Κάποια μέρα βρέθηκα μπροστά στη συζήτηση δύο καρδιακών φίλων. Μεταξύ άλλων, στη διάρκεια της κουβέντας τους, είπε ο ένας: "Και μόνο που ξέρω ότι υπάρχεις και πως όποια ώρα σε χρειαστώ θα είσαι δίπλα μου μ' ένα τηλεφώνημα, μου αρκεί!" Οι δύο άντρες έδωσαν τα χέρια τους, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο μέσ' τα μάτια. Η σκηνή αυτή με συγκλόνισε! Έβλεπα μπροστά μου δυο ανθρώπους να κοιτάζονται και τα βλέμματά τους να "πετάνε" φλόγες! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι θα πει ΦΙΛΟΣ! Τότε κατάλαβα πως είναι πολύ δύσκολο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για μας με ανιδιοτέλεια.
Όλοι μας καθημερινά συναναστρεφόμαστε με πλήθος κόσμου‧ στον εργασιακό μας χώρο, στις κοινωνικές εκδηλώσεις και υποχρεώσεις κ.λπ. Πολλές φορές πιάνουμε τους εαυτούς μας να κάνουμε παρέα με άτομα που δεν ταιριάζουμε καθόλου. Αυτό δεν το λέω με πρόθεση υποβιβασμού κάποιων ανθρώπων, απλά δεν είναι εφικτό να συμφωνούμε με όλους σε όλα. Ο καθένας είναι μοναδικός. Κάποτε οι συνθήκες μας "αναγκάζουν" να συνδιαλεχθούμε με άτομα που δεν θα κάναμε ποτέ παρέα. Όμως σε άλλες περιπτώσεις δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε τη διάθεσή μας κρατώντας στη ζωή μας αυτούς που δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Όλοι συμφωνούμε μ' ένα πράγμα‧ ότι θα πρέπει να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας σέβονται, που μας νοιάζονται, που μας κάνουν καλύτερους, που μας ηρεμούν κάνοντάς μας να χαμογελάμε. Όλοι συμφωνούμε στο ότι αυτό που μετράει είναι η ποιότητα των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν. Αντί αυτής όμως εμείς ψάχνουμε την ποσότητα. Θέλουμε να έχουμε αριθμητικά πολλούς φίλους.
Η πιο συνηθισμένη εικόνα στις μέρες μας είναι μια πολυμελής παρέα που κάθεται στο τραπέζι μιας καφετέριας και αντί να συζητά ο ένας με τον άλλο ο καθένας να κοιτά το κινητό του. Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε γύρω μας; Μας αρέσει να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα; Μας αρέσει να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με μηνύματα, ενώ μπορούμε να μιλήσουμε απευθείας με τους συνανθρώπους μας; Και δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που η απόσταση μας αναγκάζει να επικοινωνήσουμε με αυτόν τον τρόπο.
Ας βάλουμε στη ζωή μας ανθρώπους που εννοούν κάθε λέξη απ' όσα λένε‧ που σου σφίγγουν το χέρι και ξέρεις ότι πρόκειται για δέσιμο καρδιάς‧ που σε αγκαλιάζουν χωρίς να σε μαχαιρώνουν πισώπλατα‧ που σε κοιτούν στα μάτια και ξέρεις τι θέλουν να σου πουν χωρίς καν να μιλήσουν. Ας βάλουμε στη ζωή μας άτομα που ακόμη κι αν δεν έχουμε καιρό να τα δούμε από κοντά, ξέρουμε πως "συναντιόμαστε" με τις σκέψεις μας. Ας έχουμε δίπλα μας αυτούς που η θύμησή τους μας κάνει να χαμογελάμε, το άκουσμά τους μας γαληνεύει και η παρουσία τους μας δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας.
Θα κλείσω παραθέτοντας κάτι πολύ όμορφο που διάβασα πρόσφατα: "Στη ζωή βρες έναν φίλο που να είναι σαν τον καθρέφτη και σαν τη σκιά... Ο καθρέφτης δε σου λέει ψέματα και η σκιά δε σε εγκαταλείπει..."
