Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Ζιόμπολα
Ἕνα εὐχάριστο γεγονὸς τοὺς τελευταίους μῆνες συνέβη εἰς τὶς ΗΠΑ, καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ νόμου τῶν ἐκτρώσεων τοῦ 1973. Οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις ἐκεῖ ἀναμενόμενες.
Στὴν Ἑλλάδα μας πῶς ἐδέχθησαν ἐκεῖνο τὸ γεγονός; Δυστυχῶς ὄχι εὐχάριστα ἄν καὶ πρόκειται διὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή. Ὑπῆρξε ἔντονη ἀποδοκιμασία καὶ γενικότερα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν «ἀπρόσωπη» Βουλή.
Ὁ κύριος Μητσοτάκης τόνισε: «Εἶμαι προβληματισμένος μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ ἀνωτάτου δικαστηρίου τῶν ΗΠΑ. Πρόκειται γιὰ ἕνα πισωγύρισμα ὅσον ἀφορᾶ τὰ δικαιώματα τῆς γυναίκας». Ὁ κύριος Τσίπρας: «Καθῆκον μας εἶναι νὰ σταθοῦμε ἐναντίον σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς φέρνουν πίσω σὲ σκοτεινοὺς αἰῶνες. Τὸ δικαίωμα κάθε γυναίκας πάνω στὸ σῶμα της εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο».
Ἐπῆλθε ἀπογοήτευση διὰ αὐτὲς τὶς δηλώσεις καὶ τόσες ἄλλες, ἀπὸ σκεπτόμενους ἀνθρώπους, ἀφοῦ τὸ θιγόμενο εἶναι ἄμεσα ἡ ἀνθρώπινη ζωή! Μήπως δὲν ἀρκεῖ ἡ λέξη ὅτι εἶναι ἀπαράδεκτοι;
Λαμβάνονται ὑπόψη οἱ θέσεις μόνο τῶν γυναικῶν στὴ φονικὴ ἔκτρωση καὶ τὰ ἔμβρυα κατασπαράσσονται ἐπίσημα καὶ ἰατρικά. Τί παράδειγμα δίδεται ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς στὸ λαό;
Θέση ἔχουν καὶ γνωστὲς γενικὲς ἐπίσημες δηλώσεις τοῦ κυρίου Μητσοτάκη, ποὺ ὅμως λίγο πολὺ ξεχάστηκαν: «Ἡ Ν.Δ. ἔχει θέση σταθερὰ καὶ διαχρονικὰ διὰ τὸ δικαίωμα τῶν γυναικῶν στὴν ἄμβλωση. Τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει λυθεῖ διὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἐδῶ καὶ δεκαετίες». Ὄντως ἐγκληματικὲς δηλώσεις καὶ πρόκειται διὰ ζωὲς ἀνθρώπινες. Ἄμεσα ἀγγίζουν τὸ φονικὸ νόμο σὲ πάγια ἐφαρμογή. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ λόγο χρόνου ξεχάσθηκε ἀπὸ τοὺς νέους καὶ τοὺς πολιτικούς, ἀναγκαία ἡ ὑπενθύμιση καὶ διὰ ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς ποὺ ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξή του, πόσο μᾶλλον διὰ τὸν λαό.
Μετὰ ἀπὸ ἄλλα τολμηρὰ ποὺ θέσπισαν οἱ τότε κρατοῦντες τὸ 1986 πάνω στὸν κομματικό τους πυρετὸ δὲν σεβάστηκαν οὔτε τὰ ἀθῷα ἔμβρυα. Σὲ ἐποχὴ ὅπου ἡ Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη εἶχε ἀποφανθεῖ ὅτι: «ἅμα σύλληψη ἅμα ζωή» καὶ ὅτι «πραγματικὴ γέννηση εἶναι ἡ σύλληψη». Σ’ αὐτὸ ἦταν τότε σύμφωνοι καὶ οἱ Ἰατρικοὶ Σύλλογοι Ἀθηνῶν καὶ Θεσ/νίκης, ὅμως προχώρησαν.
Τὸ κατατεθὲν εἰς τὴν Βουλὴν Νομοσχέδιον
Παραθέτουμε ὁρισμένα σημεῖα ποὺ στηρίχθησαν:
«Μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων δὲν θὰ ἐπηρεάσει τὴ Χώρα μας ἀπὸ δημογραφικῆς ἀπόψεως». Καὶ ἡ συνέχεια: «Ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου νὰ προχωρήσει καὶ ἡ Χώρα μας στὴν ὁλοκλήρωση μιᾶς μεταρρύθμισης κοινωνικά, ἀνθρώπινα, ΗΘΙΚΑ κ.λπ. ἀναγκαίας». Αὐτὸ τὸ «ἠθικὰ» πῶς πέρασε; Καὶ ἄλλο ἄκρως ἀπαράδεκτο: «Θὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὶς ἐνοχές». Συνεπῶς διὰ νόμου θὰ φονεύουν καθὼς πρέπει!!! Ἀκόμη θὰ τεθεῖ σὲ νέες ὑγιεῖς καὶ ὑπεύθυνες βάσεις τῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας καὶ ἡ συγκρότηση τῆς Κοινωνίας μας. Αὐτὰ καὶ ἄλλα διαβάσθηκαν σὲ ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς. Ὄντως ἐξωφρενικὰ καὶ ἐπίσης τὸ ἑπόμενο: «Τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι φορέας αὐτοτελοῦς δικαιώματος τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς βιολογικῆς του ὕπαρξης.
Ἀλλὰ μεταγενέστερα, ὅταν ἀρχίζει νὰ διαμορφώνεται σὲ ἀνθρώπινο ὂν καὶ ἀξιολογεῖται ἔτσι κοινωνικά». Αὐτὸ ποὺ ἄμεσα σοκάρει διὰ τὸ σήμερα, μήπως εἶναι πρωτάκουστο στὸν πλανήτη; Δέον νὰ γραφτοῦν στὴ συνέχεια τὰ πρέποντα.
Καὶ ἐντούτοις δὲν ἐξεγέρθησαν ἀπὸ τὰ ἕδρανα ἰατροὶ βουλευτὲς νὰ φέρουν «σεισμὸ» καὶ νὰ κατακεραυνώσουν τὰ ἄκρως ἀπαράδεκτα ἂν ὄχι ἀντίθετα ἠθικῆς καὶ ἐπιστήμης πλέον. Ἄκρως διάτρητο τὸ νομοσχέδιο. Νὰ τονισθεῖ ὅτι κατατέθηκε 29 Μαΐου… Τυχαίως; Πολλὲς φωνὲς καὶ γραφόμενα τονίζουν ὅτι στὴν Ἑλλάδα οἱ ἐκτρώσεις ἦταν καὶ εἶναι περὶ τὶς 250 ἕως 300 χιλ. τὸ χρόνο: «Ἦλθε λοιπὸν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, κοινωνικὰ ἀνθρώπινα καὶ ἠθικὰ ἀναγκαίως. Σαφῶς οἱ ἀξίες ἔχασαν τὴ σημασία τους. Τὸ πρωτάκουστο μήπως καὶ μοναδικὸ ὅτι: «Θὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὶς ἐνοχές». Τρεὶς «Οὐαί». Πρὸ τοῦ ἐπαίσχυντου αὐτοῦ νόμου, ὅποια προέβαινε σὲ ἔκτρωση, λίγο-πολύ, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ἔπαιρνε πάνω της τὸ κρῖμα. Μετὰ τὸ παίρνει ὁ ἐπίσημος νόμος; Ὄντως ναδὶρ ἠθικῆς καταπτώσεως. Ὅτι τὸ ἔμβρυο «δὲν εἶναι φορέας τῆς ζωῆς… ἀλλὰ μεταγενέστερα… πότε;
Ἕνας γυναικεῖος ξεσηκωμὸς τότε ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων μὲ φανατισμὸ λύσσας καὶ ἀμείωτη πώρωση. Εἶχαν γραπτὸ σύνθημά τους: «Γιὰ τὸ σῶμα μας ἀποφασίζουμε ἐμεῖς οἱ γυναῖκες».
Μία κυρία βουλευτὴς ἐχαρακτήρισε ὡς «ἱστορικὴ μέρα τὴν κατάθεση τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὶς ἑλληνίδες ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων, δηλ. ὑπὲρ τῶν ὠμῶν δολοφονιῶν ἴχνος συναισθήματος! Ὁποία κρατικὴ αὐθαιρεσία στὰ ἑλληνικὰ δεδομένα.
Στὴν «Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως» φέρει τὸν ἀπαράδεκτο τίτλο: «Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας» πρόνοια διὰ τὴν γυναῖκα, τὸ ἔμβρυο θυσιάζεται ὡς εἰς ἄλλον καιάδα. Ἐκεῖ μόνον τὰ ἐλαττωματικά, συνεπῶς ὁ νόμος ξεπέρασε καὶ τὸν καιάδα! Λέξη περὶ τοῦ ἐμβρύου ποὺ στερεῖται ἄμυνας. «Βαπτίστηκε» τὸ φονικὸ γεγονὸς ὄχι ἄμβλωση ἢ ἔκτρωση ὡς δῆθεν κακόηχες λέξεις, ὡς ὕπουλη μείωση τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ ἁπλῶς ΔΙΑΚΟΠΗ! Ὡς κάτι δηλ. σύνηθες στὰ τῆς ζωῆς. Σὲ τὶ χρόνια ζοῦμε καὶ ὡς ἐπίσημα κρατικὰ διὰ κορυφαῖο καὶ γενικευμένο γεγονὸς κατὰ τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς.
Καὶ ἀκόμη ὅτι: «Δὲν εἶναι ἄδικη πράξη ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης, ποὺ ἐνεργεῖται μὲ τὴ συναίνεση τῆς ἐγκύου ἀπὸ μαιευτῆρα – γυναικολόγο μὲ συμμετοχὴ ἀναισθησιολόγου…». Οἱ σοφὲς κεφαλὲς ἔθεσαν ὅριο, ἕως 12 ἑβδομάδες, δηλ. τρεῖς μῆνες νὰ γίνονται οἱ ἐκτρώσεις. Ποῖος ὅμως ἐλέγχει τὸν κάθε «ἰατρὸ» μὲ τέτοια ἄνεση καὶ πρόκειται περὶ παιδοκτονίας. Ὅλος πλέον ὁ σημερινὸς βουλευτικὸς κόσμος ἐγκρίνει ὅλα αὐτὰ ὥστε ἔρχεται σὲ ἄμεση συμφωνία μὲ ἐκείνους ποὺ ψήφισαν τὸ φονικὸν νόμον 1609/86. Νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε ἔμμεσους φονιάδες;
Τὸ θέμα τῶν ἐκτρώσεων ἔχει πάρει διαστάσεις, ὥστε λίγα τὰ σπιτικὰ ἢ μᾶλλον γενικὰ οἱ γυναῖκες, ποὺ δὲν ἔχουν προβεῖ στὸ ἐν «ψυχρῷ» ἔγκλημα, καὶ τοῦτο ἀφοῦ οἱ ἐγκυμοσύνες τους εἶναι ἀνεπιθύμητες.
Ἄμεσα συμβάλλει καὶ ἡ γύμνια πολλῶν γυναικῶν, ὅπου ἔχουμε πλέον πρόκληση στὸ ἀνδρικὸ φῦλο καὶ οἱ βίαιες σχέσεις φθάνουν στὸ νὰ συλλαμβάνουν χωρὶς θέληση. Ὄντως «ἐπικίνδυνη» ἡ γύμνια, ποὺ φθάνει καὶ σὲ διαζύγια, ὅπου παγιδεύονται καὶ ἔγγαμοι ἄνδρες. Ὡς πρὸς τὶς ἔνοχες γυναῖκες ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνες, ποὺ βαρύνονται ἀκόμη καὶ μὲ διψήφιο ἀριθμὸ ἐκτρώσεων!
Ὅλες αὐτὲς μαζὶ μὲ τὸ ἀνάλογο ἀνδρικὸ στοιχεῖο δὲν εἶναι γιὰ τὸ ἀνάθεμα, ἀλλὰ γιὰ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς τους, μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Μὲ τὸ δεδομένο μάλιστα ὅτι τὰ ἔμβρυα ὡς ζωντανὲς ψυχὲς ὑπάρχουν καὶ διὰ πάντα. Ὅμως εἶναι ἄκρως ἀδικημένα ἀπὸ τοὺς γεννήτορές τους, καὶ γιὰ πάντα ὄχι σὲ καλὴ ψυχικὴ κατάσταση. Καὶ τοῦτο διότι ἔφυγαν ἀβάπτιστα. Περὶ τούτου δὲν γίνεται κἄν λόγος. Καὶ τοῦτο περὶ αὐτῶν. Ὑπάρχουν φρικτὲς ἐμφανίσεις σὲ γυναῖκες ἔνοχες, ὅπου εἶδαν «καθ’ ὕπνον καὶ καθ’ ὕπαρ» (στὸ ξύπνιο) τὰ δικά τους νεογνὰ καὶ ἔνοιωσαν συγκλονισμὸ καὶ ψυχικὸ πανικό. Λοιπὸν ὑπάρχουν καὶ ψυχικὰ φαινόμενα. Καὶ ὡς ἔνοχες δέον νὰ εὑρίσκονται σὲ ἔνοχη συνείδηση. Τὸ ὄντως ζητούμενο νὰ ἔλθουν σὲ πηγαία μετάνοια καὶ δάκρυα ἰσόβια μὲ στόχο τὸ αἰώνιο μέλλον καὶ τὸ γήϊνο ὑπόλοιπο μὲ ἠρεμία ψυχῆς.
Ἄμεσα ὑπάρχει ἀνάγκη ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας.
* * *
Ὡς πρὸς τὴν τόλμη γυναικῶν, ποὺ φθάνουν στὸ φόνο ἐκ προμελέτης, ἔχουν μιὰ σχέση μὲ αὐτό, ποὺ ἀναφέρει ὁ Γκαῖτε διὰ τὴν Μήδεια τοῦ Εὐριπίδου, ὅτι αὐτὴ πρὶν προβεῖ στὸ διπλὸ ἔγκλημα: «εἶχε φονεύσει τὸν ἑαυτόν της μέσα στὸν ἑαυτόν της». Μὲ βάση τὴν τόση πληθώρα τῶν ἐκτρώσεων κακῶς γίνεται λόγος ὅτι εἴμεθα εὐνοούμενη πολιτεία.
Ὅσο διὰ τὸν πολιτισμόν μας, εἶναι κατ’ εὐφημισμόν, καθ’ ὅτι: «ἡ οὐσία τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ὁ πολιτισμὸς τῆς ψυχῆς».
Μὲ βάση τὶς 300 χιλ. ἐκτρώσεις τὸ χρόνο στὴν Ἑλλάδα, καὶ μὲ βάση τὸ πόσες γυναῖκες καὶ ἄνδρες, ποὺ εἶναι ἄμεσα ἔνοχοι, ἰατροὶ ἀναισθησιολόγοι, νοσοκόμες κ.λπ., ὅπου λαμβάνουν χώρα σὲ κάθε ἔκτρωση, ἔμμεσα, πόσες χιλ. εἶναι ὅλοι αὐτοὶ τὸ χρόνο; Μήπως φθάνουν τὰ δύο ἑκατομμύρια; Καὶ ὁ Θεὸς ἀντέχει στὴ σιωπή.
Ἕνα στὰ τέσσερα κορίτσια 14 ἕως 17 ἐτῶν ἔχει ὑποστεῖ ἔκτρωση. Τὸ 25% ἐνόχων γυναικῶν ἔχουν δοῦναι λαβεῖν μὲ ψυχιάτρους. Ἐνῷ πολλὲς γυναῖκες δὲν σφάζουν κοτόπουλο, τολμοῦν τὴ φονικὴ ἔκτρωση.
Καὶ αὐτὸ τὸ ὄντως τρομερό. Ὁσάκις γυναῖκες, ποὺ ἐργάζονται σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες ἢ Ν.Π.Δ.Δ. προβαίνουν σὲ ἐκτρώσεις σὲ κρατικὰ πλέον μαιευτήρια, τὶς ἡμέρες ἀπουσίας τους θὰ πληρωθοῦν, ἀνεξάρτητα τὸ τί θὰ γραφτεῖ στὸ βιβλιάριό τους διὰ λόγους εὐνοήτους, θὰ λάβουν καὶ ἐπίδομα ἀσθενείας λόγῳ ἀπουσίας. Ὁ φόνος στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀμείβεται.
Ἔστω ὑπάρχουν καὶ σήμερα κάποιοι πολύτεκνοι καὶ ἐλάχιστοι ὑπερπολύτεκνοι μὲ πάνω ἀπὸ δέκα παιδιὰ καὶ χρῄζουν τιμῆς ἐπαίνων καὶ συμπαραστάσεως. Πάντως εἶναι ξεχασμένοι. Ὑπάρχει καὶ τὸ δεδομένο: ποτὲ μετανοημένοι οἱ πολύτεκνοι.
Ὁ π. Ἐρνέστος Obregon, Ὀρθόδοξος, Κουβανὸς ἱερέας τονίζει:
«…Κάθε φορά, ποὺ ἔρχονται Χριστούγεννα, ἡ στάση τοῦ Ἡρῴδη ὡσὰν νὰ εἶναι πιὸ ὑποφερτὴ διὰ τὴν διατήρηση τῆς ἡγεμονίας του. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ναζί, ποὺ πάλευαν νὰ ἀναδείξουν τὴ δική τους φυλὴ ξεπαστρεύοντας ὅλους τοὺς ἄλλους… Ἀντίθετα αὐτοὶ ποὺ ἐκτελοῦν ἀμβλώσεις, τὸ κάνουν ψύχραιμα, μέσα σὲ ἕνα κλῖμα συναισθηματικὰ οὐδέτερο, πρᾶγμα, ποὺ κάνει τὴν ἁμαρτία πιὸ ἀποτρόπαιη.
Τὸ ἰατρικὸ ἐργαλεῖο, ποὺ χρησιμοποιοῦν εἶναι μιὰ ἀλληγορία τοῦ τρόπου, ποὺ αἰσθάνονται, ὅταν ἐκτελοῦν τὸ ἔργο τους. Κάπως ἔτσι, μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ κανεὶς ἕνα ἐπαγγελματία δήμιο, ἄνδρα ἢ γυναίκα, ψυχρό, ἀναίσθητο γιατρό, ἀλλὰ μὲ σχολαστικὴ ἐπιμέλεια, νὰ ἀντιμετωπίζει τὸ ρόλο του καὶ νὰ κρατάει τὴν ψυχραιμία του/της, καθὼς ἑτοιμάζει τοὺς καταδίκους καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ τέλος τους.
Ἂς θυμηθοῦμε λοιπὸν τὰ Ἅγια Νήπια. Δὲν ὑπῆρξαν παρὰ ἡ πρώτη στιγμὴ μιᾶς φρικαλέας μακρᾶς παρελάσεως ἀθῴων παιδιῶν, θυμάτων τῆς παραφροσύνης τοῦ στυγνοῦ ὑποκριτικοῦ ὀρθολογισμοῦ. Εἴθε, τὰ Νήπια αὐτά, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἀδέλφια τους, ποὺ ἑνώθηκαν μαζί τους ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες ἀπὸ τότε στὴ Βηθλεὲμ μέχρι σήμερα, νὰ πρεσβεύουν γιὰ μᾶς μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας καὶ τοῦ Υἱοῦ του τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ».
