«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον»… μιὰ Μάνα ὁδηγεῖ τὸ Παιδί της στὸ Ναό.
Στὴν ἐποχή μας οἱ γονεὶς ἔχουν πεισθεῖ, πὼς προσφέρουν καλὲς ὑπηρεσίες στὰ παιδιά τους, ἀποκλείοντάς τα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός.
Τὸ σκεπτικό τους ἡ ἐξασφάλιση τῆς ἐλευθερίας τοῦ παιδιοῦ:
«Νὰ μεγαλώσει κι ἂς πιστέψει σὲ ὅποια θρησκεία θέλει».
Στὴν ἐποχή μας οἱ γονεὶς ἔχουν πεισθεῖ, πὼς προσφέρουν καλὲς ὑπηρεσίες στὰ παιδιά τους, ἀποκλείοντάς τα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός.
Τὸ σκεπτικό τους ἡ ἐξασφάλιση τῆς ἐλευθερίας τοῦ παιδιοῦ:
«Νὰ μεγαλώσει κι ἂς πιστέψει σὲ ὅποια θρησκεία θέλει».
Ἔτσι στεροῦμε ἀπὸ τὰ παιδιά μας τὴν πίστη, δηλαδὴ τὴν ἰκανότητα νὰ ξεχωρίζουν τί πρέπει νὰ ἐμπιστεύονται καὶ τί ὄχι, ὡς πρόσωπα ἐλεύθερα.
Κι ὅπως δὲν ἀφήνεις ἕνα παιδὶ χωρὶς μία «γλῶσσα», μὲ τὴ λογικὴ «ἄσε νὰ μεγαλώσει νὰ διαλέξει τὶ γλῶσσα θὰ μιλᾶ», γιατὶ τότε θὰ τὸ κάνεις αὐτιστικό, ἀνίκανο νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τοὺς ἄλλους γύρω του, ἔτσι δὲν ἐπιτρέπεις νὰ μεγαλώσει ἕνα παιδὶ χωρὶς πίστη, γιατὶ τότε δὲν θὰ μπορεῖ νὰ κοινωνήσει οὔτε μὲ τὸν οὐρανό, οὔτε μὲ τὴ γῆ·
οὔτε μὲ τὸν Θεό,οὔτε μὲ τὸν συνάνθρωπο,οὔτε μὲ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό.
