Τιμη αλλα και ευθυνη, καμαρι αλλα και φοβος

Κυριακὴ Χαναναίας (Β΄ Κορ. 6,16 — 7,1)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1)

Δόξα καὶ εὐχαριστίαν ἀναπέμπω, ἀδελφοί μου, στὸν πανάγαθο Κύριο, ποὺ μὲ ἀξιώνει καὶ πάλι νὰ κάνω τὰ κηρύγματα αὐ­τά. Εὐ­χαριστῶ τὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ τὸν παρα­κα­λῶ νὰ μὲ ἐνδυναμώσῃ ὥστε νὰ κηρύξω καὶ πάλι τὸν Χριστόν μας.

Θέλω νὰ πῶ λίγα λόγια ἐπὶ τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου, ποὺ εἶνε περικοπὴ ἀπὸ μία ἐ­πιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (βλ. Β΄ Κορ. 6,16 – 7,1).

Εἶνε ἀλήθεια ὅτι τὰ ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα εἶνε δυσκολώτερα ἀπὸ τὰ εὐαγγελικά· γι᾽ αὐτὸ ἴσως καὶ οἱ κήρυκες πιό σπάνια ἀποφασίζουν νὰ μιλή­σουν ἐπὶ τοῦ ἀ­πο­στόλου πα­ρὰ ἐπὶ τοῦ εὐ­αγγελίου. Τὰ Εὐαγγέ­λια περιέχουν κυρίως ἱ­στορία, δηλαδὴ ἀ­φή­γησι, τὴν ὁ­ποία εὐκολώτερα παρα­κολουθεῖ ὁ καθένας· ἐνῷ οἱ ἐ­πιστολὲς τῶν ἀ­ποστόλων πε­ριέχουν κυ­ρίως διδαχή, πνευμα­τικὲς δη­λαδὴ ἔννοιες, οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν προσήλω­­σι καὶ ἔν­τονη παρακολούθησι. Γι᾽ αὐτὸ στὰ κηρύγματα ἐπὶ τῶν ἀποστολι­κῶν ἀναγνωσμάτων χρει­­άζεται νὰ κο­πιάσουμε λίγο περισσότερο· τὰ δύσ­­κο­λα μαθήματα ζητοῦν μεγαλύτερη προσοχή.
Ἂς ἀνοίξουμε λοιπὸν τώρα τὰ αὐτιὰ τῆς καρδιᾶς γιὰ ν᾽ ἀκούσουμε τὰ θεόπνευστα μαθήματα ποὺ μᾶς παραδίδει σήμερα ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ἱ­δρυ­τὴς καὶ θεμελι­ωτὴς ὅλων τῶν ἐκ­κλησιῶν τῆς πατρίδος μας.

* * *

⃝ Στὴν ἀρχή, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἐξηγεῖ τὸν ὑ­ψηλὸ προορισμὸ ποὺ ἔχει ὁ Χριστιανός. Ὅλοι ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ πόσοι ἀπ­ὸ μᾶς γνωρίζουμε καὶ συνειδητοποιοῦμε τὸν προορισμό μας; Ὁ Παῦλος τὸν εἶχε κατα­λάβει καλά, καὶ μὲ ὅσα διδάσκει προσπαθεῖ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ τὸν νιώσουμε κ᾽ ἐμεῖς.
Τί εἶνε λοιπὸν Χριστιανός; Κάτι πολὺ σπουδαῖο. Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνα ζων­τανὸ πλάσμα, ἕνα ζῷο· δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας λογικὸς ἄν­θρωπος· δὲν εἶνε οὔτε καὶ ἕνας πρίγκιπας· δὲν εἶνε οὔτε ἀκόμη καὶ ἕνας βασιλιᾶς. Τί εἶνε λοιπόν; Κάτι παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. ᾽Ρωτᾶ­με τὸν ἀ­πόστολο Παῦλο· τί εἶνε Χριστιανός; Καὶ ἀ­κοῦστε τὴν ἀπάντησι· Ὁ Χρι­στιανὸς εἶνε να­ὸς τοῦ Θεοῦ – λαὸς τοῦ Θεοῦ – παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἂς τὰ πάρουμε ἕνα – ἕνα.
Ναὸς τοῦ Θεοῦ! Τί εἶνε ὁ ναός; Εἶνε ἕνα οἰκοδόμημα, μέσα στὸ ὁποῖο οἱ πιστοὶ λατρεύ­ουν τὸ Θεό. Ὁ ναός, ἡ ἐκκλησία, εἶνε ἕ­νας τό­πος ἱερός, καθαρὸς καὶ γαλήνιος, ἀφιερωμένος ἀποκλειστικὰ στὸ Θεό. Ἀλ­λὰ καὶ κάθε Χριστιανὸς εἶνε ἕνας ναὸς τοῦ Θεοῦ· ναὸς ὄ­χι ἄψυχος ὅπως ἕνα κτήριο, ἀλ­λὰ ναὸς ἔμ­ψυχος καὶ λογικός. Ἔχουν χτιστῆ ὡραῖ­ες ἐκ­κλησίες· ὡρισμένες μάλιστα, ὅπως εἶνε γιὰ μᾶς ἡ Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτε­λοῦν κομψοτεχνή­ματα, θαύματα τῆς τέχνης, μνημεῖα αἰώνων. Περισ­­σότερο ὄμορφη ὅμως, ἡ πιὸ ὡραία ἀπὸ ὅ­λες τὶς ἐκ­κλησίες ξέρετε ποιά εἶνε; Εἶνε ἡ καρδιά μας! Αὐτὴ εἶ­νε ἡ πιὸ λαμ­πρὴ ἐκκλησιά, αὐτὴ εἶ­νε τὸ πιὸ ποθητὸ σκήνωμα τοῦ Κυρίου. Αὐ­τὴν θαυμάζουν οἱ ἄγ­­γελοι, σ᾽ αὐτὴν ἀναπαύεται ὁ Θεός.
Χαῖρε λοιπόν, Χριστιανέ. Ἂς εἶσαι καὶ ὁ πιὸ ἄ­σημος τοῦ κόσμου· ἂς εἶσαι καὶ ὁ πιὸ περιφρονημένος χειρῶναξ, ἂς εἶσαι κ᾽ ἕ­νας λοῦ­στρος, ἂς εἶσαι καὶ μιὰ ὑπηρέτρια, ἂς εἶσαι καὶ μιὰ πλύστρα. Ἐφ᾽ ὅσον εἶσαι Χριστι­ανός, ἡ ταπεινὴ καρδιά σου εἶνε θρόνος τοῦ Μεγά­λου Θεοῦ. Μέσα σ᾽ αὐτὴν μυστικῶς λατρεύεται καὶ ὑμνεῖται ὁ Κύριος.
Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔπειτα! Οἱ λαοὶ τῆς γῆς αἰ­­σθάνονται ἀσφαλεῖς ἔχοντας καθένας μπρο­στά του με­γάλους ὁδηγοὺς καὶ ἀκολουθών­τας μὲ πειθαρχία σοφοὺς κυβερνῆτες. Ὅπως λοιπὸν ἐ­κεῖνοι νιώθουν εὐτυχεῖς, ἔτσι καὶ πο­λὺ περισ­σότερο εὐτυχὴς καὶ μα­κάριος εἶνε ὁ Χριστι­ανός· γιατὶ ἔχει κυβερνήτη στὴ ζωή του τὸν αἰώνιο Θεό. Εἶνε ὑπήκοος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πολίτης τοῦ κράτους τῆς μεγαλωσύνης του. Καὶ αἰσθάνεται τὴ μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἐφ᾽ ὅσον διατελεῖ ὑπὸ τὴν κραταιὰ προστασία του.
Εἶνε λοιπὸν ναὸς τοῦ Θεοῦ, λαὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ τέλος κάτι περισσότερο·
Παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ἀποκαλύπτει τὸ ἀσύλληπτο ὕψος ὅπου ὁ Κύριος ἀνεβάζει αὐτὸν ποὺ μένει πιστὸς καὶ συνεπὴς Χριστιανός. Ὄχι παιδὶ τοῦ ἄλφα νοικο­κύρη ἢ τοῦ βῆτα ἄρχοντα ἢ τοῦ γάμμα βασι­λέως, ἀλλὰ παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Τὸ σκέφτηκες αὐ­τὸ ποτέ, ἀδελφέ μου; Καμαρώ­νουν τὰ παιδιὰ ποὺ συνέβη νὰ ἔχουν ὀνομαστὸ πατέρα στὸν κόσμο αὐτόν· μὰ ὁ Χριστιανὸς ἂς χαίρῃ, διότι ὁ δικός του Πατέρας εἶνε πάνω ἀπὸ ὅ­λους τοὺς πατέρες τῆς γῆς. Εἶ­σα­ι παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ βγῆ­κες ἀπὸ τὴν ἱε­ρὰ κολυμβήθρα τοῦ βαπτίσματος ἔγινες μέλος τῆς οἰκογενείας ἐκείνης, ποὺ πατέρα ἔχει τὸν ἐν Τριάδι Θεόν. Δὲν εἶ­σαι πλέον ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶσαι ἁπλῶς φίλος τοῦ Θεοῦ· εἶσαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἔχει υἱοθετήσει ὁ Κύριος.
Χαῖρε, λοιπόν, Χριστιανέ. Ἀλλὰ καὶ
⃝ Φοβοῦ. Φοβοῦ, διότι τὸ βαρὺ ὄνομά σου Χρι­στιανὸς δημιουργεῖ καὶ μεγάλες ὑποχρεώσεις. Ἔχεις χρέος νὰ ζήσῃς σὰν παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὅπως τὸ διεφθαρμένο παιδὶ ἀτιμάζει τὸν πατέρα του, ἔτσι καὶ ὁ ἀσυνεπὴς χριστιανὸς ἀ­τιμάζει τὸν οὐράνιο Πατέρα, ῥίχνει τοὺς θεϊκοὺς τίτλους στὸν βόρβορο! Γι᾽ αὐτὸ ὁ Παῦ­λος, ἀφοῦ μᾶς ὠνόμασε ναὸ τοῦ Θεοῦ – λαὸ τοῦ Θεοῦ – τέκνα τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέ­ει· «Καθαρί­σωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1). Αὐτὴ εἶνε ἡ ἁγία συμβουλὴ τοῦ Παύλου· νὰ καθαρίσουμε τὸ σῶμα – νὰ καθαρίσουμε καὶ τὴν ψυχή.
Τὸ σῶμα νὰ τὸ ἔχουμε καθαρό. Ἀλλὰ πότε τὸ σῶμα εἶνε καθαρό; Μήπως ὅταν κάνῃ λουτρὰ μὲ εἰδικὰ σαπούνια καὶ ἀρώματα; Καθα­ρὸ εἶνε τὸ σῶμα ποὺ μένει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁ­μαρτία τῆς σαρκός. Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα –ἐ­πιτρέψτε μου νὰ τὰ κατονομάσω–, ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία καὶ κάθε ἄλλη αἰσχρότητα, λερώνουν τὸ σῶμα. Ἆ, προτιμότερο νὰ βουτήξῃς τὸ σῶ­μα σου μέσα σ᾽ ἕνα ἀποχωρητήριο, παρὰ νὰ τὸ ῥίξῃς στὰ φοβερὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα.
Καθαρὸ λοιπὸν τὸ σῶμα. Ἀλλὰ καὶ καθαρὴ πρέπει νά ᾽νε καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἁμαρτία. Μὴ τὴν μολύνῃς μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, μὲ τὶς πονηρὲς σκέψεις, μὲ ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες. Αὐτὰ μολύνουν, λερώνουν τὴ στολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὤ ἡ ἁμαρτία! Αὐτὴ μεταβάλλει τὴν ψυχὴ σὲ ἕνα στάβλο βρωμερό. Καὶ στὸ στάβλο δὲν μένουν οἱ βασιλιᾶδες, μένουν τὰ ζῷα. Κ᾽ ἐ­μεῖς, ἂν θέλουμε νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεὸς στὴν καρδιά, ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε ἐκλεκτὸς λα­ὸς τοῦ Θεοῦ, ἂν θέλουμε νὰ μᾶς υἱοθετήσῃ ὁ Θεός, πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας.
Ἀλλὰ πῶς θὰ τὴν καθαρίσουμε; Μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι στὸν πνευματικό. Μὲ τὰ μέσα, ποὺ διαθέτει ἡ Ἐκκλησία μας, καθαρίζεται ἡ ἁμαρτωλὴ ψυχή. Καθαριστήριο τῆς ψυχῆς εἶνε ἡ Ἐκκλησία· ἐδῶ καθαρίζονται οἱ ψυχές. Ὅταν ἔχῃς λερωμένο ῥοῦχο, τὸ πηγαίνεις στὸ καθαριστή­­ριο, ὅπου ὁ τεχνίτης τὸ καθαρίζει. Δεῖ­ξε καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον ποὺ δείχνεις γιὰ ἕνα λερωμένο ῥοῦχο! Καθάρισε τὴν ψυχὴ στὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας.
Καὶ ὅταν ἡ ψυχή σου αἰσθανθῇ καθαρή, τότε θὰ γίνῃ ἕνα μικρὸ παλάτι, στὸ ὁ­ποῖο θὰ κατοικῇ ὁ Μέγας Θεός. Καὶ θὰ σὲ εὐλογῇ καὶ θὰ σὲ χαριτώνῃ, ἕως ὅτου σὲ καταστήσῃ καὶ κλη­ρονόμο τῆς βασιλείας του, τὴν ὁποία ὑπόσχεται σὲ ὅλα τὰ ἀγαπημένα παιδιά του, τοὺς πιστοὺς ἀγωνιστὰς Χριστιανούς.

* * *

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου, τώρα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἂν θέλῃ ὁ Θεός, θὰ συνεχίσουμε τὰ κηρύγματα. Θὰ σᾶς παρακαλέσω τώρα γιὰ κάτι ἄλλο.
Γνωρίζουμε σὲ ποιές ἡμέρες ζοῦμε. Βλέπου­με τί κίνδυνος ὑπάρχει νὰ λερωθοῦμε καὶ νὰ χάσουμε τὴν ψυχή μας. Ὅλοι κινδυνεύουμε νὰ πάθουμε τὸ φοβερὸ αὐτὸ δυσ­τύχημα, ἰδί­ως ὅ­μως κινδυνεύουν τὰ παιδιά, ποὺ βρί­σκον­ται στὴ δύσκολη ἡλικία. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκ­κλησία μας, γιὰ νὰ τὰ προφυλάξῃ ἀπὸ κινδύνους, ἵδρυσε τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα. Ἐκεῖ τὰ διδάσκει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθεῖ νὰ τὰ μάθῃ ν᾽ ἀγαποῦν τὸ Χριστὸ καὶ τὸν θεῖο νόμο του. Γι᾽ αὐτὸ παρακαλῶ τοὺς πιστοὺς γονεῖς νὰ στείλουν τὰ παιδιά τους στὸ Κατηχητικό. Λειτουργοῦν ἰδιαίτερα τμήματα γιὰ ἀγόρια καὶ κορίτσια ὅλων τῶν βαθμίδων.
Τὴν περίοδο αὐτὴν ἀρχίζουν τὰ μαθήματα. Καὶ εὔχομαι, ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, γονεῖς, μαθητὰς καὶ μαθήτριες, κατηχητὰς καὶ κατηχήτριες, ὥστε μὲ μεγαλύτερη προθυ­μία νὰ τρέξουμε ἐφέτος στὸ πρσκλητήριο αὐ­τό, πρὸς δόξαν τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σω­τῆ­ρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο πρέπει πᾶσα δόξα τιμὴ καὶ προσ­κύνησις εἰς τοὺς αἰ­ῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

H oμιλία εἰς τὸν ἀπόστολον τῆς ΙΖ΄ Κυριακῆς ευρέθη γραμμένη σε χειρόγραφο, σε κόλλας ἀναφορᾶς μὲ μολύβι), στὸ τέλος έφερε ἡμερομηνία: Ἐν Μεσολογγίῳ τῇ 9 Ὀκτωβρίου 1938

Και από κάτω συνοδεύονταν απο κείμενο προσευχῆς (Αυτό φαίνεται ότι ήταν το μεγάλο μυστικό του ιεροκήρυκα Αυγουστίνου Καντιώτου, που συνεκλόνιζε τους πιστους το κήρυγμά του)

Θεέ, ὁ Πατὴρ τῶν Φώτων, ἐξαπόστειλον
κἀμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἀχρείῳ σου
δούλῳ Αὐγουστίνῳ ἀκτίνας τῆς [τοῦ] φωτισμοῦ
Σου, διὰ νὰ συνεχίσω τὸ κηρυκτικόν
μου ἔργον κατὰ τὸ Δ΄ τοῦτο ἔτος ἐν τῇ
πόλει τοῦ Μεσολογγίου.
καὶ ὑπογραφὴ Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας τὴν 9-10-1938. Ἀνάγνωσις, στοιχειοθεσία, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ ἀναπλήρωσις 9-7-2022.

https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=98255#more-98255