Άννας Βογιατζή
μέλους της ομάδας εργασίας της Π.Ε.Γ.
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
α) Η προσωπική μου εμπειρία
Υπήρξα μια από τους πολλούς οπαδούς-θύματα των Μ.Ι., που στρατολογούνται κατά χιλιάδες ανά τον κόσμο από τη μετοχική Εταιρεία «Σκοπιά» του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Ήμουνα αυτό που λέμε «γέννημα-θρέμμα» των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η δική μου γενιά είναι η τέταρτη στην οικογένεια που πρόσφερε τη λεγόμενη «Ιερή υπηρεσία στον Ιεχωβά».
ΟΙ γονείς μου παρ’ όλο που είναι βαφτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι, μεγάλωσαν σ’ ένα περιβάλλον που είχε άμεση επιρροή από την οργάνωση αυτή, ώστε η μεν μητέρα μου να αιχμαλωτιστεί στις τάξεις της από την ηλικία των 11 χρόνων, ο δε πατέρας μου να γίνει ολοκληρωτικά ενεργό μέλος πριν τα 25 του χρόνια.
Ανατράφηκα, φυσικά, σαν μια «πιστή-δούλη του Ιεχωβά», σύμφωνα με το υπόδειγμα της Εταιρείας. Διδάχτηκα συστηματικά από τα έντυπά της την αγάπη και το φόβο για τον Ιεχωβά που ουσιαστικά είναι η καλυμμένη ολοκληρωτική υποταγή και εξάρτηση από την «άγια» οργάνωσή του. Από μικρή ήξερα ύμνους, ποιήματα ή γραφικά εδάφια προσαρμοσμένα στα μέτρα της Εταιρείας, με στόχο την με κάθε τρόπο κατάρτισή μου στη διδαχή του «πιστού και φρονίμου δούλου». Πολύ νωρίς διδάχτηκα πως ο Ιεχωβάς Θεός δεν ήθελε να είμαστε μέρος του διαβολοκρατούμενου κόσμου. Έμαθα να υποτάσσω τον αυθορμητισμό μου σε πράγματα που ο Θεός της Εταιρείας μισεί, όπως το να κάνω το σταυρό μου, να πηγαίνω σε γενέθλια ή παιδικές γιορτές, να συμμετέχω σε θρησκευτικές ή εθνικές εκδηλώσεις. Και όλα αυτά μέσα από υποτιθέμενες γραφικές ιστορίες, που η Εταιρεία είχε προσαρμόσει για παιδιά στο βιβλίο της «Ακούγοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο». Από τα πρώτα σχολικά μου χρόνια γεύτηκα και τον λεγόμενο «διωγμό των Χριστιανών». Αντιμετώπισα ονειδισμό, περιφρόνηση και ψυχολογική πίεση από δασκάλους, καθηγητές ή συμμαθητές και η απάντηση που ερχότανε από παντού στο περιβάλλον μου ήταν πως οι Μ.Ι. διώκονται επειδή κηρύττουν την αλήθεια του Θεού, όπως ακριβώς διώκονταν και οι πρώτοι χριστιανοί. Και αυτός ο κανόνας επιβεβαιωνότανε συνεχώς μέχρι που πολύ αργότερα δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις να εξετάσω κριτικά την οργάνωση και να διαπιστώσω πως οι «άγιοί» της, επαίρονται και επιβεβαιώνονται με το να διαβολοποιούν τους άλλους.
Με τον καιρό προσαρμόστηκα σε κάθε είδους πιέσεις «εκ των έξω» και διδάχτηκα ν’ αντιδρώ και να υπερασπίζω την Εταιρεία με την μαρτυρία μου σε κάθε περίσταση.
Για κάθε καλοπροαίρετη απορία υπήρχε μία καλοστημένη απάντηση του «ζωηρότερου φωτός», χωρίς να υπάρχει σαφής δυνατότητα να μπορεί να ερευνήσει κανείς ιστορικά την διδασκαλία της Εταιρείας και ακόμα πιο πολύ ν’ αμφισβητήσει τις μεταμορφούμενες λάμψεις του ζωηρότερου αυτού φωτός.
Η μέθοδος της πλύσεως εγκεφάλου με τις γραφικές μελέτες, τις συναθροίσεις, την ανάγνωση και ανάλυση των κειμένων της Εταιρείας με τις προκατασκευασμένες ερωταπαντήσεις και την καθοδηγούμενη σκέψη καθώς και η υποχρεωτική αγοραπωλησία των εντύπων, λειτουργούσε έτσι ώστε κάθε τι που μας σέρβιρε η Εταιρεία να μας εθίζει σε τυφλή αφομοίωση των ατελείωτων αποκαλύψεων του «αγωγού του Θεού».
Ο πατέρας μου είχε αφιερωθεί «ψυχή τε και σώματι» στην οργάνωση και εγώ αντλούσα από την «ιερή», κατά τους Μάρτυρες, αυτή αυταπάρνηση και έπαιρνα θάρρος για τους δικούς μου προσωπικούς αγώνες. Γιατί μπαίνοντας στην εφηβεία ήταν φυσικό να έρθουν απορίες ή προθέσεις που τα καθορισμένα πλαίσια της Εταιρείας δεν μπορούσαν να επιτρέψουν, όπως για παράδειγμα να μάθω τι πιστεύει η ορθοδοξία, αλλά όχι με τόσο αγνή πρόθεση. Πειθήνιο όργανο της οργάνωσης, ήθελα να γνωρίζω τις θέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου, θα έλεγα, έτσι ώστε στο κήρυγμά μου να μπορώ με αντιπαράθεση να είμαι πειστική στον ορθόδοξο ακροατή. Ήμουν πλήρως πεπεισμένη τότε, ότι καμία πιστή δεν μπορούσε να παραβληθεί με την διδασκαλία της «Σκοπιάς» και ότι το να θεολογεί κανείς ήταν θέμα τακτικής παρακολούθησης των συναθροίσεων. Αλλά η εταιρεία πάντα φοβάται την έρευνα οποιοδήποτε κίνητρο και αν έχει αυτή. Η δαιμόνια οργάνωση διαθέτει αμέτρητα τεχνάσματα για να τρομοκρατήσει το άτομο και το άμεσο περιβάλλον του, ώστε να μην έρθει σε επαφή με τον «έξω κόσμο που τον εξουσιάζει ο Διάβολος».
Συγκεκριμένα έτυχε σε μία έκθεση βιβλίου στο Βόλο να δω ένα βιβλίο σχετικό με τους Μ.Ι χωρίς να προσέξω τον συγγραφέα (που ήταν ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος) και το αγόρασα με την πρόθεση να διαπιστώσω τι λέει για μας η άλλη πλευρά. Όταν πήγα σπίτι και το έδειξα πρόσεξα την τρομοκρατημένη αντίδραση στο περιβάλλον μου, γιατί ήδη στις τάξεις των Μ.Ι. ο πατήρ Αντώνιος είχε κατασυκοφαντηθεί ως αμετανόητος φανατικός διώκτης του Ιεχωβά Θεού και καταδικασμένος εχθρός της «αγίας» οργανώσεώς του. Κατά συνέπεια το μιαρό βιβλίο καταστράφηκε. Τρομάζοντας η ίδια με το «αποστατικό» πνεύμα μου ή τρομάζοντας τους άλλους με προθέσεις που ξέφευγαν από τα όρια της τρομοκρατικής πίστης της Εταιρίας, περιορίστηκα στην «τροφή του πιστού και φρονίμου δούλου».
Η επίδραση της Εταιρείας δυνάμωνε συνεχώς και η αλλοίωση της προσωπικότητας είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε τον καιρό, που ο πατέρας μου υπέφερε με σοβαρό κίνδυνο της ζωής του από τους Μ.Ι. επειδή είχε ζήσει πράγματα που τον ανάγκαζαν να ομολογεί πως η τακτική της εταιρείας είναι φασιστική και ολοκληρωτική και φτάνοντας σε αδιέξοδο να θέλει να εγκαταλείψει την οργάνωση ύστερα από 30χρονη ανιδιοτελή υπηρεσία με μεγάλο οικονομικό, επαγγελματικό και οικογενειακό κόστος, η μητέρα μου και εγώ ασκήσαμε πάνω του τρομακτική πίεση, προσπαθώντας να τον πείσουμε πως η τρομερή δοκιμασία ερχότανε από τον Ιεχωβά.
Εδώ μπορείτε να διαπιστώσετε πως μέσα στην οργάνωση αυτή ο ένας πιέζει τον άλλο όχι για χάρι της πίστης, αλλά για το συμφέρον της Εταιρείας. Και μπορείτε να φαντασθείτε την ψυχολογική κατάσταση του κάθε Μ.Ι. σε κάθε στιγμή, που καλείται να καταπνίξει την προσωπικότητά του, ν’ αγαπά και να μισεί κατά παραγγελία, χωρίς προσωπικά κριτήρια, να παπαγαλίζει τα άρθρα της Σκοπιάς με σκοπό να γίνει ένας πιστός κήρυκας της «αγάπης του Ιεχωβά», να είναι ένας καλός στρατιώτης του Θεού για να εξασφαλίσει έτσι τη σωτηρία του στη Μεγάλη μάχη του Αρμαγεδώνα που θα σημάνει και την απώλεια των ασεβών.
Βέβαια το πλήρωμα του χρόνου με τη βοήθεια του Θεού έφτασε, για ν’ απαλλαγούμε από την φριχτή αυτή οργάνωση μέσα όμως σ’ έναν ανεμοστρόβιλο από ενοχές, τύψεις, σκέψεις για προσωπική αποτυχία στη θητεία μας στην οργάνωση, αλλά και στην ζωή, με έμμονη την απειλή της αυτοκτονίας να πλανιέται παντού — είχαμε άλλωστε ζήσει αυτοκτονίες στην περιοχή μας εξαιτίας της αφόρητης πίεσης της οργάνωσης στα αποστατικά μέλη της — με διλήμματα ως προς το που να στραφούμε για να στηρίξουμε την προσωπική μας υπόσταση που σπασμωδικά απαλλασσόταν από μια μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου και όλα αυτά για τον καθένα προσωπικά, αλλά και για όλα μαζί τα μέλη της οικογένειας.
β) Η εμπειρία μου με τους άλλους
Και εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο στην επιρροή των πιστών ανθρώπων έξω από την οργάνωση πάνω στους Μ.Ι., πάλι από προσωπική εμπειρία, κατά τα στάδια που ένα άτομο 1) αρχίζει να συμπαθεί την οργάνωση, 2) εντάσσεται στην οργάνωση και εξαρτάται απ’ αυτή, 3) κατά το στάδιο που το άτομο αρχίζει ν’ αμφιβάλλει για το ποιόν της οργάνωσης, 4) όταν την εγκαταλείπει και 5) όταν αποφασίζει να ενταχθεί στην ορθόδοξη πίστη και ζωή.
Η τακτική της ενημέρωσης και ιδιαίτερα του προβληματισμού αποτελεί φάρμακο, ενώ αντίθετα η τακτική των χαρακτηρισμών, του αποκλεισμού και της απόρριψης χειροτερεύει παρά διευκολύνει τις συγκεκριμένες καταστάσεις.
Πρώτα όταν αρχίζει κάποιος να συμπαθεί την οργάνωση και ένας άλλος, προσπαθώντας να βοηθήσει επιτίθεται προσωπικά στο άτομο και επιδίδεται σε υβρεολόγιο ή σταματά την επικοινωνία μαζί του, υπάρχει κίνδυνος να δώσει ακόμα μια σπρωξιά στον συμπαθούντα, ώστε να πέσει πιο εύκολα στην καλοστημένη παγίδα.
Για παράδειγμα θα ήθελα ν’ αναφέρω κάτι από την εμπειρία της μητέρας μου. Παρ’ όλο που είχε βαφτιστεί χριστιανή, πέρα από το γεγονός ότι δυστυχώς δεν κατηχήθηκε έστω και στοιχειωδώς στην ορθόδοξη πίστη, όταν οι Μ.Ι. άρχισαν να ζώνουν την οικογένεια και να την απομονώνουν, δυστυχώς το γύρω ορθόδοξο θρησκευτικό περιβάλλον ενίσχυε αυτήν την απομόνωση με το ν’ αποφεύγει ακόμα και την «Καλημέρα» με τα υποψήφια θύματα και το αποτέλεσμα ήταν η μητέρα μου να απομείνει ευκολότατη λεία στις αρπακτικές διαθέσεις της Εταιρείας.
Ή ακόμα η μαρτυρία της θείας μου λέει πως σε κάποια γραφική μελέτη που είχανε, έτυχε εκείνη την ώρα να έλθει στο σπίτι ιερέας που η οικοδέσποινα είχε καλέσει για αγιασμό. Όταν διαπίστωσε πως υπήρχαν Μ.Ι. στο σπίτι άρχισε να καταφέρεται άσχημα εναντίον τους, φυσικά το πράγμα τελείωσε, αλλά όταν ο Ιερέας έφυγε, οι Μ.Ι. δυστυχώς είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις στο παγιδευμένο άτομο με την καλοδιδαγμένη ευγένεια και τις καλοστημένες απαντήσεις.
Επίσης εκείνο που είχα διαπιστώσει ήτανε πως όταν στο «έργο δρόμου» που κάνανε οι Μ.Ι. ερχότανε κάποιος και έκανε φασαρία προκαλώντας απλά και μόνο αναστάτωση εναντίον μας, οι πωλήσεις των περιοδικών της Εταιρείας, παράξενα αυξάνονταν, ενώ στην αντίθετη περίπτωση εισπράτταμε την αδιαφορία των περαστικών.
Επίσης στο σχολείο, όταν ο θεολόγος καθηγητής με προκαλούσε αποκαλώντας τους Μάρτυρες σατανάδες ή λέγοντας ότι πατάμε τις εικόνες εγώ με την τυφλή μου ειλικρίνεια καλούσα τον καθηγητή και την τάξη στις συναθροίσεις για να διαπιστώσουν το πνεύμα της αγάπης των αδελφών, και φυσικά υπερασπιζόμουνα την οργάνωση με νύχια και με δόντια. Μετά από τέτοιες συζητήσεις ξέρετε ποιο ήταν το σχόλιο πολλών συμμαθητών; «Μπράβο, τον έσκισες». Και το αποτέλεσμα ήταν την ώρα των θρησκευτικών να παλεύουμε ο Θεολόγος και γω για το ποιοι ήταν οι «Σατανάδες» στη γη, θα έλεγα, χωρίς να δίνεται το παραμικρότερο κίνητρο να προσανατολιστεί το κάθε νέο άτομο διαφορετικά, με την ευγενική διάθεση και σταθερότητα ή κυρίως με κάποιες αιχμές γύρω από την διδαχή της εταιρείας.
2) Κατά το στάδιο τώρα που ήμουνα ενταγμένη στην οργάνωση και πλήρως πεπεισμένη ότι εκτελώ το έργο του Θεού επί της γης, περισσότερο ο υγιής προβληματισμός θα αύξανε τις ελπίδες να λυτρωθώ παρά οτιδήποτε άλλο.
Γιατί η ίδια η διδασκαλία της Εταιρείας είναι ουσιαστικά το μόνο μέσο το οποίο τραντάζει το οικοδόμημά της μπροστά στον κάθε Μ.Ι. Και αυτό είναι το πιο ευάλωτο σημείο της γι’ αυτό και μισεί την αντικειμενική αποκάλυψη της Ιστορίας της που αποτελεί τον ουσιαστικότερο τρόπο να βοηθηθεί το παγιδευμένο άτομο να θέσει σε λειτουργία την προσωπική του σκέψη, πράγμα που με μανία η Εταιρεία προσπαθεί να εξουδετερώσει.
Για παράδειγμα για τον διωγμό από τους έξω η Εταιρεία ψύχραιμα απαντούσε στα μέτρα της. Ο Σατανάς είναι ο εξουσιαστής του εμπορικού, πολιτικού και θρησκευτικού συστήματος πραγμάτων, έλεγε. Ο Σατανάς είναι ο πατέρας του ψεύδους και της πλάνης. Επομένως και οι εκπρόσωποι του στη γη και ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί ηγέτες δεν μπορεί παρά να διώκουν τους αληθινούς χριστιανούς, δηλ. τους Μ.Ι. Και εγώ, που ήμουνα ή τουλάχιστον προσπαθούσα να είμαι πεπεισμένη ότι κηρύττω τον σύγχρονο προφήτη του Θεού στη γη, δεν μπορούσα να δώσω άλλη απάντηση στον εαυτό μου για το γεγονός ότι κατατρέχομαι σαν αμαρτωλή παρά ότι είμαι μια αληθινή χριστιανή. Και το αποτέλεσμα ήταν ν’ αυτοεπιβεβαιώνομαι συνεχώς στην πλάνη μου, να εξαρτώμαι όλο και περισσότερο από την οργάνωση και να πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να βρω πουθενά αλλού αγάπη και αλήθεια παρά μόνο μέσα σ’ αυτήν.
Γιατί η Εταιρεία για τους πολέμους, την κακία, την εκμετάλλευση, την αδικία, την αρρώστια και τον θάνατο απαντούσε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει ανακούφιση στο μόνο μέρος που βασιλεύει ο Θεός, δηλ. στην αγκαλιά της φριχτής αυτής οργάνωσης.
Αλλά τότε μόνο τα βέλη της στρέφονται εναντίον της, όταν ξεσκεπάζεται η ίδια μέσα από την «αλάθητη, θεία» διδαχή της. Θυμάμαι πόσο πολύ τραντάχτηκε η αυθεντία της όταν κατάπληκτη διαπίστωσα για παράδειγμα πως το 1891 ο αγωγός του Θεού προφήτεψε ότι ο Χριστός είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, αλλά το 1917 διόρθωσε τη λάμψη της προφητείας, στην ερμηνεία του εδαφίου της Αποκ. ιβ’ 7, λέγοντας πως ο Μιχαήλ είναι ο Αντίχριστος και 10 χρόνια αργότερα, το 1927, προφανώς μπερδεύοντας τις οράσεις, προφήτεψε πως τελικά ο Μιχαήλ είναι ο Χριστός και όχι ο Αντίχριστος!
Θυμάμαι, ότι όταν μετά από χρόνια, με την πολύπλευρη συμπαράσταση δασκάλας και φίλης ανακουφίστηκαν οι αμφιβολίες και οι φόβοι μου για τον έξω κόσμο και την αγάπη του και μπόρεσα τελικό να διαβάσω βιβλία του π. Αντωνίου και να δω την απάτη όσο κι αν ταλαντευόμουνα για το αλάθητο της Εταιρείας παρ’ όλο που το μυαλό μου ήταν σαν να έπαιρνε ανάποδες στροφές θα έλεγα, μαθαίνοντας τις αντιφατικές διδασκαλίες της, άρχισα τότε μόνο να αισθάνομαι πως θα μπορούσα να στη- ριχθώ αργά – αργά στα πόδια μου, σαν ύστερα από μια μακροχρόνια αρρώστια.
3) Για μένα η λύτρωση ήρθε όταν άρχισα ν’ αμφιβάλλω για την οργάνωση. Πιστεύω πως ο Θεός με προστάτεψε, ώστε να μην μπω σ’ ένα κύκλο ατελείωτων θρησκευτικών ή υπαρξιακών αναζητήσεων, γιατί ήρθε στο δρόμο ο πατήρ Αντώνιος που με πολλή υπομονή, επιμονή, κατανόηση και χριστιανική αγάπη, κατέχοντας πλήρως το πρόβλημα, βοήθησε βαθμιαία ν’ απαγκιστρωθώ από την φριχτή οργάνωση και να προσανατολιστώ μ’ ελπίδα στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη.
Αρχικά ο πατήρ Αντώνιος με μια σοφή ποιμαντική- αντιαιρετική αντιμετώπιση, κατέρριψε την αυθεντία της οργάνωσης με γνήσια κείμενα της Εταιρείας, που το ένα αναιρούσε το άλλο και συγκλόνιζαν εμένα. Κατόπιν στα πρώτα βήματα της κατηχήσεως μέσα από το βιβλίο «Διάλογος με την Εταιρεία Σκοπιά», έγινε μια σύγκριση με γιατί και διότι — ο πατήρ Αντώνιος επέμενε πως χαιρότανε να έχω απορίες και αντιρρήσεις, γιατί φυσικά ήξερε πως αυτό καλούσε την προσωπική σκέψη να μπει σε λειτουργία — έγινε λοιπόν μια σύγκριση των διδασκαλιών της Εταιρείας και της πίστης της Ορθοδοξίας και κατόπιν η κατήχηση προχώρησε σε θέματα ορθόδοξης πίστης και ζωής πιο διεξοδικά.
Όμως το πιο σημαντικό ήταν πως με τη βοήθεια του πνευματικού αυτού πατέρα, βοηθήθηκε όλη σχεδόν η οικογένεια ν’ απαγκιστρωθεί. Και σ’ αυτή την περίπτωση εκείνο που επέδρασε καταλυτικά ήταν η γλυκύτητα της πίστης η οποία θ’ ανακούφιζε ή τουλάχιστον θα προβλημάτιζε πολλούς Μ.Ι. ιδιαίτερα στην περίπτωση εκείνη που αυτή θα προερχόταν από τους πνευματικούς ποιμένες.
4) Όταν τώρα κάποιος αποφασίζει να εγκαταλείψει την οργάνωση αυτή, πιστεύω ότι περνάει μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της ζωής του. Οι «αδελφοί» που αναγκαστικά αποτελούσαν και τον μοναδικό κοινωνικό περίγυρο διδάσκονται να θεωρούν τον «αποστάτη» μίασμα για την οργάνωση, έναν αμαρτωλό, λεπρό και όχι μόνο διακόπτουν κάθε επαφή μαζί του, αλλά συνειδητά ή ασυνείδητα τον κατασυκοφαντούν παντού και στον επαγγελματικό χώρο. Αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, από τη στιγμή που εγκατέλειψε την Εταιρεία, μάθαινε κατάπληκτος από συναδέλφους ή γείτονες ότι ξαφνικά είχε αποκτήσει φήμη απατεώνα, ανήθικου ατόμου, ανισόρροπού και κακοήθη.
Αποκομμένο, λοιπόν, το άτομο από το πρώην «κοινωνικό» περιβάλλον, κουβαλώντας ακόμα την διδαχή της Εταιρείας και έχοντας παράλληλα το στίγμα του «Αμαρτωλού χιλιαστή» ανάμεσα στους πιστούς χριστιανούς, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να παρασυρθεί από την δίνη οδυνηρών αναζητήσεων με ανεπανόρθωτα καταστροφικές συνέπειες για την ζωή του και την αληθινή σωτηρία του. Και εδώ, ξανά η χριστιανική αγάπη, ο διάλογος με τον προβληματισμό μπορούν μόνο να επιδράσουν ευεργετικά σε μια προσωπικότητα που έχει αποδυναμωθεί χάριν των οικονομικών συμφερόντων μιας αδίσταχτης Εταιρείας, και να την θεραπεύσουν.
5) Όταν τέλος γίνει κάποιος χριστιανός ορθόδοξος από Μ.Ι. η δυσπιστία και η καχυποψία είναι ό,τι πιο ανασταλτικό μπορεί να συμβεί σ’ ένα άτομο που προσπαθεί να οικοδομηθεί πάνω στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Π.χ. η θεία μου έξι μήνες μετά το Ιερό χρίσμα δεν είχε ακόμα μπορέσει να εκκλησιαστεί στην ενορία της, γιατί για πολλούς καλοπροαίρετους χριστιανούς — Ιερείς και λαϊκούς — ήταν απλώς μια «Ιεχωβού» που πήγαινε στην Εκκλησία.
Προσωπικά θα ήθελα ν’ αναφερθώ σ’ ένα πρόσφατο γεγονός που συνέβη την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Σεβαστός Μητροπολίτης, παριστάμενος στην θεία Λειτουργία και αφού χοροστάτησε ο ίδιος, στην μεγάλη αυτή γιορτή σε ναό της συνοικίας μου, μετά το τέλος της τελετής, μέσα στην ευλογία και τις πατρικές νουθεσίες αγάπης προς το εκκλησίασμα, άρχισε συγχρόνως να καταφέρεται εναντίον των «αντίχριστων Ιεχωβάδων», συμβουλεύοντας τους πιστούς να μην τους μιλούν ή όταν τους συναντούν να τους κλείνουν την πόρτα και πολλά άλλα παρόμοια. Ομολογώ ότι ένιωσα λύπη για όλη αυτήν την μάλλον άστοχη ενέργεια. Θα ήθελα εκείνη την στιγμή να πω στον Σεβασμιώτατο ότι ήμουν μια «πρώην αντίχριστη», ένα «βδέλυγμα» που βρήκε, όμως, τον δρόμο προς την Εκκλησία του γλυκύτατου Κυρίου Ιησού Χριστού. Και θυμήθηκα μ’ ευγνωμοσύνη το χάρισμα της ιερωσύνης που αξίωσε να δώσει στον πατέρα Αντώνιο και σκέφτηκα τους αγαπημένους αδελφούς χριστιανούς που με περιέβαλαν με «πνεύμα δυνάμεως» και με στήριξαν στην δύσκολη αυτή μεταβατική περίοδο της ζωή μου.
Όμως ο πικρός τρόπος, ο στυφός τόνος κυκλοφορεί, δυστυχώς, ευρύτατα ανάμεσα στους ποιμένες και πιστούς με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας φανατισμός εναντίον εύπιστων και αφελών ανθρώπων που έχουν γίνει θύματα της ευσέβειάς τους παρά την θέλησή τους — συχνότατα — και αντίθετα, κανείς να μην στρέφεται εναντίον του αληθινού αίτιου του κακού, εναντίον του πλαστού προσωπείου της δόλιας Εταιρείας που έχει δεσμεύσει βάναυσα την ζωή των θυμάτων της με τις ψευδοπροφητικές διδαχές της και τις εξευτελιστικές πρακτικές της. Δηλαδή, τελικά δεν μισούμε την αμαρτωλή «Σκοπιά», αλλά τα ανήμπορα, παγιδευμένα θύματά της που, δυστυχώς, μετριούνται κατά κεφαλή για τα κέρδη της στυγνής οικονομικής επιχείρησης. Έτσι ο κάθε Χριστιανός ή Μάρτυς του Ιεχωβά χώνεται στο χαράκωμά του και ανταλλάσσονται ήπιοι ή οξείς διαξιφισμοί που μόνο την λύτρωση δεν φέρνουν και που φυσικά είναι πολύ μακριά από την ουσία του προβλήματος.
Και δυστυχώς η τακτική αντιμετώπισης, δείχνει σχεδόν κανένα να μην φαίνεται να προβληματίζεται για το τι είναι ικανό που κάνει απλούς ανθρώπους «κλέπτες και ληστάς της πίστης και της ελευθερίας, λύκους, βαρείς και άρπαγες», σύμφωνα μ’ ένα ενημερωτικό φυλλάδιο.
Γιατί μια προπαγανδιστική ιδεολογία ή πίστη που αλλάζει απόψεις ανά πενταετία ή δεκαετία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει διαφορετικά παρά με την φριχτή μέθοδο της Εταιρείας — μια μακρόχρονη πλύση εγκεφάλου —που «κουρδίζοντας τους δυστυχισμένους οπαδούς της τους πείθει ν’ αλλάζουν κάθε τόσο θεωρίες πίστης εκτός από την θεωρία για το αλάθητο της Εταιρείας, που ισχυρίζεται παρ’ όλα αυτά πως αντιπροσωπεύει τον αγωγό του Θεού πάνω στην γη, τον σύγχρονο προφήτη.
Είναι φανερό πως η σατανική αυτή μέθοδος εκκολάπτει άρρωστες προσωπικότητες. Και ένα άρρωστο άτομο που υποφέρει στην ψυχή ή στο σώμα θα μπορούσε ποτέ να θεραπευτεί αν αρχίζαμε να το αποκαλούμε ή να το αντιμετωπίζουμε σαν «προδότη», «πράκτορα του ψεύδους», «καταχθόνιο» ή «αντίχριστο», σύμφωνα πάλι με τους χαρακτηρισμούς του χριστιανικού ενημερωτικού φυλλαδίου; Η προσωπική μου εμπειρία λέει με λύπη, πως έτσι βαθαίνει η «πληγή του χιλιασμού» παρά επουλώνεται.
Η ορθόδοξη όμως μαρτυρία θα μπορούσε να γίνει ακριβώς με ορθοδοξία, με αγνή σταθερότητα όσον αφορά την πίστη, με διακριτικό τρόπο προσέγγισης, μ’ έντεχνο σεβασμό απέναντι στην — δυστυχώς πάσχουσα — προσωπική υπόσταση του άλλου, με όσο το δυνατό πιο συμπληρωμένη γνώση και κατάρτιση για την σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος, με στερεωμένη ορθόδοξη προσωπικότητα, αποτέλεσμα εμπνευσμένης κατηχήσεως ή τέλος-τέλος μ’ ένα ευγενικό κλείσιμο της πόρτας: «Ευχαριστούμε πολύ, αλλά είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί». Κι ακόμα η προσευχή για τον πλανεμένο αδελφό, με την θερμή ευχή να γυρίσει μια μέρα στον μόνο αληθινό Θεό, εντασσόμενος στην Εκκλησία Του, γι’ αυτούς τους ανθρώπους που τους βαραίνει σταυρός ψεύδους και πλάνης καθημερινό. Μήπως δεν ήταν για το «απολωλός» που εγκαταλείπει ο Κύριος της παραβολής ολόκληρο το κοπάδι;
Θα ήθελα τώρα, να τελειώσω την σύντομη αυτή μαρτυρία με μια αναφορά στις προσωπικές εμπειρίες ενός άλλου μέλους της οικογένειας.
Η ίδια αναφέρει;
«Ονομάζομαι Κλειδωνάρη Φιλίτσα και είμαι 43 χρόνων. Από τα 9 χρόνια έως τα 33, υπήρξα μέλος της διεφθαρμένης οργανώσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το πως με μίσησαν και τι φοβερές εμπειρίες έζησα δεν τα αναφέρω. Δεν έχουν πια σημασία. Εκείνο που καίει σήμερα είναι πως για χάρη χιλιάδων αθώων ανθρώπων, που είναι περισφυγμένοι στα πλοκάμια της, πρέπει να βρεθεί ο χριστιανικός τρόπος να λυτρωθούν. Ιδιαίτερα οι νέοι. Πόσο πονάει η ψυχή μου όταν σκέφτομαι ότι εκατοντάδες νέοι στην πατρίδα μας, όταν καταλάβουν που μπλέχτηκαν, θα έχουν ήδη καταστρέψει την ζωή τους.
Στους σεβαστούς Ιερείς της Ορθοδόξου Πίστεως και αγωνιστές του Χριστού, αναφέρω μερικά πράγματα που ελπίζω να τους φέρουν κοντά στο πρόβλημα.
Όταν ήμουνα 17 χρόνων κοπέλα είχαμε μεταβεί με την αδελφή μου στο σπίτι μιας φίλης να της κάνουμε γραφική μελέτη για να μυηθεί σιγά-σιγά στην οργάνωση. Λίγο πριν τελειώσουμε χτύπησε η πόρτα. Ήταν κάποιος ιερέας. Κρύψαμε τα βιβλία και ο Ιερέας μπήκε μέσα. Είχε έλθει να κάνει αγιασμό στο σπίτι της φίλης μας. Η φίλη μας ασπάσθηκε τον σταυρό. Όταν εμείς αρνηθήκαμε να τον ασπασθούμε, ο Ιερέας μας ρώτησε σε ποια θρησκεία ανήκουμε. Εμείς του απαντήσαμε ότι είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άρχισε τότε, να καταφέρεται εναντίον μας με άσχημο τρόπο. Μάλιστα είπε στην κοπέλα να μην μας ξαναδεχθεί. Αναφέραμε το περιστατικό στους πρεσβυτέρους Μάρτυρες του Ιεχωβά και μας βεβαίωσαν πως «οι Αληθινοί χριστιανοί» μισούνται και διώκονται, όπως είπε ο Χριστός.
Και αναλογίζομαι τώρα, ύστερα από 26 χρόνια. Αν αυτός ο ιερέας μας πλησίαζε με αγάπη και μας έδειχνε πόσο λαθεμένη ήταν η οργάνωση που ανήκαμε και πόσο πιο κοντά στον Θεό είναι η Ορθοδοξία, ίσως να είχε την χαρά να σώσει δυο ζωές από την καταστροφή.
Περνούσε ο καιρός και χρόνο με το χρόνο διεπίστωνα πόσο διεφθαρμένη και Αντίχριστη ήταν αυτή η οργάνωση, επαναστατούσε η ψυχή μου.
Σε μια περίπτωση στα τριάντα μου χρόνια ήρθα σε φοβερή ρήξη με δύο πρεσβυτέρους Μάρτυρες του Ιεχωβά από τη Λάρισα είχα τόσο αγανακτήσει με την κακή συμπεριφορά τους! Άλλωστε οι ίδιοι προκάλεσαν μεγάλο κακό στην οικογένειά μου.
Ήθελα να φύγω, να λυτρωθώ. Αλλά πως; Που ν’ ακουμπήσω, φως πουθενά! Με τους μάρτυρες, οι σχέσεις μου τελείως κατεστραμμένες. Ζητούσαν αφορμή να με αφορίσουν. Με μισούσαν διότι μιλούσα ανοιχτά εναντίον τους. Από τα 33 μου χρόνια έως τα 40 έζησα περιφρονημένη από τους πάντες.
Αφού έφυγα από τους μάρτυρες, με αφόρισαν και δεν επέτρεπαν σε κανένα να με χαιρετάει. Στη γειτονιά δε, που μετακόμισα, βρήκα πολλές γειτόνισσες του κατηχητικού. Περνούσαν και δεν με καλημέριζαν, νομίζοντας ότι είμαι Μάρτυς του Ιεχωβά.
Ξεκομμένη από τους ανθρώπους, ζητούσα λίγη ανθρώπινη ζεστασιά, λίγη επικοινωνία με ανθρώπους του Θεού. Ώσπου φάνηκε ένα μικρό φως στην κουρασμένη μου ζωή. Μακριά, από την Αθήνα, ερχόταν. Μια γλυκιά και ήρεμη μορφή. Ένας πραγματικός χριστιανός, ένας καλός Σαμαρείτης, ο πατήρ Αντώνιος, έσκυψε πάνω από τις πληγές της ψυχής μας, έριξε λάδι και άρχισε με πολύ αργό ρυθμό η θεραπεία.
Αφού πήρα το χρίσμα, άρχισα να κάνω δειλές προσπάθειες να ενταχθώ στη χριστιανική Εκκλησία. Και πάλι συνάντησα πολλές δυσκολίες. Ανθρώπους χωρίς χριστιανική παιδεία, που μ’ έκαναν και πάλι ν’ απογοητευθώ.
Ευτυχώς για μας, οι ιερείς της ενορίας μας (Ανάληψη Βόλου), είναι πολύ καλοί και προσιτοί και μας έδειξαν κατανόηση. Τώρα έχουμε συνδεθεί με την Εκκλησία και παρακολουθώ τις λειτουργίες με τα παιδιά μου. Η ζωή μου είναι ήρεμη και ελπίζω σε κάτι καλύτερο ακόμη.
Μια έκκληση απευθύνω στους Ιερείς οποιασδήποτε βαθμίδας: Δείξτε στοργή στα θύματα αυτής της οργάνωσης. Μόνο η αγάπη και η γλυκύτητα του Χριστού μας, σώζει ζωές. Ας την ενδυθούμε όλοι μας».
Αυτές οι δύσκολες καταστάσεις θεραπεύονται μόνο με διαρκή προσπάθεια αγάπης και κατανόησης, ουσιαστικά με ζωντανή πίστη. Πράγματα που με την βοήθεια του Θεού μπορούν ν’ ανθίσουν απλόχερα, μακριά από την επίπλαστη αγάπη των επιτήδειων κάθε λογής, που λειτουργεί σαν θανάσιμο δόλωμα του αληθινού ψεύτη και ανθρωποκτόνου.
Κάπου ο ιερός Χρυσόστομος μας λέει στο κήρυγμά του: «Αν είχαμε και δείχναμε στους ετερόδοξους περισσότερη αγάπη θα τους είχαμε πάρει όλους μαζί μας, αδελφοί… Αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα διαμαρτυρόμαστε για τις ολοένα αυξανόμενες αιρέσεις κι απογοητεύσεις και οι άνθρωποι θα φεύγουν μακριά μας... Μόνο αν είχαμε την Αγάπη θα τους τραβούσαμε όλους και δεν θα είχε μείνει ούτε ένας που να μην είναι Χριστιανός»…
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , Ένα καυτό, ποιμαντικό πρόβλημα
Έκδοσις Π.Ε.Γ. Αθήνα 1989
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
