«ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῆς καί νεκρός εἶ»
(Αποκ. 3,1)
Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι σημαίνει ζωή, πέρα από την ευτελή ρηχότητα που της προσδίδει το μείζον μέρος της άπνοης κοινωνίας; Ας ακούσουμε την γνώμη κάποιων πνευματικών αναστημάτων. Αυτών που ο βίος τους ολόκληρος αναλώθηκε στην ανίχνευση της γνησιότητος της ζωής και στην ανάλογη βίωση της. Μέσα από τα λόγια τους απορρέει ο ακριβής ορισμός της ζωής και στη συνέχεια καταγράφεται και ο γνήσιος χαρακτήρας της.
Ο Πυθαγόρας λέει· «Ἅπας ὁ βίος συντέτακται πρός τό ἀκολουθεῖν τῶ Θεῶ…». Δηλαδή, όλος ο βίος έχει καθορισθεί, ώστε να ακολουθεί ο άνθρωπος τα διδάγματα του Θεού.
Ο Ευριπίδης επιχειρώντας μία αναγνωριστική διείσδυση μέσα στο βαθύ νόημα των εννοιών «ζωή και θάνατος», αναρωτιέται· «Ποιός γνωρίζει εάν δεν είναι ζωή εκείνο που καλείται θάνατος και θάνατος εκείνο που λέγεται ζωή;».
Ο Μ. Βασίλειος εμπνεόμενος από τον τρικυμιώδη βίο του, σκιαγραφεί με περισσή δεξιοτεχνία τον ιδιότυπο χαρακτήρα της ζωής, ολοκληρώνοντας εμφατικά το πορτραίτο της, με τις κάτωθι παραστατικές σκέψεις. «Τοιούτος ο των ανθρώπων βίος· άστατος θάλασσα, αήρ ανώμαλος, όναρ αβέβαιον, ρεύμα παρατρέχον, καπνός διαχεόμενος, σκιά μεταπηδώσα, πέλαγος υπό κυμάτων ενοχλούμενος».
Ο Γκαίτε στοχεύει στον συνεχή αγώνα, σύμφωνα με τον οποίο πρέπει «ψηλά να χυμά η ψυχή μας και μπρος». Τέλος για τον Δροσίνη η ζωή είναι μία ανάβαση μέσα στην «μοναξιά». «Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο. Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδενδρο, μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω».
Όμως ας λάβουμε κάποια μηνύματα και από τα λαϊκά στρώματα, που συχνά «εκπέμπουν» σοφία. Μία σοφία που πηγάζει επιλεκτικά από τον ιδιόμορφο υδροφόρο ορίζοντα της θαλασσοδαρμένης ζωής του καθενός μας.
Έτσι λοιπόν, ο τραγουδιστής παρομοιάζει την ζωή με θάλασσα και τους ανθρώπους καπεταναίους, κυβερνώντας το σκάφος της προσωπικής τους ύπαρξης.
Άλλος αοιδός, μέσα στην μελωδική του απόδραση, ασκεί δριμύ κατηγορητήριο προς την ζωή, καθότι στάζει πολλά φαρμάκια. Επίσης την αποκαλεί αναξιόπιστη, γιατί όλα τα ταξίματά της είναι ψεύτικα. Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα, η ζωή μοιάζει με λαοπλάνο πολιτικάντη. Προεκλογικά χαρμόσυνα μηνύματα και πακτωλός υποσχέσεων και την επομένη μέρα της νίκης των πολιτευτών, έπεται η ήττα των πολιτών. Αρχίζουν τα δεινά του λαού. Τα καταναγκαστικά έργα σώματος και προπάντων πνεύματος. Υπάρχει όμως αιτιολογία: Κάποιος «κορονοϊός»… Και φυσικά όλα γίνονται για το καλό μας. Πάντοτε το τέρας της πολιτικής, που είναι γέννημα της ληστείας, σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη, εφευρίσκει τρόπους να καταληστεύει, ό,τι πολύτιμο εναπέμεινε στον άνθρωπο· την πνευματική ζωή του.
Έτεροι, οι τοπογράφοι της κραιπάλης, οριοθετούν τον Παράδεισο, αλλά και την Κόλαση, μέσα στις συντεταγμένες της επί γης χαμετυπικής ζωής τους. Ειδικώτερα οι «πλούσιοι», καθότι έχουν διασφαλίσει την «αθανασία» τους, διευρύνουν ολονέν και περαιτέρω τις υλικές αποθήκες τους, υπεξαιρώντας παράλληλα τις πνευματικές εκτάσεις και οδηγώντας την ψυχή σε ιδιότυπη λιμοκτονία.
Τον επίλογο όμως του φλέγοντος θέματος, τον αναθέτουμε σε ένα άσμα που τονίζει, ότι όλοι οι άνθρωποι, φτωχοί και πλούσιοι, τελικά κληρονομούν ένα μοναδικό θέρετρο κάτω από τα κυπαρίσσια, διαστάσεων δύο μέτρων επί ένα. Τον τάφο τους. Γιατί εν τέλει, όλοι μες το χώμα θα μπούμε. Εδώ υπενθυμίζεται η άμεση εξάρτηση του ανθρωπίνου σώματος, από το «σώμα» της γης. Το χώμα· από το οποίο πλάσθηκε το εν λόγω σώμα.
Παρ’ όλα αυτά στην όλη υπόθεση, τα σκήπτρα τα διεκδικεί το πνεύμα, καθότι αυτό ζωοποιεί το σώμα. Γιατί αν ο Θεός δεν φυσούσε πνοή ζωής στα ρουθούνια του ανθρώπου, δεν θα υπήρχε ζωή. Δεν θα ανοιγόταν ο δρόμος της ζωής και ούτε θα διαγραφόταν η τροχιά της, όπως την έχουμε ατενίσει ως τώρα. Το θείο εμφύσημα είναι αυτό που συνέθεσε την αθάνατη ψυχή του ανθρώπου. Αυτήν που αποτελεί την πηγή της ζωής του σώματος και η οποία ενεργεί, ώστε να αναπνέει το ανθρώπινο σώμα και να ζει.
Αυτή η μοναδική ανατομία εκ Θεού, προσδίδει και μία μοναδική αξία στην ανθρώπινη ζωή. Την ζωή που δεν γνώριζε τέλος· θάνατο! Ώσπου όμως ο τελευταίος κατέστη ο σκληρός τιμωρός της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού. Αυτός διακόπτει την επί γης πορεία κάθε ανθρώπου σε ανύποπτο χρόνο, εκτρέποντάς την όμως προς την αιωνιότητα. Γιατί, είτε θέλει ο άνθρωπος είτε όχι, η ζωή του οριοθετήθηκε υπό του Θεού, μέσα στα πλαίσια κάποιων κανόνων, οι οποίοι ανακαλούν στην μνήμη του επιλήσμονος ανθρώπου τον απολεσθέντα παράδεισο, αλλά παράλληλα χαράσσουν και τον δρόμο της επανεύρεσής του.
Για τον λόγο αυτό, ο Ζωοδότης Θεός, μας χάρισε τάλαντα, ώστε αξιοποιώντας τα, να αναβαθμίσουμε την ζωή μας. Μας υπέδειξε τον δρόμο της παλιννόστησης, που περνάει από τον σταθμό του ανεφοδιασμού που λέγεται πλησίον, ακολουθώντας τη σήμανση «ὅ σύ μισεῖς ἑτέρω μή ποιήσης». Ακόμη, μας προσέλαβε όλους μισθώνοντάς μας αναλόγως, στον αμπελώνα της ζωής, ώστε να βοηθήσουμε από πλευράς μας στον πνευματικό τρύγο. Προπάντων μας δίδαξε, πρωτοστατών ο ίδιος, ότι όλα πρέπει να τολμώνται, κατόπιν νηστείας και προσευχής. Ότι έχουμε χρέος να συνεχίσουμε το έργο που ξεκίνησε ο ίδιος, διευρύνοντάς το, έστω και αν χρειασθεί γι’ αυτό να συγκρουσθούμε με την ίδια μας την οικογένεια. Γιατί «ἦλθον διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς μητρός αὐτῆς καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματ. 10,35). Κάπως έτσι λοιπόν μορφοποιείται η ζωή, σχεδιαζόμενη από τον μέγα εμπνευστή της τον Θεό και λαμβάνει χαρακτήρα. Αυτόν της σταυρικής πορείας εν μέσω πολλαπλών χλευασμών. Ενός στίβου μάχης προς κατάκτηση των καλών αρετών. Ενός πολέμου που επέφερε μία πρωτοφανή κρίση στην κοινωνία, διχάζοντάς της, ανάμεσα σε αυτούς που αγάπησαν τον Χριστό, ακολουθώντας τα διδάγματά του, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, αλλά και στους ετέρους που αγάπησαν τον αιώνα τούτο. Όπως ο Δημάς. Αλλά και ο Ιούδας.
Για να ξεδιαλύνει την σύγχυση ο Χριστός, ρίχνει ένα μοναδικό σύνθημα, που ίσως λίγοι μπορούν να το εννοήσουν. «Όποιος προσπαθήσει να σώσει την ζωή του, θα την χάσει. Και όποιος χάσει την ζωή του για μένα, θα την σώσει» (Ματ. 10,39). Αυτά φυσικά τα είπε, γιατί η πραγματική ζωή αρχίζει από την ώρα που ο άνθρωπος συναντά και γνωρίζει τον Ιησού. «Αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσι σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἐπέστειλα ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ» (Ιω.17,3).
Γιατί στον Χριστό οφείλουμε «τό ζῆν καί τό εὖ ζῆν», από πνευματικής πλευράς. Χωρίς αυτόν, σωματική και πνευματική ύπαρξη και ζωή, δεν νοείται. Υπάρχουμε, αναπνέουμε και ζούμε εν Χριστώ. Τότε η ζωή μας αποτελεί ένα ιερό μυστήριο. Μέσα σε αυτό το μυστήριο θα έπρεπε να είναι μυημένοι οι πλείστοι των ανθρώπων, συμμετέχοντες σε μία ιδιάζουσα ιεροτελεστία, η οποία αποτελεί τον προοιμιακό της μελλούσης ζωής. Μία ιεροτελεστία η οποία καρποφορεί την τελειότητα. Και «ἐπί τήν τελειότητα φερόμεθα» κατά τον απόστολο Παύλο.
Αλλά πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν στην ζωή δύο δυνάμεις, σκληρά αντικρουόμενες μέχρις εσχάτων.
Έτσι λοιπόν εν προκειμένω υφίσταται και η αντίπερα παράταξη, η οποία προσορμιζόμενη στο ασφαλές λιμάνι της γνήσιας ζωής, επιχειρεί αρμενίσματα στα πελάγη της αμαρτίας. Εκπλέει προκλητικά προς το τρίγωνο του Διαβόλου, ανάμεσα στην Σκύλα και στην Χάρυβδη και αφίεται εν τέλει ηδυπαθώς στο πλάνο άκουσμα των ποικίλων σειρήνων της αμαρτίας.
Στην χαμοζωή, την τρυφηλή ζωή, την λάγνη ζωή, μέσα στην ανυπόφορη αδράνεια και την προκλητική άνεση… Όλα τα πρότερα όμως αποτελούν μία πνευματική τυμβωρυχία εις βάρος της χρυσοποίκιλτης γνήσιας ζωής. Όλα τα ανωτέρω είναι χαρακτηριστικά της πολυπληθούς μερίδος αυτών που νομίζουν ότι ζουν, ενώ κατ’ ουσίαν είναι νεκροί. Των αντιφρονούντων σε κάθε τι καλό και ψυχωφελές. Σε ό,τι απαιτεί ιδρώτα, θυσία, αίμα. Σταύρωση!
Γιατί ο σταυρός ανήκει στους «βαρυποινίτες». Γιατί οι αρνητές προσδοκούν όχι την βασιλεία του Θεού, αλλά την βασιλεία των ανθρώπων. Δεν ποθούν την παρουσία του υιού του ανθρώπου, αλλά λαχταρούν συνάντηση με τον άγνωστο εαυτό τους, ως έκφραση του υιού της απωλείας. Αντλούν την σωτηρία τους από τα ίδια τα έργα τους. Δεν αισθάνονται την ανάγκη της επικοινωνίας με τον Θεό, γιατί προσεύχονται και υπακούουν στους επί γης Θεούς. Αυτούς που ικανοποιούν τα ιδιόμορφα πάθη τους και τα υλιστικά ρουσφέτια τους. Αυτούς που τους φέρνουν καλές ειδήσεις. Τους ψευδοπροφήτες. Ως εκ τούτου γι’ αυτό φονεύουν τους γνήσιους προφήτες και δεν έχουν ανάγκη την πίστη, γιατί πιστεύουν στην πρόοδό τους. Την ανθρώπινη. Δηλαδή στην τεχνική που χαρίζει τόσες επιτυχίες στην ανθρωπότητα, αλλά ανοίγει και τον δρόμο κατά του ανθρώπου. Φέρνει την φρίκη στην γειτονιά μας. Όλη η κοινωνία κινδυνεύει να αφανισθεί από την αναδιδόμενη οσμή των ατομικών, βιολογικών και λοιπών χημικών όπλων. Είναι πανέτοιμη να… αυτοκαταστραφεί. Ο επίλεκτος ανιχνευτής κορονοϊός εστάλη και οι πληροφορίες του περί άζωης κοινωνίας, ενθαρρύνουν τα φρικιαστικά σχέδια επέλασης των συγχρόνων παρανοϊκών εγκεφάλων, τύπου Χίτλερ και Στάλιν. Γιατί; Γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι ταλαίπωροι, αξιοθρήνητοι και ελεεινοί, φτωχοί τη ψυχή, τυφλοί έναντι των πνευματικών αξιών και χωρίς ένδυμα σωματικό, προπάντων όμως ψυχικό. Την γύμνια τους την σκεπάζουν τα σύγχρονα φύλλα συκής: Τα πανέμορφα τατουάζ. Αυτοί που ντρέπονται παραπάνω γι’ αυτήν την γύμνια, είναι χαρτογραφημένοι σε όλο τους το σώμα. Λοιπόν κουράγιο, δεν εξέλειψε η αιδώς από την κοινωνία. Μόνο «οι Αργείοι» την έχασαν, εκτελώντας και… παρελάσεις.
Έτσι λοιπόν ο σχεδιασμένος άνθρωπος, κινδυνεύει από τους ιδίους τους αρχιτέκτονές του. Πειθαρχημένο και άριστα προγραμματισμένο ρομπότ, υπακούει σε κάθε πληκτρολόγηση, αρκεί να εξαγοράσει την επί γης «ζωή» του επί μακρόν και ας βρίσκεται «εις χώραν μακράν». Ας βόσκει χοίρους και ας τρώγει χαρούπια. Αρκεί να επιβιώνει. Ως πότε όμως θα επιβιώνει το σώμα ορφανό, έχοντας την ψυχή αιχμάλωτη στο σκλαβοπάζαρο των διεστραμμένων ανθρωποκυνηγών του πνεύματος; Κι όμως η ανταλλαγή της, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επιστροφή. Την μετάνοια! Κανείς όμως δεν την ονομάζει, γιατί η εν λόγω αποτελεί τον δήμιο της αμαρτίας. Την αμαρτία όμως την θέλουμε όλοι μας ζωντανή. Ολόκληρη η κοινωνία θεωρεί σαν δικαίωμά της να ζει μέχρι τέλους μέσα στην αμαρτία. Όλοι διψούν για το «γλυκό πιοτό της αμαρτίας». Και αυτό εν τέλει γίνεται. Όλοι πίνουν το ποτήρι της ακολασίας, μεθούν απ’ αυτήν και γίνονται ολοένα πιο παθιασμένοι, πιο διεστραμμένοι, μέσα στην αμαρτωλή λαιμαργία τους.
Όμως ο βόρβορος μέσα στον οποίο φωλιάζει η ανθρωπότης και η ανηθικότης που σκεπάζει ειδικά την σοδομική πατρίδα μας, συνθέτουν το πιο απεχθές ανοσιούργημα, που σύμφωνα με τον Θεό αξίζει θάνατο. Γι’ αυτό η κρίση και η τιμωρία του Θεού σίμωσαν. Το έργο τους το ανέλαβαν οι ποικίλοι ιοί και οι θυγατέρες αυτών προς το παρόν και συνεχίζουμε… Έτσι ο εφευρέτης άνθρωπος, προσβεβλημένος ανεπανόρθωτα από την δηλητηριασμένη ανάσα της τεχνικής του και της ανωμαλίας του, θα τελειώσει καταλύοντας ταυτόχρονα και την ένδοξη βασιλεία του. Την «βασιλεία των ανθρώπων», ενώ την ίδια στιγμή σε κάποια άλλη βασιλεία «οὐκ ἔσται τέλος». Αυτά παθαίνουν όσοι ποθούν «του κισσού τα πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα δεμένο». Κάποια στιγμή σωριάζονται μαραμένοι, γιατί «όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι. Μακάρια τα καλάμια και τα χαμόδενδρα και ας είναι μόνα τους. Πάντως ανεβαίνουν…
