. Ζήτησαν να κτισθεί επιτέλους ο εν λόγω ναός για να φιλοξενήσει το σώμα του σταυρωμένου Χριστού. Ήταν πολύχρονο τάμα, αλλά το δικαιούνταν και ο Χριστός. Άσχετα αν ο μεγάλαυχος κομματάρχης αρνήθηκε, αναγκάζοντάς τους να αποσύρουν το αίτημά τους, εκείνοι τόλμησαν, πειθαρχώντας στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Τι κατάλαβε η ασχήμων και απόλυτα αναιδής αρχή;
Αλλά υπάρχουν στις μέρες μας κάποιοι ασχήμονες βουλευτές, που το μόνο που αποζητούν, είναι το σταύρωμά τους στο ψηφοδέλτιο. Τότε θυμούνται το σημείο του σταυρού‧ έπειτα τον καθυβρίζουν δαιμονιζόμενοι και εν τέλει τον τσαλαπατούν μέσα στις στοές.
Όσο μεγάλοι και δυνατοί όμως και αν αισθάνονται κάποιοι ηγέτες, γελιούνται. Ένας είναι ο μοναδικός ΗΓΕΤΗΣ, ο Χριστός! Μέσω του μοναδικού διαγγέλματος του “τετέλεσται”, έδωσε τέλος στον θάνατο και ανέστησε τους λαούς. Την ώρα που έκλεινε τα μάτια του πάνω στον σταυρό, άνοιγε τους οφθαλμούς ολόκληρης της κοινωνίας. Από εκείνη την στιγμή, πλέον και επίσημα, οι άθεοι ηγέτες βαδίζουν αποφασιστικά προς την δύση τους. Όταν ένας ήλιος έρχεται η ώρα και δύει, γιατί έτσι το κανόνισε ο μέγας Ήλιος Χριστός, αναπόφευκτα λοιπόν θα δύσουν και τα άστρα των προτέρων.
Κλείνουμε, με τα λόγια του Κάτωνα. Πάντοτε ο εν λόγω ρήτορας, ασχέτως θέματος, επεράτωνε τους λόγους του στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο με την κατωτέρω φράση· “Καταστρεπτέα η Καρχηδών”. Με την φράση αυτή μεταφορικά δήλωνε την έμμονη ιδέα και την ακλόνητη απόφαση ή επιθυμία προς επιτυχία κάποιου σκοπού.
Εμείς κλείνουμε το παρόν άρθρο μας με την δική μας φράση
“Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ !”
