“Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδία αὑτοῡ‧ οὐκ ἔστι Θεός.”
Ψαλ.13,1
Όταν το 1961 ο πρώτος Ρώσος αστροναύτης Γκαγκάριν εκτοξεύτηκε στο διάστημα, επεζήτησε μέσα σε αυτό αλλά και στον υπόλοιπο ουρανό τον Θεό, αλλά δεν... τον βρήκε. Αμέσως κατέληξε στο συμπέρασμα, άρα δεν υπάρχει Θεός.
Το ερώτημα που γεννάται είναι‧ μετά την κατάκτηση του διαστήματος, κατέστημεν ως άνθρωποι ευδαιμονέστεροι ή απωλέσαμεν εαυτούς, γενόμενοι ορφανοί;
Ο Κικέρων γράφει, ότι ο Σωκράτης κατεβίβασε την φιλοσοφία από τον ουρανό στη γη και στις πόλεις και εγκαθίδρυσε αυτήν στα σπίτια, ασχολουμένη με τις αρετές και τις κακίες των ανθρώπων, απεχομένη από τα ουράνια, τα οποία κανείς δεν μπορεί να τα γνωρίσει και τα οποία δεν συμβάλλουν στην ευδαιμονία του ανθρώπου. Εννοείται με τον τρόπο που επιδιώκει ο τελευταίος να τα εξερευνήσει. Την πρόκληση και την αυθάδεια έναντι στον Θεό πατέρα.
Το ατελεσφόρητο της προσπαθείας του ανθρώπου να γνωρίσει και ερμηνεύσει τα της δημιουργίας και της λειτουργίας του κόσμου το εκφράζει η Σοφία Σολομώντος με ένα απλό ερώτημα‧ “τά δέ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τίς ἐξιχνίασε;” (9,16). Κάπως ανάλογα εκφράζεται και ο Εκκλησιαστής (8,17) τονίζοντας, ότι πόσα πράγματα θα μοχθήσει ο άνθρωπος να ζητήσει και δεν θα τα βρει, καθώς επίσης και ο σοφός που νομίζει ότι τα γνωρίζει όλα; Και εδώ φυσικά αναφέρεται σε πράγματα που εκπειράζουν και προκαλούν τον Θεό, γιατί κατά τα άλλα ο Χριστός επεσήμανε ότι “ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει”.
Γράφει ο Δαβίδ· “Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδία αὑτοῦ‧ οὐκ ἔστι Θεός” (ψαλμ. 13,1). Άφρων σύμφωνα με την αγία Γραφή, είναι ο ασεβής. Ο αμαρτωλός. Είναι αυτός και οι όμοιοί του που διεφθάρησαν ηθικώς και έγιναν πολύ μισητοί με τα άνομα έργα τους σε βαθμό, ώστε να μην υπάρχει “ούτε ένας” να κάνει το καλό. Άφρων όμως, σύμφωνα με την γενικευμένη αλλά και κυριολεκτική σημασία της λέξεως, είναι ο στερούμενος φρενών, ο μωρός, ο ανόητος, ο τρελλός, ο παράφρων, ο μανιακός. Από τους τοιούτους γέμισε η σύγχρονη κοινωνία. Στοιχείο αναγνώρισής τους ο λάρυγξ αυτών, που είναι ''τάφος ανεωγμένος''. Στην καθομιλουμένη θα λέγαμε ότι το στόμα τους αποτελεί έναν οχετό, έναν βόθρο πολύκοσμης κοινωνίας, ο οποίος, εκτός της δυσοσμίας που αναδύει, ξεβράζει πάμπολλα υγρά με στερεά λύματα. Αυτά των αήθων και ασεβεστάτων δηλώσεων. Των παντοειδών βλασφημιών κατά του Θεού και της λήψεως του ονόματός του επί ματαίω. Πρόκειται για τους σύγχρονους ιδιόρρυθμους λυμεώνες του υγιούς πνεύματος, που πασχίζουν λόγω αισθήματος κατωτερότητος, λόγω ανυπαρξίας, να βρεθούν στο προσκήνιο της επικαιρότητος με τα άνευ ερείσματος φληναφήματά τους. Με τα ξεράματά τους. Είναι όλοι αυτοί που “ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν” μη μπορώντας να κάνουν κάποιο χρήσιμο πράγμα. Είναι αυτοί που “τό στόμα αὐτῶν ἀρᾶς (=κατάρας) καί πικρίας γέμει, οἱ δέ πόδες τους ὀξεῖς (=ταχεῖς) στό νά χύνουν αἷμα”. Γιατί; Διότι “οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν” (ψαλ. 35,2). Έφυγε ο φόβος του Θεού από μπροστά τους. “Οὐκ ἔστι Θεός” γι' αυτούς, οπότε εγκληματούν κατακρεουργώντας τα πνεύματα των ανθρώπων των απλών. Του λαού! Σύμφωνα με τον προφήτη Μιχαία (3,3) οι εν λόγω, κατατρώγουν τις σάρκες του λαού τους, σπάζουν τα κόκκαλά του, όπως ο μάγειρος διαμελίζει τα κρέατα τα οποία θα τεθούν στην χύτρα.
Σύμφωνα πάλι με τον Μιχαία οι παντοειδείς “αρχηγοί” παρομοιάζονται με κρεοπώλες που σφάζουν τα ζώα προς διατροφή. Είναι δηλαδή, αντί για προστάτες και ποιμένες, λύκοι βαρείς, όπως τους ονομάτισε ο απόστολος Παύλος. Όλα αυτά όμως γίνονται γιατί οι εν λόγω κατέστησαν απάτορες, διώχνοντας τον Θεό πατέρα.
Οὐκ ἔστι Θεός λοιπόν.
Κι όμως γράφει ο Πλούταρχος πριν αιώνες‧
“Αν περιοδεύσεις τον κόσμο, θα βρεις και πολιτείες αφρούρητες, αγράμματες, αβασίλευτες, αχρήματες, άπειρες από θέατρα και γυμνάσια, αλλά πόλη ανίερη και άθεη, που να μην ξέρει τις προσευχές, ούτε τους όρκους, ούτε τις μαντείες, ούτε τις θυσίες για καλό και την αποτροπή κακού, κανένας, ούτε βρήκε, ούτε θα βρει πουθενά...”
Αλλά αυτοί οι Έλληνες και ειδικώτερα οι Έλληνες της διανόησης της εποχής εκείνης, αυτοί οι γίγαντες, δεν μπορούν να βρουν άξιους μιμητές στο σήμερα και προπάντων από τους σύγχρονους επιστημονικούς νόες. Αυτοί παραμένουν οι Αρχαίοι Έλληνες, ενώ οι σύγχρονοι ξεστομίζουν με αυθάδεια, ότι δεν υπάρχει Θεός. Τότε όμως στην Αθήνα έστησαν στήλη προς τιμή στον άγνωστο Θεό.
Και φυσικά δεν υπάρχει Θεός για τους τελευταίους, αφού κατόρθωσαν να φτιάξουν άνθρωπο στο εργαστήριο. Όμως ο Θεός εποίησεν άνθρωπο κατ' εικόνα του και καθ' ομοίωσιν. Έπλασε πηλό με τα χέρια του, αλλά προπάντων ενεφύσησεν πνοή ζωής μέσα του. Έστω ότι η επιστήμη βρήκε τον πηλό. Πού θα βρει αυτήν την πνοή ζωής; Όμως δεν ενδιαφέρεται η επιστήμη γι' αυτήν. Ενδιαφέρεται να κάνει ανθρώπους τεχνητούς, ρομπότ. Κλώνους! (Κλώνος = κλαδί, κλωνάρι. Οποία διαφορά όμως με το ριζωμένο δέντρο;) Οπότε, η επιστήμη αδυνατεί να προσφέρει μία ανθρώπινη ηθική. Η επιστήμη μέσω των μηχανημάτων της παράγει μηχανήματα, χωρίς να μπορεί να προσφέρει ζωντανούς ανθρώπους. Με πνοή ζωής! Πάλι απαντούν οι της επιστήμης: “Οι άνθρωποι που θα γεννηθούν από την βιοτεχνολογία, από την πολυλάλητη κλωνοποίηση, θα είναι άνθρωποι. Δεν θα έχουν γεννηθεί με φυσικό τρόπο, αλλά θα είναι άνθρωποι”. Φαινομενικά ναι, τους απαντάμε, θα είναι άνθρωποι. Θα είναι ανθρωπάκια ή ανθρωποειδή που θα μιλούν για την τεχνολογική εποχή τους και τίποτα ουσιαστικώτερο. Μάλλον όχι, λάθος. Μπορούν να διατεθούν για να επανδρώσουν τις σύγχρονες περίεργες οικογένειες, τις τεχνολογικές, με γονέα Α, Β και αριθμημένα τέκνα τα υποκατάστατά τους. Αφού χρειάζονται παιδιά οι απάτορες και αμήτορες, ας λάβουν τους “κλώνους” και ας ξεχάσουν τις απαγωγές και λοιπές λεηλασίες σώματος και ψυχής.
Και πάλι όμως για τους σκληροπυρηνικούς αθέους, Θεός δεν υπάρχει. Για τους μετριοπαθείς ισχύει ότι ο Θεός δεν έχει μέλλον στην νέα εποχή που διαγράφεται.
Ανταπαντούμε εμείς “οι πουριτανοί”, ρωτώντας‧ “Ο κόσμος έχει μέλλον χωρίς τον Θεό;”.
Κι όμως ο Θεός παραμένει το τελευταίο καταφύγιο. “Σε αφήνω στα χέρια του Θεού” λένε στον άρρωστο οι επιστήμονες γιατροί. Οι άνθρωποι!!!
Κάποιοι δε πολιτικοί έστω και για ψηφοθηρία, επικαλούνται την ευλογία του Θεού κλείνοντας κάποιο διάγγελμά τους.
“In God we trust”, αναγράφουν στο δολλάριο οι Αμερικανοί. Κι όμως κάποιοι άθεοι απαιτούν να σβήσουν την εν λόγω φράση, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι όλα είναι απονενοημένα διαβήματα της ανθρώπινης αυταπάτης να ζήσει ο κόσμος “δίχως Θεό”. Το μόνο που θα επιτύχουν, είναι να καταστούν απάτορες. Ορφανοί.
Αλλά ας επικεντρωθούμε στα ελληνικά δεδομένα. Από την εποχή που ο άνθρωπος επικαλείται τον από μηχανής Θεό έως σήμερα, οι Έλληνες στην μεγάλη τους πλειοψηφία πιστεύουν ότι όλα έρχονται από τον Θεό. Τον Θεό τελικά δεν μπορεί κανείς να τον βγάλει από την Δημιουργία του, γιατί είναι δική του. Κτήμα του. Δεν μπορεί κανείς να τον βγάλει, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως πνεύμα κυρίαρχο από την ζωή του ανθρώπου από την ζωή του κόσμου. Γιατί; Γιατί θα μείνουν όλα τα ερωτήματα αναπάντητα.
Ποιός δημιούργησε τον κόσμο και μέσα του τη Γη; Γιατί δεν βρέθηκε μέχρι τώρα κανένας άλλος πλανήτης με ανθρώπους ή κάτι παρόμοιο με ανθρώπους; Πώς έγινε η έκρηξη αυτή του πρώτου νέφους, από το οποίο ξεπετάχτηκαν οι πλανήτες και οι γαλαξίες;
Αλλά τελειώνουμε το παρόν πόνημα με την ρήση πάλι του Σωκράτη, ότι οι φιλόσοφοι (=σύγχρονοι τεχνολόγοι και λοιποί επιστήμονες) δεν ενδιαφέρονται κατ' ουσίαν για τα εν τω κόσμω, αλλά πετούν εδώ και εκεί και ασχολούνται με την αστρονομία (=απιστία) και τα λοιπά πάρεργα.
Κάποτε ο Θαλής, ενώ έβλεπε προς τον ουρανό κάμνων αστρονομικές παρατηρήσεις, έπεσε σε ένα πηγάδι. Τότε κάποια υπηρέτρια από την Θράκη, υποστηρίζουν κάποιοι, ότι τον ενέπαιξε λέγοντας· “Ενώ δεν βλέπει τι γίνεται εμπρός του και κοντά στα πόδια του, θέλει να μάθει, τι γίνεται στον ουρανό”.
Σύγχρονοι αετιδείς (γράφε πουλακίδες) της αμαθείας, της βλακείας και της παραφροσύνης, λάτρεις της ομοφυλοφυλίας, της διαστροφής και της προκλήσεως, προσέξτε να μην πέσετε και εσείς με την φόρα που πήρατε σε κανένα πηγάδι. Προπάντων να μην είναι “φρέαρ συντετριμμένον”, γιατί το εν λόγω δεν έχει νερό, οπότε θα πάτε στα “τσακίδια” κατά την λαϊκή ρήση.
Τελικά όμως μας πείσατε‧ είστε άφρονες, κλωνοποιημένα υποκατάστατα. Έτσι εξηγείται η συμπεριφορά σας.
