Είναι πολύ έντονη η ερημιά και η μοναξιά που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος, ακόμη κι αυτός ο χριστιανός, μέσα στην πολυάριθμη έρημο της σύγχρονης ανταγωνιστικής κοινωνίας. Και αυτό συμβαίνει, επειδή έφυγε από το θεμέλιό του, που είναι το να έχει κοινωνία με τον Θεό εν Πνεύματι Αγίω.
Καθώς όμως τα πάντα έχουν εκφυλιστεί και δεν έμεινε τίποτε γνήσιο και καθαρό – ως εκ τούτου όλοι λίγο πολύ είμαστε βεβαρημένοι ψυχολογικά – και αυτή η αληθινή αγάπη, που θα μπορούσε να είναι το μοναδικό εφόδιο στο πολύπλευρο και πολύμοχθο έργο των γονέων, μορφωμένων και μη, έγινε το πιο δυσεύρετο ή, καλύτερα, ανεύρετο αγαθό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να γνωρίζουμε κάποια βασικά πράγματα μέσα από τις ανθρώπινες γνώσεις, για να βοηθηθούμε όλοι μας στην καλύτερη εκπλήρωση της αποστολής μας, όπου μας έταξε τον καθένα ο Θεός.
Και επειδή ο λόγος βαραίνει περισσότερο τους χριστιανούς γονείς, το πρώτο που πρέπει να γνωρίζουν είναι ότι είναι ανάγκη να γνωρίσουν πρώτα οι ίδιοι τον εαυτό τους, για να μπορέσουν στη συνέχεια να γνωρίσουν και τα παιδιά τους. Να μπορέσουν δηλαδή να γνωρίσουν τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών. Να ακούσουν με προθυμία και κατανόηση τα προβλήματά τους, να εκμαιεύσουν τους μυστικούς πόθους και καημούς τους, να αφουγκραστούν τους κρυφούς αναστεναγμούς τους, να ακούσουν τα δίκαια και άδικα παράπονά τους, να μοιραστούν τις αγωνίες τους και τις όποιες άλλες ανησυχίες τους.
Δεν μπορεί μια μητέρα, ένας γονέας που δεν ξεπέρασε τον εαυτό του, που δεν λυτρώθηκε από τις δικές του εσωτερικές παγίδες, να μεταδώσει βίωμα αληθινό στο παιδί του. Και το πρώτο βίωμα που πρέπει, ειδικότερα η μητέρα, να μεταδώσει στο παιδί της, είναι το βίωμα της εμπιστοσύνης, που ταυτίζεται ασφαλώς και με το βίωμα της ασφάλειας. Το παιδί πρέπει να έχει τόση εμπιστοσύνη στη μητέρα του, στον πατέρα του, ώστε να ξέρει πως ό,τι είπε ο πατέρας, η μητέρα, αυτό είναι και δεν είναι τίποτε άλλο. Αυτό δίνει και την αληθινή ξενοιασιά στο παιδί.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της αληθινής εμπιστοσύνης έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να βλέπουν τα παιδιά ότι η μαμά, ό,τι κι αν συμβεί, δεν τα χάνει. Ό,τι κι αν συμβεί, είναι αισιόδοξη, δεν απογοητεύεται, δεν χάνει την ψυχραιμία της. Ό,τι κι αν συμβεί, είναι χαρούμενη, σαν να έχει συνάντηση με τον Χριστό. Αυτά όλα επηρεάζουν το παιδί· δεν είναι αστεία. Πόσο θα αναπαύονται τα παιδιά, όταν μια μάνα που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι, ανά πάσα στιγμή εμπνέει αυτή την ουράνια προστασία στα παιδιά· εμπνέει έτσι η ζωή της, που νιώθουν επάνω τους την ομπρέλα των γονέων, που είναι βασικά η ομπρέλα του Θεού!
Είναι, νομίζω, σε όλους εμφανές ότι το στοιχείο αυτό, της αλληλοεμπιστοσύνης, λείπει σε σημαντικό βαθμό από τη σύγχρονη οικογένεια. Και, όπως τα μελέτησαν οι ειδικοί, από τη στιγμή που το παιδί χάνει την εμπιστοσύνη του στη μητέρα του, στον πατέρα του, αρχίζει να κρύβεται, να δικαιολογείται, και, το χειρότερο, να απομονώνεται· και ζει μια ορφάνια. Πρέπει να ξέρουν οι γονείς ότι τροφή του παιδιού είναι αυτή η εμπιστοσύνη, αυτή η πολύ στενή σχέση με τους γονείς. Τροφή του παιδιού είναι το να μπορεί να ανοίξει την καρδιά του στη μάνα του και στον πατέρα του και να πει ελεύθερα αυτό που έχει να πει. Έλειψε αυτό; Ορφάνεψε το παιδί, άσχετα αν ο πατέρας τού κουβαλάει όλα τα καλούδια του κόσμου.
Αναλογισθήκαμε άραγε πόσα παιδιά με μητέρα και πατέρα μεγαλώνουν σαν ορφανά; Πόσα δράματα δημιουργούνται στην ψυχή αυτών των παιδιών, πόσο άσχημα μεγαλώνουν και πόσο άσχημα εξελίσσονται!
Απόσπασμα ομιλίας με θέμα «Η οικογένεια στον 21ο αιώνα» της Γερόντισσας Φιλοθέης του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου “Το Γενέσιον της Θεοτόκου” Πανοράματος Θεσσαλονίκης. Σ’ αυτή η Γερόντισσα είχε, όπως είπε, ως οδηγό τη διδαχή τού μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.
