Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μούρ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Η εμπειρία της ζωής του και ακόμη περισσότερο η γνώση που είχε του Λόγου του Θεού, των έργων των Αγίων Πατέρων και των Βίων των Αγίων, του έδινε μία αναμφίβολη εμπιστοσύνη στην αλήθεια της Ορθοδοξίας. Αυτή εκφράσθηκε πολύ πειστικά στην θαυμαστή συνομιλία του με τον Ν. Α. Μοτοβίλωφ. Αλλά για αυτήν μίλησε και σε άλλες περιστάσεις.
Τέσσερεις παλαιοί Τυπολάτρες* ήρθαν κάποτε στον Γέροντα για να τον ρωτήσουν για το Σημείο του Σταυρού με δύο δάχτυλα και ήθελαν ένα θαύμα ως μαρτυρία της αλήθειας. Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να διασχίσουν το κατώφλι του κελλιού του, όταν ο π. Σεραφείμ διάβασε τις σκέψεις τους, πήρε τον πρώτο άνδρα από το χέρι, δίπλωσε τα δάχτυλά του με τον Ορθόδοξο τρόπο και, αφού τον σταύρωσε, είπε: «Αυτό είναι το χριστιανικό Σημείο του Σταυρού! Έτσι να προσεύχεσαι και να πεις και στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αυτός ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε το Σημείο του Σταυρού μας έχει παραδοθεί από τους Αγίους Αποστόλους, αλλά ο τρόπος με τα δύο δάχτυλα είναι κατά της αγίας παραδόσεώς μας».
Και πρόσθεσε με εξουσία: «Σε παρακαλώ και σε ικετεύω να πας στην Ελληνορωσική Εκκλησία. Έχει όλη την δύναμη και την δόξα του Θεού! Σαν πλοίο με πολλά κατάρτια, πανιά και ένα μεγάλο πηδάλιο, οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Οι καλοί του πηδαλιούχοι είναι οι ιατροί της Εκκλησίας. Οι αρχιποιμένες είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων. Αλλά ο ναός σας είναι σαν μία μικρή βάρκα δίχως τιμόνι και κουπιά· είναι στερεωμένη στο πλοίο της Εκκλησίας μας και επιπλέει πίσω του. Τα κύματα την καταβρέχουν και θα είχε σίγουρα βυθισθεί, αν δεν ήταν στερεωμένη στο πλοίο».
Κάποια άλλη φορά ένας Παλαιόπιστος τον ρώτησε:
– «Πες μου, φίλε του Θεού, ποια πίστη είναι η καλύτερη, η παρούσα πίστη της Εκκλησίας ή η παλαιά»;
– «Σταμάτησε τις ανοησίες σου», απάντησε ο π. Σεραφείμ απότομα, αντίθετα από ό,τι συνήθιζε. «Η ζωή μας είναι μια θάλασσα, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το πλοίο μας και ο Πηδαλιούχος είναι ο Ίδιος ο Σωτήρας. Αν, με έναν τέτοιον Πηδαλιούχο, οι άνθρωποι λόγω της αμαρτωλής αδυναμίας τους διασχίζουν την θάλασσα του βίου με δυσκολία και δεν σώζονται όλοι από τον καταποντισμό, που περιμένεις να φθάσεις με την μικρή σου βαρκούλα; Και πως μπορείς να ελπίζεις ότι θα σωθείς χωρίς τον Πηδαλιούχο»;
Κάποτε του έφεραν μία γυναίκα της οποίας τα άκρα ήταν τόσο παραμορφωμένα, που τα γόνατά της ήταν λυγισμένα μέχρι το στήθος της. Στο παρελθόν ήταν Ορθόδοξη, αλλά, όταν παντρεύθηκε έναν Παλαιόπιστο, σταμάτησε να πηγαίνει στον ναό. Ο Άγ. Σεραφείμ την θεράπευσε ενώπιον όλων χρίοντας το στήθος και τα χέρια της με λάδι από την κανδήλα που έκαιγε μπροστά στο εικόνισμά του και έπειτα έδωσε εντολή σε αυτήν και στους συγγενείς της να προσεύχονται με τον Ορθόδοξο τρόπο.
– «Μήπως κάποιος από τους πρόσφατα κοιμηθέντες συγγενείς σας προσευχόταν κάνοντας το Σημείο του Σταυρού με δύο δάχτυλα»;
– «Προς μεγάλη μου λύπη όλοι προσεύχονταν με αυτόν τον τρόπο στην οικογένεια μου».
Ο π. Σεραφείμ σκέφθηκε για λίγο και έπειτα παρατήρησε: «Ακόμη και αν ήταν ενάρετοι άνθρωποι, θα είναι δεμένοι· η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται αυτό το Σημείο του Σταυρού».
Έπειτα ρώτησε: «Γνωρίζετε τους τάφους τους; Πήγαινε, μητέρα, στους τάφους τους, κάνε τρεις μετάνοιες και προσευχήσου στον Κύριο να τους ελευθερώσει στην αιωνιότητα».
Μετά από αυτά οι ζώντες συγγενείς της υπάκουσαν στις οδηγίες του π. Σεραφείμ.
Μία άλλη εποικοδομητική περίπτωση ήταν μιας γυναίκας την οποία είχαν υιοθετήσει, όταν έμεινε ορφανή, στην ηλικία των τριών ετών κάποιοι Παλαιόπιστοι.
Μετά τον θάνατό τους αρχικά μπήκε στην κοινότητά τους, αλλά έπειτα άρχισε την ζωή της προσκυνήτριας και πήγαινε από τον ένα Γέροντα στον άλλο.
«Όλος μου ο σκοπός ήταν να βρω κάποιον που θα μπορούσε να διδάξει σε εμένα, την αμαρτωλή, πως να σώσω την ψυχή μου. Είχα επίσης και μία ανησυχία. Δεν ήμουν σίγουρη, αν θα μπορούσα να ζητήσω να προσεύχονται για τους ευεργέτες μου στην Ορθόδοξη Εκκλησία».
Τελικά έφθασε στο Σαρώφ. Οι φήμες για τον π. Σεραφείμ είχαν κιόλας απλωθεί σε ολόκληρη την Ρωσία.
«Είδα ένα πλήθος ανθρώπων να ετοιμάζεται να πάει κάπου. Ρώτησα και μου είπαν ότι πήγαιναν στο ερημητήριο του π. Σεραφείμ. Παρόλο ότι ήμουν πολύ κουρασμένη από το ταξίδι, ξέχασα την ανάπαυσή μου και πήγα μαζί τους. Ήθελα να δω τον Γέροντα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Αφού περάσαμε το μοναστήρι, προχωρήσαμε σε ένα μονοπάτι μέσα από το δάσος. Είχαμε περπατήσει περίπου δύο βέρστια· όσοι ήταν πιο δυνατοί, πήγαιναν μπροστά, αλλά εγώ έμενα πίσω και ακολουθούσα αργά, τελευταία. Ξαφνικά κοίταξα στο πλάι και είδα έναν ηλικιωμένο, ρυτιδωμένο άνθρωπο, με μαλλιά που έμοιαζαν υπόλευκα και με κυρτωμένη την πλάτη, ο οποίος φορούσε ένα λευκό ράσο, και μάζευε φρύγανα. Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν ήταν μακριά μέχρι το ερημητήριο του π. Σεραφείμ.
«Ο Γέροντας άφησε κάτω το δεμάτι του με τα ξύλα, μου έρριξε ένα γαλήνιο βλέμμα και με ρώτησε τρυφερά:
«Τι τον θέλεις τον πτωχό Σεραφείμ, χαρά μου»;
«Τότε μόνον κατάλαβα ότι μιλούσα με τον ίδιο τον Γέροντα. Έπεσα στα πόδια του και άρχισα να του ζητώ να προσευχηθεί για μένα την ανάξια».
«“Σήκω, θυγατέρα Ειρήνη”! είπε ο ασκητής, και έσκυψε για να με βοηθήσει ο ίδιος να σηκωθώ. “Εσένα περίμενα. Δεν ήθελα να έρθεις μέχρι εδώ άδικα, αφού θα ήσουν τόσο κουρασμένη”».
«Έμεινα κατάπληκτη που με φώναξε με το όνομά μου, ενώ δεν με είχε ξαναδεί ποτέ πριν, και έτρεμα ολόκληρη από φόβο· ούτε και μπορούσα να πω λέξη, αλλά μόνον ατένιζα το αγγελικό του πρόσωπο».
Ο π. Σεραφείμ δίπλωσε τα δάχτυλά της με τον Ορθόδοξο τρόπο και την σταύρωσε ο ίδιος με το χέρι της.
«Έτσι να κάνεις τον Σταυρό σου», επανέλαβε δύο φορές· «αυτήν την εντολή μας έχει δώσει ο Θεός».
Και μετά από σύντομη σιωπή συνέχισε: «Όσο για τους ευεργέτες σου, αν τύχει και έχεις κανένα καπίκι, δώστο δίχως ανησυχία, για να μνημονεύονται τα ονόματά τους στην Προσκομιδή. Δεν είναι αμαρτία»!
«Αφού με ευλόγησε, μου κράτησε τον χάλκινο σταυρό που κρεμόταν πάνω στο στήθος του, για να τον φιλήσω, και μου έδωσε λίγα μπισκότα από την τσάντα του.
«“Τώρα”, είπε, “πήγαινε στο όνομα του Θεού”!
«Έπειτα απομακρύνθηκε βιαστικά μέσα στο δάσος. Έσυρα τα πόδια μου αργά, επιστρέφοντας στο μοναστήρι. Όσο για τους συνταξιδιώτες μου, περπάτησαν πολλή ώρα, αλλά δεν είδαν τον Γέροντα. Ούτε και με πίστεψαν, όταν τους είπα ότι τον είχα δει».
Αλλά, εάν ο π.Σεραφείμ μιλούσε για την υπεροχή της Ορθοδοξίας σε σχέση με το δόγμα των Παλαιόπιστων, ακόμη περισσότερο την θεωρούσε ανώτερη από τον Ρωμαιοκαθολικισμό.
«Μας προέτρεπε», διαβάζουμε στο Χρονικό του Ντιβέιεβο, «να υποστηρίζουμε σταθερά την αλήθεια των δογμάτων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, φέρνοντας ως παράδειγμα τον Άγιο Μάρκο της Εφέσου ο οποίος επέδειξε αδιάσειστο ζήλο στην προάσπιση της Ανατολικής Καθολικής πίστης στην Σύνοδο της Φλωρεντίας. Ο ίδιος έδινε διάφορες οδηγίες σχετικά με την Ορθοδοξία, εξηγώντας την ουσία της και τονίζοντας ότι αυτή μόνον περιείχε την αλήθεια της πίστης του Χριστού στην πληρότητά της και στην γνησιότητά της. Έδινε ακόμη οδηγίες, όσον αφορά τον τρόπο της προάσπισής της».
«Ο π. Σεραφείμ», γράφει ο συγγραφέας του Χρονικού, «είχε ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό για τους Αγίους εκείνους που με ζήλο προάσπισαν την Ορθόδοξη Πίστη, όπως ο Αγ. Κλήμης, πάπας Ρώμης, ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγ. Βασίλειος ο Μέγας, ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγ. Αθανάσιος Αλεξανδρείας, ο Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Άγ. Επιφάνιας Κύπρου, ο Άγ. Αμβρόσιος Μεδιολάνων και οι όμοιοί τους, και τους αποκαλούσε στύλους της Εκκλησίας. Έκανε συχνά αναφορές στους βίους και στους αγώνες τους, ως υποδείγματα σταθερής και ανυποχώρητης πίστης. Αγαπούσε ακόμη να μιλά για τους Αγίους της δικής μας Εκκλησίας: Πέτρο, Αλέξιο, Ιωνά, Φίλιππο, Άγιο Δημήτριο του Ροστώφ, Άγιο Στέφανο του Πέρμ, Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ και άλλους Ρώσους Αγίους, και θεωρούσε τον βίο τους ως πρότυπο στην οδό της σωτήριας. Γνώριζε τους Βίους των Αγίων, όπως αναφέρονται στο Μηνολόγιο, και στα έργα πολλών από τους Πατέρες της Εκκλησίας τόσο καλά ώστε θα μπορούσε να αναφέρει ολόκληρα αποσπάσματα απ’ έξω.
Θα παραθέσουμε εδώ την αφήγηση ενός ασυνήθιστου οράματος που αξιώθηκε κάποιος Προτεστάντης στο οποίο μαρτυρείται η υπεροχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας ακόμη και από έναν ασκητή της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας.
Ο ΑΓ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ Ο ΦΡΑΓΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ
Το γεγονός το οποίο αναφέρουμε παρακάτω μας μεταδόθηκε προφορικά, τον Αύγουστο του 1931, από τον κ. Κ., ο οποίος κατόπιν μας το έστειλε σε μία επιστολή. Αυτήν την επιστολή θα χρησιμοποιήσουμε και εδώ.
Είναι κοινώς γνωστό ότι ο Αγ. Σεραφείμ γνώριζε εκ πείρας και είπε πάνω από μία φορά ότι ο Χριστιανισμός διατηρήθηκε σε όλη του την πληρότητα και αγνότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και εκείνο το οποίο είναι πάρα πολύ εκπληκτικό και πειστικό είναι η δική του θεϊκή αρετή και το πλήρωμα της χάριτος, το οποίο ενοικούσε σε αυτόν με τέτοια «δύναμη» (Μάρκ. 9:1), που σπάνια εύρισκε κανείς ακόμη και στους παλαιούς Αγίους. Είναι αρκετό να αναφέρουμε απλώς την συνομιλία του Ν.Α.Μοτοβίλωφ με τον Άγιο, κατά την διάρκεια της οποίας θαυματουργικά μεταμορφώθηκε, όπως ο Κύριος στο Όρος Θαβώρ, για να στερεώσει, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία ότι η Ορθοδοξία πράγματι διατηρεί ακόμη την αρχική της γνησιότητα, ζωτικότητα, πληρότητα και τελειότητα. Αλλά ας παραθέσουμε τους δικούς του λόγους:
«Εμείς έχουμε την Ορθόδοξη Πίστη που δεν έχει ούτε την ελάχιστη κηλίδα».
«Σας παρακαλώ και σας ικετεύω», έλεγε σε άλλη περίσταση σε κάποιους Παλαιόπιστους, «πηγαίνετε στην Ελληνορωσική Εκκλησία. Έχει όλη την δύναμη και την δόξα του Θεού. Καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα».
Αυτή η μαρτυρία έχει κατατεθεί και από κάποιον οπαδό άλλης ομολογίας. Τα γεγονότα είναι τα εξής.
«Ένας φίλος μου», γράφει ο κ. Κ., «μου διαβίβασε μία επιστολή γραμμένη στα Γαλλικά, στην οποία μία κυρία από την Αλσατία του ζητούσε να της στείλει κάτι σχετικό με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία: ένα βιβλίο με προσευχές ή κάτι παρόμοιο. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό συνέβη το έτος 1925.
«Της έστειλαν κάτι ως απάντηση στην επιστολή της και το ζήτημα παρέμεινε εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα.
«Το 1927 ήμουν σε εκείνην την περιοχή και προσπάθησα να γνωρισθώ με την κυρία αυτή. Εκείνη όμως έλειπε για τις καλοκαιρινές της διακοπές και έτσι γνώρισα μόνον την πεθερά της, μία ηλικιωμένη κυρία μεγάλης χριστιανικής αγάπης και αγνότητας καρδιάς.
«Μου είπε ότι η οικογένειά τους είχε παλαιό και ευγενή καταγωγή από την Αλσατία, από τους Ν. Ν, και ότι αυτοί ήταν Προτεστάντες. Πρέπει να πούμε ότι στην περιοχή αυτή της Αλσατίας οι χωρικοί έχουν διαφορετικά πιστεύω, οι μισοί από αυτούς είναι Ρωμαιοκαθολικοί και οι άλλοι μισοί Προτεστάντες. Έχουν κοινό ναό στον οποίο τελούν τις ακολουθίες τους εναλλάξ. Στο βάθος του ναού υπάρχει ένα ρωμαϊκό θυσιαστήριο με αγάλματα και όλα τα προσαρτήματα. Όταν έχουν ακολουθία, οι Προτεστάντες σύρουν ένα παραπέτασμα μπροστά από το Καθολικό θυσιαστήριο, ξετυλίγουν την τράπεζά τους στο μέσον και προσεύχονται. Πρόσφατα έχει δημιουργηθεί κάποιο κίνημα στην Αλσατία μεταξύ των Προτεσταντών υπέρ της λατρείας των Αγίων. Αυτό συνέβη μετά την εμφάνιση του βιβλίου του Σαμπατιέ για τον Φραγκίσκο της Ασίζης. Παρόλο που αυτός ήταν Προτεστάντης, γοητεύθηκε από τον τρόπο ζωής αυτού του Αγίου έπειτα από επίσκεψή του στην Ασίζη. Η οικογένεια των φίλων μου μαγεύθηκε και αυτή από αυτό το βιβλίο. Αν και παρέμειναν στον Προτεσταντισμό, παρ’ όλα αυτά, ένιωθαν ανικανοποίητοι από αυτόν και ιδιαίτερα αγωνίζονταν για μία αποκατάσταση των Μυστηρίων και της τιμής των Αγίων. Επιπλέον, χαρακτηριστικό ήταν πως, όταν ο Ιερέας έκανε την τελετή του γάμου, του ζητούσαν να μην σύρει το παραπέτασμα επάνω από το Καθολικό θυσιαστήριο, για να μπορούν να βλέπουν τουλάχιστον τα αγάλματα των Αγίων. Η καρδιά τους αναζητούσε την αληθινή Εκκλησία.
«Κάποτε η νεαρή σύζυγος ήταν άρρωστη και καθόταν στον κήπο, διαβάζοντας τον Βίο του Άγ. Φραγκίσκου της Ασίζης. Ο κήπος ήταν ολάνθιστος. Η ησυχία της υπαίθρου την περιτύλιγε. Καθώς διάβαζε το βιβλίο, έπεσε σε ελαφρό ύπνο.
«Δεν γνωρίζω και η ίδια πως έγινε”, μου έλεγε αργότερα. “Είδα ξαφνικά τον ίδιο τον Φραγκίσκο να έρχεται προς το μέρος μου, και μαζί του έναν παπούλη σαν πατριάρχη, κυρτωμένο αλλά που ακτινοβολούσε”, είπε, δείχνοντας με αυτό την προχωρημένη του ηλικία και την σεβάσμια εμφάνισή του. Ήταν όλος στα λευκά. Αυτή ένιωσε τρόμο, αλλά εκείνοι ήρθαν αρκετά κοντά της και ο Φραγκίσκος είπε: “Κόρη μου, ζητάς την αληθινή Εκκλησία. Είναι εκεί, όπου βρίσκεται εκείνος. Αυτή η Εκκλησία στηρίζει τους πάντες και δεν χρειάζεται στήριγμα από κανέναν”.
«Ο πάλλευκος Γέροντας παρέμενε σιωπηλός και μόνον χαμογελούσε επιδοκιμαστικά με τους λόγους του Φραγκίσκου. Το όραμα τελείωσε. Η γυναίκα συνήλθε, κάπως. Και κατά κάποιον τρόπο της ήρθε η σκέψη: “Αυτό συνδέεται με την Ρωσική Εκκλησία”. Και απροσδόκητα, ειρήνη επισκίασε την καρδιά της».
«Μετά από το όραμα αυτό γράφηκε η επιστολή την οποία ανέφερα στην αρχή.
«Δύο μήνες αργότερα ήμουν πάλι στο σπίτι τους· και αυτήν την φορά έμαθα από την ίδια την γυναίκα που είχε το όραμα μία ακόμη λεπτομέρεια. Είχαν προσλάβει έναν Ρώσο εργάτη. Όταν επισκέφθηκε το δωμάτιό του για να δει αν αυτός είχε τακτοποιηθεί άνετα, είδε εκεί μία μικρή εικόνα και αναγνώρισε σε αυτήν τον Γέροντα που είχε δει στον ελαφρό ύπνο της μαζί με τον Φραγκίσκο. Έκπληκτη και τρομαγμένη ρώτησε: “Ποιος είναι, εκείνος ο παππούλης”;
«Ο Αγ. Σεραφείμ, ο Ορθόδοξος Άγιός μας”, απάντησε ο εργάτης. Τότε εκείνη κατάλαβε το νόημα των λόγων του Άγ. Φραγκίσκου ότι η αλήθεια βρίσκεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία».
Σίγουρα η Ορθοδοξία έχει εμφανισθεί με όλη της την δύναμη στους Αγίους, αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι φέρουμε αυτό το όνομα ανάξια. Η ζωή μας δεν ανταποκρίνεται στο ύφος και το πλήρωμα της πίστης μας και αυτό βέβαια ήταν που ταλάνιζε τον Μοτοβίλωφ, τον έμπιστο του Άγ. Σεραφείμ.
«Κάποτε», γράφει εκείνος στα αξιοσημείωτα απομνημονεύματά του, «ήμουν σε μεγάλη θλίψη, καθώς σκεφτόμουν τι θα γινόταν η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αν το κακό της εποχής μας απλωνόταν όλο και περισσότερο. Γιατί ήμουν πεπεισμένος ότι η Εκκλησία μας βρισκόταν σε εξαιρετικό κίνδυνο από την αυξανόμενη σαρκική διαφθορά και εξίσου, αν όχι ακόμη περισσότερο, από την πνευματική ασέβεια λόγω των άθεων σχισματικών ομάδων οι οποίες απλώνονταν παντού από τους σύγχρονους σοφιστές. Ήθελα πάρα πολύ να ξέρω τι θα μου έλεγε ο π. Σεραφείμ για αυτό.
«Κατά την διάρκεια της μακράς και λεπτομερούς συνομιλίας σχετικά με τον Άγιο Προφήτη Ηλία, όπως ανέφερα παραπάνω, μου είπε μεταξύ άλλων: “Όταν ο Ηλίας ο Θεσβίτης παραπονέθηκε στον Κύριο για τον Ισραήλ ότι όλοι είχαν κλίνει γόνυ στον Βάαλ και είπε στην προσευχή του ότι αυτός μόνος, ο Ηλίας, είχε μείνει πιστός στον Κύριο και ότι αποζητούσαν πλέον να του αφαιρέσουν την ζωή, τι του απάντησε ο Κύριος; Και καταλείψεις εν Ισραήλ επτά χιλιάδας ανδρών, πάντα γόνατα, α ουκ ώκλασαν γόνυ τω Βάαλ (Γ’ Βασιλ. 19:18). Και έτσι, εάν στο βασίλειο του Ισραήλ το οποίο είχε αποσκιρτήσει από το βασίλειο του Ιούδα, που είχε παραμείνει πιστό στον Θεό, και είχε φθάσει σε πλήρη διαφθορά, είχαν απομείνει ακόμη επτά χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι ήταν πιστοί στον Κύριο, τι να πούμε για την Ρωσία; Νομίζω ότι στο βασίλειο του Ισραήλ δεν υπήρχαν τότε πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι. Και πόσοι υπάρχουν στην Ρωσία τώρα”;
«“Περίπου εξήντα εκατομμύρια”, απάντησα.
«Και εκείνος συνέχισε: “Είκοσι φορές περισσότεροι! ’’Έτσι κρίνε μόνος σου τώρα πόσους έχουμε ακόμη που είναι πιστοί στον Θεό, Ους προέγνω, τούτους και προώρισε· ους προώρισε, τούτους και εκάλεσε· ους εκάλεσε, αυτούς και τηρήσει, αυτούς και δοξάσει. Έτσι, γιατί να απελπιζόμαστε·’ Ο Θεός είναι μαζί μας. Εκείνος ο οποίος εμπιστεύεται στον Κύριο είναι σαν το Όρος Σιών. Εκείνος ο οποίος ζει στην Ιερουσαλήμ ποτέ δεν θα σαλευθεί. Τα όρη περιβάλλουν την Ιερουσαλήμ και ο Κύριος περιβάλλει τον λαό Του. Ο Κύριος θα σε τηρήσει. Ο Κύριος είναι η ασπίδα σου στην δεξιά σου. Ο Κύριος θα διαφυλάξει τις εξόδους σου και τις εισόδους σου, από του νυν και έως του αιώνος. Ο ήλιος δεν θα σε κάψει την ημέρα ούτε η σελήνη την νύχτα”.
«Και όταν τον ρώτησα τι εννοούσε και γιατί μου τα έλεγε αυτά, ο π. Σεραφείμ απάντησε: “Ήθελα να σου δείξω ότι με αυτόν τον τρόπο, ως κόρην οφθαλμού Του ο Κύριος διαφυλάσσει τον λαό Του, δηλαδή τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οι οποίοι Τον αγαπούν με όλη τους την καρδιά και με όλο τους τον νου και οι οποίοι Τον υπηρετούν ημέρα και νύχτα με τον λόγο και την πράξη. Τέτοιοι είναι όσοι τηρούν όλους τους κανόνες, τα δόγματα και τις παραδόσεις της Ανατολικής μας Οικουμενικής Εκκλησίας, και με το στόμα τους ομολογούν την ευλαβή διδασκαλία η οποία μας έχει παραδοθεί από Αυτήν και οι οποίοι σε κάθε περίσταση της ζωής τους ενεργούν σύμφωνα με τις άγιες εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού”.
«Για να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι παραμένουν ακόμη στην Ρωσία πολλοί Ορθόδοξοι οι οποίοι είναι πιστοί στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και ζουν με ευσέβεια, ο π. Σεραφείμ είπε κάποτε σε έναν φίλο μου (ή στον π. Γουρία, τον πρώην διευθυντή του ξενώνα του Σαρώφ, ή στον π. Σίμωνα, ο οποίος ήταν υπεύθυνος του αγροκτήματος Μάσλισενσκ) ότι, όταν κάποτε είχε αρπαγεί από το Πνεύμα του Θεού, είδε ολόκληρη την γη της Ρωσίας να είναι γεμάτη και να σκεπάζεται προστατευτικά από το νέφος των προσευχών των πιστών οι οποίοι προσεύχονταν στον Κύριο».
Τιμάται στις 2 Ιανουαρίου
* Μέλη μιας ομάδας οι οποίοι αποχωρίσθηκαν από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για λόγους λειτουργικών μεταρρυθμίσεων οι οποίες εισήχθησαν από τον Πατριάρχη Νίκωνα τον δέκατο έβδομο αιώνα. Γνωστοί και ως Παλαιόπιστοι, αναπτύχθηκαν σε αρκετές ομάδες, μερικές από τις οποίες διατήρησαν το επισκοπικό αξίωμα και το αξίωμα της ιερωσύνης, και άλλοι ήταν χωρίς χειροτονημένους κληρικούς ή Μυστήρια—Άγγλ. Εκδοση.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ του Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μούρ, σελ. 204-213
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
