Ἀρχές Μαΐου τοῦ 1987 ἦλθε στήν Μονή μας ἕνας νεαρός, ὀνόματι Γεώργιος, ἡλικίας 18 ἐτῶν. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι τό γεγονός ὅτι ἦταν πολύ εὐκίνητος καί ἔκανε ἅλματα, ὅπως ἡ καγκουρώ. Στήν ἐκκλησία δέν ἔμπαινε, τόν σταυρό του δέν ἔκανε, τά μάτια του ἀγριεμένα καί νά κάνει φασαρίες. Μιλήσαμε λίγο καί μοῦ εἶπε τά ἑξῆς: «Ἐγώ πρίν δύο χρόνια, ἤθελα νά πηγαίνω κόντρα μέ τήν ζωή τῶν γονέων μου καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Μέ εἶχαν κουράσει οἱ δικοί μου νά τρέχω, ὅπως αὐτοί στίς ἐκκλησίες νά πιστεύω στόν Χριστό, νά προσεύχομαι κλπ. Κι ἐγώ ἕνα πρωινό τούς εἶπα:
«Ἐγώ δέν θέλω νά πιστεύω στόν Χριστό, ὅπως ἐσεῖς καί τόσοι ἄλλοι. Καί τί θά πάθω... Θά πάω «κόντρα» στά δικά σας τά πιστεύω. Θέλω νά ζήσω ἐλεύθερα. Νά χαρῶ τήν ζωή μου, χωρίς πιέσεις καί ὑποχρεώσεις». Τό παιδί ἡλικίας τότε 16 ἐτῶν, τό ἐπεσήμανε ὁ διάβολος καί ἔγιναν φίλοι. Ὅ,τι τοῦ ἔλεγε ὁ λογισμός του, τό ἔκανε, πιστεύοντας ὅτι εἶναι δική του σκέψις καί ἐπίπνοια. Τελικά, σχεδόν δαιμονίσθηκε καί τό ἔφεραν δύο φίλοι του, παιδιά τῆς Ἐκκλησίας, στήν Μονή μας.
Τοῦ ἔδωσα δωμάτιο, στό τότε λεγόμενο νέο νοσοκομεῖο. Σ᾿ ἕνα κρεββάτι ἀπό τά δύο εἶχε κοιμηθῆ τό 1981 ὁ Ὅσιος Γέροντας Αὐξέντιος. Καί τό παιδί μοῦ εἶπε ἕνα πρωί: «Πάτερ, τί συμβαίνει; Ὅταν ξαπλώνω στό ἕνα κρεββάτι (τοῦ Γ. Αὐξεντίου), εἶμαι εἰρηνικός καί κοιμάμαι σάν πουλάκι καί ὅταν ξαπλώνω στό ἄλλο ταράζομαι καί δέν μπορῶ νά ἡσυχάσω ἀπό τούς πειρασμούς. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Τό κατάλαβα. Καί τοῦ εἶπα ὅτι στό πρῶτο κρεββάτι ἐκοιμήθη πρίν ἕξι χρόνια ἕνας ἅγιος μοναχός καί τό κρεββάτι εἶναι ἁγιασμένο...».
Τελικά αὐτός ὁ Γεώργιος, παρότι ἔμεινε στήν Μονή μας δύο μῆνες, δέν τόν ἄφηνε τό δαιμόνιο νά μπῆ στήν ἐκκλησία, οὔτε νά κάνει τό σταυρό του, οὔτε νά έξομολογηθῆ. Ἔφυγε. Ἐπέστρεψε στό σπίτι του στήν Ἀθήνα. Οἱ δικοί του ἦσαν στενοχωρημένοι, Καί ἀπεφάσισαν νά τό ὑπάγουν στόν ἅγιο τῶν ἡμερῶν τόν π. Φιλόθεο Ζερβᾶκο, ὁ ὁποῖος εἶχε κοιμηθῆ προσφάτως. Ἐπῆγαν τό παιδί οἱ γονεῖς του στόν τάφο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, παρά τήν ἄρνησί του. Τελικά ὁ Ὅσιος ἔκαμε τό θαῦμα του. Τό παιδί ἀπηλλάγη ἀπό τόν διάβολο, ἀλλά ὄχι τελείως. Δέχθηκε νά ἐξομολογηθῆ. Καί ὁ Θεός τό ἐλέησε. Τό ἑπόμενο καλοκαίρι ἦλθε καί πάλι στήν Μονή μας. Ἀπορήσαμε διότι τό εἴδαμε πολύ σωφρονισμένο. Μπῆκε στήν ἐκκλησία, ἔκανε κανονικά τόν σταυρό του. Καί μοῦ εἶπε τό γεγονός ὅτι ὁ Ὅσιος Φιλόθεος τόν ἐθεράπευσε στόν τάφο του, πρό μηνῶν. Ἔκτοτε, τό παιδί αὐτό δέν ἦλθε πάλι στήν Μονή μας. Ἐλπίζω καί εὔχομαι νά εἶναι καλά.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
