Στ’ ἀλήθεια, καλέ μου φίλε, εἶναι ὄντως «Ζωή καὶ Ὁδὸς (ὁ) Χριστός…», κατὰ τὸν ὑπέροχο ἐκεῖνο ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας (Ε΄ ἑωθινό). Δηλαδὴ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή καὶ ὁ δρόμος μας! Καὶ νὰ γιατί…
* * *
Λένε πώς «ἂν βρίσκεις τὴ ζωή σου ἄδεια, προσπάθησε ἁπλῶς νὰ βάλεις κάτι μέσα της»! Ὅμως νὰ βάλεις κάτι ἢ Κάποιον; Νὰ τὸ κρίσιμο ἐρώτημα. Γιατί, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε τελικά, μονάχα μὲ τὸν Χριστὸ γεμίζει ἀπολύτως ἡ ζωή μας, εἶναι κεφάτη καὶ χαρούμενη, ἀνθοφορεῖ, καρποφορεῖ κι εὐωδιάζει, εἶναι ὁλόλαμπρη καὶ φωτεινή, ἔχει προοπτικὴ …
Ἄν, ὅπως εἶπαν, «ἡ ἀναζήτηση τοῦ ὡραίου, εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς ἀνώτερης ζωῆς», πόσο θαυμαστὴ καὶ ἀληθινὰ μεγαλειώδης γίνεται ἡ ζωή μὲ τὴν ἀναζήτηση Ἐκείνου, τοῦ μοναδικὰ Ὡραίου, τὸν δημιουργὸ καὶ πλάστη ὅλων τῶν ὡραίων! Ἐξάλλου ὁ κόσμος δὲν θὰ παύσει νὰ λειτουργεῖ μὲ τὴν ἑξῆς λογική: «Ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου»! Μόνον ὁ Χριστὸς ἀπέδειξε στὴν πράξη ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Δηλαδὴ πὼς «θάνατός μου, εἶναι ἡ ζωή σου»! Ἦρθε γιὰ νὰ ζήσουμε. Ἔπαθε γιὰ νὰ μείνουμε πραγματικὰ αἰώνιοι καὶ ἀθάνατοι!
Ἄν, ὅπως πάλι εἶπαν, «οἱ καλύτερες στιγμὲς τὶς ὁποῖες δοκιμάζουμε στὴ γῆ εἶναι ἐκεῖνες, στὶς ὁποῖες σκεπτόμαστε τὰ ἐπουράνια πράγματα», πόσο μᾶλλον ὅταν ζοῦμε αὐτὰ τὰ ἐπουράνια πράγματα, ὅταν ζοῦμε μὲ τὸν Ἐπουράνιο!
Ἄν, τέλος, «ζωή εἶναι ὄχι τὸ νὰ ὑπάρχεις ἀλλὰ τὸ νὰ δίνεις νόημα στὴν ὕπαρξη», τότε πόσο στ’ ἀλήθεια ζεῖς, ὅταν ζεῖς γιὰ Ἐκεῖνον, ὅταν ζεῖς ἐν Χριστῷ! Μὴ ξεχνᾶμε πώς, ὅταν ὁ Χριστὸς κατέχει τὴν πρώτη θέση στὴ ζωή μας, τότε ὅλα τ’ ἄλλα βρίσκουν τὴ σωστή τους θέση. Παρατηρεῖστε το καὶ θὰ δεῖτε …
Ὁ Τσάρλς Κέτερινγκ συνήθιζε νὰ λέει: «Μ’ ἐνδιαφέρει τὸ μέλλον. Σ’ αὐτὸ θὰ περάσω τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου». Καὶ τὴν αἰωνιότητα! Καὶ γι’ αὐτὸ ζῶ μὲ τὸν Χριστὸ …
Καὶ μ’ ὅλα αὐτὰ θυμήθηκα τοῦτο τὸν ὑπέροχο λόγο τοῦ Μ. Βασιλείου: «Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ὄντως ζωή, καὶ ἡ δική μας ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή»!
Πραγματικὰ αὐτὴ εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος διευκρινίζει πὼς «δὲν παραγγέλνει ὁ Θεὸς νὰ μὴ ζοῦμε τὴ φυσικὴ ζωή, ἀλλὰ τὴ ζωή τῆς ἁμαρτίας», γιατί αὐτὴ τελικὰ μᾶς ἀποκόπτει ἀπ’ τὴ ζωή, αὐτὴ μᾶς φέρνει τὴ νέκρωση καὶ τὸν θάνατο.
Ἔλεγε ὁ Πασκάλ: «Ἔξω ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δὲν ξέρουμε τί εἶναι ἡ ζωή, οὔτε τί εἶναι ὁ θάνατος…». Καὶ ὁ Τολστόι γράφει: «Ζωή χωρὶς Πίστη, εἶναι τοῦ ζῴου ἡ ζωή»! Διαπιστώσεις ποὺ καταλήγουν σ’ αὐτὸ τοῦ Ψαλμῳδοῦ: «Νά, αὐτοὶ ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ Σένα χάνονται» (Ψαλμ. 72, 27).
* * *
Ἀλλ’ εἶναι ἄξιος προβληματισμοῦ καὶ τοῦτος ὁ λόγος, καλέ μου φίλε: «Ὁ δρόμος ποὺ ἐπιλέξαμε εἶναι πάντοτε ὁ καλύτερος, ἐφ’ ὅσον μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνουμε βήματα πρὸς τὰ μπρός». Καὶ ἀναρωτιέται κανείς. Ἀφοῦ ὅλοι στὴ ζωή μας, πόσο μᾶλλον ἕνας νέος ποὺ βρίσκεται στὴν ἀρχή της, ἔχουμε ἀνάγκη ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν σωστὸ δρόμο καὶ σωστὸς δρόμος εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς πηγαίνει μπροστά, ἆραγε ποιὸς μπορεῖ νὰ εἶναι στ’ ἀλήθεια αὐτός;
Ὅσο καὶ νὰ ψάξει κανεὶς δὲν θὰ βρεῖ καλύτερη ἀπάντηση ἀπ’ αὐτή: Ὁ Χριστός! Γιατί ὁ Χριστός, ὅπως ὁ Ἴδιος εἶπε, «εἶναι ἡ ὁδός». Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ θέλουμε, ὁ δρόμος ποὺ ποθοῦμε, ὁ μόνος δρόμος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς πάει μπροστά, ἀληθινὰ μπροστά, τόσο μπροστὰ ποὺ νὰ μᾶς φθάσει ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὴ τὴν αἰωνιότητα. Ναί!
Τονίζει καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος: «Μὲ τὴν ὁδὸ ἐννοοῦμε τὴν πρὸς τὴν τελειότητα πρόοδο ποὺ πραγματοποιεῖται μὲ συνέπεια καὶ τάξη μὲ τὴν ἐπιτέλεση ἀγαθῶν ἔργων καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τῆς γνώσεως … Εἶναι πράγματι ἀγαθὴ ὁδὸς ὁ Κύριος, ἡ ὁποία χωρὶς πολλὰ μονοπάτια ποὺ δημιουργοῦν σύγχυση, μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸ ὄντως ἀγαθό, τὸν Πατέρα. «Κανεὶς δὲν ἔρχεται, λέγει, πρὸς τὸν Πατέρα, εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ» (Ἰω. 14, 6). Ἔτσι ἐπιτυγχάνεται, λοιπόν, ἡ πρὸς τὸν Θεὸ ἄνοδός μας μέσῳ τοῦ Υἱοῦ».
Σήμερα, ἰδιαίτερα σ’ ἕνα νέο, ἀνοίγονται πολλοὶ δρόμοι μπροστά του. Ὅλοι τους τοῦ ὑπόσχονται «ὡραῖα» πράγματα. Ἀπὸ σπουδὲς καὶ καριέρες, μέχρι διασκεδάσεις, ἡδονὲς καὶ ξεφαντώματα! Ὅπως ἀναφέρει ὁ Μ. Βασίλειος «σὲ κάποιο δρόμο τρέχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ βιαζόμαστε νὰ φτάσουμε ὁ καθένας στὸ δικό του τέλος. Γι’ αὐτὸ ὅλοι βρισκόμαστε ἐν ὁδῷ …» Ὡστόσο μόνον ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς δρόμος …
* * *
«Ζωή καὶ ὁδὸς Χριστός…», λοιπόν…
Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς βοηθήσει, καλέ μου φίλε, νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅλοι τούτη τὴν μεγάλη ἀλήθεια. Πώς μονάχα ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ζωή καὶ ἡ Ὁδὸς καὶ νὰ πειστοῦμε νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε πιστά, ὁπότε καὶ ν’ ἀναφωνοῦμε μὲ ἱκανοποίηση καὶ χαρὰ τοῦτο τὸν λόγο τοῦ ποιητῆ: «Δὲν τόλπιζα ναν’ ἡ (ἐν Χριστῷ) ζωή, μέγα καλὸ καὶ πρῶτο»!
