Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ενόψει των εορτών οι πόλεις παγκοσμίως ενδύονται ορισμένων εορταστικών δήθεν παιγνίων, ποικιλόχρωμων λαμπιονίων, σωρεία στολισμένων δένδρων ή καραβιών και είθιστε οι δημοσιογράφοι να ομιλούν περί της αναθέρμανσης της αγοράς.
Οι κυβερνήσεις ομιλούν δια την έλευση των εορτών, δια την σιωπηρή ανακωχή μεταξύ της ανθρώπινης διαπάλης και της διηνεκούς και αενάου συγκρούσεως των εθνών μεταξύ τους.
Ο όρος εορτή έχει αποσυνδεθεί πλήρως από οιαδήποτε μορφή πνευματικότητας ή έμπρακτης υποδοχής προς την εν τοις πράγμασι υποδοχής του Θεανθρώπου δια της ενεργούς και εμπράκτου συμμετοχής ημών προς τα Ιερά μυστήρια.
Απορίας άξιον είναι ότι διαρκούσης της περιόδου της Νηστείας ενόψει των Χριστουγέννων, εις την Ελλάδα, δεν υφίσταται εστιατόριο να προσφέρει νηστίσιμο φαγητό, παρά το γεγονός ότι η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση συνιστά ανυπερθέτως τον ακρογωνιαίο και ακροτελεύτιο λίθο, του Ελληνικού Έθνους, γεγονός το οποίο συν τοις άλλοις προβλέπεται ρητώς εις την προμετωπίδα του Συντάγματος αλλά εν ταυτώ διατρέχει την σύγχρονη ιστορία εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτος και εντεύθεν.
Ως εκ τούτου ερωτήματα εγείρει πώς είναι δυνατόν να περιφρονούνται οι νηστείες εν τη πατρίδι μας, ένθα, εξ αντιδιαστολής το αυτό συμβαίνει και δη εν ευρεία εκτάσει ως προς τις νηστείας των Ελλήνων και ουχί μόνον Μουσουλμάνων εν τη πατρίδι μας.
Η καθόλου και πλήρως αποσύνδεση της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, με τον πνευματικό υπόβαθρο αλλά και την τεκούσα συνακόλουθον ελπίδα δια τον σύμπαντα κόσμο αλλά και την ελπίδα περί της αιώνιας Ζωής, καθότι ο Υιός του Θεού ο Μονογενής εκ του πατρός Γεννηθέντος και της Μαρίας της Παρθένου, ενανθρωπίστηκε ίνα άρει τις αμαρτίες μας, ούτως ώστε θυσιαζόμενος εις τον Σταυρό της Αυταπάρνησης, να καταδυθεί Εκουσίως εις τον Θάνατο καταλύοντος αυτόν με τον Θάνατο και μετά ταύτα όπως επανέλθει μετά Δόξης και Πανηγυρικώς, χορηγώντας μας αφειδώς την Αιώνιο Ζωή.
Εν άλλοις λόγοις λοιπόν, ενόψει της εορτής των Χριστουγέννων, το εστιακό κέντρο αφίσταται του Αληθούς γεγονότος προς τους λαούς και εκτρέπεται προς την αχαλίνωτη διασκέδαση και προς τον ψευδεπίγραφο καταναλωτισμό.
Ο επαγόμενος αυτός μηδενισμός του άκρατου υλισμού καταργεί εις την πράξη οιαδήποτε απόπειρα βιωματικής εμπειρίας και συνειδητούς συμμετοχής προς την οντολογική έννοια της εορτής, η οποία προαπαιτεί, Νηστεία, Εξομολόγηση, Εγκράτεια, αλλά και την αδιάλειπτη προσευχή ούτως ώστε να βιώσει εκ βάθρων την πρόσκληση του Θεανθρώπου και να συν-εορτάσει αληθώς την Γέννηση της Ελπίδας.
Εν τοιαύτη περιπτώσει υπεισέρχεται και ο παράγοντας την εξάλειψης οιουδήποτε στοιχείου παραπέμπει προς τους Αγίους και τον Ιησού, οι δρόμοι είναι στολισμένοι άνευ φάτνης, άνευ του προσώπου του Ιησού, τα δε μέσα μαζικής εξαπατήσεως, προάγουν δυτικότροπα πρότυπα, εκφυλισμένου καταναλωτισμού ή ψυχαγωγικές ταινίες υπερεκχειλιζούσης ευήθειας, οι οποίες αποθεώνουν εμμέσως πλην σαφώς την αθεΐα και τον υπέρμετρο μηδενισμό.
Αναμένουμε λοιπόν τις εορτές άνευ Χριστού, άνευ προοπτικής άνευ σκοπού, αγόμεθα και φερόμεθα εκ των φληναφημάτων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία άγει προς τον όλεθρο και προς την αποθέωση της μεδενιστικής ουτιδανοσύνης.
Κατά συνέπεια λοιπόν, κυριαρχεί ο μη συνειδητός αθεισμός κατά την διάρκεια των εορτών, απουσία της Ιερότητας των ημερών, οι οποίες έχουν καθολοκληρίαν υποκατασταθεί, από θνησιγενή ευχολόγια και ανούσια ανάπαυλα, ένεκεν και συνεπεία της αργίας.
Εις την καλυτέρα των περιπτώσεων, να κυριαρχεί το ακατάληπτο αίσθημα πηγαίας χαράς, αγαλλίασης ή ευφροσύνης, πλην όμως παντελώς απογυμνωμένο και πλήρως αποσυνδεδεμένοι με την θρησκευτική κατάνυξη, ούτως ώστε η μείζονα εορτή της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, να καταπίπτει προς μία αμήχανη και στιλπνά κατασκευασμένη κίβδηλη εορτή άνευ ουσιαστικού νοήματος, συνείδησης και επίγνωσης δια την ανθρώπινη εξέλιξη. Πλήρης αλλοτρίωσις.
