«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
'Ο Γέροντας Παῒσιος 'Ολάρου.
ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΟΛΑΡΟΥ
Περιστατικά μέ τό προορατικό χάρισμα τοῦ Γέροντος Παϊσίου
ὑπό π. Κωνσταντίνου Κόμαν
*Ητο ἐκεῖ ἕνας ἄνθρωπος ἡλικίας 45 ἐτῶν. Τόν ὠνόμαζαν ἀδελφόν Νικόλαο. ῏Ητο φιλόπονος καί ὑπάκουος καί βοηθοῦσε σ' ὅλες τίς δουλειές. 'Αντίκρυζε τόν π. Παῒσιο μέ ἄπειρη εὐλάβεια, ὡσάν νά αἰσθανόταν μέσα στήν ἁπλοϊκή ψυχή του τήν ἁγιωσύνη τοῦ Γέροντος. ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι τόν ἐγνώριζαν. Στήν τράπεζα δέν ἀκουμβοῦσε νά πάρη κάτι, παρά μόνο ὅ,τι ἀπέμενε ἀπό τά φαγητά τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Δέν ἔκανε τίποτε χωρίς εὐλογία. 'Εάν στεκόσουν λίγη ὥρα στό κελλί τοῦ π. Παϊσίου, θ' ἄκουγες ἀμέσως στήν πόρτα: Τσιόκ, τσιόκ, τσιόκ. ῏Ητο ὁ Νικόλαος.
-Τί εἶναι πάλι, Νικόλαε; Τόν ἐρωτοῦσε ὁ Γέροντας.
-Πάτερ Παῒσιε, τί νά κάνω ἐγώ τώρα; Νά φάγω;
-Φάγε, Νικόλαε.
-Πάτερ Παῒσιε, τί νά κάνω ἐγώ τώρα; Νά πιῶ νερό;
-Πιές, Νικόλαε.
Καί πάλι τά ἴδια σέ λίγο κτυπήματα:
-Πάτερ Παῒσιε, τί νά κάνω τώρα; Νά προσεύχωμαι;
-Ναί, προσεύχου, Νικόλαε.
-'Ο Γέροντας τόν ἐκύτταζε κάθε φορά μέ μιά ἀνείπωτη συγκίνησι, θαυμασμό καί ἐστέναζε ἀπό χαρά:
-'Ιδού, παιδιά μου· αὐτός εἶναι ἀληθινός μοναχός. Αὐτός δέν κάνει τίποτε χωρίς εὐλογία.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
