Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ μικροῦ Ἁγιασμοῦ ἀναφέρεται:
«Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυµβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐµβὰς µετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήµατι» (Ἰωαν. ε΄,4). (: Διότι κατὰ καιροὺς κατέβαινε ἄγγελος εἰς αὐτὴν τὴν κολυμβήθρα καὶ ἀνεταράσσετο τὸ νερό. Ὁ πρῶτος, λοιπόν, ποὺ θὰ ἔµπαινε µετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ, ἐθεραπεύετο, ἀπὸ ὁποιοδήποτε νόσηµα καὶ ἂν κατείχετο).
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει θεσπίσει τὸν μικρὸ Ἁγιασμό, γιὰ νὰ θεραπεύση κάθε ἀρρώστια, κυρίως ἀπὸ δαιμονικὲς ἐνέργειες.
- Πῶς θεσπίσθηκε ὁ Μικρὸς Ἁγιασμός; Στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Μαρκέλλου (14 Αὐγούστου) ἐξιστορεῖται πῶς ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ:
«Εἶχε ἀποφασίσει ὁ Ἅγιος Μάρκελλος νὰ καταστρέψη τοὺς εἰδωλολατρικοὺς ναοὺς καὶ νὰ κτίζη ναοὺς πρὸς δόξαν Θεοῦ. Ἕνα ναὸ τῶν εἰδώλων, τοῦ Διὸς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν γκρεμίση, ἐπειδὴ ὁ δαίμονας, ποὺ κατοικοῦσε ἐκεῖ ἐμπόδιζε καὶ δὲν ἄφηνε οὔτε νὰ τὸ κάψουν.
Παρακάλεσε λοιπὸν ὁ Ἅγιος τὸν Θεὸ νὰ φανερώση τρόπο, γιὰ νὰ τὸν γκρεμίση.
Πράγματι κάποιος ἔσκαψε τοὺς 3 κίονες, τοποθέτησε ἐκεῖ ξύλα ἐλαίας καὶ ἔβαλε φωτιά, ἀλλὰ πάλι ἕνας κατάμαυρος δαίμονας ἐμπόδιζε τὴν φωτιὰ καὶ δὲν καίγονταν τὰ ξύλα. Πολλές φορὲς προσπάθησαν, ἀλλὰ οἱ μηχανογραφίες τοῦ δαίμονα ἦταν ἀνίκητες. Τότε κατέφυγαν στὸν Ἅγιο Μάρκελλο. Ἐκεῖνος ἔτρεξε ἀμέσως στὸν Ἱερὸ Ναὸ καὶ εἶπε νὰ τοῦ φέρουν ἕνα δοχεῖο μὲ νερό. Τὸ τοποθέτησε λοιπὸν κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ὁ ἴδιος γονάτισε καὶ παρακαλοῦσε θερμὰ τὸν Θεὸ νὰ ἐμποδίση τὴν ἐνέργεια τοῦ δαίμονα καὶ νὰ φανῆ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ τὴν θερμὴ προσευχὴ ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στὸ νερὸ καὶ ἔδωσε στὸ πιστὸ διάκονο τὸ ἁγιασμένο νερό, γιὰ νὰ ραντίση τὴν φλόγα. Πράγματι ὁ δαίμονας δὲν ἄντεξε τὸν ἁγιασμὸ καὶ ἔφυγε γρήγορα καὶ τότε, ὤ τοῦ θαύματος, τὰ ξύλα ἔπιασαν φωτιὰ καὶ κάηκαν ἀμέσως καὶ ὅλος ὁ ναός.
Ἀπό τότε ἐπεκράτησε ἡ συνήθεια νὰ ψάλλεται κάθε πρώτη τοῦ μηνὸς ὁ μικρὸς ἁγιασμός, καὶ νὰ ραντίζωνται τὰ σπίτια καὶ τὰ κτήματα, καὶ ὅπου ὑπάρχει ἀσθένεια καὶ δαιμονικὴ ἐνέργεια, ἐξαφανίζεται καὶ διώκεται ἀπὸ τὸν ἁγιασμό. Αὐτο τὸ ἀναφέρουν καὶ ἄλλοι Πατέρες, ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς στὴν ἑβδομηκοστὴ ἕκτη ἐπιστολὴ γράφει, ὅτι τὸ νερὸ τοῦ ἁγιασμοῦ «εἶναι καθάρσιον».
- Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης, συμβούλευε τοὺς πιστούς:
«Κάθε πρωί, νά πίνετε παιδιά μου ἁγιασμό. Πολύ ἁγιασμό. Νά ρίχνετε οἱ νοικοκυρές λίγο καί στά φαγητά τήν ὥρα ποὺ μαγειρεύετε».
- Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος καί γιατρός, ἐτόνιζε:
«Πίνετε Ἁγιασμό, ὅσο πιό συχνά, τόσο πιό καλά. Εἶναι τό καλύτερο καί ἀποτελεσματικότερο φάρμακο. Αὐτό δέν τό λέω σάν παπάς, τό λέω σάν γιατρός, ἀπό τήν ἰατρική μου πεῖρα. Νὰ ρίχνουμε λίγο στὰ ζωντανά μας, στὰ λαχανικὰ τοῦ κήπου μας ἤ στὰ ὀπωροφόρα δένδρα μας, ὅταν ὑπάρχει πρόβλημα καὶ ἀνάγκη».
Οἱ ἐπιστήμονες κάνανε χημική ἀνάλυση τοῦ ἁγιασμοῦ καί μέ τό μικροσκόπιο διαπιστώσανε ὅτι τά ὑδάτινα μόρια εἴχανε σταυρούς καί ὅτι ὁ ἁγιασμός δέν περιεῖχε μικροοργανισμούς! Τό νερό σάν νερὸ περιέχει ἑκατομμύρια μικροοργανισμούς. Μέ τόν ἁγιασμό ὅμως, οἰκονομεῖ ὁ Κύριος αὐτοί οἱ μικροοργανισμοί νά μή πεθάνουν, ἀλλά νά μετατεθοῦν σέ κάποιο ἄλλο ὑγρό στοιχεῖο. Ὁ ἁγιασμός λοιπόν δέν ”χαλάει” καί δέν μυρίζει ποτέ διότι:
α) δέν περιέχει μικροοργανισμούς καί
β) τά ὑδάτινα μόριά του περιέχουν Χάρη Ἁγίου Πνεύματος.
- Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγ. Πορφυρίου «Ἀνθολόγιο θαυμάτων» ἀντιγράφουμε ἕνα θαῦμα τοῦ Ἁγίου μὲ τὸν Ἁγιασμό:
«Ἄκου νὰ σοὺ πῶ μία ἱστορία. Μία φορά, πᾶνε χρόνια, ἤμουνα σὲ μία ἐκκλησία ἱερέας καὶ ἔρχεται μία κυρία καβάλλα στὸ γάϊδαρό της. Κατέβηκε ἐκεῖ, μοῦ λέει: «Γέροντα, ἔχω τὸ παιδί μου ἄρρωστο». Τῆς λέω: «Τί ἔχει;». «Κόπηκε ἡ φωνή του. Ἔχει καιρὸ ποὺ δὲν μιλάει. Κόπηκε ἡ φωνή του». Ἦταν ἕνα ἀγόρι 18 χρόνων, κάπου ἐκεῖ. Παίρνω ἐγὼ τὸ πετραχήλι, κατέβηκα κάτω στὸ χωριὸ καὶ πῆγα ἐκεῖ. Τὸ παιδὶ ἄρρωστο, δὲν μιλοῦσε. Μοῦ ἔβαλε ἐκεῖ μία καρέκλα, μία πετσέτα πάνω ἀπὸ τὴν καρέκλα, ἕνα πιάτο, καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω ἁγιασμό. Τοῦ παιδιοῦ τοῦ μίλησα, δὲν μίλησε. Κάπου 18-19 χρονῶν ἤτανε. Λοιπόν, ὅταν τελείωσα τὸν ἁγιασμὸ καὶ ἄρχισα νὰ ραντίζω, ποὺ λένε «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου», τὸ ἄλλο τροπάριο… καὶ ὅταν πῆρα καὶ τοῦ διάβασα, καὶ μετὰ μὲ τὸν σταυρὸ τὸν χτύπησα μὲ τὸ βασιλικὸ καὶ τὸν ἁγιασμό, μοῦ λέει: «Σ’ εὐχαριστῶ πολύ». Τὸ μουγγὸ τὸ παιδί! «Σ’ εὐχαριστῶ πολύ»! Λοιπόν, καὶ σὲ λίγες μέρες κι ἕνα μήνα, δὲν θυμᾶμαι, τὸ παιδὶ μ’ ἀγαποῦσε πολύ, δὲν ἔχεις ἰδέα. Βάφτισε ἕνα παιδὶ καὶ τὸ ἔβγαλε Πορφύριο. Καὶ ἔρχεται καὶ μοῦ λέει: «Ἔβγαλα τὸ ὄνομά σου».
π.Π: Τοῦ λέω: «Μωρέ, μὲ ρώτησες;».
«Ἐγὼ σ’ ἀγαπάω καὶ ἤθελα νὰ βγάλω τὸ ὄνομά σου».
Καὶ ἔβγαλε ὄνομα Πορφύριος».
Ὁ Μικρὸς Ἁγιασμὸς πίνεται μετὰ τὸ ἀντίδωρο, ἐνῶ ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς πρὶν τὸ ἀντίδωρο καὶ μετὰ τὴν θεία Κοινωνία.
