Με τον όρο φύση, απευθυνόμαστε στο σύνολο των φυτικών και ζωικών οργανισμών –την χλωρίδα και πανίδα–, των γεωλογικών σχηματισμών –τα βουνά, το υπέδαφος, τις θάλασσες–, των υλικών στοιχείων –τον αέρα, τη φωτιά, το νερό–, και εν κατακλείδι στον τρόπο των λειτουργιών όλων των προτέρων.
Κάπως ανάλογα αναφερόμενοι στη φύση, εξαίρουμε τις ομορφιές της, τονίζουμε τα στοιχεία της και τους ακέραιους νόμους της. Έτσι κάθε χώρος με πράσινο, δέντρα, ποικίλα υγρά στοιχεία και τα συναφή, η ίδια η εξοχή, αποτελούν στοιχεία της φύσης. Η δε προσωποποιημένη δύναμη που εκδηλώνεται στα διάφορα μετεωρολογικά ή γεωφυσικά φαινόμενα, συνθέτουν την οργή και εκδίκηση της μητέρας φύσης, κατά του αποδημήσαντος «ενηλίκου» ανθρώπου.
Κατ’ επέκταση, με γνώμονα αυτή τη φύση, διαγράφουμε και την τροχιά της ανθρώπινης φύσης, ολοκληρώνοντας και το έργο το θεϊκό. Η ανθρώπινη φύση, ανάλογα με τον ιδιάζοντα τρόπο σωματικής κατασκευής του κάθε ατόμου, χαρακτηρίζεται ως ασθενική ή ρωμαλέα. Για την ακρίβεια εδώ, υπεισέρχεται ο όρος κράση, εξειδικεύοντας συγκεκριμένο στοιχείο της φύσης του ανθρώπου: Το υγιές ή το ασθενές. Κατ’ επέκταση, επειδή ο άνθρωπος συνίσταται από σώμα αλλά και πνεύμα, ενυπάρχει υγιές και ασθενές τοιούτο.
Τελικά μελετώντας με ευλάβεια όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, οδηγούμαστε διψαλέοι στην μοναδική πηγή. Αυτήν από την οποία αναβλύζει η θεϊκή μέριμνα, η οποία ευεργετικά διασπώμενη υδροδοτεί τα πάντα πάνω στη γη. Γιατί πίσω από την έννοια της φύσης κρύπτεται διακριτικά η μεγαλοσύνη του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός είναι η φύση και προτρέπει τον «ἔννουν» άνθρωπο να διάγει κατά φύσιν. Βάσει του υποδείγματος της φύσης. Δηλαδή σύμφωνα με τις φυσιολογικές λειτουργίες, τις ορμές, τα ένστικτα και τις λοιπές ανθρώπινες ανάγκες. Να ζει κατ’ επέκταση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κατά Θεόν! Όχι παρά φύσιν, όχι αφύσικα, ανώμαλα και εν τέλει δαιμονικά. Γιατί το παρά φύσιν, αποτελεί εκδήλωση της ύβρεως και υπερηφανείας του ανθρώπου κατά του Θεού και την άρνηση της υποταγής σ’ αυτόν. Οπότε· «εάν δε μη ποιήσητε τα προστάγματά μου, είπε Κύριος ο Θεός, αλλά απειθήσητε αυτοίς… συντρίψω την ύβριν της υπερηφανίας υμών και θήσω τον ουρανόν υμών σιδηρούν και την γην υμών ωσεί χαλκήν και έσται εις κενόν η ισχύς υμών και ου δώσει η γη υμών τον σπόρον αυτής και το ξύλον του αγρού υμών ου δώσει τον καρπόν αυτού» (Λευϊτ. 26,14).
Με απλά λόγια, όταν δεν σεβόμαστε την φύση και τους νόμους της, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό, η ίδια η φύση αντιστρατεύεται καθ’ ημών. Δραστηριοποιείται ιερά προς δόξαν Θεού, τιμωρώντας τον επαναστάτη και καταχραστή άνθρωπο. Καταστέλλοντας δεινά την ανταρσία του. Αυτήν της αμαρτωλής και αρρωστημένης φύσης του. Της «παρά φύσιν».
Αλλά τι γίνεται, όταν επιθυμούμε να γίνουμε μόνοι μας κυρίαρχοι; Όταν παραμερίζουμε τον δημιουργό μας; Τότε χάνουμε την ίδια την κυριαρχία μας. Τον έλεγχο του εαυτού μας. Γιατί «κυριαρχούμε επί της φύσεως, μόνον υπακούοντας· υποτασσόμενοι εις αυτήν», συμπληρώνει ο Φ. Βάκων, Άγγλος φιλόσοφος.
Με άλλα λόγια «νικάμε» τον Θεό, μόνο όταν τον υπακούομε και εφαρμόζουμε τους νόμους του. Τα προστάγματά του. Όμως για να ζήσουμε κατά φύσιν, θα πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε την ίδια την δική μας φύση. Να αγωνισθούμε αιματηρά προς κατάληψη του «γνῶθι σαυτόν». Το ίδιο πράγμα τονίζει ο Μ. Βασίλειος λέγοντας «πρόσεχε σεαυτῶ».
Όμως η αυτογνωσία είναι δυσχερές πράγμα, λόγω της έμφυτης ματαιοδοξίας και του κατά φύσιν εγωισμού του ανθρώπου. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει. Όπως δε αναφέρει ο Ντε Λα Ροσφουκώ «χρειάζονται ευκαιρίες για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας».
Οι ευκαιρίες λοιπόν δίνονται σε όλους τους ανθρώπους ξέχωρα σαν άτομο, αλλά και σαν κοινωνία, ώστε να εμφανεί τελικώς η αξία του καθενός, αλλά και της κοινότητος. Αυτές οι ευκαιρίες είναι τα τάλαντα εκ Θεού, που χορηγούνται πλουσιοπάροχα και αναμένονται οι ανάλογες επενδύσεις. Δυστυχώς όμως επί των ημερών μας οι επενδυτές του πνεύματος κατά κανόνα είναι χρεοκοπημένοι. Ελάχιστοι επιδίδονται σε τοιαύτες επενδύσεις. Πλεονάζουν οι «μαυραγορίτες», οι κρύπτονες το τάλαντο. Οι οκνηροί, οι πονηροί, οι αντίθεοι. Αυτοί που οδηγούν τα πάντα σε μία ανατροπή. Στον εκτροχιασμό του «παρά φύσιν».
Έτσι λοιπόν στα χρόνια μας, αντικρίζουμε την φύση να χάνει το πρόσωπο της. Το μυστήριο να υποχωρεί στη σφαίρα αυτού του κόσμου. Ο Θεός να απουσιάζει. Αντί όλων αυτών σημειούνται πυρετώδεις έρευνες χωρίς αποτέλεσμα, «περί ανέμων και υδάτων», που σταματούν κάποια στιγμή άκαρπες, αυξάνοντας το αίσθημα του φόβου. Βλέπουμε όλα τα βιομηχανικά προϊόντα να αντικαθιστούν αυτά που μας παρέχει η φύση. Διάγουμε εν μέσω μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από την απώλεια του μέτρου. Μια εποχή που εχθρεύεται στην πράξη την φύση, ενώ στη «σκέψη» προφασίζεται, ότι αγωνίζεται για την σωτηρία της. Οι φαρισαίοι σαν τάξη μπορεί να εξέλειψαν του στερεώματος εδώ και αιώνες, όμως η νοοτροπία κληροδοτήθηκε στους μετέπειτα και δη τους συγχρόνους ανώνυμους «καθαρούς».
Γιατί, ποιοι είναι αυτοί στις μέρες μας, που παίρνουν μέτρα για την «κλιματική αλλαγή»; Μήπως είναι οι αυτόχειρες, οι ηθικά αυτουργοί που την προκάλεσαν εδώ και χρόνια εσκεμμένως και τώρα δακρυρροούν κροκοδειλίως; Μήπως είναι αυτοί που κομπάζουν ότι απελευθερώθηκαν έναντι της φύσεως, έναντι του Θεού και μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους; Ναι, αυτοί είναι. Αυτοί που στις μέρες μας, εμφανώς πλέκουν διθυράμβους στη δόξα των νέων καιρών.
Κι όμως ΝΕΟΣ είναι μόνο ο ΘΕΟΣ, κανείς άλλος. Αυτός που δεν γνώρισε, ούτε θα γνωρίσει ποτέ την έννοια της παλαιότητος. Αυτός ανακαινίζει τα πάντα!
Αλλά ο νεοεποχίτης άνθρωπος, ο κομπασμένος, έχει «ρίξει» ήδη τα θεμέλια ενός νέου βαβελικού πύργου. Επεμβαίνει «δυναμικά», μάλλον προκλητικά, στην πιο εσώτερη δομή των υλικών πραγμάτων που έπλασε ο Θεός, αντί να αρκείται να τα χρησιμοποιεί, όπως τα έθεσε ο ίδιος ο Θεός. Ο εν λόγω αχάριστος, πλέον δεν ικανοποιείται να απολαμβάνει τους καρπούς της γης όπως τους χαρίζει η τελευταία, αλλά προτιμά να τους κατασκευάζει ο ίδιος μέσα στα σκοτεινά εργαστήριά του… Να ένας καινούργιος κόσμος, ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος τόσο «νέος», προπάντων με «νέα τάξη». (;)
Τελικά όμως, μπορεί να τα κάνει ο άνθρωπος όλα μόνος του; Μήπως του ξεφεύγει κάτι; Κάποια λεπτομέρεια; Μήπως έχει λησμονήσει, ότι η ουσία του έχει μία αναφαίρετη σχέση με τον Θεό; Ότι είναι κτίσμα του;
Άλλοτε ο άνθρωπος προστατευόταν από την ίδια την φύση. Σήμερα, μετά την προσβολή της και την εγκατάλειψή της, πρέπει να προστατευθεί μόνος του. Και όμως τότε είχε πάρει την εντολή από τον Θεό να δουλεύει αυτή τη φύση και εκείνη με την σειρά της θα τον αντάμειβε ποικιλοτρόπως· θα τον προστάτευε. Τότε όμως ο άνθρωπος, αν και πεπτωκώς, σεβόταν την αιώνια κλήση του. Τώρα «ενήλικος» πλέον, προσπαθεί να περπατήσει σε δικούς του δρόμους και ορίζοντες. Πώς όμως θα το επιτύχει αυτό, όταν όλη η γη και το πλήρωμα αυτής ανήκουν στον Θεό; Πότε θα αντιληφθεί ο άνθρωπος, ότι ενυπάρχει ένοικος σε αυτή τη γη; Φιλοξενούμενος; Τι θα συμβεί, όταν ο ιδιοκτήτης Θεός θα του επιβάλλει έξωση, λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς; Βάσει των προτέρων, ο άνθρωπος θα μένει εξαρτημένος από ένα αφετηριακό σημείο, θα κυβερνάται από ένα νόμο και θα περιορίζεται στις προσωπικές του επιδιώξεις. Όλα αυτά είναι ο ΘΕΟΣ!
Είναι αυτό που αναφέρει ο ψαλμωδός: «Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματος σου καί ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;»
Ό,τι τελικά και αν κάνει ο άνθρωπος, ο Θεός που ταΐζει τα πετεινά του ουρανού και όλα τα ζωντανά, αυτός θα ταΐζει και τον λαίμαργο άνθρωπο. Από μόνος του ο τελευταίος αποτελεί μία τρύπα στο νερό. Να την οριοθετήσουμε επιστημονικά; Μία τρύπα του όζοντος που έχει μεταφερθεί στην κρανιακή του χώρα και λόγω υπερβολικού αερισμού πήραν τα μυαλά του αέρα και χάνεται στο χάος της σχιζοφρένειάς του.
Άρα όσο ανάγκη είχε ο άνθρωπος παλιά μια μόνιμη κατοικία, τόσο την έχει και σήμερα. Όσο ανάγκη είχε την γνήσια παραδοσιακή οικογένεια, τόσο και περισσότερο σήμερα την έχει ανάγκη. Πάντοτε δε μέσω του μυστηρίου του γάμου. Όσο ανάγκη είχε την φύση τότε, τόσο και περισσότερο την έχει ανάγκη σήμερα και ας κομπάζει ότι «προόδευσε». Ότι μπορεί να εγκαταλείψει την γη και να πάει να ζήσει σε άλλους πλανήτες. Ο Δημιουργός εδώ στην γη τον έθεσε και εδώ θα μείνει.
«Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς ἄνθρωπον καί πάλιν ἀπέστρεψεν αὐτόν εἰς αὐτήν» (Σοφ. Σειραχ 17,1). «Πάντα ὅσα ἀπό γῆς, εἰς γῆν ἀναστρέφει» (Σοφ. 40,1). «Πάντα ὅσα ἐκ γῆς, εἰς γῆν ἀπελεύσεται» (Σοφ. 41,10).
Εν ιερά κατακλείδι, η φύση εκ Θεού στάθηκε ο παιδαγωγός του ανθρώπου μέσω των νόμων της. Είχε αποστολή να προσανατολίζει τον άνθρωπο προς τον Θεό και να του εξασφαλίζει την υγεία του. Ο άνθρωπος όμως διακατεχόμενος από μανία αυτοκαταστροφής, όπως κάποια τρωκτικά γουνοφόρα στα βόρεια μέρη ψηλά, που πνίγονται κατά χιλιάδες μια φορά τον χρόνο στη θάλασσα, λόγω τρέλλας, έτσι και αυτός πνίγεται όλη την διάρκεια του έτους στην χαβούζα του «παρά φύσιν».
Αλλά ο δικαιοκρίτης Θεός, βλέποντας τον «πόθο» των εν λόγω ανθρώπων, «τους παρέδωσε στις βρωμερές επιθυμίες τους και τους άφησε να ατιμάζουν μόνοι τους τα σώματά τους… τους παρέδωσε ο Θεός σε επαίσχυντα πάθη: Οι γυναίκες αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες· το ίδιο και οι άντρες άφησαν τη φυσική σχέση με τη γυναίκα και φλογίστηκαν με σφοδρό πάθος ο ένας για τον άλλο, διαπράττοντας ασχήμιες, αρσενικοί με αρσενικούς και πληρώνοντας έτσι με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που ταίριαζε στην πλάνη τους…» (Ρωμ. 1,24).
Αυτά που λέγει ο απόστολος Παύλος πριν αιώνες αρχίζουν και εφαρμόζονται πλήρως στις μέρες μας στην άθεη και άκρως διεφθαρμένη πατρίδα μας. Οι ζηλωτές εθνοπατέρες μας πασχίζουν ποικιλοτρόπως να διαφθείρουν όλη την κοινωνία, για να προσομοιάσει με την ζωή τους. Μανιωδώς επιδιώκουν την μετάβαση, μάλλον την ελεεινή κατάπτωση, από την κατά φύσιν ζωή στην παρά φύσιν. Από τον Θεό, στον Διάβολο.
Οι τρελλοί πλέον δεν ζουν μέσα στα τρελλάδικα. Αφέθηκαν ελεύθεροι και απειλούν όλη την κοινωνία. Είναι «οἱ ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένοι» και ζουν στα παλάτια. ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ!
Μήπως ήλθε καιρός όμως ο Θεός να επιλέξει τον επόμενο περιούσιο λαό του;
