ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Α΄ Τιμ. ε΄ 22 – ς΄ 11
22 Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις· σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει. 23 Μηκέτι ὑδροπότει, ἀλλ᾿ οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διὰ τὸν στόμαχόν σου καὶ τὰς πυκνάς σου ἀσθενείας. 24 Τινῶν ἀνθρώπων αἱ ἁμαρτίαι πρόδηλοί εἰσι, προάγουσαι εἰς κρίσιν, τισὶ δὲ καὶ ἐπακολουθοῦσιν· 25 ὡσαύτως καὶ τὰ καλὰ ἔργα πρόδηλά ἐστι, καὶ τὰ ἄλλως ἔχοντα κρυβῆναι οὐ δύνανται.
ς΄ 1 Ὅσοι εἰσὶν ὑπὸ ζυγὸν δοῦλοι, τοὺς ἰδίους δεσπότας πάσης τιμῆς ἀξίους ἡγείσθωσαν, ἵνα μὴ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ διδασκαλία βλασφημῆται. 2 οἱ δὲ πιστοὺς ἔχοντες δεσπότας μὴ καταφρονείτωσαν, ὅτι ἀδελφοί εἰσιν, ἀλλὰ μᾶλλον δουλευέτωσαν, ὅτι πιστοί εἰσι καὶ ἀγαπητοὶ οἱ τῆς εὐεργεσίας ἀντιλαμβανόμενοι. 3 Ταῦτα δίδασκε καὶ παρακάλει. εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ κατ᾿ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, 4 τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται φθόνος, ἔρις, βλασφημίαι, ὑπόνοιαι πονηραί, 5 παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας, νομιζόντων πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν. ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων. 6 ἔστι δὲ πορισμὸς μέγας ἡ εὐσέβεια μετὰ αὐταρκείας. 7 οὐδὲν γὰρ εἰσηνέγκαμεν εἰς τὸν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδὲ ἐξενεγκεῖν τι δυνάμεθα· 8 ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα. 9 οἱ δὲ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν. 10 ῥίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς. 11 Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ταῦτα φεῦγε· δίωκε δὲ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μρ. η΄30-34
30 Ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ λέγωσι περὶ αὐτοῦ. 31 Καὶ ἤρξατο διδάσκειν αὐτοὺς ὅτι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν, καὶ ἀποδοκιμασθῆναι ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν γραμματέων, καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστῆναι. 32 καὶ παῤῥησίᾳ τὸν λόγον ἐλάλει. καὶ προσλαβόμενος αὐτὸν ὁ Πέτρος ἤρξατο ἐπιτιμᾶν αὐτῷ. 33 ὁ δὲ ἐπιστραφεὶς καὶ ἰδὼν τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐπετίμησε τῷ Πέτρῳ λέγων· ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων. 34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο ΜΑΡΤΥΣ ΛΕΥΚΙΟΣ
Στίς 14 Δεκεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος, καλλινίκου καὶ πολυάθλου Λευκίου, ὁ ὁποῖος προσέδραμε στὸ μαρτύριο μὲ τὴν πεποίθησιν ὅτι δὲν τρέχει στὸν θάνατο, ἀλλὰ στὴν Ζωή. Ὁ Ἅγιος Λεύκιος κατήγετο ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Βιθυνίας ἐξ ἐπιφανοῦς οἰκογενείας, ἦτο πολὺ μορφωμένος καὶ ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δικολάβου. Ἤθλησεν ἐπὶ Δεκίου τὸν 3ον αἰῶνα, κατὰ τὸν σφοδρὸν διωγμὸν στὴν Νικομήδεια, ὅπου ὁ ἄρχοντας αὐτῆς Κουμβρίκιος βασάνιζε φρικτά τούς Χριστιανούς, γιὰ νὰ τοὺς ἀναγκάση νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν εἰδωλολατρίαν. Οἱ φυλακὲς ἦσαν γεμάτες ἀπὸ τοὺς καταπληγωμένους Χριστιανούς. Ὁ Ἅγιος Λεύκιος ἐπεσκέπτετο τὶς φυλακές, ἐνίσχυε τοὺς πληγωμένους ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ὑποψηφίους νὰ παραστοῦν εἰς δίκην ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος Κουμβρικίου, τοὺς χορηγοῦσε ἀκόμη καὶ τὰ χρειώδη. Παρίστατο στὶς δίκες των, ἀλλὰ τοῦ κάκου ἀγωνιζόταν νὰ τοὺς ἀπελευθερώση, συνηγορῶν ὑπὲρ αὐτῶν. Ὁ σκληρὸς ἄρχων ἄλλους ἐθανάτωνε ἀμέσως καὶ ἄλλους ἐβασάνιζε σκληρά. Τότε ὁ γενναιόφρων νεαρὸς κατὰ τὴν ἡλικίαν Λεύκιος μὲ αὐστηρότητα καὶ σθένος ἤλεγξε τὸν δυσσεβῆ ἄρχοντα· «Κύων ἀκόρεστε» τοῦ εἶπε «Ἵνα τί ἐκχέεις τὰ αἵματα τῶν χριστιανῶν ὡσεὶ ὕδωρ», «οἱ χριστιανοὶ δὲν πιστεύουν στοὺς ψεύτικους θεούς. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς εἶπε»· «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ὁδὸς» «Κατηγορῶ, ὦ ἄρχων τὴν σκοτεινὴν ἀγνωσίαν σου». Ἐξέστη ὁ ἄρχων καὶ ρώτησε τὸν νεαρὸ δικολάβο Λεύκιο «Τί Λεύκιε, μήπως εἶσαι καὶ ἐσὺ χριστιανός;». Καὶ ὁμολογεῖ Χριστὸν ὁ Λεύκιος· «Ναὶ χριστιανὸς εἰμί». Τὴν παρρησίαν αὐτὴν ἐθαύμασεν ὁ Κουμβρίκιος καὶ ἀν τελήφθη ὅτι ἦτο ἀδύνατον νὰ τὸν μεταπείση. Ὀργισμένος διέταξε τὴν σύλληψίν του καί τὸν ὑπέβαλλε σὲ σκληρὰ καὶ ἀνείπωτα βασανιστήρια. Τὸν κρέμασαν καὶ ἔξεαν τὶς σάρκες του μὲ σιδηροῦς ὄνυχας μέχρι τῶν ὀστῶν. Τὸ αἷμα του ποταμηδὸν ἔτρεχε ἀπὸ τὶς πληγὲς μαζὶ μὲ κομμάτια ἀπὸ τὶς σάρκες του. Καρτερικώτατα ὁ Λεύκιος ὑπέμεινε τὸ μαρτύριο, δοξολογοῦσε δὲ τὸν Θεὸν λέγοντας «Δόξα σοι Κύριε Ἰησοῦ μου, διότι μὲ καταξίωσας τὸν ἀνάξιον νὰ πάθω ταῦτα διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον». Ἐπηκολούθησαν πολλὰ βάρβαρα βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα δὲν ἔκαμψαν τὸν γενναῖον ἀθλητήν, ποὺ ἐπαξίως φέρει τὸν τίτλον τοῦ Πολυάθλου. Τέλος ὁ ἄρχων διέταξε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν. Ὁ Λεύκιος ἔσκυψε τὸ κεφάλι καὶ ἐδέχθη μαζὶ μὲ τὸ ξίφος τοῦ δημίου, τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη Ἰησοῦν Χριστόν.
Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε πάντων τῶν Ἁγίων, τῆς Θεοτόκου καὶ τοῦ πολυάθλου μάρτυρος Ἁγίου Λευκίου, ἐλέησον ἡμᾶς, ἀμήν.
Κυριακὴ Θυμοπούλου Χανδρᾶ, θεολόγος
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ΄. Τήν ὠραιότητα)
Tὴν ἑξαστέλεχον, Μαρτύρων φάλαγγα, ἀσμάτων ἄνθεσιν, ἀνευφημήσωμεν, ὡς καθαιρέτας τοῦ ἐχθροῦ καὶ στύλους τῆς εὐσεβείας, Θύρσον καὶ Φιλήμονα καὶ στερρὸν Ἀπολλώνιον, Ἀρριανόν Καλλίνικον καὶ τὸν ἔνδοξον Λεύκιον· αὐτοὶ γὰρ οὐρανίων χαρίτων, κόσμῳ πυρσεύουσι τὴν αἴγλην.
Μεγαλυνάριον
Δῆμος ἁγιόλεκτος καί σεπτός, πρόκειται εἰς αἶνον, Ἀθλοφόρων θεοστεφῶν, ὧν τῆς ἀριστείας, πνευματικῶς τιμῶντες, τήν τούτων μυηθῶμεν θείαν ἀνάβασιν.
