«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΙΕΡΟΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ.
Ὁ κόσμος εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἡ φθορά τοῦ κόσμου εἶναι ἔργο τῆς ἀμαρτίας. Οἱ μοναχοί φεύγουν ἀπό τήν φθορά τοῦ κόσμου, διότι αὐτή ἀποσυνθέτει πνευματικά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Καί, ἐπειδή ἡ φθορά αὐτή εἶναι τόσο πολύ ἀνακατωμένη μέ τόν κόσμο, οἱ μοναχοί ἀρνοῦνται τόν κόσμο. Αὐτά ἐν συντομίᾳ.
Πιό ἐκτενέστερα, ἡ φυγή ἀπό τόν κόσμο γίνεται ὡς ἑξῆς: Σέ κάποια ἡλικία ἐξεγείρεται ὁ νοῦς μας καί ἡ χριστιανική μας συνείδησις. Ἡ συνείδησις αὐτή εἶναι τό ἴδιο τό χάρισμα τοῦ Βαπτίσματος. Ἀπ᾿ ἐδῶ μᾶς καλοῦν δύο φωνές: Ὁ Θεός καί ὁ κόσμος. Ὁ καθένας μᾶς τραβᾶ πρός τό μέρος του. Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ, μέσῳ τῆς συνειδήσεώς μας, ἐνῶ ὁ κόσμος μέσῳ τοῦ σώματός μας. Φθάνοντας σ᾿ αὐτό τό σταυροδρόμιο ἔχουμε στήν συνέχεια τήν ἐλευθερία νά διαλέξουμε τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας γιά τό μέλλον μας.
Ἐάν ἔχουμε νά κάνουμε μιά χριστιανική ζωή στόν κόσμο, βλέπουμε γύρω μας ἤ ἀκόμη καί μέσα στό σπίτι μας ὅτι οἱ κοσμικές συνήθειες καί ἀπασχολήσεις μᾶς νικοῦν καί φθάνουμε στό σημεῖο νά ζοῦμε καί ἐμεῖς, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος. Ἐάν ὅμως τό κάλεσμα τῆς συνειδήσεώς μας πρός τόν Θεό εἶναι πολύ περισσότερο δυνατό ἀπ᾿ ὅ,τι τοῦ σώματός μας πρός τόν κόσμο, τότε ἀρνούμεθα τόν κόσμο, πωλοῦμε ὅ,τι ἔχουμε καί ἐρχόμεθα σ᾿ ἕνα μοναστήρι γιά ν᾿ ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό.
Ἑπομένως, ἡ ἄρνησις τοῦ κόσμου εἶναι μία πρᾶξις τῆς ἐλεύθερης συνειδήσεώς μας, μία δική μας πεποίθησις. Κανένας ἄλλος λόγος δέν εἶναι τόσο θεμελιακός, ὅσον αὐτός.
Ἰδού τό πρῶτο βῆμα πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
